แด่ความหวัง และจินตนาการที่งดงามของเด็ก
       

ผม เซเซ่........อายุ 5 ขวบ นิดๆ.....................
       

 “เร็วๆๆ  เข้าสิ หลุยส์  กลอเรียไปซื้อขนมปัง จันทิราก็กำลังอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้โยก”
       

เราแอบหลบออกมาทางด้านหน้า  ผมช่วยจัดการให้เขาปัสสาวะ

“จัดการให้เรียบร้อยซะ  กลางวันแสกๆ นายไปเที่ยวยืนตามถนน ไม่ได้หรอก”
       

ผมวักน้ำในอ่างซักผ้าล้าง หน้าล้างตาให้หลุยส์ และตัวเอง เรากลับเข้าไปในห้องนอน ผมจัดการแต่งตัวให้เขาอย่างเงียบเชียบ  เจ้าถุงเท้าพวกนี้ก็ยุ่งยากเสียจริง  ไม่เห็นจะมีประโยชน์อะไรเลย  ผมติดกระดุมเสื้อสีน้ำเงินให้เขา  มองหาหวี  แต่ผมของเขามันไม่ยอมเรียบ  ต้องทำอะไรสักอย่าง  ผมเข้าไปในครัว  เอาปลายนิ้วแตะน้ำมันนิดหนึ่ง  ถูกับฝ่ามือแล้วดมดู

“ไม่เหม็นเลยแฮะ”
       

ผมจัดการละเลงลงบนผมของหลุยส์ แล้วเริ่มหวี  คราวนี้ศีรษะของเขาราบเรียบ  เส้นผมหยักศกเล็กๆ ทำให้เขามองดูเหมือนนักบุญเซนต์จอห์นที่แบกลูกแกะไว้บนบ่า

“ยืนนิ่งๆ ตรงนี้แหละ พี่จะแต่งตัวบ้าง”
       

ผมมองดูหลุยส์ขณะใส่กางเกงและเส้นสีขาวตัวเล็กจิ๋ว  พลางคิดอยู่ในใจว่า

“แหม  เขาน่ารักจริงๆ ในบังกุคงไม่มีใครน่ารักเท่าเขาอีกแล้ว”
       

ผมใส่รองเท้าผ้าใบซึ่งยังจำเป็นต้องใช้จนกว่าจะเข้าเรียนในปีหน้า  ตาของผมยังมองหลุยส์อยู่ตลอดเวลา

น่ารักแล้วก็แต่งตัวหวีผมเสียเรียบอย่างนี้  ใครก็คงจะนึกว่าเป็นพระบุตรน้อย  หากเขาโตกว่านี้อีกหน่อย...เขาก็คงจะได้ของขวัญกองพะเนินแน่ๆ เชียว ไม่ว่าใครที่เห็นเขา....

ผมสะดุ้งทั้งตัว  กลอเรียเพิ่งกลับมาจากซื้อขนมปัง  เธอวางมันไว้บนโต๊ะ .... ผมจูงมือหลุยส์ออกมาจากห้อง  แล้วปักหลักยืนตรงหน้าเธอ

“น้องหลุยส์น่ารักม้ากมาก  ใช่มั้ยพี่ ผมแต่งตัวให้เองแหละ”
       

แทนที่เธอจะโกรธ เธอกลับยืนเหม่อ พอเธอก้มหน้า..ผมก็เห็นน้ำตาเธอไหลคลอ.....

“นายเองก็น่ารักด้วยเหมือนกัน โธ่เอ๋ย เซเซ่...”
       

เธอคุกเข่าลงแล้วก็เหนี่ยวร่างผมไปกอดไว้แนบอก

“โธ่เอ๋ย  ทำไมชีวิตคนบางคนถึงได้ยากแค้นนักนะ.....”  ……………………….                                    
           

คัดลอกจากหนังสือ ต้นส้มแสนรัก....บทที่ 3 ตอนความแร้นแค้น