.

หลังจากสวัสดีแล้ว ก็ต้องขอส่งความขอบคุณมายังคุณtaewpretty โดยเฉพาะ ที่กรุณาอ่านเรื่องของครูกลาง รวมทั้งสัญญาว่าจะติดตามอ่านต่อไปอีกด้วย การนี้ได้สร้างความชื่นชมโสมนัสแก่ครูกลางเป็นที่ยิ่ง หัวใจดวงน้อยๆพองโตขึ้นจนคับอกเหี่ยวๆ คำชมนั้นเปรียบประดุจน้ำทิพย์ ที่หยาดหยดลงมาจากสรวงสวรรค์ช่วยชโลมจิตของครูกลางที่กะลังหดหู่ท้อแท้ให้เกิดความชุ่มชื่นและมีความหวังใหม่ในชีวิตทีเดียว... ว่าเข้านั่น .. ฮ่าๆ

.

เมื่อเช้านอนฟังเพลงพรหมลิขิตของสุนทราภรณ์ ...”ก่อนนี้อยู่กันแสนไกลพรหมลิขิตดลจิตใจฉันจึงได้มาใกล้กับเธอ” ... ก็เกิดสงสัยว่าพรหมนั้นลิขิตได้จริงไหมหนอ ถ้าจริง...พระพรหมต้องใช้พนักงานกี่คนช่วยบันทึกช่วยวางแผนการดำเนินชีวิตว่า วันนึงๆ ใครต้องไปเจอใครทำอะไร ฯลฯ ... พระพรหมคงเหนื่อยและเครียดมาก

.

หรือว่ามิใช่พระพรหม?? การที่คนจากกันไปหลายสิบปีแล้วสามารถกลับมาพบกันใหม่ได้ น่าจะยกความดีให้กับ NHN Japan ที่สร้าง โปรแกรม LINE มากกว่านะครับ ... ฮ่าๆ

.

หรือการที่บางคนต้องไปนอนป่วยทนทุกข์ทรมานในโรงพยาบาล เป็นเพราะพระพรหมลิขิตไว้กระนั้นหรือ? ถ้างั้น...ทำไมต้องเป็นคนนี้ล่ะ เป็นคนโน้นไม่ได้รึไง?

.

ก็ว่าไปเรื่อยตามประสาคนว่างงาน ที่เพิ่งออกโรงพยาบาลหลังจากไปนอนมาห้าคืนกับหกวันครับ ช่วงนั้นไม่ต้องเหนื่อยยากกับการรดน้ำต้นไม้หรือตัดหญ้า นอนอย่างเดียวจนก้นขึ้นผื่นคันเลย คงสบายมากเกิน พระพรหมท่านจึงส่งโรคคันมาแถมให้อีก ... ฮ่าๆ

.

หัสเดิมเริ่มแรก หมอนัดจัดการเรื่องนิ่วและต่อมลูกหมากวันที่26 สิงหาครับ แต่เมื่อวันที่ 5 กรกฎาผ่านมาหมอโทรมาหาตอนสองทุ่มครึ่ง บอกว่ามีคิวว่าง 12 กรกฎา ก็ตกลงไปหาหมอวันที่ 9 พยาบาลจับตรวจเลือด ทำ EKG และ X-ray อีกรอบ แล้วจะให้นอนเลย ... ก่อนผ่าตัดตั้ง3 วันเชียวนะ แถมทำเสร็จต้องนอนดูอาการต่ออีกสองวัน ... อะไรจะนานปานนั้น!

.

เลยทำให้นึกถึงหมอคนที่แล้ว หมอว่าจะทำให้เสร็จภายในสองชั่วโมง เสร็จแล้วให้ขับรถกลับบ้านได้เลยแต่ก่อนกลับต้องทิ้งเงินไว้ก่อนแปดหมื่นบาทไทย ... เกือบไปแล้วกู!! ... ฮ่าๆ

.

ขอพยาบาลกลับบ้านบอกลูกเมียก่อน อนงค์กำลังนอนซมเพราะโรคบ้านหมุน ทรายจะไปประชุมที่มหาวิทยาลัยบอสตันวันรุ่งขึ้น ครูกลางคว้าแค่เสื้อผ้ามาชุดนึงหนังสือหนึ่งเล่ม แปรงสีฟัน และไอแพด พยาบาลพาไปห้องพิเศษ เหลือห้องเดียวครับ ต้องจ่ายเพิ่มวันละ800 บาท พยาบาลก็ปฐมนิเทศก่อนว่าต้องปฏิบัติตัวอย่างไร สิ่งของในห้องมีอะไรบ้าง ที่สำคัญคือ ให้ทิชชู่แค่ม้วนเดียวตลอดการเข้าพัก... โอย ... อกอีแป้นจะแตก!!

.

นอนเหงาอยู่คนเดียวเปลี่ยวเอกา มีตุ๊ราศรีกับพี่ ผศ.เกษมกับศรีภริยาและคุณลุงข้างบ้านแวะมาเยี่ยม ก็พอให้คลายเหงาได้บ้าง ต้องอาศัยไอแพดกับหนังสือเป็นเครื่องประโลมใจ ไวไฟก็แสนจะช้า ... เฮ้อ!!

.

พยาบาลบอกว่า..ตามกฎแล้ว ลุงอยู่คนเดียวไม่ได้นะเกิดเป็นลม ล้มฟาดตายในห้องน้ำใครจะรู้ล่ะ ... เฮ้อ! ..โชคดีที่ไม่ตายครับ เย็นที่ 11อนงค์หายจากบ้านหมุนเร็วผิดปกติ ก็มาเป็นเพื่อน พยาบาลเลยยิ้มออก ..ฮ่าๆ

.

คืนวันที่ 11 ผู้ช่วยพยาบาลชายเอาน้ำสบู่มาลิตรครึ่งบอกว่าจะสวนก้น ใส่ทีเดียวหมดเลย ให้อั้นไว้นาทีนึงแล้วค่อยถ่าย บอกเพิ่มว่าลุงไม่ต้องกลัวใครๆก็ทำได้ ป้าผู้หญิงตัวเล็กๆห้องข้างๆลุงก็ยังทำได้ แกค่อยๆใส่เข้าไปจะเกือบครึ่งละกระมัง ครูกลางก็บอกแกว่าลุงขอพักยกก่อน ม่ายไหวแล้วเดินหนีบอย่างสุดชีวิตเพื่อไปห้องน้ำ ยังไม่ทันถึงก็พุ่งออกมาเป็นสายแล้ว Oh,gross!

.

ผู้ช่วยพยาบาลหนุ่มผู้โชคร้ายก็พยายามทำต่อ แต่อีก 4 ครั้งก็ยังไม่หมดเลยบอกว่าลุงเอาแค่นี้นะ ถ้าหมอถาม ลุงจะบอกว่าจัดการหมดแล้ว หมอนั่นเดินยิ้มออกไป พร้อมพึมพำเสียงปานกลางพอให้ได้ยินว่า“ไม่มีความอดทนซะเลย” ... ฮึ่ม! ฝากไว้ก่อน

.

และแล้ววันที่ 12 ก็มาถึง ครูกลางตื่นแต่เช้าเลย อาบน้ำสระผม ใสเจลเซ็ททรงให้หล่อหน่อย ข้าวก็ไม่ได้กิน ได้แต่น้ำเกลือ พอใกล้เวลา 9โมงเช้า พยาบาลก็ลากเตียงมาประกบ สาระพาเฮโล ช่วยกันยกตัวข้ามเตียงเหมือนยกหมูไปเข้าโรงเชือดยังไงยังงั้นทีเดียว … เฮ้อ! ทำไมถึงต้องเป็นเรา?

.

ขณะพยาบาลลากเตียงไปห้องผ่าตัด ก็นอนดูเพดานที่เลื่อนผ่านไปตามจังหวะก้าวเดินด้วยใจคอที่ยังปกติไม่นึกกลัวอะไร เช้านี้มีการผ่าตัดสี่เคส ครูกลางเป็นคนแรกหมอพยาบาลมามุงกันใหญ่ หมอที่มากันก็เป็นพวกที่เรียนเฉพาะทาง หมอผู้หญิงท่าจะเป็นอาจารย์ก็สั่งให้นอนตะแคงขวาทำตัวงอแบบกุ้งนะลุง แล้วบอกหมออีกหลายคนว่าต้องมาลูบตามข้อกระดูกสันหลังยังงี้นะ ข้อนี้แหละแทงเข็มได้เลย รู้สึกเจ็บแปลบไปสามสี่ครั้งหมอก็บอกว่าเสร็จแล้ว นอนหงายได้แล้วจ้า

.

พยาบาลเอาผ้ามาขึง บังด้านหน้าแต่สูงพอเห็นหัวหมอได้เห็นหลายหัวมะรุมมะตุ้มกันใหญ่ หมอบอกตะแรกว่าจะเอาเครื่องมือสอดเข้าไปในกะจู๋แล้วปลายเครื่องมือจะมีคีมไว้ขบนิ่วให้แตก ไม่ขูดต่อมลูกหมาก แต่จะตัดชิ้นเนื้อไปตรวจก่อน ได้ยินหมอที่เป็นหัวหน้าสั่งการว่าสอดเครื่องมือเข้าไปที่จุดนั้นจุดนี้ แล้วตัดชิ้นเนื้อรวม 10 จุดได้มั้งครับ เสร็จแล้วก็ลากเตียงไปนอนอยู่ริมผนังจะได้ไม่เกะกะคนอื่น พอหายชาแล้วจะส่งกลับห้องเดิมขณะลากผ่านหมอ หมอคนนึงก็ว่า .. ลุงได้เปรียบคนอื่นมากนะ พอถามว่าทำไมหมอก็ยิ้มบอกว่า ก็ลูกหมากของลุงน่ะใหญ่เบ้อเริ่มเลย ของคนอื่นหนักประมาณ 20-25กรัม ของลุงเป็น 100 กรัมเลย!! เวรแล้วมั้ยล่ะ!

.

นอนหงอยอยู่ริมห้องนานพอสมควรครับ หมอบล็อกหลังนานไปหน่อยกระบวนการใช้เวลาซัก 45 นาที แต่ยามันต้องชา 2 ชั่วโมง ลองเอามือจับขาจับไข่ดูเหมือนรู้สึกว่าจับอะไรหยุ่นๆเปียกๆ ไม่มีความรู้สึกเลย พยายามยกและขยับขาก็ไม่เป็นผล ชักกลัวมานิดนึงแล้วครับ ถ้าเกิดมันชาไม่ยอมหายครูกลางจะทำไงดีน้อ อีกใจก็คิดว่าหมอเขาเก่งน่า ทำอยู่ทุกวันก็เลยยิ้มออก ... ฮ่าๆ

.

พอบ่ายแก่ๆก็มีกลุ่มหมอตามมาคุยให้ฟังว่าทำอะไรมั่ง ก็ถามว่าเครื่องมือขบนิ่วนี่มันตัดชิ้นเนื้อไดัด้วยหรือ หมอบอกไม่ใช่ แต่เอาเครื่องมืออีกอันสอดไปในก้นแล้วตัดชิ้นเนื้อออกมา เวรจริงๆ! ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองโดนทั้งข้างหน้าและข้างหลังแถมยังนอนยิ้มเฉยเลย ... ฮ่าๆ

.

นึกถึงตอนหมอตรวจต่อมลูกหมากครั้งแรกเมื่อหลังเกษียณใหม่ๆครับหมอให้ปลดกางเกงลงมา แลัวนอนตะแคง ไม่พูดพล่ามทำเพลงก็ล้วงก้นเลย ครูกลางก็ตกใจขยับตูดหนี หมอก็ยึดตะโพกไว้แน่น พร้อมล้วงเข้าไปอีกฝ่ายถูกล้วงก็ขยับหนีสุดชีวิต ฝ่ายล้วงก็ล้วงอย่างเมามัน รู้สึกว่าเวลามันช่างเนิ่นนานเหมือนชั่วกัปชั่วกัลป์ จนในที่สุดหมอบอกว่าเสร็จแล้ว จึงค่อยกลับมาในโลกของความเป็นจริง ...โอย! เหนื่อย แสบด้วย ..แฮ่ๆ

.

อีกครั้งนึงครับหยกๆนี้เอง ค่ำวันที่ 10 หมอหนุ่มร่างท้วมคนนึงเดินเข้ามาในห้อง รูดม่านบังตา มือขวาใส่ถุงมือยางมือซ้ายกำ ky jelly โหย! กูโดนอีกแล้วหมอพูดนิ่มๆว่าผมจะตรวจต่อมลูกหมากคุณลุงนะครับ ช่วยตะแคงซ้าย ดึงกางเกงลงมานะครับ เวลาผมล้วงเข้าไป คุณลุงต้องเบ่งลมช่วยด้วย จึงจะตรวจได้ถูกต้อง... เอ๊ะ! ไม่เลวแฮะ พูดเพราะๆนุ่มนวลแบบนี้ ตรวจอีกกี่ทีก็ย้อมมม ...ฮ่าๆ

.

หลังสร็จกระบวนการขบนิ่ว หมอใส่สายสวนปัสสาวะให้ ก็ดีไปอย่างครับไม่ต้องเดินไปห้องน้ำบ่อย มันไหลตามสายมาเรื่อยๆ นอนไป ถึงเวลากินก็มีคนเอามาให้เวลาฉี่เล็ดออกมาก็มีพยาบาลมาช่วยเช็ดทำความสะอาดให้ สุดแสนจะเพลิดเพลินจำเริญใจ...โอ..โลกนี้เป็นของเรา!

.

หมอมาเช้าวันที 14บอกว่าคุณลุงน่าจะกลับบ้านได้บ่ายนี้ เอาสายสวนออก เก็บของเรียบร้อยเตรียมกลับบ้านปรากฏว่าฉี่ไม่ออกอีก ท่าจะยังไม่คุ้นกับการที่ไม่มีสาย เดือดร้อนหมอต้องมาใส่สายให้ใหม่ บอกว่างั้นลุงนอนต่ออีกสองวันแล้วกัน... เฮ้อ!กรรมเก่าอีกแล้ว

.

วันรุ่งขึ้นอาการกลับดีขึ้นมากมีความรู้สึกว่ากลับได้แน่นอน แต่ก็ยังอาวรณ์อยู่ลึกๆว่าอยู่ที่นี่ดีแท้ มีคนเอาข้าวมาให้กิน มีคนมาทำความสะอาดแผลให้ ในที่สุดหมอก็ยอมให้ออก ครูกลางก็ร่ำลาพยาบาล ๆก็บอกว่า โชคดีนะคะลุง อย่าได้เจอกันอีกเลยแหม!ฟังแล้วชื่นใจชะมัด ... ฮ่าๆ

.

แต่หมอบอกว่าเจอกันต้นเดือนหน้านะลุง จะได้รู้ว่าผลตรวจเป็นยังไง ครูกลางถามว่าถ้าเป็นเนื้อร้ายต้องทำยังไงหมอก็ว่าก็ต้องรักษากันไปตามอาการ อาจจะคีโมฉายแสง หรือกินยา ก็ค่อยว่ากัน อีกคนก็บอกว่ามะเร็งที่ต่อมลูกหมากมันโตช้าบางทีคนไข้แก่ตายแล้วมันยังไม่แสดงอาการเลย ... แหม! ช่างเป็นคำปลอบที่ดีจริงๆ... พับผ่า!

.

หมออีกคนหยอดแถมท้ายว่า อย่าเพิ่งกังวลเลย ผลยังไม่ออกจะกังวลไปไย คนต่อมลูกหมากโต ถึงมีค่าPSAสูง ก็ยังไม่น่ากลัวเท่ากับคนมีลูกหมากเล็กแต่มีค่า PSA สูง ... อ๊ะ! ยังพอมีความหวัง ... ฮ่าๆ

.

ท้ายนี้ต้องขอขอบคุณคุณหมอ พยาบาลและเจ้าหน้าที่ทุกคนที่ช่วยดูแลบริบาลเป็นอย่างดีครับ ถึงแม้จะไม่ได้อ่านที่ครูกลางเขียนก็เถอะและจากประสบการณ์ 2-3 ครั้งที่โรงพยาบาลแห่งนี้ พูดได้เต็มปากเลยว่า เป็นที่พึ่งอย่างดีในยามยากของคนป่วยทั้งปวงเลยละครับ

.

งวดนี้เขียนยาวหน่อยนะครับ ขอบคุณที่กรุณาอ่านแล้วท่านชายทั้งหลายอย่าลืมลองไปตรวจต่อมลูกหมากด้วยนะครับ เผื่อมีอะไรจะได้รักษาแต่เนิ่นๆอย่ารอให้มันโตเท่าไข่เป็ดซะก่อน เวลาขับรถผ่านร้านที่เขามีป้ายปักไว้ว่า “รับอัดลูกหมากกับซ่อมช่วงล่าง”ก็ลองแวะเวียนถามไถ่ดูบ้างนะครับ ... ฮ่าๆ

คิดถึงทุกคนเช่นเดิมครับ

ครูกลาง เจ้าเก่า

Create Date : 29 กรกฎาคม 2559
Last Update : 29 กรกฎาคม 2559 11:21:43 น.		1 comments
Counter : 1545 Pageviews.
Share Tweet