7 days in New Jersey ไปเที่ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ทะเลมากั๊บ ดำปี๋เลย ไม่ได้นอนอาบแดด แต่ปั่นจักรยานอาบแดด แดดแรงมาก กันแดดเอาไม่อยู่ เมื่อต้นเดือนอ่ะโฮสเทควาเคชั่น ไปนิวเจอร์ซี่ ก็ขับรถไปกัน 6 ชั่วโมงมั้งถ้าจำไม่ผิด ไปรับแปงที่โรงเรียนสอนภาษาที่บอสตัน ดาวน์ทาวน์แล้วก็ไปกันโลด อยากบอกว่า 5 ชีวิต นั่งกันเมื่อยตูดมาก ดีนะ รถเป็นมินิแวน ข้าวของนี่สูงท่วมหัวแปงอีกอ่ะ กว่าจะไปถึงก็ ทุ่มได้มั้ง คำแรกเลยที่เห็น เงียบมากกกกกกกกกกก สงบมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไปพักบ้านพ่อของโฮสมัม เค้ามีบ้านพักใกล้หาด แต่ไม่ได้อยู่เอาไว้ให้คนเค้าเช่ากัน ห่างจากหาดบล็อกเดียวเอง แบบว่านั่งอยู่ในห้องน้ำ (ไม่ต้องถามนะนังทำไร) ได้ยินเสียงคลื่นเลย มาวันแรกก็เย็นแล้ว ก็ไปเดินหาดกัน ไม่มีคนเลยค่ะ ก็เลยว่าจะลงไปเดินย่ำน้ำเล่น เห็นโฮสมัมลงไปคนแรก แค่ตาตุ่มแตะน้ำ พี่แกรีบวิ่งกลับแทบไม่ทัน น้ำเย็นมากกกกกกกกกกกกก ไอ้เราก็แบบว่าไม่เชือง่ะ อากาศร้อนจะตาย ลงไปเท่านั้นหละ ชา ชา สนิท ขาชาเลย เย็นมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก เหมือนน้ำแช่ในน้ำแข็งเลย จากนั้นก็ไม่ต้องพูดไรกันแล้ว เดินกลับบ้านค่ะ ไม่อยู่หรอก ฝนก็ทำท่าจะตกด้วย พากันเดินกลับบ้านกันหมด ตลอดเวลา ที่อยู่ที่นี่นะก็ทำงานทุกวันอ่ะ แต่จะว่างช่วงประมาณบ่าย ซัก 4 ชม. ช่วงที่น้องนอนกลางวัน เราก็เดินเล่นตามชายหาดบ้าง เดินรอบๆละแวกบ้านบ้าง มาวันเกือบสุดท้าย ถึงได้เที่ยว พอดี แอบเห็นจักรยานใครก็ไม่รู้อยู่ในโรงรถอ่ะ เราก็แบบไปถามพ่อโฮสมัม เอาจักรยานไปปั่นได้ป่าว เค้าบอกว่า ปั่นได้แต่ของใครก็ไม่รู้...อ้าว เค้าว่าสงสัยจะเป็นของคนที่มาเช่าบ้าน เค้ามาทุกปีก็จะซื้อทิ้งเอาไว้อ่ะ เค้าบอกว่าเช็คลมยางก่อนนะ เราก็บีบๆ ลูบๆ คลำๆ อืม พอดีมือ... พอออฟปุ๊บ วิ่งขึ้นห้อง โบ๊ะกันแดด spf 50 คว้าจักรยานได้ก็ขึ้นคร่อม อยากบอกว่าเจ็บ...มาก ที่นั่งมันสูง แล้วก็แข็งมากด้วย เวลาตกหลุมขี้นเกาะไรเงี้ย โอ๊ย เจ็บ... ปั่นจักรยานจนดำได้ที่แล้วก็ไปเล่นน้ำต่อ เปลี่ยนเสื้อผ้า ใส่ชุดว่ายน้ำ นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ใส่ชุดว่ายน้ำ จำได้ครั้งสุดท้ายประมาณ ป.4 ได้ ตอนแรกก็ว่าจะไม่เล่นน้ำหรอก อายไม่กล้าใส่ แต่ไปเดินหาดทุกวัน เห็นบางคนหุ่นยิ่งกว่าพี่แกล่อ ทูพีซ เราก็เลยด้านบ้าง เปลี่ยนชุดเสร็จ ก็ใส่เสื้อยืดกางเกงขาสั้นทับ...ก็ยังไม่มั่นเต็มร้อยอยู่ดีละหว้า...คว้าผ้าเช็ดตัว พาดบ่า แล้วเดินไปหาด หามุมเหมาะได้ก็กองของทุกอย่าง ถอดเสื้อผ้า วิ่งลงทะเลเลย คำแรกที่นึก น้ำเย็นจัง แบบว่าเหมือนเราอาบน้ำตอนหน้าหนาวที่เมืองไทยอ่ะ เย็นประมาณนั้นเลย เราก็แบบว่าไม่มีใครลงมาเล่นน้ำเลย ในทะเลมีแปงคนเดียวที่เล่นน้ำ นอกนั้นเค้านอนอาบแดดกันหมด เราก็พยายามเล่นไปก็ส่งกระแสจิตไป มองไปที่หาด ใครก็ได้ช่วยลงมาเล่นเป็นเพื่อนหน่อยจิ เล่นคนเดียวมันเหงา สงสัยจะได้ผล มีบางคนลง แต่ลงมาได้ครึ่งตัวแต่ละคนก็วิ่งขึ้นหมด เพราะน้ำเย็น เราก็แอบเซ็ง พี่แกกลัวน้ำเย็น ไอ้เราสาวเอเชีย ดั๊นทดทายาดกว่าพี่แกกันอีก เล่นไปซักพัก ใหญ่ ก็มีหนุ่มหล่อลงมาเล่น อยู่ใกล้กันพอแอบมองกันได้ แปงเล่นกะคลื่นด้วย สงสัยเค้าเห็นสนุกเลยลงมามั่ง ก็แบบว่าคลื่นที่นี่ใหญ่ แล้วก็แรง แบบถ้าโดนพัดที ก็นั่งพับเพียบกันบนหาดเลย มันแรงขนาดนั้น เราก็พยายามต้านคลื่น พอคลื่นมา ไม่มุดใต้คลื่น ก็กระโดดเหนือคลื่น สนุกดี พยายามไม่ให้คลื่นพัดเข้าฝั่ง พ่อหนุ่มรูปงามคนนี้ก็เอามั่ง มาเล่นด้วย แบบว่าพอคลื่นพัดผ่านไปที ต่างฝ่ายต่างก็ต้อง เงยหน้ามามองกันว่าใครโดนพัดไปไกลกว่ากัน สนุกดีอ่ะ แต่พี่แกนะ พอแปงโผล่มาที พี่แกเกยตื้นทุกที เราพยายามจะเล่นกะแกนานๆนะ แต่ไม่ไหวอ่ะ เล่นได้แปบเดียวก็ต้องขี้น เพราะว่าร่างกายเริ่มไม่มีความรู้สึกแล้ว ชา ค่ะ สนิทเลย รีบขึ้นจัด ระหว่างขึ้น คลื่นใหญ่ซัดมา แปง กลิ้ง ตีลังกาหงายท้อง อยู่ที่หาดเลย น่าอายมาก ดีนะไม่มีคนเห็นเพราะเค้านอนอาบแดดกันหมด จากนั้นก็คว้าผ้าเช็ดตัวเสื้อผ้าเดินกลับบ้านเลย วันรุ่งขึ้นก็กลับ แต่ไม่ได้กลับบ้านนะ ไปนิวยอร์กต่อ อันนี้ไปบ้านพ่อแม่ของโฮสแดด บ้านอยู่ที่บรูคลิน เราได้ออฟวันเสาร์ ก็เลยโทรหาเพื่อนว่ามีใครรู้จักออแพร์ที่อยู่นิวยอร์กบ้าง พาตูเที่ยวหน่อยจิ เราก็ได้เพื่อนร่วมเที่ยวมา 3 คน หนุกหนานเวลาเมาท์ แต่ว่าวันนั้นฝนตก เปียกปอนกันหมดทุกคน ประทับใจคุณลุงคนนึง เรานั่งอยู่แถว เซ็นทรัลพาร์ค ถ่ายรูปอยู่ ลุงแกก็มาจะถ่ายรูปให้ แล้วก็ถามว่ามาที่นี่ครั้งแรกป่าว เด๋วพาไปดู น้ำพุนะ เราก็อืม ดูแกอัธยาศัยดี อธิบายประวัติความเป็นมาต่างๆ แนะนำสถานที่ที่ควรไป คอยเตือนภัยในนิวยอร์กว่าที่ไหน ใคร หรือ อะไรอันตรายให้ระวัง ดูๆไปเหมือนตาสอนหลาน ตอนแรกเรากลัวจะเป็นทัวร์ เก็บตังค์ แต่ป่าว ลุงแกทำให้ด้วยใจจริง แกบอกว่าเห็นเรายังเด็ก อยากให้เก็บประสบการณ์ต่างๆเอาไว้ให้มากที่สุด พูดง่ายๆลุงแกดีมากจิง เตือนเรื่องผู้ชายด้วยนะ อิอิ ระหว่างทางที่เดินไปน้ำพุ ฝนตกหนักมากกก จนเราท้อจะไม่เดินไปต่อ ลุงบอกอดทนหน่อย แค่ฝนไม่ตายหรอก เด๋วก็ถึงแล้ว มีโอกาสแล้วก็ขว้าเอาไว้ ลุงแกสละร่มของแกให้เพื่อนแปง แล้วตัวแกเดินตากฝนกับแปงกับเพื่อนอีกคนอ่ะ เปียกหมด พอเห็นแล้วก็ สวยอ่ะ แต่ถ้าฝนไม่ตกจะดีกว่านี้ จากนั้นเราก็ขอบคุณแล้วก็จะกลับ ลุงก็ถามว่ากลับไง เค้าก็เดินไปส่งที่ซับเวย์ อธิบายเส้นทางใหญ่เลยว่าเราจะไปทางไหน ลงป้ายไหน โอย มีการนะ เราผ่านประตูที่ต้องรูดบัตรเข้าไปแล้วอ่ะ ลุงแกยังตะโกนบอก เราต้องนั่ง สาย C นะอย่านั่งสายอื่น สุดยอดม่ะ พอกลับบ้านได้ก็ชุ่มฉ่ำทั้งตัวค่ะ ถึงบ้านอาบน้ำนอนเลย กลัวไม่บาย วันรุ่งขึ้นก็กลับบ้าน จบแล้ว เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ กว่าจะพิมพ์เสร็จ ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกนะคะ   Create Date : 24 มิถุนายน 2551 8 comments Last Update : 25 มิถุนายน 2551 7:10:03 น. Counter : 889 Pageviews. Share Tweet

แวะมาเยี่ยมเยียนและทักทายค่ะ ถ้าว่างโปรดสละเวลาไปโหวตกระทู้ หาบ้านของพวกเราด้วยนะค้า//www.pantip.com/cafe/jatujak/topic/J6707115/J6707115.html   โดย: ป้าตุ้ย (amornsri ) 25 มิถุนายน 2551 14:05:41 น.

55+คุณแปงชีวิตลั่ลล้ามากเลยนะเนี่ย งืดเมื่อไหร่จะได้ไป แถมได้เรียนภาษาที่บอสตันอีก ไฟลุกท่วมตา555+ แล้วเจ็บนี่เจ็บไรอ่ะอิอิ   โดย: ผอ.โซล 27 มิถุนายน 2551 19:14:38 น.

55+ ขำเม้นท์น้องปุ้ยด้านบน มาทีนี้ได้อ่านเต็มอิ่มเลย..ดีแล้วได้ไปทะเลทั้งทีก้อได้เล่นน้ำด้วย แต่เมืองนอกนะ ไม่เข้าใจเลย ถ้าไม่ใช่ฟรอริด้านะ น้ำะเลเย็นหมดเลย เหมือนกันหมด เล่าซะเห็นภาพเลย..คุณลุงคนนั้นใจดีเน๊าะ โชคดีที่ได้เจอเพื่อน เจอคนใจดีตอนเที่ยว...ยังงัยมีอะไรก้อเอามาอัพอีกนะจ๊ะ อยากอ่านต่อ..   โดย: พี่จุ๋ม (MeJayya ) 28 มิถุนายน 2551 2:44:03 น.

หวัดดีค่ะ รีบมาเม้น กลัวไม่ได้เม้นไว้แต่เนิ่นๆเหมือนบล็อกพี่จุ๋มอีก ชอบอ่านเรื่องเกี่ยวกับชีวิตออแพร์มากค่ะ มันสนุกแบบดราม่าแต่ฮาไม่เหมือนใคร ^^   โดย: Vae IP: 117.47.60.29 28 มิถุนายน 2551 21:55:43 น.

ในที่สุดเจ๊ก้อหาบล็อคของน้องแปงเจอ 555 วันนี้ง่วงแล้วหละ เอาไว้จะมาไล่อ่านอีกทีนะจ้ะ   โดย: ป้าอุ่ย IP: 24.91.52.206 1 กรกฎาคม 2551 9:52:14 น.

โห๊ะๆ เด๋วเค้าจะทำมั่ง แล้วถ้า ล่ม อีก จะตั้งเวบขึ้นมาเองเลยแม่ม   โดย: kafairkom 3 กรกฎาคม 2551 3:11:57 น.

ทำ BG สวยเชียว...   โดย: พี่จุ๋ม IP: 118.174.203.98 6 กรกฎาคม 2551 14:16:51 น.

Hey , how are you doing ka?   โดย: มาดามอุ้ย 8 กรกฎาคม 2551 4:29:28 น.