กรกฏาคม 2560

หลังจากหลับไปแล้วราว 2 ชั่วโมง เราก็ลุกขึ้นมานั่งกลางดึก 

พร้อมกับความรู้สึกว่า 

"นี่ไง เรากำลังจะตาย ตอนนี้แหล่ะ จะตายแล้ว" 

เราเห็นใจตัวเองสั่นไหว หวิวโหวง 

... นี่ไม่ใช่ครั้งแรกกับอาการแบบนี้ มันเป็นครั้งที่เท่าไหร่ไม่รู้ ...

ย้อนกลับไป เมื่อประมาณ ... ปีครึ่งได้แล้วนะ

กลางดึกคืนนึง

เราลืมตาตื่นขึ้นมา ไม่มีอาการอะไรภายนอก ไม่ได้ตกใจ ไม่มีอะไร

แค่ลืมตาขึ้นมาเฉยๆ ด้วยความรู้สึกว่า 

"นี่ไง ความตาย อยู่ตรงนี้เอง แค่เอื้อมมือออกไปก็ถึงแล้ว"

มองเห็นใจตัวเองสั่นไหว หวิวโหวง มันกลัว

ไม่รู้จะทำไง เลยลุกไปเข้าห้องน้ำ แล้วกลับมานอนต่อ

หลังจากนั้น ก็เป็นแบบนี้อีกเรื่อยๆ เราจำไม่ได้ว่าเป็นแบบนี้ทุกคืนหรือเปล่า

รู้แต่ทุกครั้งที่เป็น อาการก็จะเหมือนๆ เดิม สิ่งที่ต่างกัน คือ 

ระยะห่างระหว่าง เรา กับ "ความตาย"

จนกระทั่ง ...

... มันขยับเข้ามาจน มาอยู่ที่ปลายจมูก ... 

จากนั้น มันก็หายไปพักนึง 

ในช่วงที่มันยังขยับอยู่ตรงหน้าเรา เราเคยไปปรึกษาพี่คนนึงซึ่งเป็นแอดมินเพจธรรมะ และเป็นลูกศิษย์ของพระอาจารย์ที่เราชอบฟังท่านเทศน์ พี่บอกว่าเราอาจคิดเรื่องความตายมากเกินไปจนฟุ้งเฟ้อเห่อเหิม ให้หยุดซะ แล้วหันไปทำสมถะอย่างเดียว

เราก็เลยหยุด ไม่คิด ไม่นึก ไม่พิจารณาใคร่ครวญกับความตายของใครทั้งนั้น

แต่จริงๆ แล้ว สมถะ เราก็ไม่ได้ทำ แฮ่

แล้วจู่ๆ วันนึงมันก็กลับมาอีก แต่คราวนี้มาในรูปแบบใหม่ 

จากเดิม เรานอน ลืมตา เห็นความตายอยู่ตรงหน้า และขยับใกล้เข้ามาทุกคืน

เปลี่ยนเป็น เราลุกขึ้นมานั่ง รู้สึกข้างในลำตัวเป็นพื้นที่กลวง บรรจุเต็มไปด้วยของกึ่งเหลว คือ จิตและความตาย โดยที่ตำแหน่งกลางอกมีใจกำลังสั่นไหวน้อยๆ ว่า "ตอนนี้นี่แหล่ะ เรากำลังจะตาย ตอนนี้เลย"   

ทุกครั้ง เราต้องตั้งสติถามตัวเองว่า 

เราจะตายตอนนี้เลยจริงหรือเปล่า ? ... แล้วหันมองรอบตัว ดูไม่น่ามีเหตุอะไรให้ตาย ก็น่าจะยังนะ

-- เหนื่อย ถ้าเป็นการ์ตูน ฉากที่เรานั่งตั้งสติถามตัวเอง คงเป็นภาพตัวละคร นั่งตัวงอเล็กน้อย เหงื่อซึมหน้าผาก --

หลายครั้งที่เรา ก็อยากรู้ว่ามันคืออะไร เกิดอะไรขึ้น และมีใครเคยเป็นแบบเราบ้าง

แอบคิด ว่าอาการแบบนี้ มันคงจะอยู่กับเราไปเรื่อยๆ จนวันที่ความตายมาถึงเราจริงๆ