|
| 1 | 2 | 3 |
4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
25 | 26 | 27 | 28 | |
|
|
|
|
|
|
|
ไปเยาวราชที่ฮาวายกันนะ
ช่วงที่กำลังมึน ๆ กับภาษาอังกฤษสำเนียงแบบฮาวายอยู่พักหนึ่ง ดันคิดถึงบ้านคิดถึงลูกมาตะหงิด ๆ แล้วก็คิดถึงกะเพราหมูขึ้นมาซะงั้น เลยถามผู้คนว่าเราจะซื้อเครื่องเทศแบบไทย ๆ ได้ที่ไหนบ้าง ก็ได้ข้อสรุปว่าต้องไปเยาวราชเท่านั้น อ่ะจ๊าก...เค้าหมายถึง China Town ที่ฮาวายน่ะค่ะ
ตื่นแต่เช้า นั่งรถเมล์สาย 4 เอ๊ะ หรือสาย 6 นะ มาแระ ๆ เห็นไกล ๆ ตรงโน่น ทำไมในรูปเป็นสายสองล่ะ
รถเขาสุดยอดไฮเทคมาก ๆ รถเมล์เขาจะคะมำหัวให้คนขึ้นลงด้วยนะ (ย่อตัวรถเพื่อให้คนขึ้นสะดวก) อ้อ...อย่าลืม say hi หรือ good morning ด้วยนะคะ พนักงานขับรถหน้าตายิ้มแย้มแจ่มใส เตรียมค่าโดยสารให้พร้อมที่ 2 เหรียญ แล้วก็ขอตั๋วทรานซิทเขามาด้วยนะคะ เพราะว่าเราจะได้นั่งฟรีอีกหนึ่งเที่ยวค่ะ
ไม่นานนักก็จะถึงป้ายที่ใกล้ที่สุด ขอโทษนะเจ้าคะ จำชื่อแถวนั้นไม่ได้ (เพราะเฮาก็หลง) เอาเป็นว่าพอเห็นตึกแบบนี้ก็ลงได้แล้วล่ะ ตรงถนนที่จะเข้าไปเยาวราชจะมีสิงโตคู่หมอบต้อนรับอยู่ปากทาง ตัวบ่ะซะเหิ่มเลยค่ะ
ตอนนี้แหละก่อนถึงจะถึงเจ้าสิงโตคู่นั้น ข้าเจ้าคลำหาทางอยู่พักใหญ่ เนื่องจากเป็นคนชำนาญการดูแผนที่มาก ๆ ตอนอยู่เมืองไทย คุณผู้ชายฝึกหัดให้เป็นคนนิสัยเสีย เพราะว่าขึ้นรถทีไร ดิฉันก็คุย ๆ บ่น ๆ จำทางมะร่ายซักที สมองส่วนแผนที่อยู่ที่คุณผู้ชายหมดแระ
คนดีผีคุ้ม (อ๊ากกก...ไม่เอาได้มะ) มีฝรั่งรูปงามเดินเข้ามาถามว่าจะไปไหน เขาก็ชี้โบ้ชี้เบ้อะไรเนี่ยแหละ เราก็มองหน้าเขาแล้วก็มึน ๆ เขาบอกว่าเขาอาสาไปส่งให้ก็แล้วกัน โอเคไหม
เอ...พ่อหนุ่มนี้หล่อเอาเรื่องเลยนะ (คิดในใจ) ถ้าเปลี่ยว ๆ หน่อยนะ แหะ ๆ
เจอทางแระ มัวแต่นอกเรื่อง
แว้ก ๆๆๆ นักยก (นกยักษ์)
ป๊าดดดดด... ตอนนี้เหมือนเดินเข้าอุโมงค์ไทม์แมชชีนของโดราเอมอน จากเมืองทันสมัยแบบเมื่อกี๊ กลายเป็นงี้ไปแว้ววววววว
เรียกว่าต่างกันลิบลับเลยทีเดียว
เริ่มเห็นสีแดง ๆ แระ
เราชอบตึกเก่า ๆ แบบนี้จังเลยอ่ะ สงสัยอดีตต้องเคยอยู่ในวังแน่เลย โฮะ ๆ คงไม่ใช่เป็นเจ้าเป็นนายอะไรดอกค่ะ แค่กระโถนท้องพระโรง อ่ะจึ๋ย
วิ้ว ๆๆๆๆ ชอบ ๆๆๆ กำลังอินกับตึกเก่า ๆ ค่ะ
สองรูปนี่ชอบมากเลยค่ะ
ร้านรวงแถวนี้เขาแต่งกันน่ารัก ๆ นะ ดูเป็นเมืองน้อกเมืองนอกค่ะ เลยชักภาพให้ตัวเองซักหน่อย
หนึ่ง ส่อง ส่าม แช้ะ
ยังไม่ถึงจุดไคลแม็กซ์ค่ะ เรื่องกำลังดำเนินต่อไป
ว้าวววววว...ร้านแรกของชาวจีนที่นี่ค่ะ
ปะทัดจริงเปล่าฟ่ะ กลัวนะเฟ้ย
รอดตายแว้ววววว ผักเต็มเลย วู้ววววว....
เข้าไปดูใกล้ ๆ ดีฝ่า
เห็นราคาแล้วซื้อไม่ลง คะน้ากำละเหรียญกว่า ๆ พริกขี้หนูประมาณสองเหรียญ
กะเพรากำละ 75 บาท ข่านิดนุงราคา 6 เหรียญ
อ้อ...ของทั้งหมดนี้ ซื้อที่ร้านชาวลาวนะคะ
เดินไปอีกนิดนึง มีร้านของชาวไทยด้วยค่ะ เราซื้อน้ำมันหอย น้ำปลาทิพรสขวดใหญ่ แล้วก็สับปะรดค่ะ หมดไปเยอะเหมือนกัน
แอร๊ยยยยส์....(ยืมคำพี่โมะแห่งห้องไกลบ้านมาหน่อย) เล่นเอาท้อแท้เลยล่ะค่ะ ซื้อผักผลไม้แค่นี้ หมดไปร่วมพันกว่าบาท ได้มาแค่กระปิ๊ดเดียวเอง
กลับบ้านเมืองไทยน่าดู จะกินผักให้เกลี้ยงตลาดเลย
ฮ่า ๆๆๆ จบกันดื้อ ๆ อย่างงี้นะคะ เมื่อคืนนอนตีสองแน่ะ ตอนนี้ปวดตาตุ๊บ ๆๆ เลย
Create Date : 25 กุมภาพันธ์ 2550 |
Last Update : 27 กุมภาพันธ์ 2550 14:56:26 น. |
|
11 comments
|
Counter : 728 Pageviews. |
|
|
|
โดย: Clear Ice วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:10:04:22 น. |
|
|
|
โดย: biebie999 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:16:04 น. |
|
|
|
โดย: biebie999 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:11:17:37 น. |
|
|
|
โดย: smo วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:14:09:36 น. |
|
|
|
โดย: พรทิพย์ IP: 203.151.141.194 วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:14:28:33 น. |
|
|
|
โดย: whitelady วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:34:08 น. |
|
|
|
โดย: patthanid (patthanid ) วันที่: 25 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:20:05:19 น. |
|
|
|
โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) วันที่: 26 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:16:20:37 น. |
|
|
|
โดย: biebie999 วันที่: 27 กุมภาพันธ์ 2550 เวลา:9:40:45 น. |
|
|
|
โดย: poppysin (poppysin ) วันที่: 1 เมษายน 2550 เวลา:18:12:08 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพ Thailand
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [?]
|
"Erised stra ehru oyt ube cafru oyton wohsi"
"I show not your face but your hearts desire" "ฉันไม่ได้แสดงภาพใบหน้าของคุณ แต่แสดงถึงความปรารถนาภายในใจ"
"เราเข้าใจว่าความรักของแม่และลูก เป็นความรักแบบหาที่สุดมิได้ แต่ความรักแบบคู่รัก เป็นความรักที่ช่วยหล่อเลี้ยงการดำเนินชีวิต"
พล่าม เวลานี่ไวเหลือเกิน เผลอแป๊บ ๆ ก็ 36 แล้ว ชีวิตที่ผ่านมาได้ทำในสิ่งที่อยากทำมาเกือบหมดแล้ว สิ่งที่อยากทำล้วนเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นจากความรู้สึกในวัยเด็ก
ทุกครั้งที่แหงนมองฟ้า เห็นเครื่องบิน ตอนเด็กคิดว่าเราไม่มีทางขึ้นได้หรอก เพราะที่บ้านไม่มีเงิน
อยากขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ก็ได้ขึ้น
อยากไปต่างประเทศ ก็ได้ไป
อยากไปเที่ยวบ้าง ก็ได้ไป
อยากนั่งรถไฟ รถไฟฟ้า รถไฟใต้ดิน ก็ได้นั่ง
อยากบวชพราหมณ์ ก็ได้บวช
อยากวาดรูป ก็ได้ทำ
อยากมีบ้านของตัวเอง ก็ได้มี
ชีวิตที่เหลือตอนนี้ ขอปลดหนี้ให้หมดก่อนตายและอยากทำให้แม่สบายกว่านี้
นั่งเพลิน ๆ ถามตัวเองว่าเรามาถึงช่วงปลายทางหรือยัง บางทีก็ตอบว่ามาถึงแล้ว ไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว แต่อีกใจก็ยังอยากรู้ต่อไปอีกว่า ในอนาคตจะมีอะไรให้ได้ตื่นเต้นอีกไหม
หากเปรียบเป็นกราฟ ชีวิตเราตั้งแต่เกิดมีสูงมีต่ำและติดลบ ปัจจุบันนี้กราฟเป็นเส้นเรียบ ๆ ไม่สูงไม่ต่ำ แต่...ก็ไม่แน่นะ อาจจะเป็นเส้นตรงที่มีองศาต่ำลงก็ได้
เรียนรู้ตัวเองเมื่ออายุครบ 32 รักครอบครัว / รักแม่ / รักสันโดษ / ไม่ชอบสังคม / ขอมีเพียงเพื่อนที่เรียกว่ามิตรแท้สัก 1 คน ก็พอ / ความรักคือความผูกพันและการให้อภัย / เราสามารถอยู่คนเดียวได้ทั้งวันโดยไม่พูดกับใคร / ไม่สนใจคำนินทาใด ๆ รอบข้าง / ไม่ทนกับคนที่เราไม่อยากอยู่ด้วย
บ้าต้นไม้ / เลี้ยงสุนัข / ฟังเพลง POP, Jazz, Classic / คลั่งงานศิลปะ / อ่านหนังสือ / ชอบเสียงกีตาร์ / ไม่บ้าแฟชั่น / ไม่ชอบเสียงดัง / ชอบทำสมาธิ / ไม่ชอบแชต / ไม่ชอบคุยโทรศัพท์ / โลกส่วนตัวสูง / เพื่อนน้อย / อารมณ์ขัน / ดูหนังตลก / ชอบทำกับข้าว / ไม่ชอบล้างจาน / กลัวการขึ้นเครื่องบิน / ไม่ดื่มกาแฟ / ไม่ชอบบุหรี่ / ไม่ชอบดูละคร / ชอบกินผักผลไม้ / ไม่ชอบความเร็ว / ไม่เสแสร้งแกล้งโกหก / ไม่ชอบคนพูดปดปกปิด / ไม่ชอบเล่นเกม!
.....ขอใช้ชีวิตแบบสมถะ แบบนี้ตลอดชีวิต
|
|
|
|
|
|
|
|
รู้สึกว่าถนนเค้ากว้างจังค่ะ เลยดูไม่วุ่นวายเท่า China Town ที่อื่นๆ ^^