Bloggang.com : ฟ้าดิน : ความรู้สึก"ชั่ววูบ"

ความรู้สึก"ชั่ววูบ"

ความจริงแล้วผมมีเรื่องที่เตรียมจะเขียนลงบลอกอยู่ประมาณ 3-4 เรื่องซึ่งก็ดองเค็มมาหลายวันแล้วแต่ทำอีท่าไหนไม่รู้ บทความนี้ที่เพิ่งเขียนเมื่อตอนตี2 นี่เองกลับแซงโค้งเขียนได้รวดเดียวจบซึ่งผิดวิสัยของคนชอบทำอะไรค้างๆ คาๆ อย่างผมเป็นอันมาก

นึกสาเหตุแล้วก็คงเป็นเพราะเรื่องที่เขียนนี้เหตุการณ์มันเกิดขึ้นสดๆ ร้อนๆ และกระทบข้าพเจ้าดุจเอาไม้หน้าสามฟาดหน้าเป็นอย่างยิ่ง

และก่อนอื่นต้องขอออกตัวก่อนว่า เรื่องที่จะเขียนนี้ค่อนข้างเป็นเรื่องส่วนตัว แต่เพื่อไม่ให้น่าเกลียด ผมจะพยายามเรียบเรียงประโยคคำพูดเพื่อให้เหมือนเป็นเรื่องเขียนส่วนรวมทั่วๆไป ถ้าคุณอ่านแล้วยังคงรู้สึกว่า แล้วมึงจะมาบอกตูทำไมเนี่ย ก็ขอให้โทษที่ความสามารถในการเรียบเรียงประโยคของผู้เขียนแล้วกันนะครับ

เรื่องของเรื่องคือ เพิ่งไปงานแต่งงานของคนรู้จักที่ต่างจังหวัดมาครับ เสร็จจากงานแล้วก็เลยชวนเพื่อนเก่าไปเลี้ยงฉลองรำลึกความหลังกันต่อ ซึ่งตอนนั้นมันเป็นช่วงเวลาแห่งความครื้นเครงและผมควรจะสนุก แต่พอดีดันไปเจอเหตุการณ์หนึ่งจากคนคนหนึ่งซึ่งทำให้ตะกอนแห่งความรู้สึกอย่างหนึ่ง (ทำไมคำว่าหนึ่งเยอะจังฟะ!) ที่คิดว่ามันนอนก้นกลับฟุ้งกระจายขึ้นมาอีกครั้ง จนทำให้ผมต้องนั่งเหม่อลอยมองไปยังที่ไกลๆ เป็นพักๆ แต่คงไม่มีใครสังเกตเพราะอาการของผมตอนนั้นดูแล้วเหมือนคนเมาแล้วเหล่สาวเป็นอันมาก (ฮา)

กลับมาทำงานกทม.หลายวันจนจวนจะลืมๆ มันไปแล้ว แต่แล้ววันหนึ่งคนๆ นั้นก็โทรมาหาผม ถามว่าวันนั้นเป็นอะไรหรือเปล่า ดูอาการแปลกๆ เหมือนไม่ใช่คนเดิม

ผมก็พยายามแก้ตัวว่า อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก พอดีวันก่อนนั้นไม่ได้นอน บวกกับกินเหล้าเยอะเลยเมา ก็เลยดูซึมๆ เศร้าๆ ไปบ้าง ซึ่งไม่รู้ว่าเขาเชื่อหรือไม่เชื่อแต่ขี้เกียจถามต่อก็เลยเลิกพูดเรื่องนี้หนีไปคุยเรื่องอื่นกันต่อ

ผ่านไปหลายวัน(เรื่องนี้กินเวลานานจริงๆ) ผมก็เริ่มรู้สึกผิดว่า เขาอุตส่าห์จับโกหกเราได้ แล้วเราจะยังไปโกหกเขาซ้ำสองอีกทำไม ก็เลยโทรไปหาเขาอีกที บอกความจริงไปว่าเมื่อวันก่อนผมโกหก

บอกดื้อๆ เดี๋ยวจะเสียอรรถรส ขอถอดเทปเอาคำพูดในวันนั้นมาลงสดๆ เลยดีกว่า

ผม “ผมจะโทรมาบอกว่า ขอโทษครับ วันก่อนผมโกหกที่บอกว่าไม่มีอะไร จริงๆแล้วมันมี”
เธอ “อ้าว! ถ้าไม่เมาแล้ววันนั้นเป็นอะไร”
ผม “ผมมีเรื่องบางเรื่องที่มันติดค้างให้คิดอยู่ในหัวนิดหน่อยครับ”
เธอ “บอกได้ไหม”
ผม “จริงๆ ก็กะจะโทรมาบอกนี่แหละครับ เพราะเรื่องนี้มันเกี่ยวกับคุณโดยตรง”
เธอ “เรื่องอะไรหรือ”
ผม “เออ...เดี๋ยวผมขอเรียบเรียงคำพูดก่อนนะครับ”
เธอ “ไม่ต้องเรียบเรียงก็ได้ มีอะไรก็บอกออกมาตรงๆ ได้เลย อยากฟังแล้ว”
ผม “...........................................................................................”

ไม่น่าเชื่อครับท่านผู้ชม ช่วงเวลานั้นผมกลายเป็นคนไม่มีเสียง เป็นใบ้ พูดออกมามีแต่ลม เวียนหัว เครียด อัดอั้น สุดท้ายตอนนี้ก็ยังไม่ได้บอกเธอไปว่าทำไม

เนื่องจากเคยเกิดอาการนี้มาครั้งนึงแล้ว (ผมเกิดอาการนี้เป็นครั้งที่สองในชีวิตแล้ว พวกคุณคงทายได้ไม่ยากว่า ครั้งแรกนั้นเกิดกับใคร) ทำให้พอรู้ว่า อาการนี้เขาเรียกกันว่า “พูดไม่ออก”

ไม่ใช่ว่าพูดไม่ออกเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ตรงกันข้าม ผมมีเรื่องที่จะพูดมากมายทั้งที่เกิดขึ้นตอนนั้นและที่เก็บมาในใจตลอดมา แต่พอเวลามีโอกาสได้พูดขึ้นมาจริงๆ ผมกลับไม่สามารถทำได้แม้แต่จะเริ่มคำแรก

มันยากแค่ไหน เอาเป็นว่า แค่ให้เขียนตอนนี้ ผมยังเขียนมันออกมาไม่ออกเลย

ที่ทำได้มากที่สุดก็คงแค่ เขียนอ้อมไปอ้อมมาลงในบล็อกลับนี้หลัง โดยที่คิดเอาเองว่าเธอสักวันเธออาจจะได้เห็น

การพูดกับการทำจริงมันคนละเรื่องกันจริงๆ ครับ

พูดอะไรมันก็พูดได้ แต่เวลาทำให้ได้อย่างที่พูดนี่ยากกว่าเป็นร้อยเท่า
เห็นอย่างนี้ ผมก็ถือเป็น ศิราณี อันดับต้นๆ ของเพื่อนๆ เหมือนกันนะครับ ใครเคยให้คำปรึกษามาเกือบทุกเรื่องแล้ว ทั้ง-ลืมเขาไปเหอะ อย่าไปยึดติด เขาไม่รักเราแล้ว ทำอะไรไม่ได้ก็ให้ทำใจ

แต่พอโดนเข้ากับตัวเอง ทฤษฏีกี่ข้อลืมหมดเกลี้ยงเลยครับ

ผมฟังเพลงของคุณมาโนช พุตตาล ชี่อ “ชีวิตที่เจ็บปวดของคนป่วย” แล้วมีเนื้อเพลงท่อนนึงที่ผมชอบและตรงใจผมมากๆ

ท่อนนี้เขาร้องว่า “เชื่อว่าเป็นเหตุเป็นผล แต่ผลของเหตุผล ทนได้หรือเปล่า”

ครับ ถึงแม้เราจะรู้หมดว่าควรทำอะไร ต้องทำแบบไหน แต่เอาเข้าจริงๆ เวลาเมฆหมอกบังตา แทนที่เราจะเลือกไปทางซ้ายก็ดันไพล่เลี้ยวไปทางขวาจนได้

ผมบอกได้แค่ว่า ผมรู้ว่าต้องทำอะไรแล้วพยายามทำอยู่ แต่มันอดเศร้าไม่ได้ว่าสุดท้ายที่พยายามทำมา 2 ปี ที่เราคิดว่าเราทำได้แล้ว แต่ที่จริงเราแค่หลอกตัวเองว่าทำได้

ตอนนี้ผมเปรียบตัวเองก็เหมือนเป็นนักวิ่งที่ไม่รู้จุดหมาย ไม่รู้จะไปไหน แค่ขอให้ได้วิ่งไว้ก่อน ไม่อยากหยุดอยู่กับที่เฉยๆ

แม้ลู่วิ่งข้างหน้าจะเป็นปากเหว

ความจริงการที่ช่วง 2 ปีมานี้ผมหมดแรงไฟ หมดแรงบันดาลใจในชีวิต หมดแรงที่จะรู้สึกดีๆ กับใคร มันไม่ใช่ความผิดคุณหรอก มันเป็นความผิดผมเองที่อ่อนด้อยและโง่เขลาเกินกว่าที่จะก้าวต่อไป

แต่ถ้าเธอคนนั้นบังเอิญมาอ่านเจอแล้ว ผมอยากจะบอกคุณแค่ว่า ผมยังมีความหวังในชีวิตอยู่ และพร้อมที่จะก้าวต่อไป แต่ช่วงนี้ผมขอแค่เวลาเพื่อรวบรวมสมาธิในการย่างก้าวแรกก่อน

ท่านผู้อ่านครับ ท่านอ่านแล้วอาจจะรู้สึกว่ามันช่างเป็นการเขียนจากความรู้สึกชั่ววูบเหลือเกิน แต่วิธีนี้มันก็เหมาะที่จะเขียนเรื่องแบบนี้แล้วไม่ใช่หรือ

ดั่งที่มีบางคนบอกไว้เหมือนความรักนั่นแหละ ใช้เวลานิดเดียวในการรัก แต่ใช้เวลาทั้งชีวิตในการลืม

เพลง ผูกพัน
ศิลปิน ตรัย ภูมิรัตน

นี่ใช่ไหม อะไร อะไรที่เคยคิด
ชีวิตที่มีแต่ฉัน ต่อจากนี้คงตัวคนเดียวอย่างที่คิด
นี่หรือที่ใจต้องการ นี่ใช่ไหมที่ฉันเคยฝันตลอดอยู่ในใจ
ชีวิตที่ไม่มีเธอรู้สึกเหมือนมันขาดอะไรไปไม่เข้าใจ

เก็บเรื่องราวที่มันเก่าๆใส่กล่องไว้ มองเห็นแล้วมันปวดร้าว
รูปถ่ายเราไปเที่ยวด้วยกันเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ยิ่งดูยิ่งเศร้า

ไม่มีเสียงคำคำของเขาที่เราได้เคยฟัง
ไม่มีใครให้คอยมาไถ่ถาม เหลือเพียงแค่ความทรงจำ
ที่ย้ำให้รู้ว่า

* เธอใช่ไหม ที่หัวใจของฉันผูกพัน
และคือเธอเท่านั้น วันนี้ฉันเพิ่งจะเข้าใจ
ไม่มีเธอมันดูเหงาๆ ยิ้มเศร้าๆบอกตัวเองไว้
นี่ยังไงโลกที่ไม่มี เธอแล้ว

ขาดเธอไปวันนี้ จึงได้เจอความหมาย
ไม่มีเธอวันนี้ ฉันถึงเข้าใจ

(ซ้ำ */ *)

นี่ยังไงโลกที่ไม่มีเธอแล้ว

Create Date : 14 มกราคม 2550

Last Update : 15 มกราคม 2550 1:17:54 น.

27 comments

Counter : 525 Pageviews.

แล้วตกลงได้พูดออกไปรึเปล่าคะเนี่ย

อ่านแล้วอยากรู้รายละเอียดมากกว่านี้ สำหรับคนไม่เคยมีฟามรักอย่างเรา(เพราะมัวแต่หลงรักหนุ่มๆในการ์ตูน) อยากรู้เรื่องราวความรักของใครๆอยู่เสมอ เพราะให้ความรู้สึกเหมือนดูหนังเกาหลีเลยค่ะ

ยังไงก็ขอให้คลี่คลายไปในทางที่ดีนะคะ

โดย: walk in dream/เก๋ (walkin

) วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:11:55:50 น.

อ่านรอบแรกจบ.....งงไป 3 วิ
รีบเลื่อนกลับขึ้นมาอ่านอีกรอบ.........

รู้สึกว่าคงต้อง"เข้าใจ และยอมรับมัน"

ปล.เรื่องแบบนี้มันอาจจะเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าๆๆๆแต่ไม่มีใครรวบรวมเก็บเป็นสถิติโลกก็ได้มั้ง

โดย: ~pie~doki_doki IP: 203.188.8.199 วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:12:03:04 น.

เชื่อว่าเป็นเหตุเป็นผล
แต่ผลของเหตุผล ทนได้หรือเปล่า

เฮ้อ

แม้จะไม่ทราบรายละเอียดลึก ๆ
แต่ก็น่าเห็นใจค่ะ
เรื่องบางเรื่อง พูดไม่ออกจริง ๆ ด้วยค่ะ

โดย: โสดในซอย

วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:12:11:51 น.

ขอโทษนะคะคุณโดนTag แล้วค่ะไม่เข้าใจเค้ามาในblog เรานะคะ

โดย: เทวาภิรมย์ (เทวาภิรมย์

) วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:12:19:57 น.

เข้ามากทายค่ะ มีความสุขมาก ๆ น่ะค่ะ

โดย: icebridy

วันที่: 14 มกราคม 2550 เวลา:13:26:28 น.

เพลง ลืม
ศิลปิน ขอนแก่น-กรุงเทพ
...
อยากจะลืม เรื่องราววุ่นวายชีวิต
เรื่องราวที่ยังวนเวียนทำให้คิด ถึงวันนั้นยังไม่จางไป

คงไม่นานถ้าหากเราไม่คิดถึงใครๆ เราก็คงจะลืมมัน
เพียงนิดเดียวถ้าหากเราไม่ต้องพบเจออะไร ที่มันผูกมันพันกัน

มันคงไม่ยากเย็นเท่าไรถ้าวันนี้ไม่มีเขา
และคงไม่ยากเย็นอะไร ถ้าพรุ่งนี้มีเพียงเรา..คนเดียว
ไม่ต้องไปสนใจ มันก็แค่เรื่องเมื่อวาน

อยากจะลืม ใครสักคนที่ทำให้เราเหงา
ใครสักคนที่ยังคงทำให้เราเศร้า แม้วันนี้ยังคงเสียใจ

คงไม่นานถ้าหากเราไม่คิดถึงใครๆ เราก็คงจะลืมมัน
เพียงนิดเดียวถ้าหากเราไม่ต้องพบเจออะไร ที่มันผูกมันพันกัน

มันคงไม่ยากเย็นเท่าไรถ้าวันนี้ไม่มีเขา
และคงไม่ยากเย็นอะไร ถ้าพรุ่งนี้มีเพียงเรา..คนเดียว
ไม่ต้องไปสนใจ …มันก็แค่เรื่องเมื่อวาน...
…มันก็แค่เรื่องเมื่อวาน...

โดย: แหมบคร่า IP: 203.157.185.2 วันที่: 15 มกราคม 2550 เวลา:15:22:31 น.

จริงๆเหรอ?
การรู้สึกว่าลืมใครสักคนได้แล้ว
ที่จริงมันเป็นแค่การหลอกตัวเอง เท่านั้น จริงๆเหรอ
ก่อนหน้านี้ จนถึงวินาทีที่ได้อ่านบทความนี้ เพิ่งฉุกคิดขึ้นมาว่า..ที่จริง ที่ฉันคิดว่า ทำใจได้แล้ว ลืมได้แล้ว
จริงๆแล้ว
มันอาจเป็นเพียงความคิดที่สร้างขึ้นมาเพื่อหลอกตัวเอง จริงๆเหรอ
...แล้วฉันจะลืมคนคนนั้น ได้มั้ยเนี่ย...

ดีจัง
อย่างน้อย ...ก็มีอีกหลายคนที่เป็นเหมือนกัน
อย่างน้อย...ก็ไม่ได้เลวร้ายไปกว่านี้
อย่างน้อย...ก็ไม่ได้มีฉันคนเดียว

เนอะ..นกไร้ขา

โดย: ...ฉันเอง... IP: 203.157.185.2 วันที่: 15 มกราคม 2550 เวลา:15:31:29 น.

ผมเข้าไปดูบล็อกเก่าคุณ printcess of the moon เห็นถามเกี่ยวกับกฤช ทวีสิน

ตอนนี้ Siam Secret Service กำลังจะทำชุดใหม่ ขณะนี้เพลงแรกใกล้เสร็จแล้ว คงได้ฟังเสียงของพี่ช้างอีกครั้งเป็นแน่

เห็นว่าเพลงแรกนี้ดาร์คมาก เป็นอย่างไรคงต้องติดตามเร็ว ๆ นี้

โดย: I will see U in the next life. IP: 61.7.174.93 วันที่: 15 มกราคม 2550 เวลา:21:34:07 น.

ถ้าเราจะบอกแกว่า ในโลกกลมๆ เล็กๆ ใบนี้ยังมีมนุษย์เดินดินที่เหมือนเราๆ ท่านๆ อีกตั้งเยอะตั้งเเยะ ให้แกหลงใหลได้ปลื้มมมมมม... ถ้าแกอยากจะทำ ไม่ได้บอกว่าให้ลืม เพราะอาการลืม คือ อาการที่เกิดขึ้นเองโดยที่เราไม่ได้ควบคุมมัน แต่อยากให้เข้าใจในกฎของธรรมชาติ ธรรมดาของชีวิตอย่างหนึ่งว่า
'ไม่มีมนุษย์หน้าใหนที่ได้ในสิ่งที่ตนปรารถนาในทุกๆ อย่าง" (คนสวยๆ อย่างฉัน ก็ยังมี) เฮ้อ! เหนื่อยแทน...

ชีวิตมีอะไรตั้งเยอะแยะ กะอีแค่เรื่องที่ผ่านมาเท่านั้น

"ผ่านพบไม่ผูกพัน" .........
ประโยคที่ฟังดูง่ายๆ แต่มันใช่ สำหรับคุณ

โดย: jean-aeang IP: 203.156.100.19 วันที่: 15 มกราคม 2550 เวลา:23:48:11 น.

สวัสดีค่ะ

มาเยี่ยมเยียน ค่ะ ได้เวลา

เดินชมบ้านเพื่อน แล้วค่ะ

(@^_^@)

หลับฝันดีค่ะ

จุ๊ฟๆๆ

โดย: STAR ALONE (STAR ALONE

) วันที่: 16 มกราคม 2550 เวลา:6:08:01 น.

บางครั้งการจมอยู่กับอดีตนาน นานจนลืมคิดถึงอนาคต มันคงเป็นความบัดซบ หากใครได้รับรู้ ครับ เปิดประตูออกไปเจอโลกใบใหญ่ความสวยงามรอคุณอยู่นะ

โดย: กัปตันเจิด (ฉันรอเธออยู่

) วันที่: 16 มกราคม 2550 เวลา:14:09:56 น.

บางเรื่องราวไม่จำเป็นต้องทำใจให้ลืม แต่เวลาจะทำให้อะไรหลาย ๆ อย่างในอดีตดีขึ้น ที่สำคัญดูแลตัวเอง และก็รักตัวเองให้มาก (แต่ไม่ทำให้คนอื่นเดือดร้อนนะ) ...อดทนไว้อนาคตยังอีกยาวไกล

โดย: อนันตลัย

วันที่: 16 มกราคม 2550 เวลา:16:43:46 น.

ใครจะรู้ภายนอกที่ดูแข็งแกร่ง ดั่งหินผา
ได้ซุกซ่อนผู้ชายที่อ่อนไหวได้อย่างแนบเนียน
เป็นกำลังใจให้กันเสมอ สู้ๆๆนะ
แม้นกจะไร้ขา แต่ยังดีที่มีปีกไว้โบยบินนี่นา

โดย: มะลิหอม (mali_hom

) วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:0:22:33 น.

ถึงคุณเก๋ - ยังบ่ได้เลยครับ ส่วนเรื่องทั้งหมด สักวันคุณเก๋จะต้องเข้าใจ มันแค่ยังไม่ถึงเวลาเท่านั้น

คุณ ~pie~doki_doki -เขาบอกว่าถ้าปล่อยให้เขาหลอกครั้งแรก เขาผิด ถ้าปล่อยให้เขาหลอกครั้งที่สองได้ เราผิดเอง

คุณโสดในซอย - ขอบคุณครับ

คุณเทวาภิรมย์ - รับทราบครับ

คุณ icebridy - รูปสวยดีครับ (เซฟต่อซะเลย 555)

คุณแหมบคร่า - เรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ส่วนใหญ่ก็ล้วนมีสาเหตุมาจากเมื่อวานทั้งนั้นครับ

คุณ...ฉันเอง...- ยิ่งเราคิดว่า ฉันลืมได้แล้วโว้ย...นั่นแสดงว่าคุณยังไม่ลืมเขาเลย

คุณ I will see U in the next life- ออกเมื่อไรบอกหน่อยนะครับ ขอบคุณมากครับ

โดย: ฟ้าดิน IP: 58.8.90.243 วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:0:47:38 น.

คุณ jean-aeang - เราอ่านแรกๆ ไม่ค่อยเข้าใจอ่ะ ขอโทษที เขียนแบบตีความง่ายๆ ให้เราอ่านอีกซักทีนะครับ

คุณ STAR ALONE - สวัสดีครับ

คุณกัปตันเจิด - "เพียงแง้มบานประตูเธอไม่รู้หรือไง" เพลงนี้เป็นเพลงในดวงใจผมเพลงนึงเลยครับ

คุณอนันตาลัย - หนทางที่ยาวไกล แต่มองข้างกายกลับไม่มีคนเคียงข้าง ก็ยิ่งทำให้หมดแรงใจในการเดินมากขึ้น

คุณมะลิหอม - ส่วนใหญ่ผู้ชายเข้มๆ ทุกคนมักจะมีมุมโรแมนติกแอบไว้อย่างนี้แหละ (อ้วก)

โดย: ฟ้าดิน IP: 58.8.90.243 วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:1:05:14 น.

มี 2 คาถา ประจำใจเวลาคิดอะไรไม่ออก บอกไม่ถูก ตัดสินใจไม่ได้ จะเอาไปใช้ก็ได้

"ช่างแม่ง" กับเรื่องอะไรก็ตามที่เราได้พยายามที่สุดแล้วแต่มันก็ไม่เป็นอย่างที่เราคิด บางอย่างเราก็ควบคุมไม่ได้แล้วตัดใจซะ

"เอาว่ะ" กับเรื่องที่เรากล้าๆ กลัวๆ ลังเล แต่มีแนวโน้ม มีแรงที่จะสู้ต่อ และหนทางข้างหน้ามันยังไม่ถึงที่สุด แล้วก็ก้าวไปต่อ

ก็แล้วแต่จะเลือก
ป.ล. ไหนว่าจะเล่าให้ฟังว่ะ
สำหรับคืนนั้น เราเลือก ช่างแม่ง ว่ะ

โดย: calcium_kid

วันที่: 17 มกราคม 2550 เวลา:18:14:03 น.

ชอบประโยคนี้จังครับ

ใช้เวลานิดเดียวในการรัก แต่ใช้เวลาทั้งชีวิตในการลืม

โดย: เจ้าชายไร้เงา

วันที่: 19 มกราคม 2550 เวลา:15:52:16 น.

อืมม....เศร้าจัง....
เข้าใจครับ....เพราะผมเองก็เป็นอยู่....

โดย: Room - mate IP: 58.8.83.175 วันที่: 19 มกราคม 2550 เวลา:16:01:55 น.

ถึงคุณ ฟ้าดิน
ถามจริงไม่เข้าใจ จริงๆ หรือ...
มิน่าล่ะ เราไม่แปลกใจเลยว่าทำไมคุณถึงยังอยู่ในภาวะเช่นนี้อยู่

โดย: jean-aeang IP: 203.156.100.19 วันที่: 19 มกราคม 2550 เวลา:20:38:51 น.

โดย: วายเอมีนา IP: 203.157.185.2 วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:15:36:32 น.

สวัสดีค่ะเข้ามาทักทายแล้วหน่ะค่ะ

โดย: วายเอมีนา IP: 203.157.185.2 วันที่: 23 มกราคม 2550 เวลา:15:37:09 น.

โดย: รุ้งสีที่แปด

วันที่: 30 มกราคม 2550 เวลา:11:24:37 น.

มีอารมณ์อยากจะลืมใครบางคนอยู่เหมือนกัน

พยายามไม่ไปเจอหน้า........

แต่.........แค่ที่เดิมๆก็คิดถึงขึ้นมาได้แล้วหล่ะ เฮ้อ!

เข้าใจ.....เข้าใจ

โดย: ลืมซะทีเถอะ IP: 61.90.246.19 วันที่: 31 มกราคม 2550 เวลา:13:21:36 น.

โดย: ขล้าอีกแล้วววว IP: 124.157.184.176 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:17:45 น.

เก็บความรู้สึกดีๆใส่กล่องไว้ เราควรจะภูมิใจว่าเรามีบางสิ่งให้จดจำ คนไม่มีสิ...เฉย
อยากได้กล่องอีกมั๊ยเดี๋ยวหาให้

โดย: ขล้า...เอง IP: 124.157.184.176 วันที่: 1 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:18:26:21 น.

เราอาจให้คำแนะนำกับใครต่อใครได้หลายอย่าง
แต่ถ้ามันเกิดขึ้นกับเราแล้ว เราอาจจะนึกอะไรไม่ออกสักอย่าง

ถูกครับ ...

จะโชคดีมาก ถ้ามนุษย์มีสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อนอยู่ด้วย
ในเวลาที่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าคนรักไม่ได้อยู่ด้วย

โดย: พลทหารไรอัน

วันที่: 3 เมษายน 2550 เวลา:1:23:37 น.

คิดจะวิ่ง ต้องวิ่งให้ถึงที่สุด
เเละอย่าลืม ตั้งสติให้ดีก่อนจะออกตัว

โดย: This road is mine

วันที่: 2 มิถุนายน 2550 เวลา:3:11:53 น.