บล็อกแต่ละอัน เกินเดือนนึงทั้งนั้น

ปัญหาคือ เพิ่งจะมีเน็ทใช้ ไม่รูอะไรนักหนากับเจ้าของบ้าน
หงุดหงิดมิใช่น้อย แต่ช่างเถอะ ได้มาแล้ว แถมเร็วปรี๊ด
Hi-Speed 50M เน็ทฮิคาริไฟเบอร์ ราคาอย่าถาม เดี๋ยวน้ำตาไหล (ปริ่มๆแล้ว)

.

.

.

ตอนปลายมีนา ไม่รู้อะไรนักหนา ชีวิตวายวุ่น ย้ายบ้าน ย้ายโรงเรียน
ค่านู่นค่านี่ (ค่าหนี้) เห็นแล้วปวดหัว แต่ไม่มองไม่ได้ ต้องเคลียร์ให้หมด เฮ้อ...

พิธีจบที่โรงเรียนภาษา เงียบเหงามาก ทั้งเพื่อนไทย เพื่อนตเทศ กลับประเทศชาติกันไปหมด
เหลือคนไทยอยู่สามหน่อ แถมหน้าตาก็โทรมกันเข้าไป จะให้สดใสอยู่ได้ยังไง ก็ไม่ได้นอน
หลังจากไปขัดพื้นร้านซูชิ กลับมาถึงหอเช้าๆเกือบสาย ก็ต้องอาบน้ำแต่งตัว ใส่สูท ผูกไท
แต่งตัวดีขนาดไหน ก็ไม่ได้ช่วยเรื่องริ้วรอยใต้ดวงตาอิดโรยได้เลย เอาวะ..เข้าหอประชุมไปหาวซะให้พอ

พิธีไม่มีอะไร เรียกคนไปรับใบบนเวที ไม่มีจ้าวมาแจกปริญญาแบบบ้านเรา
ก็ง่ายดี ไวดี สะดวก เสร็จแล้ว ก็ไปงานเลี้ยงจบของนักศึกษาต่างชาติต่อ
ก็กินๆ ถ่ายรูป คุยพอเป็นพิธี เพราะสมองเริ่มไม่ทำงานแล้ว ต้องการการพักผ่อนอย่างด่วนที่สุด
ชักภาพพอเป็นที่ระทึก แล้วขอตัว คืนนั้นต้องทำงานต่อ เฮ้อ...แรงงานต่างชาติชัดๆ

ถ่ายรูปกับคุณครูของเทอมสุดท้าย ...นี่ย่อตัวนิดนึงแล้วนะ ขอ บอก

.........................

จบ....

เรื่องราวของการเรียนที่ มหาวิทยาลัย โตไก เป็นอันจบ
คิดแล้วอยากย้อนกลับไปตอนมาญี่ปุ่นใหม่ๆ มีอะไรหลายอย่างที่ไม่ได้ทำ
มีอะไรหลายอย่างที่ตัดสินใจผิด มีอะไรหลายอย่างที่เสียดาย และอีกหลายอย่างที่ดี อยากกลับไปเวลานั้น...

...แต่จบแล้ว ไปโรงเรียนใหม่ ปรับตัวใหม่กันดีกว่า....

.

.

.

โรงเรียนใหม่....เป็นโรงเรียนวิชาชีพ เรียกว่า เซ็มมงกักโคว (専門学校) ก็เหมือนปวช.ปวส.บ้านเรามั้ง
เรียนเพื่อไปประกอบอาชีพจริงๆ คอร์สที่เรียนคือ คอร์สวาดการ์ตูนและอะนิเมะ .....

ถึงจะบอกว่า โรงเรียน แต่ก็ไม่ได้สอนเสินอะไรมากมาย เหมือนซื้อเวลาและสถานที่ไว้ฝึกฝนมากกว่า
วันนึงๆ ครูก็ให้โจทย์มา สั่งงานมา แล้วก็นั่งทำอยู่กับตัวเองเรื่อยไปทั้งวี่วัน พักเที่ยงก็กินข้าว
วันนึงนั่งใบ้ไม่ได้พูดกับใครอยู่ที่โต๊ะคนเดียว จะเป็นบ้าตาย... เพื่อนก็อายุน้อยได้อีก... คุยกันไม่ค่อยคลิก (ฟังไม่ค่อยรู้เรื่องด้วย ห้าๆ)

บางวันก็สนุก บางวันก็เบื่อ ส่วนใหญ่จะเฉยๆมากกว่า ก็ก้มก้มตาทำงานไป วันๆทำเรื่องซ้ำไปซ้ำมา
ก็เริ่มอยากกลับบ้าน...แต่ตั้งใจไว้แล้ว ไม่ได้ระดับหนึ่ง ไม่กลับ วะ ฮะ ฮ่า ทุบหม้อข้าวหม้อแกงโคตรๆ
งานที่นี่ก็อยากทำ เก็บเงินเก็บทองไปใช้ที่สยามประเทศ... แต่เริ่มจะทนไม่ได้ ไทยจะยุ่งโกลาหลยังไง ก็อยากกลับอยู่ดี
ทั้ง พ่อ พี่ เพื่อน ก็อยู่ไทยกันหมด กรูมานั่ง (บางวันก็ยืน) ทำความสะอาดตู้เย็นร้านซูชิเน่าๆอยู่ทำไมวะเนี้ย
เซลล์สมองก็ตายไปทุกวี่วัน ตอนนี้ทำได้แค่วาดรูปกับพูดภาษาญี่ปุ่นเท่านั้นแหละ (จะว่าไป พูดไม่ค่อยได้ด้วย เฮ้อ..เป็ด)

แต่เกิดมาก็เพิ่งเคยวาดรูปกันตายไปข้างนึงแบบนี้ วาดได้ทุกวัน (ก็งานนี่หว่า)
ถึงฝีมือจะยังไม่คงที่ ไม่เก่งเท่าเพื่อนบางคน แต่ก็รู้สึกพอใจตัวเองพอสมควรแล้ว
ยังไงก็น่าจะเก่งขึ้นกว่านี้แน่ๆ ...หวังว่า ภาษาญี่ปุ่นก็จะเป็นยังงั้นด้วยอะนะ

วันๆทำแต่เรื่องซ้ำๆ ไม่มีไรแปลกใหม่ กว่าจะอัพอีกที คงปีหน้า ฮ่าๆ
อ๊ะ..ไม่สิ เดี๋ยวการ์ตูนเรื่องแรกในชีวิตเสร็จ คงเอามาลง...มั้ง เหอๆๆ
ตอนนี้ ก็เอางานบางส่วนมาลงเล่นๆ โชว์ฝีมือแปลกๆให้ชาวบ้านเขาดูหน่อย ห้าๆ

อันนี้วาดไม่คิด เกิดอยากจะวาดขึ้นมา...
งานคือ ให้ทดลอง ถมดำและทำเงาที่ผม....ครั้งแรกในชีวิตก็ไม่ใช่หรอก
แต่ปกติวาดก็ปล่อยขาวๆไว้งั้นแหละ ขี้เกียจ ไม่ได้ทำมานาน แอบไม่สมดุล ห้าๆ ช่างปะไร ขำๆ

แล้วก็ ลองแปะ screen tone เล่น ทำเงา ทำลายเสื้อ (ไม่ใช่ "ทำลาย"..."ทำลวดลาย") 
ยากมาก เป็นคนใช้คัตเตอร์ไม่เก่ง ถนัดซ้ายด้วย ต้องถือตรงข้ามกับชาวบ้านเขา งานเลยไม่ค่อยเนี้ยบ
อันนี้เห็นง่ายๆง่อยๆ แต่ทำเกือบ 9 ชั่วโมงแน่ะ (มัวแต่ตัดแปะใหม่อยู่นั่น อ่อนด้อยเรื่องคัตเตอร์จริงๆ)

ส่วนอันนี้ เพิ่งทำเสร็จสดๆ ทดลองใช้สี Copic ดู เป็นสีที่สะดวกใช้ที่สุดและ
ไม่ต้องมาจุ่มน้ำเนิ้ม วุ่นวาย แต่เปลืองชิ.... กล่องละเป็นหมื่นเลย แต่ไม่แคร์ ใช้ของโรงเรียน กร๊ากๆๆ
อยากลงสีในคอมมากกว่า จนป่านนี้ ยังใช้ Photoshop ไม่ได้เรื่องเลย อีคอมเครื่องนี้ก็สเป็คใต้ดินสุดฤทธิ์
เปิดโฟโต้ช็อปที ก็ไปขี้ กินข้าว ฟิตเนสสามรอบยังทัน อยากซื้อคอมใหม่ขึ้นมาพลัน (ร้องเพลงพุ่มพวงทันที..เงินน่ะมีม้ายยย)

ยล

เฮ้อ...เหนื่อย.....

ไปอ่านสือดีก่า ก่อนนั้น...แวะดูสะใภ้ไกลปืนเที่ยงอีกรอบ (ดูซ้ำอยู่ได้ บ้าบอ กรี๊ดๆ แอนสวย แสดงเก่ง ชาคริตก็ทุ่มเท เปิดๆๆ)

โอเค...พอละ เจอกันรอบหน้า (เจอกับตัวเองเนี่ยแหละ ถูกชาวบ้านแบนไปหมดแล้ว)

จ้าเน้