แฮปปี้ของดีแทค

สวัสดีตอนค่ำ ๆ ครับ

เฮ้อ!! ช่วงนี้ครูกลางหงอยเหงายิ่งกว่าไก่ป่วยอีกครับ สาเหตุคือน้านงค์ของครูกลางอยู่เชียงใหม่ ไปคอยเป็นลูกมือช่างปลูกกระต๊อบเอาไว้อยู่ยามแก่เฒ่า(กว่านี้) .. ฮ่า ๆ !! เขาว่านกน้อยก็ต้องทำรังแต่พอตัว ดังนั้นครูกลางจึงไม่กล้าบากหน้าไปอุดหนุนบ้านของเสี่ยยงเขาหรอก เพราะเพียงแค่เห็นราคาเริ่มต้นก็ลมใส่แล้วครับ ... ฮ่า !! อีกเรื่องที่ทำให้หงอยอีกก็คือ ครูกลางไปตรวจสุขภาพประจำปีที่โรงพยาบาล พอวัดความดันเท่านั้น พยาบาลก็ร้องว่า .. “ ต๊ายตายแล้ว! ทำไมความดันอาจารย์ถึงสูงยังงี้!!” ครูกลางก็หารู้ไม่ เพราะไม่ได้เรียนหมอกะเขามา ก็เลยเดาว่าร่างกายของคนเรามันก็เหมือนกะหม้อต้มน้ำที่ปิดสนิทนั่นแหละครับ มีวาล์วเปิดปิดเพื่อให้ความดันมันลดบ้าง แต่ของครูกลางนั้นวาล์วมันชำรุดเสียแล้ว เลยเปิดไม่ได้เหมือนชาวบ้านเขา ความดันมันก็เลยสูงเอา ๆ ..ฮือ ๆ !! แล้วหมอยังแถมอีกว่าน้ำตาลก็สูง คลอเลสเตอรอลก็สูง ไตรกลีเซอไรด์ก็สูงด้วย ... เฮ้อ !! แล้วนี่ครูกลางจะอยู่ถึงงานเลี้ยงรุ่นเรางวดหน้ามั้ยเนี่ย เพราะกว่าจะได้จัดงานเลี้ยงรุ่นกันทีก็ตั้งปีละหน เฮ้อ (อีกที) ครับ !!

ช่วงที่ผ่านมา ถึงแม้จะเจ็บป่วยหรือทำงานหนักสายตัวแทบขาด แต่ครูกลางก็ยังติดตามข่าวเพื่อนฝูงอยู่เสมอมา แว่วมาว่าคุณมาโนชไปอบรมที่พระปกเกล้า และอ่านข่าวไทยรัฐก็ดีใจว่าน้องแอ้เราไปดีซะแล้ว ได้เข้าอบรมวิทยาลัยกองทัพบก ส่วนดร.อ๊อด ไม่รู้จับพลัดจับผลูอีท่าไหน ไปอบรมที่วิทยาลัยกองทัพอากาศ ครูกลางก็เลยขอถามหนูอ้อยคนสวยหน่อยนะครับ ว่ามีการอบรมวิทยาลัยกองทัพเรือมั้ย ครูกลางจะขอร่วมหน่อย รุ่นเราจะได้ครบ 3 เหล่าซะเลย...ฮ่า ๆ !! ส่วนผู้พิพากษาหมูก็ไปเป็นอธิบดี แหม ! รุ่นไหนมันจะมีอธิบดีเท่ารุ่น 90 วะ ... อยากรู้จริง ..ฮ่า ๆ !! ยังไม่หมดครับ ... อัยการโอภาสคนรักเมียของเราก็ผันผายจากเมืองกรุง มุ่งสร้างความเจริญให้แก่ท้องถิ่นที่ระนองน้องจ๋า ส่วนที่ลำบากลำบนก็มีพี่ชาญชัยนี่แหละ ที่ดันเอาขาไก่มาติดคอเล่น ข่าวเศร้าก็คือคุณหมอมณีเพื่อนเราสูญเสียคุณแม่ไปแล้ว แต่ไม่บอกเพื่อนฝูงกันบ้าง ครูกลางก็ขอแสดงความเสียใจแทนพวกพ้องมา ณ ที่นี้ครับ ส่วนข่าวคาวของเพื่อนฝูงอื่น ๆ นั้นยังหาไม่ได้ ถ้าได้จะรายงานด่วนจี๋เลยครับ .. ฮ่า ๆ

เฮ้อ!! ว่าจะไม่นินทาเพื่อนฝูงแล้วนา เพราะว่าป่วย แต่ไหน ๆ ก็ ไหน ๆ เริ่มมาแล้วก็เอาซักหน่อยครับ พอดีครูกลางเพิ่งซื้อมือถือใหม่ วานซืนนั้นครูกลางเดินส่ายอาด ๆ เข้าไปในร้านเลย บอกว่า ... “อีหนู .. น้าขอมือถือชนิดดีที่สุด ถูกที่สุด กล้องไม่เอา ฟังก์ชั่นอื่นไม่เอา เอาแต่ฟังกะพูดเท่านั้น” ก็เลยได้แฮปปี้ของดีแทคมาเครื่องนึง ราคา 1800 บาทถ้วน แถมคนขายยังเอาบุญคุญอีกว่า ...”นี่ถ้าไม่ใช่อาจารย์ละก็ หนูคิด 2000 แน่ะ” พอได้แฮปปี้ดีแทค ครูกลางก็เลยนึกถึงเพื่อนคนนึงขึ้นมาทันที .. ฮ่า ๆ !!
จำได้มั้ยครับ ว่าครูกลางเคยเล่าว่ามีเพื่อนเราคนนึงชอบโอดครวญหวนไห้กะครูกลางเป็นเนืองนิตย์ตอนที่ครูกลางถามว่าแฮปปี้มั้ย แกก็ตอบว่า เรื่อง “แฮป"”น่ะพอมี แต่เรื่อง “ปี้” น่ะ .. ร้างลามานาน ฮ่า ๆ !! ยังจำได้ใช่มั้ยครับ ? จนป่านนี้ ครูกลางก็ยังไม่ทราบว่าจะช่วยเหลือ หรืออธิบายยังไงให้อีตาอู๊ดเพื่อนเราสบายใจขึ้น เพราะว่าครูกลางก็ร้างลามานานเช่นกัน จนบัดนี้ก็แทบจำไม่ได้แล้วว่ากิจกรรมนี้เขาทำกันยังไง ... โฮ ๆๆๆ !!

จากผลงานวิจัยที่ครูกลางมุมานะค้นและคว้า ทั้งของต่างประเทศและของในประเทศเป็นจำนวนหลายร้อยชิ้นนั้น แสดงผลตรงกันเลยว่า สาเหตุที่ร้างลาเรื่องนั้นไปเพราะว่าความชอบในเรื่อง “แฮปปี้” นั้นต่างกัน ถ้าฝ่ายสามีชอบ แต่ฝ่ายภริยาไม่ชอบ มิช้ามินาน ฝ่ายชายก็ต้องมาคร่ำครวญ เช่น บก.อู๊ด ของครูกลางนี่แหละครับ ... ฮ่า ๆ !! ครูกลางคงไม่ค้นคว้าด้วยตัวเองเพื่อลงลึกเรื่องนี้ เพราะงานวิจัยเช่นนี้ต้องมีการทดลองด้วยว่าชอบจริงหรือไม่ชอบ ซึ่งก็ค่อนข้างอันตรายถึงชีวิต เพราะตาอู๊ดมักจะเปรยเสียงเหี้ยม ๆ ให้ครูกลางได้ยินว่า “ถึงเป็นเพื่อนพี่ก็จริง แต่อย่าลืมว่า ... นั่นน่ะเมียผมนะคร้าบ !!!” แหม!! ฟังแล้วเซี้ยวเสียว ... ฮ่า ๆ !!

หลังจากฮันนีมูนกันที่เชียงรายแล้ว ทั้งบก.อู๊ดกะคุณนายก็ยังมีความสุขกันด้วยดีเสมอเรื่อยมา จวบจนย่างเข้าปีที่สาม ซึ่งกาลเวลาที่ผ่านไปนั้น ทำให้คุณนายของบก.อู๊ดเราหันเห มาทางพุทธศาสนามากขึ้น พยายามศึกษาธรรมะขั้นสูง สำหรับครูกลางนั้น ถ้าใครมาถามว่าธรรมะคืออะไร ครูกลางจะยืดอกตอบเลยว่าง่ายมั่ก ๆ เพราะตอนเด็ก ๆ ครูบังคับให้ท่องจนขึ้นใจเลยว่า “ธรรมะคือคุณากร....” ฮ่า ๆ !! และไม่ว่าจะมีข่าวพระอาจารย์ดัง ๆ ที่ไหน น้องเล็กเราจะดั้นด้นไปเพื่อฝากตัวเป็นสานุศิษย์ทุกคราไป ลืมหมดสิ้นในเรื่องของกิเลศทางโลก ทิ้งให้น้องอู๊ดของครูกลางหงอยเหงาเป็นมอญไม่รื่นเริงเลยครับ ... ฮ่า ๆ!!

บก.อู๊ดพยายามทุกวิถีทางเพื่อจะให้น้องเล็กให้ความร่วมมือกับกิจกรรมดีแทค ... เอ๊ย! ไม่ใช่!! กิจกรรมแฮปปี้ที่ว่าตังหาก แต่จนแล้วจนรอด น้องเล็กก็มีข้ออ้างต่าง ๆ ที่จะเลี่ยงการร่วมมือในกิจกรรมนี้ครับ ไอ้กิจกรรมนี้มันก็แปลก ถ้าไม่ได้เล่นคู่แล้ว มันไม่มีรสชาติเลยละครับ ... ฮ่า ๆ !! น้องเขามักอ้างว่าง่วงบ้าง ปวดท้องบ้าง กลัวจุกเนื่องจากกินข้าวอิ่มเกินไปบ้าง หิวบ้าง ส่วนที่มักชอบอ้างมากที่สุดคืออ้างว่าปวดหัวเป็นประจำ บก.อู๊ดก็แสนดีเหลือเกิน ไม่เคยที่จะว่าอะไร ยอมทุกอย่างเพราะความรักนั่นเอง ฮึ่ม!! หากเป็นครูกลางละมึ้ง ... พ่อใช้กำลังไปนานแล้ว ... ฮ่า !!

ยามค่ำของกลางเดือนที่แล้ว พระจันทร์ส่องสว่างกลางเวหา เนื่องจากเป็นวันขึ้น 13 ค่ำแล้ว บก.อู๊ด มองผ่านหน้าต่างห้องนอนไปที่เดือนงามด้วยความหดหู่รันทด จิตก็กระหวัดไปถึงเรื่องราวเก่า ๆ อยากจะชวนน้องเล็กมาทบทวนบทบาทครั้งเมื่อกาลก่อนนั้นใจแทบขาด จะพยายามสบตา น้องแกก็นอนอ่านหนังสือธรรมะเฉย ตาอู๊ดแกนั่งคิดนอนคิดพักใหญ่ ถอนหายใจก็หลายครั้ง ในที่สุดก็ลุกจากเตียงเข้าห้องครัวไป

หายไปพักนึง บก.อู๊ดก็ยิ้มกริ่มกลับเข้ามาในห้องนอน มือซ้ายถือแก้วน้ำมา 1 แก้ว ส่วนในฝ่ามือขวาถ้าจะเป็นยาพาราเซตามอล 2 เม็ด

บก.อู๊ด : น้องเล็กจ๋า นี่ไง.. พี่อู๊ดเอามาให้จ้ะ
น้องเล็ก : เอาอะไรมาล่ะ
บก.อู๊ด : ก็ยาแก้ปวดหัวไงจ๊ะ
น้องเล็ก : จะบ้าเหรอพี่อู๊ด เล็กไม่ได้ปวดหัวซักหน่อย

บก.อู๊ดฉีกยิ้มกว้าง พร้อมคำรามว่า “เสร็จพี่ละ !!”

คิดถึงทุกคนครับ
ครูกลาง...ฮ่า ๆ !!

Create Date : 15 พฤศจิกายน 2549		4 comments
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2549 16:28:04 น.
Counter : 386 Pageviews.
Share Tweet