ว่าด้วยเรื่องอาหารที่การกิน

คนอยู่ต่างบ้านต่างเมืองส่วนใหญ่ต้องทำอาหารกินเองช่ะม่ะ จะไปซื้อกับข้าวถุงแบบบ้านเราก็ไม่ได้ ไม่มีร้านอาหารตามสั่งทีชะโงกหน้าจากหน้าต่างบ้านไปสั่งแล้วเค้าเดินมาส่ง แล้วก็ไม่มีปัญญาจะไปกินข้าวนอกบ้านทุกมื้อ

ทำไงได้ก็ต้องทำเองซิคะ แล้วประสบการณ์การทำอาหารที่น่าสยดสยองของแปงก็ต้องเริ่มเพราะไม่มีไรกิน แล้วก็เบื่อแค่ ไข่เจียว กะ ม่าม่า

 เกิดมาในชีวิตตั้งกะเด็กจนโต ทำอาหารเคยได้เรื่องม่ะ...........ม่ายเล้ย  ถ้าทำสักสิบครั้งกินได้ ก็คง 2 ครั้งนอกนั้นก็ต้องทิ้ง  ใครว่าแปงทำกับข้าวไม่เป็นทำเป็นนะ แต่เพียงแค่มันกินไม่ได้ แปงไม่มีความสามารถในการปรุงรสเลยแม้แต่น้อย อยู่เมืองไทยเคยทำต้มยำกินเอง เพราะอยาก สรุปแล้วต้องแหกปากลั่นบ้านให้ใครก็ได้มาปรุงให้หน่อย ปรุงมาจะครึ่งชั่วโมงแล้วยังไม่สามารถกินได้ อันนี้ก็ไม่รู้เป็นไง มันแยกแยะรสไม่ออกหรือไงก็ไม่รู้ ก็ขนาดกินก๋วยเตี๋ยวไม่ว่าที่ไหนก็ไม่เคยปรุง เค้ามาไงเราก็กินงั้น เพราะถ้าปรุงแล้วเด๋วกินไม่ได้

อาหารที่พ่อคงจะภูมิใจในลูกสาวที่สุดก็คือม่าม่าผัด ที่มีม่าม่ากะไข่เป็นส่วนประกอบเท่านั้น กร๊ากกกกกกกกกก พ่อไม่มีตัวเลือก 555 อีกอย่างที่พ่อเคยให้ทำ คือ ผัดเห็ดฟางกะน้ำมันหอย อันนี้ทำได้ ใส่เห็ดกะน้ำมันหอยอย่างเดียว กะแค่ไม่ให้มันเค็มไปเท่านั้น รู้สึกพ่อจะภูมิใจตรงนี้ละน้า

อยู่เมืองไทยไม่เคยกับข้าวเป็นจริงเป็นจัง มาอยู่นี่ต้องทำ แต่ส่วนใหญ่ใช้พวกผงปรุงสำเร็จรูป โลโบไรเงี้ย สารรูปของอาหารก็ เด๋วบรรยายให้ฟัง

ความสามารถที่มีก็คือ สามารถทำลาบให้หน้าตากลายเป็น แกงพะแนงได้ แต่รสชาติไม่ได้เรื่อง

สามารถทำผัดทุกชนิดให้กลายเป็นแกงได้ทุกครั้ง

สามารถทำของทอดได้ ไม่ไหม้แต่ไม่สุก ผลสุดท้ายเลยการเป็นอบแทน (ยัดใส่ไมโครเวฟแมร่งเลย)

และอีกอย่าง อยากนำเสนอมากกกกกกกก สามารถทำข้าวต้มให้รสชาติเหมือนแกงจืดฟักได้ 555

วันนี้เพิ่งทำสดๆร้อนๆ อยากกินผัดกะหล่ำปลีใส่หมู ทำไปทำมาหน้าตา ดั๊นกลายไปเหมือน ก๋วยเตี๋ยวไก่ลุงเลื่อนได้ ถ้ามีเส้นนิ่่ใช่เลย

ทุกครั้งที่อยู่ที่นี่ไม่เคยทำกับข้าวให้โฮสเลยสักครั้ง แค่เค้าเห็นเรากินเค้าก็แขยงแล้ว แต่เค้าบอกว่าเค้าก็รอนะ เราก็คิดในใจ คงได้กินหรอก ทำมาแล้วบางทียังกินไม่ได้เล้ย แปงอยู่นี่เอาสะดวกเอาทุกอย่างใส่ในชามเดียวกัน กินข่าไก่กะไข่เจียว ก็ใส่รวมไปนางชามเดียวกัน โฮสเห็นทำหน้าเหมือนขยะแขยง แปงกินไรอ่ะ เราอร่อยของเราอ่ะ

แต่อยู่ที่นี่ทำแล้วเราอร่อยที่สุดก็คือต้มยำ ไม่มีเครื่องหรอก แต่มันมีเหมือนเครื่องแกงสำเร็จรูปซื้อที่นี่ เอาโลโบต้มยำมาแต่ไม่อร่อยเลย มาเจอที่ไชน่าทาวน์ที่นี่ ตรา Mr. Number One อร่อยมาก เหมือนเค้าเอาเครื่องแกงมาปั่นรวมกันแล้ว เราแค่ตักใส่น้ำเดือด เอากุ้งลง เห็ดลง นมลง สุดท้าย ผักชี โอ๊ยหน้าตาน่าทานมากมาย กลิ่นก็หอมพูดแล้วน้ำลายสอ

ทุกครั้งเวลาเข้าครัว ตั้งใจจะทำไรแต่ละอย่าง ไม่เคยประสบผล เพราะความอดทนมีไม่พอ สุดท้ายก็ต้องทำแบบลวกๆ เพราะในใจคิด เมื่อไรจะสุกซะทีฟระ เมื่อไรจะกินได้ฟระ ไมต้องใส่ไอ้นั่นก่อนไอ้นี่ฟระ ผลสุดท้าย หิวแล้วเว้ย ใส่มันลงไปหมดล่ะ เด๋วก็ได้กินแล้ว การทำอาหาร เป็นเรื่องของการอดทนอย่างนึงเหมือนกัน แล้วยิ่งอยู่นี่เลี้ยงเด็กไปด้วยทำไปด้วย กระตุ้นต่อมอีก อาหารแต่ละอย่างเลยไม่เป็นสัปปะรด...เพราะไม่ได้ทำสัปปะรด...

ต่อจากนี้จะพยายามทำให้ได้หลายๆอย่าง ถ้าย้ายบ้านย้ายครอบครัวไปอยู่บ้านใหม่ที่ไม่ต้องเลี้ยงเด็กเล็กอย่างนี้ คงจะมีสมาธิทำมากขึ้น

วันนี้มาเขียนน้อย เพราะช่วงนี้ชีวิตมีปัญหารุมเร้า เสียน้ำตาได้ทุกวัน มีปัญหากะเพื่อน ทำเรื่องเปลี่ยนครอบครัวใหม่ที่ยุ่งยากซะจิง แถมย่าเพิ่งจะมาเสีย เมื่อวันที่ 4 ที่ผ่านมา ที่บ้านโทรมาบอกก็นั่งร้องไห้เลย เรื่องมันเศร้ามากกกกก พ่อก็บอกว่ามางานไม่ได้ก็ให้นึกสิ่งดีๆที่ย่าทำให้ แถมส่งรูปเก่าๆของย่าที่เคยทำร่วมกันมาให้ โอ๊ย น้ำตาท่วมห้องเลย อยู่คนเดียวไกลบ้าน เสียใจไม่มีใครปลอบมันเศร้ามากนะ ยังคิดถ้าอยู่บ้านได้กอดพ่อกอดแม่ ร้องไห้ด้วยกัน เฮ้อ....

ไหงจากเรื่องอาหารเลยกลายมาเป็นเรื่องเศร้าได้ ที่อยากเขียนเรื่องอาหารเพราะว่าทำอาหารไปก็ขำตะเองไป แล้วชอบไปบล็อกพี่ออแพร์คนอื่นที่เค้าทำอาหารกันเก่งๆๆ แล้วมาเปรียบเทียบเรา ตลกดี

Create Date : 08 ธันวาคม 2551		5 comments
Last Update : 8 ธันวาคม 2551 10:28:04 น.
Counter : 558 Pageviews.
Share Tweet