แฟนฉัน...รักโมเม
สวัสดี จักรนานมากแล้วที่เราไม่ได้เขียนถึงเธอเลย ก็ตั้งแต่เราแยกกันตอนปี 1 นั่นแหละเธอรู้ป่าวว่า...พอเรามาคิดถึงช่วงเวลาที่เราสองพบกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน ...เราถึงได้รู้ว่า เราชอบเธอ ...จริงๆ นะ...ไม่ใช่เพราะเพื่อนๆ มันจับคู่หรอกนะ แต่เราคงชอบเธออย่างที่เพื่อนๆ มันสังเกตเห็นได้ นี่ถ้าเรามารู้จักกันในยุคสมัยนี้ ...เราจีบเธอ ก็คงไม่แปลกหรอกนะ แต่สมัยนั้น...ไม่กล้า...คงเป็นเพราะเราเรียนโรงเรียนสตรีล้วน ในช่วงวัยรุ่นมั๊ง ...ก็แปลกนะ ทั้งๆ ที่บ้านก็อยู่ซอยใกล้ๆ กัน ทำไมเราไม่เจอกันเลยล่ะ ทำไมต้องเป็นวันนั้นด้วยนะ วันที่รถไฟดีเลย์ ....ทำให้เราต้องย้ายขบวน..ตลกดี ..ตอนที่เธอทักเราบนรถไฟอ่ะ ไม่คิดว่าจะยิน คำพูดแบบนี้ "ฉันจำเธอได้ เพราะชื่อเธอแปลกแล้วก็เพราะเสียงเธอ" เป็นงั้นไป ...แต่เราก็ทึ่งนะ ก็พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เราย้ายโรงเรียนตอนจบป.4 นี่นาอ้อ...ที่จริงเคยเจอกันครั้งนึงบนรถเมล์ตอนม. 2 (มั๊ง) ได้คุยกันแป๊บเดียว เราก็ลงรถก่อนเธอรู้มั้ยว่า หลังจากเจอกันวันนั้น ...เวลาเราจองที่นั่งบนรถไฟ เราก็มักจะจองเผื่อกลุ่มพวกเธอด้วย แม้ว่า สาวธรรมศาสตร์ จะนั่งด้านนึง และหนุ่มเกษตร จะนั่งอีกด้านหนึ่ง และเราไม่ค่อยได้คุยกันแต่ก็เหมือนกับว่า เพื่อนๆ จับตามองเราอยู่ วันที่เราขอสลับที่นั่ง เพื่อให้เธอติวให้ ...ตอนถึงมหา'ลัย เพื่อนมันก็ล้อเรา วันที่เธอและเื่พื่อนๆ ไม่ได้ึขึ้นรถไฟขบวนเดียวกับเรา ...เพื่อนมันก็หาว่า เราทำหน้าเศร้า เปล่าซะหน่อย ...แค่ไม่เจอคนช่วยติวเท่านั้นเอง แต่ว่า ...ตอนที่เธอชวนเราไปเดินงานเกษตรแฟร์อ่ะนะ เราดีใจมากเลย...เหมือนเธอจะพาเราไปเปิดตัวที่คณะเลยนะ ...อันนี้เพื่อนเรามันพูดอ่ะ ทำไปทำมา ...ความรู้สึกพิเศษที่เรารู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว...เป็นเพราะคำพูดเพื่อน รึป่าว มาถึงตอนนี้ อายุป่านนี้ ...เราคิดทบทวนดูแล้ว ไม่ใช่หรอก ...เราชอบเธอจริงๆ แต่ด้วยลักษณะนิสัยแบบผู้หญิงปากแข็ง แกร่ง กล้า...ทำให้เราปฏิเสธทุกๆ ข้อกล่าวหาของเพื่อนรวมทั้งปฏิเสธความรู้สึกแปลกแปร่ง แปลกใหม่ในใจตัวเองด้วย เราบอกกับตัวเองว่า เราสองคนเป็นเพื่อนเก่ากัน เรากลับมาเจอกันใหม่ ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดาเธอเรียนเก่งกว่าเรา (แม้ว่าตอนป.4 เราจะเคยสอบได้ที่ 1 ชนะเธอก็เถอะ) ให้เธอติวให้ ไม่แปลกเธอติวให้เรา จากสถานีหัวลำโพง ถึงสถานีบางเขน จากนั้นเราก็ติวเพื่อนเราต่อ เธอพาเราไปเดินงานเกษตรแฟร์ ก็เพื่อเยี่ยมชมคณะเธอ และเปิดหูเปิดตา เท่านั้นเอง เธอซื้อของขวัญให้เรา ก็เพราะมันเป็นของขวัญปีใหม่ ...แต่เราก็ยังเก็บไว้อย่างดี และอยากรู้ว่าของขวัญที่เราให้เธอ ยังอยู่ดีเหมือนกันรึป่าว เราเป็นเพื่อนกัน ...ใช่มั๊ย ใช่สิ ...เราบอกกับตัวเองอย่างนั้นมาตลอดระยะเวลา 1 ปีที่เราได้พบกัน บนรถไฟ หลังจาก 1 ปีนั้นผ่านไป ...ด้วยหน้าที่ของรุ่นพี่ ด้วยภาระของการศึกษา...ทำให้เราห่างกันไปเรื่อยๆ เรากลับมาเรียนที่ท่าพระจันทร์ ก็เลยไม่ต้องใช้บริการรถไฟอีกต่อไปแล้ว เธอยังคงเรียนที่เดิม..เธอแวะมาเยี่ยมเพื่อนของเธอที่คณะรัฐศาสตร์ เราได้เจอกันบ้าง แบบไม่ได้ตั้งใจ ....จนเราต่างเรียนจบ....เธอคงไม่รู้หรอกว่า ..เราซื้อของขวัญสำหรับมอบให้ในวันรับปริญญาไว้ด้วย ตอนนี้ ของขวัญนั้น ก็ยังอยู่ดีในตู้ ในห้องนอนเรานี่แหละ เราได้ข่าวว่าเธอแต่งงานกับสาวต่างชาติ...ดีใจด้วยนะ ...มีลูกกี่คนแล้วละ ...ส่งข่าวกันบ้างก็ดี ...ถ้าเธอแวะมาบ้านเก่าที่ซอยข้างบ้านเรา ก็แวะมาทักทายกันบ้างนะ ขอบคุณที่เธอทำให้เราบอกใครต่อใครในภายหลังได้ว่า ...ฉันก็มีแฟน...เธอไง...แฟนฉัน...ด้วยรักและระลึกถึงเสมอ ...และยังระลึกถึงตลอดไปนัทธ์
นานมากแล้วที่เราไม่ได้เขียนถึงเธอเลย ก็ตั้งแต่เราแยกกันตอนปี 1 นั่นแหละเธอรู้ป่าวว่า...พอเรามาคิดถึงช่วงเวลาที่เราสองพบกัน ทำกิจกรรมร่วมกัน ...เราถึงได้รู้ว่า เราชอบเธอ ...จริงๆ นะ...ไม่ใช่เพราะเพื่อนๆ มันจับคู่หรอกนะ แต่เราคงชอบเธออย่างที่เพื่อนๆ มันสังเกตเห็นได้ นี่ถ้าเรามารู้จักกันในยุคสมัยนี้ ...เราจีบเธอ ก็คงไม่แปลกหรอกนะ แต่สมัยนั้น...ไม่กล้า...คงเป็นเพราะเราเรียนโรงเรียนสตรีล้วน ในช่วงวัยรุ่นมั๊ง ...ก็แปลกนะ ทั้งๆ ที่บ้านก็อยู่ซอยใกล้ๆ กัน ทำไมเราไม่เจอกันเลยล่ะ ทำไมต้องเป็นวันนั้นด้วยนะ วันที่รถไฟดีเลย์ ....ทำให้เราต้องย้ายขบวน..ตลกดี ..ตอนที่เธอทักเราบนรถไฟอ่ะ ไม่คิดว่าจะยิน คำพูดแบบนี้ "ฉันจำเธอได้ เพราะชื่อเธอแปลกแล้วก็เพราะเสียงเธอ" เป็นงั้นไป ...แต่เราก็ทึ่งนะ ก็พวกเราไม่ได้เจอกันตั้งแต่เราย้ายโรงเรียนตอนจบป.4 นี่นาอ้อ...ที่จริงเคยเจอกันครั้งนึงบนรถเมล์ตอนม. 2 (มั๊ง) ได้คุยกันแป๊บเดียว เราก็ลงรถก่อนเธอรู้มั้ยว่า หลังจากเจอกันวันนั้น ...เวลาเราจองที่นั่งบนรถไฟ เราก็มักจะจองเผื่อกลุ่มพวกเธอด้วย แม้ว่า สาวธรรมศาสตร์ จะนั่งด้านนึง และหนุ่มเกษตร จะนั่งอีกด้านหนึ่ง และเราไม่ค่อยได้คุยกันแต่ก็เหมือนกับว่า เพื่อนๆ จับตามองเราอยู่ วันที่เราขอสลับที่นั่ง เพื่อให้เธอติวให้ ...ตอนถึงมหา'ลัย เพื่อนมันก็ล้อเรา วันที่เธอและเื่พื่อนๆ ไม่ได้ึขึ้นรถไฟขบวนเดียวกับเรา ...เพื่อนมันก็หาว่า เราทำหน้าเศร้า เปล่าซะหน่อย ...แค่ไม่เจอคนช่วยติวเท่านั้นเอง แต่ว่า ...ตอนที่เธอชวนเราไปเดินงานเกษตรแฟร์อ่ะนะ เราดีใจมากเลย...เหมือนเธอจะพาเราไปเปิดตัวที่คณะเลยนะ ...อันนี้เพื่อนเรามันพูดอ่ะ ทำไปทำมา ...ความรู้สึกพิเศษที่เรารู้สึกอยู่ฝ่ายเดียว...เป็นเพราะคำพูดเพื่อน รึป่าว มาถึงตอนนี้ อายุป่านนี้ ...เราคิดทบทวนดูแล้ว ไม่ใช่หรอก ...เราชอบเธอจริงๆ แต่ด้วยลักษณะนิสัยแบบผู้หญิงปากแข็ง แกร่ง กล้า...ทำให้เราปฏิเสธทุกๆ ข้อกล่าวหาของเพื่อนรวมทั้งปฏิเสธความรู้สึกแปลกแปร่ง แปลกใหม่ในใจตัวเองด้วย เราบอกกับตัวเองว่า เราสองคนเป็นเพื่อนเก่ากัน เรากลับมาเจอกันใหม่ ก็ต้องดีใจเป็นธรรมดาเธอเรียนเก่งกว่าเรา (แม้ว่าตอนป.4 เราจะเคยสอบได้ที่ 1 ชนะเธอก็เถอะ) ให้เธอติวให้ ไม่แปลกเธอติวให้เรา จากสถานีหัวลำโพง ถึงสถานีบางเขน จากนั้นเราก็ติวเพื่อนเราต่อ เธอพาเราไปเดินงานเกษตรแฟร์ ก็เพื่อเยี่ยมชมคณะเธอ และเปิดหูเปิดตา เท่านั้นเอง เธอซื้อของขวัญให้เรา ก็เพราะมันเป็นของขวัญปีใหม่ ...แต่เราก็ยังเก็บไว้อย่างดี และอยากรู้ว่าของขวัญที่เราให้เธอ ยังอยู่ดีเหมือนกันรึป่าว เราเป็นเพื่อนกัน ...ใช่มั๊ย ใช่สิ ...เราบอกกับตัวเองอย่างนั้นมาตลอดระยะเวลา 1 ปีที่เราได้พบกัน บนรถไฟ หลังจาก 1 ปีนั้นผ่านไป ...ด้วยหน้าที่ของรุ่นพี่ ด้วยภาระของการศึกษา...ทำให้เราห่างกันไปเรื่อยๆ เรากลับมาเรียนที่ท่าพระจันทร์ ก็เลยไม่ต้องใช้บริการรถไฟอีกต่อไปแล้ว เธอยังคงเรียนที่เดิม..เธอแวะมาเยี่ยมเพื่อนของเธอที่คณะรัฐศาสตร์ เราได้เจอกันบ้าง แบบไม่ได้ตั้งใจ ....จนเราต่างเรียนจบ....เธอคงไม่รู้หรอกว่า ..เราซื้อของขวัญสำหรับมอบให้ในวันรับปริญญาไว้ด้วย ตอนนี้ ของขวัญนั้น ก็ยังอยู่ดีในตู้ ในห้องนอนเรานี่แหละ เราได้ข่าวว่าเธอแต่งงานกับสาวต่างชาติ...ดีใจด้วยนะ ...มีลูกกี่คนแล้วละ ...ส่งข่าวกันบ้างก็ดี ...ถ้าเธอแวะมาบ้านเก่าที่ซอยข้างบ้านเรา ก็แวะมาทักทายกันบ้างนะ ขอบคุณที่เธอทำให้เราบอกใครต่อใครในภายหลังได้ว่า ...ฉันก็มีแฟน...เธอไง...แฟนฉัน...ด้วยรักและระลึกถึงเสมอ ...และยังระลึกถึงตลอดไป
นัทธ์
เขินคนชม...มาอ่านทวนอีกรอบ 
ถึงแม้เขาจะแต่งงานแล้วก็ตาม เขาก็คงรู้สึกดีๆที่ได้อ่าน 
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 39 คน [
ก็ลองคิดว่า ...จะ "แต่ง" เรื่องร่วมโครงการนี้แบบไหนนี้ ...
ไม่ค่อยมีวัตถุดิบในแต่งเรื่องทำนองนี้เอาซะแล้ว
ก็นึกถึงเหตุการณ์นึงขึ้นมาได้ ....แล้วเราก็พิมพ์ไว้ ...น่าจะครึ่งทางแล้วล่ะ...
ได้เวลาไปทำงาน save draft ไว้ก่อน
บ่ายๆ ได้เวลาอู้อ่าน เปิดขึ้นมาอีกครั้ง ....
ต่อไม่ติดอ่ะ ....
ปิดเป็น draft ไว้ตามเดิม
กลับมาถึงบ้าน อ่าน blog นั้น blog นี้ตามประสาคนอยากรู้อยากเห็นหนังสือคนอื่น
แล้ววนกลับมาที่ group นี้อีกครั้ง....มีจำนวนคน up เรื่อง "แฟนฉัน" เพิ่มขึ้น
แต่สมองยังตื้อตื้อเหมือนเดิม
งั้นก็เลิกคิด "แต่ง" ดีกว่า ....ว่ากันแบบตรงไปตรงมาแบบนี้เลย
พื้นที่ของเราเองแท้ๆ ยอมรับกับตัวเอง และประกาศให้สาธารณชนรับรู้ไปเลยว่า
"นี่ แฟนฉัน ...ฉันก็มีแฟน...หนึ่งเดียวคนนี้แหละ"