Bloggang.com : Fighter Vora : เตรียมตัวเตรียมใจ ก่อนไปอินเดีย1

ธันวาคม 2554

				1	2	3
4	5	6	7	8	9	10
11	12	13	14	15	16	17
18	19	20	21	22	23	24
25	26	27	28	29	30	31

16 ธันวาคม 2554

เตรียมตัวเตรียมใจ ก่อนไปอินเดีย1

ก่อนอื่นต้องบอกว่า นี่คือครั้งแรกของผู้เขียน ที่จะมาเล่าสู่กันฟังเกี่ยวกับประสบการณ์การใช้ชีวิตการเป็นนักเรียนของผู้เขียนเองในเมืองบังกาลอร์ โอ้ละแม่ แค่พูดชื่อก็งง งงกันแล้วใช่ปะ ><' บังกาลอร์มันคือที่ไหน ยังไง ไปเรียนอะไรที่นั่น แล้วทำไมต้องเป็นที่บังกาลอร์ ....

ครั้งที่ผู้เขียนยังเป็นหญิงสาววัยละอ่อนในรั้วคอนแวนต์ที่หนึ่งในกรุงเทพฯ ก็ไม่คาดคิดเหมือนกันว่าจะได้มีโอกาสมาเที่ยวอินเดีย และยิ่งไปกว่านั้นคือการมาใช้ชีวิตในอินเดียในฐานะนักเรียนไทยคนหนึ่ง ยังเคยคิดเล่นๆว่าทำไมเพื่อนที่เรียนอยู่ในคอนแวนต์เดียวกับเรา เด๋วหายไปทีละหนึ่งๆ เอ๊มันไม่เรียนแล้วเหรอ แล้วมันทำอะไร เราก็เพิ่งรู้ไอตอนที่เรากำลังจะจบว่า อ่อ ที่มันหายไปเนี่ยะ มันไปเรียนต่อกันที่อินเดียนี่แหละ อ้าว..เฮ่ย ทีนี้ยิ่งงงใหญ่ว่าไปเรียนต่ออินเดีย เนี่ยะนะ !! อืมอันนี้ด้วยความรู้สึกของผู้เขียนว่า จะให้ซุปตาร์อย่างเราไปเรียนที่นั่น NO WAY !! อยู่ที่ไทยยังเรื่องเยอะ..ขนาดเรย แต่แล้ววันนึงเราก็ได้มีโอกาสคุยกับเพื่อนเราที่มันไปเรียนที่อินเดียว่า เออ..มันเป็นงัยวะที่อินเดีย..

คุณเพื่อนก็เริ่มบรรเลงให้ฟังเป็นฉากๆๆว่า ไปเรียนอยู่ที่โรงเรียนไฮสคูลทางเหนือที่หนึ่ง ก่อนไปเนี่ยะคุณเพื่อนก็ได้ดูรูปโรงเรียนในเว็บไซต์ซึ่งก็ทำให้มั่นจายได้ว่า เอาวะเฮ่ย โรงเรียนมีสระว่ายน้ำใหญ่โต อาคารเรียนก็ใหม่มัก ที่อยู่ที่กินก็ดูโอเคนี่หว่า ภาษาอังกฤษก็ได้ สิ่งแวดล้อมก็ไม่มีไรมาก เค้าว่ากันว่าเป็นเหมือนสวิสแลนด์ของเอเชียก็เท่านั้น ล้อมรอบไปด้วยภูเขา แล้วก็อากาศเย็น-หนาว โห..จะโกอินเตอร์ละเว๊ย คุณเพื่อนก็ไม่รีรอ รีบเซย์เยสกับคุณพ่อไป แล้วก็ได้ไปสมใจ... ทีนี้คุณเพื่อนก็เล่าให้ฟังเมื่อเห็นสถานที่จริงว่า อื้ม โอ้...แม่เจ้า นี่คือสระว่ายน้ำ ใหญ่จริง แต่ว่าไหงมันมีแต่ลิงลงไปแหวกว่ายฟระ ในเว็บมันมะช่ายแบบนี้อะคุณพ่อ คุณเพื่อนบอกว่าเทอเริ่มจิตตกแล่วแล่ว ยังไม่พอเท่านั้น ไปดูอาคารเรียนก็อืมนะ ตึกไม่ได้ใหม่เหมือนในเว็บเร๊ย เสียรมเจงๆ อาหารการกินก็ยังเป็นมังสวิรัตอีกตะหาก โอ้ คราวนีคุณเพื่อนจิตแทบจะออกจากร่างเลยทีเดียวเชียว แต่คุณพ่อก็ให้สติว่า นี่ !! "เธอเป็นคนรีเควสที่จะมาเองนะ อยากจะได้ภาษาอังกฤษไม่ใช่หรือ อยากจะเรียนต่อมหาวิทยาลัยอินเตอร์ไม่ใช่เหรอ แค่นี้เธอก็ส่ายหัวแล้ว ไม่ใช่เรื่องง่ายๆนะ ที่ใครอยากจะมาเรียนต่อต่างประเทศก็มาได้ ถึงมันจะไม่แพงมาก แต่ก็เชื่อเถอะว่ามีไม่กี่คนที่มีโอกาสอย่างเธอนะ" ได้ฟังไปแล้ว คุณเพื่อนก็น้ำตาเอ่อ แล้วก็อืม พ่อไม่ร๊าก... โชคดีที่คุณเพื่อนเป็นคนที่มีภูมิต้านทานดี จิตใจเข้มแข็งกว่าเราเยอะ เพราะถ้าเป็นเราก็คงจะร้องไห้ชักดิ้นชักงออยู่ตรงน้าน ถ้าพ่อยังจะให้เราเรียนก็ให้มันรู้ปาย !! คุณเพื่อนก็เล่าต่อว่า ตอนแรกทรมานมาก นึกถึงชีวิตเด็กคอนแวนต์ที่ต้องมาเหนื่อยอยู่ที่นี่ รู้งี๊ไม่น่าหาเรื่องใส่ตัวเร๊ย..กินก็ยาก นอนก็ลำบาก ภาษาก็ไม่ได้ เพื่อนก็ไม่มี ครูก็เอาแต่ดุ โอ๊ยกรรมของตรู ได้แต่ร้องไห้คิดถึงคอนแวนต์ทุกวันๆ เป็นงี๊อยู่ 2 เดือน พอเริ่มเข้าเดือนที่ 3 เริ่มละ หูเริ่มจะจับสัญญาณได้ละ ภาษาที่เค้าพูดกันคือภาษาอังกฤษนี่ โอ้ เราเริ่มฟังเค้ารู้เรื่องแล๊น คุณเพือนก็เริ่มที่จะค่อยๆสื่อสารกับเพื่อนจนกระทั่ง ครบ 4 เดือน ทุกอย่างก็เข้าที่ คุยรู้เรื่อง คราวนี้เริ่มเข้าใจเวลาครูว่าละ เมื่อก่อนว่าได้ว่าไป ตรูฟังไม่ออกซะอย่าง ใครจะทำไม ! สุดท้ายก็อยู่รอดปลอดภัยจนจบไฮสคูลที่นั่น คุณเพื่อนยังบอกว่า "สิ่งที่เราได้จากอินเดียมันเยอะอะ ทั้งดีและไม่ดี แต่ก็นั่นแหละเป็นประสบการณ์ชีวิตที่เด็กไทยคนอื่นๆไม่มีทางที่จะได้อย่างเรา เราก็มั่นใจว่าภาษาอังกฤษเราได้อย่างที่เราคาดหวังแล้ว เพราะว่าถ้าเราฟังอินเดียรู้เรื่องเนี่ยะ สำเนียงมันแบบว่า อืม.. เข้าใจนะ.. และก็นั่นแหละทำให้เราเข้มแข็งและโตเป็นผู้ใหญ่ " เอ๊ะ..ยังไง ไอคุณเพื่อนมันแอบว่าเรารึป่าว เพราะเราก็ยังแง๊วๆๆอยู่เลยตอนนั้น