วันซ๊วย...ซ๊วย.... ซวย ของคนสวย.....เฮ้อ

วันนี้วันเสาร์ที่ 25 ตุลาคม เป็นวันซวยของแปง ที่ต้องบันทึกไว้เลย

วันนี้วันเสาร์ หยุดไม่ต้องทำงาน แล้วก็ไม่ต้องเรียนเพราะเรียนจบหลักสูตรหมดแล้ว เหลือทำอย่างเดียวคือทำโปรเจคส่ง....ขี้เกียจมากกกกกกกกกกก ไม่ได้เริ่มแตะเลย ส่ง วันที่ 22  เดือนหน้า

เริ่มด้วย วันนี้นัดแนะกะเพื่อนว่าจะไปหาโจ๊กกินกันที่ไชน่าทาวน์ เพราะว่ากินที่ซีแอตเติ้ลแล้วอร่อย แล้วก็ไม่รู้ว่าที่บอสตันมีโจ๊กแถวไหนบ้าง ก็เลยว่าจะไปหากินกันกะเพื่อน

นัดกันไว้ 2 คน คือสาวพลอยกะเจี๊ยบ เวลาประมาณเที่ยงแปงออกจากบ้าน เพื่อให้ทันรถบัส เที่ยงครึ่ง นัดกะเจี๊ยบว่าไปถึงบอสตัน เที่ยงครึ่งนะ  ออกจากบ้านโทรหาพลอย ดันบอกไม่ไปแล้วมีธุระตอนบ่าย แต่ส่งตัวแทนมาแล้วคือสาวพิน  ตอนแปงออกจากบ้านโทนหาเจี๊ยบว่าเด๋วไปเจอกันที่พาร์คสตรีทนะ ตอนนั้นสาวเจี๊ยบเพิ่งอาบน้ำเสร็จ 

พอแปงถึงซับเวย์ แปงก็โทรถามสาวพิน ที่มาแทนพลอยว่า ตอนนี้เพ่อยู่ไหนกั๊บ เพ่ตอบมาว่าเพ่เดินอยู่แถว เมซี่จ้า แปงก็บอกว่า รอก่อนนะ อีก 15 นาทีไปถึง แต่เพ่บอกว่าเพ่หิวมากกกกก เด๋วจะหาไรกินรองท้องไปก่อนนะ เราก็เออ ได้ แต่อย่าอิ่มนะ แล้วก็วางสาย

พอเรามาถึงบอสตัน ดาวน์ทาวน์ เราก็พยายามโทรหาเจี๊ยบจะถามว่าอยู่ไหนแล้ว แต่เพ่แกไม่รับสายเลย ไม่รู้ไม  เราก็เลยโทรหาสาวพิน(อยากบอกว่ากว่าจะโทรหาเพ่แกติด ใช้เวลานานมากกกก เพ่แกไม่ยอมรับสาย)เราจะบอก ว่าเราเนี่ยถึงแล้วนะ ตอนนี้อยู่หนาย ปรา-กด-ว่า เพ่แกกะลังถึงร้านอาหารไทย ที่อยู่ไกลจากดาวน์ทาวน์แล้วต้องนั่งซับเวย์ไป

ไอ้เราก็..............อ้าว โวยวายใหญ่ ไหนว่าจะรอแถวนี้ไง กินไรรองท้อง รู้ม่ะว่าเพ่แกตอบว่าไง    เออ ลืมไปเลยว่านัดแปงไว้   ปะติเท่ง คนทั้งคนเพ่แกลืมได้ แถมเพิ่งจะคุยกันเมื่อ 15  นาทีที่ผ่านมาเนี่ยนะ เพ่แกก็บอกว่าให้นั่งซับเวย์ตามดิ แปงบอกว่างั้นไม่เอาอ่ะ กินกันไปเหอะ เด๋วแปงต้องรอเจี๊ยบอีก เด๋วหาไรกินกะเจี๊ยบแทนละกัน

ก็ระหว่างรอเจี๊ยบมา เราก็ไปนั่งรอแถวพาร์คสักพัก แล้วก็ไปหาไรร้อนๆกินที่สตาร์บัค ตอนนั้นก็พยายามโทรหามานไปด้วย แต่มานไม่รับสายเล้ย เราก็เลยเดินฆ่าเวลามานมาถึงเมื่อไร เด๋วก็โทรหาเราเอง  เดินเตร่ในดาวน์ทาวน์ เกือบ 2 ชั่วโมง....ดั๊น หน้าด้านรอเนอะ ตั้งเกือบ 2 ชั่วโมงอ่ะ เราก็พยายามโทรหาเพื่อนคนอื่นว่า เจี๊ยบมาโทรมาหาบ้างป่าว...คำตอบ ไม่มี ไม่โทร  สักพัก ก็มีสายเรียกเข้า เบอร์แปลกประหลาด เพราะไม่ใช่เบอร์ที่เม็มไว้ เราสันนิษฐานว่าต้องเป็นเจี๊ยบ

มานจิงๆๆด้วย มานบอกว่าตอนนี้กะลังกลับบ้าน......อ้าววววววววววววววววว  มานบอกว่าลืมโทรศัพท์ไว้ที่บ้าน แล้วมานมาที่บอสตันแล้ว แต่ว่าหาแปงไม่เจอ แล้วมานก็จำเบอร์ใครไม่ได้เลย  เราก็ แล้วตรูละ จะทำไง ข้าวปลาก็ไม่ได้กิน เพราะว่ารอจะมากินกะแกเนี่ย  มานก็ขอโทษ แล้วก็บอกว่าเจอเพื่อนอีกคนนึง กะลังจะไปทานข้าวกันเนี่ย  แล้วมีหน้ามาถามว่าโกรธม่ะ เออ ตรูควรตอบไรดีฟระหรือว่าตอบว่า...ไม่โกรธเล้ย ขอให้กินให้สนุกนะ ไม่ต้องเป็นห่วงเรา ตรูแค่กินข้าวมื้อสุดท้ายเมื่อ บ่ายโมง ของวันศุกร์เท่านั้นเอง ตอนนี้ก็ครบ 24 ชั่วโมงแล้ว ที่ตรูไม่มีไรตกถึงท้อง นอกจากน้ำ....ตอบงี้ไปดีม่ะ ช่วงนั้นรู้ว่าโมโหมากกกกกก แต่มานก็ไม่ได้ผิดไรมากมาย ไม่ควรไปใส่อารมณ์กะมาน (ไงก็ขอโทษนะเจี๊ยบถ้าทำให้แกรู้สึกไม่ดี)

สรุป แปงทำไง ทำไรได้ล่ะ  ตอนแรกว่าจะหาไรที่แมคกิน...โธ่ โจ๊ก ตรู อดเลย  แต่เหม่อมองไปฟ้าไกล เมฆช่างดำดีแท้ ฝนจะตกแน่ เราก็เลยไว้ค่อยไปหาไรกินที่บ้านดีฟ่า ไม่อยากเปียกฝนกลับบ้าน เพราะแปงยังต้องเดินทางอีกไกลกลับบ้าน ต้องนั่งซับเวย์ไป 20 นาที ต่อบัสอีก 25 นาที เดินเข้าบ้าน อีก 15 นาที 

แต่ดั๊นๆๆๆๆๆๆ  ความซวยบรรเจิด เกิดรักคนสวย  ว่าจะกลับให้ทันบัสเที่ยวบ่าย 2  ครึ่ง ดั๊น  พอลงจากรถไฟ บัสก็วิ่งผ่านหน้าคนสวยที่บึ้งไปแล้ว  กว่าอีกรอบจะมา อีกชั่วโมงนึง เอาไงละแถวซับเวย์แปงไม่มีร้านไรด้วย เพราะเป็นสถานีสุดท้าย ออกนอกเมืองแล้ว ร้านโรงไม่มีให้ฝากท้องเล้ย(ไม่ได้มีน้องนะ)  ก็ต้องนั่งรอบัสไปอีกหนึ่งชั่วโมง ระหว่างนั้น ก็ปวดฉี่ เพราะอากาศหนาวอ่ะ ลมแรง เรานั่งนึกในใจ โหยเอาเวลามารอบัสไปนั่งกินแมคยังดีฟ่า รู้งี้ไม่น่ารีบเล้ย...ก็ครายมานจะไปรู้ว่าจะไม่ทันเล่า

ในที่สุดก็ครบชั่วโมง บัส ขาว-ส้ม มาแย้วววววววว  ฉี่ตรูก็จะแตกแย้วววววว  ต้องค่อยๆเดิน เด๋วฉี่กระเฉาะ นั่งรถก็เกรงไว้ เพ่คนขับก็จะฆ่าตรู หลุม ร่อง เนิน ไม่เบรก แล่นฉิว มานก็สะเทือน กระเพาะฉี่ของน้องคนสวยสิคะ  25  นาทีผ่านพ้นได้ เหลืออีก 15 นาที ที่ต้องเดินกลับบ้าน เดินเร็วอย่างไม่น่าเชื่อ เดินจนแซง 2 หนุ่มที่มานเดินข้างหน้าห่างกันเป็นบล็อกได้ 

ในที่สุดวิมานของกระเพาะปัสสาาาาาาาาาาาาวะ ก็ถึง ห้องน้ำ ดีใจสุดแสน ได้ปลดปล่อยแล้นนนนนนนนนนนนนนนนนนน  โล่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง  เกือบแตกกกกกกกกก

กลับมาบ้านได้ ไม่พูดไม่จา ฉี่เสร็จ ลงไปหาไรกินทันที อาหารที่ประทังชีวิต  ม่าม่า ขอแบบง่าย ไว ไว้ก่อน จะกินช้างได้แล้ว  ตอนทำนะ สั่นไปหมด แบบหิวจนมือสั่นอ่ะ  ม่าม่า 2  ห่อ หมดได้ไม่ถึง 10 นาที กินไม่เงยหน้าเล้ย  ในที่สุดก็รอดแล้นเราๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

จบวันซวย แต่เพียงเท่านี้ ขอบคุณ ที่รับฟัง....ตึ่ง ดึง ดึ๋ง

Create Date : 26 ตุลาคม 2551		5 comments
Last Update : 26 ตุลาคม 2551 8:58:06 น.
Counter : 635 Pageviews.
Share Tweet