เปิดเทอม จบชีวิตโรงงาน และการยืดผมที่ญี่ปุ่น

กลายเป็นว่า เขียนเดือนละหนแล้วนะเนี่ย
คงต้องจัดตารางเวลาดีๆ ซะและ
เสียเวลาไปกับยูทูปซะเยอะเกิ๊น....


ข้าพเจ้าได้จบชีวิตโรงงานช็อกโกแลตไปเมื่อวันพฤหัสที่ผ่านมา
แอบเศร้าเหมือนกัน ไปทำเกือบสองเดือน จันทร์ถึงศุกร์ ผูกพันนะเนี่ย
ทั้งๆที่ตอนทำก็อู้ได้อีก ทั้งกินทั้งแฮบกลับบ้านจนโรงงานจะเจ๊งได้อีก
แต่ทำไปทำมาก็รักองค์กรขึ้นมาซะงั้น

วันสุดท้ายทั้งที่ เลยขอทำงานเต็มที่สุดชีวิต
เหนื่อยมหาศาล...ทั้งลาก ทั้งยก วิ่ง กระโดด เหาะทำงานเลยเชียว
ไหนๆก็อู้มานานและ วันสุดท้าย ทิ้งทวนซะหน่อย (สายไปไหม)


ตอนพักแหลกข้าว โอโนะซังมาทานด้วย เพราะรู้ว่าเป็นวันสุดท้าย
ทำทั้งอาหารทั้งซื้อขนมนมเนยมาให้สุดฤทธิ์
เมาท์กันเพลิน ลืมไปว่าวันสุดท้าย ต้องส่งนู่น คืนนี่ เขียนนั่นเพียบไปหมด
เหลือเวลาสิบนาที วิ่งร่อนทั่วโรงงาน หม้อไหเบ็นโตอะไร ล้างไม่ทันเลย...เวรแท้








วันสุดท้าย กะจะไปส่งท้ายที่ร้านข้าวหน้ามากุโร่อยู่แล้ว เลยไม่รีบ
แทบจะยืนส่งญี่ปุ่นทั่วโรงงานออกไปก่อน
แต่เป็นประเภท อยากให้คนอื่นได้รับรู้เรื่องราวของตัวเอง
บอกทุกคนที่เคยคุยด้วยว่า วันนี้วันสุดท้าย เรตติ้งก็ดีใช้ได้ ทุกคนรับทราบและอวยพร เหอๆๆ


ไปกินข้าวด้วยอารมณ์บานเบิก ไร้งาน (ไร้เงิน) มีฟามสุข




.
.
.


วันศุกร์เปิดเทอม ดูวิชาเลือกแต่ละตัว ยากเย็น ยุ่งยาก งานบาน
ภาษาญี่ปุ่นชั้นสูง เป็นอะไรที่หาความสนุกไม่ค่อยจะได้เล้ย
ถึงจะบอกว่าเรียนชั้นสูง แต่เลเวลของตัวเองก็ยังเลี่ยพื้นแทบจะตกท่อด้วยซ้ำ วุ้ย เครียด


ไหนจะงาน เทศกาลนานาชาติ ที่มหาลัยอีก เตรียมงานอีกเดือนครึ่ง
กิริกิริ แทบจะไม่ทันเลยนะเนี่ย เรียนก็ใช่ว่าเบาๆ
งานพิเศษก็ต้องหาใหม่ ถ้าได้ก็ยิ่งยุ่งหนักไปกันใหญ่...สุดยอด



.
.
.

ตอนบ่ายพุ่งตรงไปร้านทำผม แค่จะบอกว่ายืดผม อีที่ร้านไม่เข้าใจอีก อะไรเนียะ เคือง
สึโตเรตโตะ สึโตเรตโตะ พูดซ้ำไปซ้ำมา สำเนียงกรูแย่เยี่ยงนั้น
บอกให้หยิบเมนูมา เด๋วกรูชี้เอง

"ผมคุณน่าจะใช้แค่ยืดอ่อนๆ ก็ใช้ได้แล้วนะครับ"
"นี่ไม่ใช่ผมจริงนะเฮีย อันนี้ปลอมตัวมา"
"ไม่ใช่ผมจริง???" (คงนึกว่า กรูใส่วิกมาเรอะไง)
"หนีบมาเมื่อเช้า พ่อคุณ ดูด้วยตาหารู้ไม่"
"งั้นไปลองสระดูก่อนเลยคุณลูกค้า แล้วค่อยว่ากัน"


แม่นยิ่งกว่าพยากรณ์อากาศ พอล้างผมเสร็จ
เฮียแกก็บอกว่า แข็งมหาศาล ใช้ยาแรงสุด ราคาแพงสุดเลยละกัน
กรูว่าแล้ว....ผมข้าพเจ้าเนี่ย ไม่ธรรมดา ขัดหม้อได้สะอาดนักล่ะ





ผ่านไปสี่ชั่วโมง ไปประชุมงาน นานาชาติไม่ทัน เป็นลีดเดอร์ซะด้วยกรู
ช่างมัน...

ยืดถาวรที่นี่ ก็เหมือนที่ไทยแหละ กรรมวิธีแทบจะไม่ต่างกัน
แต่ตอนยืดที่ไทย ทำประมาณหกชั่วโมง (ผมข้าพเจ้าไม่ธรรมดาจริงๆนะ)
ที่ญี่ปุ่นสี่ชั่วโมง แต่ไม่มีการอบเอิบไอน้ำอะไรใดๆทั้งสิ้น
ทาน้ำยายืด ยาโกรก แล้วเอา wrap พันหัว...จบ

ที่ดูมีเทคโนโลยีสุดก็ เครื่องสระผมนี่ล่ะ แต่เจ็บหัวไปหมด
พลังน้ำรอบทิศทางอะไรของมันเนี่ย แทงทั่วหัวไปหมด
ชอบให้คนมาเกาๆหัวมากกว่า มันกว่าแยะ...


ผ่านไปสี่ชั่วโมงเศษๆ เสร็จเรียบร้อย แล้วก็กะไว้ไม่ผิด
หัวแบนตะแล้ด....ลำบากอีก ยืดทีไร หัวแบนทุกที
ไม่พ้นต้องใส่หมวกไปอีกซักพัก เฮ้อ...ชีวิตเศร้า แต่มันตรงก็ดีแล้ว

เบ็ดเสร็จเสียไป หมื่นห้า นิดๆ ตกเป็นเงินไทย ก็น่าประมาณ ห้าพันบาท
ชิหาย...พ่อรู้โดนตบตัดพ่อตัดลูกแน่ แต่เงินก็หามาด้วยแรงงานตัวเอง คงไม่ว่าอะไรมั้ง
(แต่ยังไงซะ ไม่บอกจะดีกว่า เหอๆๆ)



.
.
.


ตอนดึกไปร้องเกะต่ออีกสามชั่วโมง
หวัดก็ท่าทางจะเป็น ไปร้องเสร็จกลับมาไร้เสียงได้อีก
เอาเถอะ...หลังจากนี้ จะเลิกทำตัวไร้ประโยชน์ล่ะ


กัมบาริมัส (สู้เว้ย)



จ้าเน้....

Create Date : 27 กันยายน 2551 Last Update : 27 กันยายน 2551 10:00:48 น. Counter : 1468 Pageviews.		6 comments
Share Tweet