Hiroshima eki - สถานีแห่งความทรงจำ <ตอนต่อจากตอนกลาง>

"พิชชา... ผมขอโทษ..."

เสียงทุ้มที่เจือแววอ้อนวอนนั้นยังดังก้องอยู่ในสมองของพิชชาแม้ว่าเธอจะตื่นขึ้นมาจากฝันแล้วก็ตาม หากความเจ็บปวดมันจะค่อยๆ เลือนหายไปได้โดยไม่ทิ้งร่องรอยไว้คงจะดี ให้เข้มแข็งเพียงไหน ให้ลืมยังไง มันก็จะตามมาหลอกหลอนเธอเสมอ

มันจึงเป็นสิ่งที่เธอเลือก เลือกที่จะมาตอกย้ำความทรงจำที่เคยหอมหวานอีกครั้งด้วยความทรงจำอันใหม่ที่ไม่มีเขาคนนั้น ถึงแม้เธอจะไม่สามารถลบความทรงจำที่อยากลืมไปได้ แต่ความทรงจำอันใหม่ก็จะเข้ามาปะปนอยู่ในภาพเหตุการณ์และสถานที่เดิมๆ ตอกย้ำให้รับรู้ว่า ถึงไม่มีเขาเธอก็สามารถมีชีวิตอยู่ได้

เธอนอนนิ่งกระพริบตาถี่ๆ เพื่อไล่ม่านน้ำตาที่ยังเปียกชื้นเกาะพราวอยู่ตามแพขนตางอนสวยนั้นอยู่ แผลยังสดเกินไปเกินกว่าจะไม่รู้สึกเจ็บแสบ...

อีกสักพักเธอคงต้องลุกขึ้นมาล้างหน้าล้างตาแล้วหอบเสื้อผ้าไปซักที่เครื่องซักผ้าหยอดเหรียญด้านล่าง วันนี้เธอเมื่อยล้าเกินกว่าจะไปที่ไหนไกลๆ ย่านช้อปปิ้งที่ใช้เวลานั่งรถบัสไม่ถึงสิบนาทีจึงเป็นทางเลือกในยามบ่ายวันนี้



พิชชาเลือกที่จะปลีกตัวมานั่งอ่านหนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษที่โซฟาด้านหน้าส่วนเคาท์เตอร์ของโรงแรมโดยทิ้งให้เครื่องซักผ้าทำงานของมันต่อไปทางด้านหลังอันเป็นตำแหน่งของห้องซักและอบผ้าแบบหยอดเหรียญ กล่องชารสแอปเปิ้ลที่เธอเลือกมาจากร้านสะดวกซื้อใกล้ๆ ถูกวางไว้ใกล้มือ

ยามสายของวันธรรมดาอย่างนี้ยังมีผู้คนเดินเข้าเดินออกมาติดต่อกับเคาท์เตอร์โรงแรมเป็นพักๆ คำทักทายที่ดังขึ้นเป็นระยะๆ เรียกให้เธอเงยหน้าไปสำรวจตรวจตราผู้ที่เดินเข้ามาอย่างสนใจได้ทุกครั้ง บางคนแต่งตัวเต็มที่ บางคนก็ดูสุภาพเรียบร้อยเหมือนแม่บ้าน หากแต่คนที่เพิ่งเดินเข้ามาในเสื้อยืดคอกลมสีดำแขนยาว กางเกงยีนส์ตัวหลวมธรรมดาๆ บนรองเท้าผ้าใบสีแดงที่คุ้นตานั้นยิ่งสร้างความสนใจให้เธอหนักไปกว่าเก่า

"Matsumura-san?" เธอยังกางหน้าหนังสือพิมพ์ค้างไว้ในมือ แต่ตากับปากที่เบี่ยงเบนความสนใจออกไปยังคนตรงหน้าทำให้รู้ว่าหนังสือพิมพ์นั้นไม่สามารถดึงความสนใจเธอไว้ได้

"konnijiwa Pi-cha san. Why you sit here?" หนุ่มหน้าใสที่แต่งตัวได้ปอนด์ที่สุดแล้วในเมืองนี้ในสายตาพิชชาทักขึ้นมาอย่างแจ่มใสเป็นปกติ ราวกับว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่เขาจะเดินเข้ามาในนี้ แถมยังถามเธออีกว่าทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้

"I am waiting for washing. Why do you come here?" [ฉันมารอซักผ้า คุณมาที่นี่ทำไมคะ]

"I come for see you. You may want go some place" [ผมมาหาคุณไงครับ เผื่อว่าคุณอาจอยากไปที่ไหน]
เขาถือวิสาสะเดินเข้ามานั่งที่โซฟาเล็กข้างๆ เธอเฉยหลังจากเอ่ยทักทายพนักงานโรงแรมที่มีใบหน้ายิ้มแย้มเป็นปกติ

"I'm going to go Hondori this afternoon… no… I mean… I think that I can go there by myself, not bother you more. It's too much if you have to waste your time for guide me"
[ฉันตั้งใจว่าจะไปย่านฮอนโดริบ่ายวันนี้ ไม่สิ ฉันหมายถึง ฉันคิดว่าไปเองได้ ไม่รบกวนคุณมากไปกว่านี้ดีกว่า มันมากไปหากคุณจะต้องเสียเวลามานำทางฉันอีก]

"Er...Sorry, I am not understand what you say" แต่มัตสึมุระกลับยิ้มแหยๆ ตอบกลับเธอไปง่ายๆ ว่าไม่เข้าใจในคำพูดของเธอเสียอย่างนั้น

"I said… I will go Hondori alone today" หากเขายังไม่เข้าใจเจตนารมณ์ของเธอที่แสดงออกมาชัดๆ ตรงๆ แบบไม่จำเป็นต้องรักษาน้ำใจอะไรก็คงจะทำอะไรได้ไม่มากไปกว่านี้อีกแล้ว พิชชาพับหนังสือพิมพ์เก็บเมื่อเหลือบมองนาฬิกาติดผนังทางด้านหลังเคาท์เตอร์แล้วพบว่ามันได้เวลาที่เครื่องซักผ้าจะหยุดทำงานแล้ว

ส่วนมัตสึมุระเงียบกริบทันที สีหน้าสลดลงอย่างเห็นได้ชัดจนพิชชาใจหาย แต่ก่อนที่พิชชาจะนึกถ้อยคำพูดอะไรออกไปเขาก็กลับพูดขึ้นมาก่อน

"I know the Thai restaurant in Hondori" [ผมรู้จักร้านอาหารไทยในฮอนโดริ]

พิชชายังคงจับประเด็นไม่ได้ว่าเขาต้องการบอกอะไรกับเธอ ร้านอาหารไทยในฮอนโดริ ทำไมเธอจะไม่รู้จัก...

"I like Thai food. I have eat. But I do not know what delicious… " [ผมชอบอาหารไทยและเคยทานมาก่อน แต่ผมไม่รู้ว่าอะไรอร่อย]

คนพูดถึงอาหารไทยหยุดสังเกตผู้ฟังว่าตามเขาทันหรือไม่

"If you do not busy. Or have to meet someone, can you please go with me… Thai restaurant?" [ถ้าคุณไม่ยุ่ง หรือไม่ได้นัดใครไว้ คุณช่วยไปกับผมได้ไหมครับ ที่ร้านอาหารไทย]

ถ้าจะให้พิชชาคิดว่าเธอกำลังโดนตามจีบอยู่ก็ดูจะไม่เป็นการหลงตัวเองเกินไปนัก เหตุผลของคนต่างชาติหัวเดียวกระเทียมลีบผู้น่าสงสารในต่างแดนมีน้ำหนักไม่พอในการตามติดทุกวันอย่างนี้ ขนาดยกเหตุผลเรื่องอาหารไทยที่มีชื่อไกลไปในหลายๆ ประเทศมาอ้างได้ก็ไม่คิดว่าตัวเธอเองจะเข้าใจผิด

ที่สำคัญ ผู้ชายญี่ปุ่นคนนี้น่ารักเกินกว่าที่จะทำลายความตั้งใจของเขาด้วยสิ

ถ้าความทรงจำเก่าๆ ที่อยากนำเอาของใหม่ไปทดแทนจะถูกแทนที่ด้วยใครอีกสักคนในช่วงเวลาสั้นๆ ก็คงไม่เป็นอะไร...

"If you can waiting for more 30 minutes, I can go with you" [ถ้าคุณจะรอได้อีกสักสามสิบนาที ฉันสามารถไปกับคุณได้ค่ะ]

แล้วพิชชาก็ได้รอยยิ้มน่ารักจริงใจที่ไม่ปิดบังความรู้สึกนั้นกลับมาเป็นรางวัลที่ให้คำตอบถูกใจแก่เขา



หนุ่มญี่ปุ่นร่างสูงกับสาวไทยร่างเล็กเดินเคียงกันในถนนเล็กๆ สายหนึ่งที่มีไว้ให้คนเดินจับจ่ายซื้อของ จนไปถึงมาเดินเฉิดฉายอวดการแต่งกายกันได้แบบไม่มียั้ง หากแต่พิชชากลับดูเรียบเหลือเกินในเสื้อยืดไหมพรมแขนสามส่วนสีเทากับกางเกงยีนส์ขายาวบนรองเท้าบูทคู่เดิม ผมยาวดัดลอนอ่อนๆ ของเธอในวันนี้ถูกปล่อยสยายให้ปลิวล้อเล่นลมอย่างอิสระ



พิชชาเล็งร้านน้ำหอมที่มีราคาต่ำกว่าในบ้านตัวเองไปกว่าครึ่งไว้และคิดว่าจะกลับมาใหม่หลังท้องอิ่ม เพราะในตอนนี้ดูท่าทางว่าจะต้องให้คนญี่ปุ่นคนนี้พาไปร้านที่ตัวเองหมายมั่นปั้นมือไว้ให้ได้ก่อน นี่ขนาดตอนนั่งรถด้วยกันมาเขาพยายามให้เธอสอนออกเสียงทักทายและขอบคุณเป็นภาษาไทยอย่างตั้งอกตั้งใจขนาดนั้น

"ซา วัด ดี" ป้ายหน้าร้านเขียนเป็นภาษาอังกฤษไว้ชัดเจนแบบที่คนไทยจะอ่านได้ไม่ยากเป็นคำทักทายของภาษาไทย แต่สำหรับคนญี่ปุ่นที่พยายามอ่านนั้น มันคงไม่ง่ายนัก

"No… This is สะ หวัด ดี" เธอพยายามเน้นทีละพยางค์และสอนให้เขาพูด

"ar…สะ หวัด ดี... same as konnijiwa?" เขาย้อนถามเธอเพราะเพิ่งจะหัดพูดคำว่า สวัสดีไปหยกๆ ชื่อร้านกลับออกเสียงเหมือนกันเสียอย่างนั้น

"Yes, the same สวัสดี"

"amm… สวัสดี" มัตสึมุระพูดตามพิชชาอีกครั้ง คราวนี้ชัดเจนตามการออกเสียงที่ถูกต้องของภาษาไทย และการพูดแบบนั้น ก็ทำให้พิชชาหวนกลับไปนึกถึงคนในอดีตคนเดิมไม่ได้...




"ร้านสวัสดี ร้านนี้คนไทยที่เคยมาบอกว่าอร่อย เหมือนทานที่ประเทศไทย" ชินยะชี้ป้ายหน้าร้านให้พิชชาที่เริ่มแก้มแดงเพราะความหนาวของอากาศที่ไม่คุ้นเคยดูชัดๆ

วันนี้มีแค่เธอกับชินยะเท่านั้นที่พากันมาทานข้าวที่ร้ายอาหารไทยแห่งนี้ เพื่อนอีกสองคนกลับพากันเดินไปเที่ยวที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง แถมย้ำนักย้ำหนาว่าห้ามชินยะพาไปเพราะต้องการได้อารมณ์คนต่างถิ่นที่มาผจญภัยอย่างแท้จริง และชินยะก็สั่งให้พกโทรศัพท์มือถือที่เช่ามาเอาไว้เพราะไม่สบายใจหากคนไทยในความดูแลจะหลงทางหายไปโดยติดต่อไม่ได้เพราะเชื่อว่าทั้งสองคนตั้งใจจะไป"แอดแวนเจอร์" อย่างที่ประกาศไว้จริงๆ

หากแต่พิชชาเท่านั้นที่รู้ว่าเพื่อนทั้งสองตั้งใจเปิดโอกาสให้เธอได้อยู่กับชินยะเพียงสองคน

"ร้านสวัสดี... ชื่อแสดงความเป็นไทยมากๆ เลยนะคะ"

"ครับ คำว่า สวัสดี มักจะเป็นภาษาไทยคำแรกที่คนต่างชาติรู้จัก" ชินยะตอบเธอพลางกระชับมือเล็กๆ ที่กุมไว้ให้แน่นขึ้น

"ชินยะซังก็รู้จักคำนี้เป็นคำแรกหรือคะ สวัสดี พูดชัดมากๆ เลย" เธอเอียงหน้าขึ้นมองถามเขา

"ครับ ขึ้นไปชั้นบนดีกว่า แล้วพิชชาซังก็จะได้ลองรสชาติอาหารไทยในญี่ปุ่น" เขาจับจูงมือของเธอให้เดินขึ้นบันไดไม่กว้างนักเพื่อไปยังตำแหน่งของร้านอาหารไทยที่ว่า...



"Shall we go… Pi-cha san?" มัตสึมุระแสดงเครื่องหมายคำถามในสีหน้าเมื่อคนที่มาด้วยกลับยืนเหม่อมองป้ายหน้าร้านนิ่ง

"Er… Yes…" ถึงแม้คราวนี้จะไม่มีใครจูงมือพาไป แต่เธอก็สามารถก้าวขาขึ้นไปได้เอง

"สวัสดีค่ะ/ สวัสดีครับ"

เสียงสวัสดีดังขรมมาจากในร้านทันที่ที่ทั้งสองคนโผล่หน้าเข้าไปหลังประตูบานไม้เปิด ตุ๊กตาไม้แกะสลักรูปผู้หญิงในชุดไทยยืนไหว้วางไว้เด่นอยู่หน้าประตู แต่การต้อนรับอบอุ่นด้วยเสียงขานนั้นไม่ทำให้พิชชายิ้มกว้างได้มากไปกว่าความพยายามของคนที่เดินมาด้วยกัน

"สวัสดี-ครับ ขอบ-คุณ-ครับ" มัตสึมุระยืนยกมือขึ้นประนมพร้อมก้มหัวลงไหว้พนักงานที่ยืนยิ้มหวานอยู่หน้าประตู พูดทั้งสองคำที่จำได้แม่น ถึงแม้ว่าจะยังไม่ชัดถ้อยนักแต่ก็ไม่ยากจะเข้าใจแม้แต่น้อยว่าเขาต้องการสื่ออะไร และเขาก็ยังคงพูดอย่างนั้นอีกครั้งหลังจากที่พนักงานนำเมนูมายื่นให้พร้อมกับน้ำมะนาวรสอ่อนเย็นๆ สองแก้วเป็นการต้อนรับ

"Can you eat spicy food?" [คุณทานเผ็ดได้หรือเปล่า]

พิชชากางเมนูและตั้งใจจะเลือกอาหารบางอย่างที่เขียนเป็นภาษาอังกฤษ แต่นึกอะไรขึ้นได้จึงต้องเงยหน้ามาถามคนที่กำลังขะมักเขม้นกับการอ่านคำอธิบายอาหารที่เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่นในเมนูอีกเล่ม

"I like spicy" เขายิ้มแฉ่งเลยทีเดียวเมื่อตอบกลับอย่างมั่นอกมั่นใจ ไม่รู้ว่าถูกใจอะไรนักหนา

"OK. I believe" เธอย้อนเขาขำๆ และตั้งใจเลือกรายการอาหารยอดนิยมในไทยมาสองสามอย่าง และล้วนเป็นอาหารรสจัดทั้งสิ้น ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อเธอรู้ว่าพนักงานที่มาต้อนรับที่โต๊ะเธอเป็นคนไทย เธอจึงไม่รอช้าที่จะฝากไว้อีกประโยค

"ทำรสชาติคนไทยทานนะคะ คนนี้เขาชอบทานเผ็ด"



คนที่บอกเอาไว้ว่าชอบทานเผ็ดกำลังยกแก้วน้ำชาเย็นดื่มจนหมดเป็นแก้วที่สาม เหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดพรายตามข้างขมับ ประกอบกับหน้าสีชมพูที่เข้มขึ้นเรื่อยๆ พร้อมปากแดงที่แดงมากเข้าไปอีกทำเอาพิชชานั่งหัวเราะ

"You said you like spicy… Why your face turn red?" [คุณบอกว่าชอบทานเผ็ด แล้วทำไมตอนนี้หน้าคุณแดงอย่างนั้น]

"Ha… I…I like it spicy but I like…" เขาเป่าปากพลางส่งแก้วเปล่าๆ ให้พนักงานร้านที่ปรี่มาพร้อมเหยือกน้ำชาเย็นเมื่อเห็นอาการลูกค้าที่ใกล้จะพ่นไฟออกมาจากปากได้

มันไม่ใช่เรื่องเกินคาดเดาเท่าไรตั้งแต่ทีแรกที่มีถ้วยพริกน้ำปลาแบบที่มีพริกขี้หนูสดหั่นขวางลอยอยู่ในน้ำปลากลิ่นหอมกับรสเปรี้ยวเล็กๆ ที่กลมกล่อมจากการบีบมะนาวลงไปเล็กน้อยแล้วมัตสึมุระทำท่าสนอกสนใจเหลือเกิน และยิ่งไปกว่านั้น เมื่อพิชชาอธิบายว่ามันเป็นเหมือนเครื่องปรุงที่เพิ่มรสชาติอาหารไทยและมีรสเผ็ดเท่านั้นเขาก็ใช้ช้อนลงตักพริกสดๆ ขึ้นมาเกือบครึ่งช้อน ถึงแม้พิชชาจะโวยวายว่าให้ลองแต่น้อย เขาก็ยังทำเก่งตักเข้าปากเฉย

ผลคือน้ำสามแก้วที่ไม่มีทีท่าว่าจะเพียงพอสำหรับคนเก่ง

"What… What is this?" เขายังใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่ออยู่เลยในตอนที่อาหารจานใหม่ถูกนำมาวางลงกลางโต๊ะหลังจากที่ข้าวสวยหอมมะลิร้อนๆ ถูกเติมลงในจานของเขาด้วยการบริการของสาวไทยที่นั่งอยู่ตรงข้าม

"This is called กะเพราไก่"

"กะ เพา ไค้?" เขาลองออกเสียงตามแบบแหบแห้ง ความเผ็ดร้อนของพริกคงกำลังบั่นทอนลำคอเขาอยู่

"No... กะ เพรา ไก่"

"กะ เพา ไก่..." เขาพยายามอีกหน ดีขึ้นมากเลยทีเดียว

"Yes, กะเพราไก่ ไก่ is the Chicken. กะเพรา is the basil leaf. It's quite hot as you can see these chili "เธออธิบายว่าอาหารจานนี้คืออะไร มีอะไรประกอบบ้าง พร้อมกับการชี้ให้เห็นพริกตำสีเขียวสีแดงที่กระจายอยู่ในจานเป็นการเตือนเขาล่วงหน้า

"Hot…I like, I will try" พูดจบเขาก็ตักเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆ ตามด้วยข้าวร้อนๆ เข้าไปอีกสองคำ และพิชชาเดาได้ว่านั่นไม่ช่วยให้ความร้อนในปากเขาดับลงได้สักเท่าไร

"How about this dish?" เธอเอียงหน้าถามยิ้มๆ

"Oishii desu" เขายกนิ้วโป้งขึ้นชู ทั้งที่มือไม้ยังควานหาแก้วน้ำอยู่ด้วยซ้ำ

ท่าทางที่ดูก็รู้ว่าเอาใจคนไทยของเขาทำเอาเธออดยิ้มปลื้มไม่ได้ อาหารที่เธอทานแล้วว่ามันอร่อยจริงมีรสชาติก็สามารถทำให้ลิ้นและปากของคนไม่คุ้นเคยพองได้เหมือนกัน คนญี่ปุ่นส่วนใหญ่ไม่สามารถทานเผ็ดได้ แม้แต่คนที่เคยอาศัยอยู่ในประเทศไทยมาสองปีและพูดไทยได้ชัดเจนก็ยังไม่สู้…



สาวไทยที่เริ่มสบายกับอุณหภูมิพอเหมาะของฮีตเตอร์ในร้านอาหารกำลังมีความสุขกับรสชาติที่ห่างหายไปหลายวันหลังจากเข้ามาที่ประเทศญี่ปุ่น แรกๆ เธอก็ตื่นเต้นกับปลาดิบ ปลาหมึก และกุ้งที่มีความสดอร่อยในแบบที่หายากในไทย แต่ผ่านไปได้หลายวันมันก็กลายเป็นรสชาติซ้ำๆ ที่เริ่มเบื่อ

สงสัยว่าวันนี้เธอคงเจริญอาหารจริงๆ คนที่มาด้วยถึงได้ทักขึ้น

"อร่อยไหมครับ วันนี้พิชชาซังทานมากกว่าทุกวันเลย" ชินยะนั่งยิ้มมองสาวไทยที่เอร็ดอร่อยกับอาหารไทยธรรมดาๆ จนคุยกับเขาน้อยเกินกว่ายามปกติ

"อะ อร่อยค่ะ เหมือนของที่ทำในไทยเลย" เธอกลืนข้าวลงคอก่อนตอบ และก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าเขาทานน้อยมาก

"ชินยะซังไม่ชอบอาหารไทยหรือคะ?"

"ชอบครับ แต่ผมทานเผ็ดไม่ค่อยได้ ท้องไส้จะลำบาก" เขารีบตอบพร้อมกับลูบท้องประกอบคำพูด

"อ้าว... แล้วไม่บอก พิชชาก็สั่งอาหารลืมถามชินยะซังเลย นึกว่าชินอาหารไทยแล้ว" เธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่ลืมนึกถึงเขาไปเสียสนิท

"ก็พอทานได้นะครับ ถ้าไม่เผ็ดมาก ตอนไปประจำอยู่ที่ไทยตลอดสองปีก็ทานที่เผ็ดจริงๆ ไม่กี่ครั้ง ส่วนใหญ่ทานแต่ของจืดครับ"

"ถ้าอย่างนี้ก็ทานส้มตำไม่ได้สิ ส้มตำต้องเผ็ดๆ" พิชชาเสนอรายการอาหารที่โด่งดังในทุกภาคของไทย

"เคยทานครับ ทานบ่อยด้วยตอนอยู่ที่ไทย แต่ไม่ใส่พริก…"




"ส้มตำไทยค่ะ" อาหารคาวอย่างสุดท้ายที่มาตบท้ายมื้อแสนอร่อยของพิชชาแต่ว่าทรมานมัตสึมุระถูกวางลงพร้อมกับภาพความหลังที่เลือนไปของพิชชาและเสียงของพนักงานที่เอ่ยชื่ออาหารที่เธอสั่ง

"ซม ตำ ไทย" สีหน้าของเขาดูดีขึ้นมากหลังจากได้ข้าวสวยเปล่าๆ ไปดับความเผ็ดหลายคำ พออะไรมาวางก็จะพูดชื่ออาหารนั้นๆ เหมือนกับจะจำไว้

"This is very famous in Thailand. I order this with not too hot. You can try this" [นี่เป็นอาหารที่นิยมกันมากในไทย ฉันสั่งมาแบบไม่เผ็ดนัก คุณน่าจะลองได้]

"ซม ตำ ไทย Ah… I know this Toru told me…" เขาหยุดพูดทันทีที่นึกได้ว่าพูดถึงใครที่เธอไม่รู้จัก

"Toru?" พิชชาขมวดคิ้วทวนชื่อที่เพิ่งได้ยินนั้น ชื่อที่สะดุดหู

"My friend. Let's try this. ซม ตำ ไทย" เขาทำท่ากระตือรือร้นหยิบช้อนมาตักส้มตำที่ว่านั้นทันที พอส่งเข้าปากเคี้ยวได้ก็ยกนิ้วให้ แถมยังทำท่าว่าอร่อยเหลือเกิน ชี้ชวนให้คนสั่งลองอีกต่างหาก

เอาเถอะ... ชื่อคนญี่ปุ่นก็มักจะซ้ำๆ กันอย่างนี้...

พิชชาตัดความข้องใจออกไปก่อนที่จะลองอาหารจานนี้บ้างว่ามันจะอร่อยล้ำอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า




ผู้หญิงกับการช้อปปิ้งเป็นของคู่กัน จะใช้ได้กับผู้หญิงทั่วโลกหรือเปล่าพิชชาไม่รู้ รู้แต่ว่าอย่างน้อยก็เธอคนหนึ่งล่ะ ที่เป็นอาการแบบนั้น แล้วยิ่งเวลามาต่างบ้านต่างเมืองกับราคาสิ่งของในสกุลเงินที่ต้องคำนวณกลับแบบนี้แล้วล่ะก็ ความสับสนในตัวหารตัวคูณมันจะทำให้ใจง่ายจ่ายสะดวกทุกที

กว่าจะรู้ตัวว่ามือคล่องมากไปก็ตอนที่หันไปมองคนช่วยถือของนั่นเอง

"Er… Matsumura-san, please share some bags to me" เธอบอกให้เขาแบ่งถุงข้างของสินค้าประดามีที่ออกจะไร้สาระมาให้เธอถือบ้าง เพราะตอนนี้สุภาพบุรุษที่ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าน่ามองอย่างเขาดูรกหูรกตาไปด้วยถุงใหญ่น้อยพะรุงพะรัง

"No…I can take it all. It OK. Not heavy" [ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมถือได้ ไม่หนัก]

"เฮ้อ... หล่อแล้วยังใจดีอีกนะคุณนี่..." เธอกลับถอนใจและพูดเป็นภาษาไทยเสียอย่างนั้น

"Pardon?"

"Nothing, I just feel that you are very kind person. Thank you Matsumura-san" [ไม่มีอะไรค่ะ แค่รู้สึกว่าคุณเป็นคนใจดีมากเลย ขอบคุณนะคะมัตสึมุระซัง]

"You're welcome" เขาทำท่าค้อมตัวลงรับคำของคุณนั้นอย่างเต็มใจ ทำให้พิชชารู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างเป็นผู้หญิงโชคดีเหลือเกิน ไม่ว่าจะมาซื้อของที่นี่กี่ครั้ง มักจะมีผู้ชายใจดีช่วยถือของเสมอ...



"ชินยะซังเบื่อหรือยังคะ พิชชาเล่นเข้าร้านนู้นออกร้านนี้สนุกเลย" พิชชาถามหนุ่มร่างสูงที่ก้าวเดินช้าๆ เคียงกับเธอ

"ไม่เบื่อหรอกครับ เพลินดี ดูพิชชาซังสนุก" คำตอบที่แสนจะอ่อนโยนของเขาไม่เคยทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยสักครั้ง เพราะแบบนี้ พิชชาเลยห้ามใจตัวเองไม่ให้คิดถึงเขาเกินกว่าคนรู้จักกันไม่ได้

"พิชชาเกรงใจจังค่ะ ต้องมาคอยตามตลอด แถมยังต้องถือของให้อีก" ปากบอกว่าเกรงใจแต่ความจริงเธอแอบยืดอยู่เล็กๆ ต่างหากที่มีคนระดับเขามาคอยเอาใจ

"ไม่ต้องเกรงใจเลยครับ เต็มใจอย่างยิ่ง...แต่ถ้าพิชชาซังคิดจะซื้อของเพิ่มอีกคงลำบาก" เขายกแขนข้างหนึ่งที่แขวนถุงไว้หลายใบ ประกอบกับในมืออีกไม่น้อย

"แหม... ยังถือได้อีกไม่ใช่เหรอคะ อีกข้างนี่ไง" เธอยกเอามือตัวเองที่มีมือเขากุมไว้ขึ้นมาบอกว่า'ยังมีที่'

"ไม่ได้ครับ ข้างนี้ห้ามถือของเด็ดขาด" จู่ๆ เขาก็ทำหน้าเครียดขึ้นมาทันที

"เอ๊ะ... ทำไมคะ ความเชื่ออะไรหรือเปล่า" พิชชาเริ่มฉงน พลางคิดไปว่าไปแตะต้องอะไรที่ไม่ถูกกาลเทศะเข้าหรือเปล่า แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ทำเอาเธอหน้าอุ่น

"ไม่ใช่ความเชื่อครับ แต่ผมจะเอามือที่ไหนไปจับมือพิชชาซังล่ะ"




"What next?" มัตสึมุระเอ่ยถามพิชชาเมื่อเธอเงียบไปอีกครั้ง เขาเดาเอาว่าเธอคงชั่งใจว่าจะหาซื้ออะไรต่อไปดี

"No more, let's back. Now, I am tried a little bit" [ไม่ซื้อแล้วค่ะ กลับกันเถอะ เริ่มเหนื่อยแล้วล่ะ ตอนนี้]

"OK I will walk to your hotel…" เขายกถุงในมือซ้ายขวาขึ้นโชว์พร้อมบอกว่าจะเดินไปส่งที่โรงแรมเพราะของเหล่านี้มันน่าจะทำให้เธอลำบากได้

"Thank you very much"



รถรางขากลับเป็นทางเลือกที่เขาใช้ซึ่งต่างจากขาไปด้วยสาเหตุที่ว่ารถรางมาจอดพอดิบพอดี เพียงป้ายที่สองจากจุดที่เธอและเขาขึ้นรถมา มัตสึมุระก็ลุกขึ้นทันที่ที่เห็นผู้หญิงสูงอายุคนหนึ่งก้าวขาขึ้นมาช้าๆ อย่างไม่ค่อยมั่นคง ยิ่งไปกว่านั้น เขายังตรงเข้าไปประคองยายคนนั้นให้ลงนั่งทั้งๆ ที่มือเขาข้างหนึ่งยังหิ้วของของพิชชาอยู่ด้วยซ้ำ

รอยยิ้มและคำขอบคุณของผู้หญิงสูงวัยคนนั้นทำให้ใครหลายคนยิ้มตาม แต่รอยยิ้มของหญิงผู้ได้รับความเอื้ออาทรนั้นไม่ได้ดึงดูดพิชชามากไปกว่าคนที่สร้างมันเลยแม้แต่น้อย...

ยิ่งนานยิ่งอันตรายต่อหัวใจตนเอง หรือว่าเธอกำลังจะพ่ายให้แก่ความหวั่นไหวในใจตัวเองอีกครั้งกันเล่า...



"Matsumura-san, I can hold all of my own bags." พิชชารีบออกปากตัดความช่วยเหลือของมัตสึมุระทันทีที่ก้าวลงมาจากรถรางได้สำเร็จ ไม่ใช่ว่าเธอรังเกียจเขาที่อาสาเดินไปส่ง แต่ว่าเธอไม่มั่นใจในตัวเองต่างหาก ความอ่อนโยนใจดีของเขาอาจทำให้เธอเกิดปัญหาอีกครั้ง

"But I can walk to your hotel" แต่เขาก็ไม่ยอมให้เธอถือของกลับไปเองเช่นกัน

"I know that you are very kind person. That's the gentle man do. But I cannot accept more, please let me hold these" [ฉันรู้ค่ะว่าคุณใจดีมาก และมันก็เป็นสิ่งที่สุภาพบุรุษเขาทำกัน แต่ฉันคงรับไว้มากกว่านี้ไม่ได้ กรุณาให้ฉันถือของเหล่านี้เถอะค่ะ]

เขาไม่เถียงอะไรเธออีกต่อไป และนั่นก็ทำให้พิชชาไม่แน่ใจว่าเขาเข้าใจหรือเปล่า เพียงแต่เขายอมปล่อยให้เธอดึงของในมือเขากลับไปทั้งหมดก็เป็นการยืนยันได้ว่าสิ่งที่เธอสื่อไปนั้นเขาได้รับมัน

"I have to say thank you very much again for today. See you next time… arigatou gozeimashita" [วันนี้ต้องขอขอบคุณมากๆ เลยนะคะ แล้วค่อยพบกันคราวหน้าค่ะ]

"Me too. Arigatou gozeimashita… Thai food is very good." เขายังขอบคุณเธอกลับ สำหรับอาหารไทยที่เธอยอมไปด้วยนั่นเอง

"Good bye" เธออยากจะโบกมือลาอยู่หรอก หากแต่มือมันไม่ว่างแล้วต่างหาก ส่วนเขาก็เอ่ยลากลับด้วยแววตาแสดงความห่อเหี่ยวแบบที่พิชชาอยากจะโยนของทั้งหมดคืนใส่มือเขาแล้วยอมให้เขาเดินไปส่งเสียจริงๆ

แต่ที่เธอทำคือการรีบกลับหลังหันแล้วก้าวออกเดิน

"Wait! Pi-cha san..."

เธอแทบจะร้องออกมาด้วยความขัดใจ ทำไมคนคนนี้ต้องเรียกเธอไว้ทุกครั้งนะ

"Please keep this…" เขายื่นโทรศัพท์มือถือฝาพับเครื่องบางที่มีลูกกระพรวนห้อยกรุ๋งกริ๋งให้เธอได้ดูเพียงแวบเดียวก็สอดมันลงไปในถุงใบหนึ่งที่เธอหอบไว้อยู่

"อ๊ะ… I can't… Why?" พิชชาตกใจพอๆ กับที่หาคำมาพูดไม่ออก

"I can call you tomorrow… please keep that, return me when you go back Thailand" [ผมจะได้โทรหาคุณพรุ่งนี้ เก็บมันไว้เถอะ แล้วค่อยคืนผมตอนที่คุณจะกลับเมืองไทย]

หน้าหงอยที่กลายเป็นรอยยิ้มทะเล้นค่อยถอยห่างออกไป เขาฉลาดพอที่จะวิ่งหลบไปเพื่อไม่ให้เธอปฏิเสธได้ และพิชชาก็ยังมึนงงเกินกว่าจะหาอะไรมาหยุดเขาไว้ให้เอามันคืน

"mata ashita…" เขาป้องปากตะโกนกลับมาจากระยะที่เธอกะว่าวิ่งตามไม่ทันแน่ด้วยคำที่เธอแปลไม่ออก ได้แต่จำเอาไว้เพื่อจะกลับไปถามพนักงานต้อนรับของโรงแรม




ถุงข้าวของทั้งหมดถูกโยนลงเตียงที่ถูกจัดใหม่ให้เรียบร้อยทุกวันโดยฝีมือแม่บ้านหลังจากเธออกจากห้องไป เธอรีบค้นดูถุงที่จำได้ว่าเพิ่งถูกโยนโทรศัพท์ใส่มา

"แหม... See you tomorrow งั้นเหรอ" พิชชารำพึงความหมายของประโยคที่เพิ่งรับรู้คำแปลมาจากพนักงานด้านล่าง พร้อมกับการกำโทรศัพท์ของคนพูดไว้แน่นเหมือนกับจะให้มันกลายเป็นหน้าเจ้าของอย่างนั้น

"โอ๊ย... เรียว มัตสึมุระ คุณช่างมาไม่ได้เวลาเลยนะ เล่นมาตอนคนเขากำลังจิตใจไม่ปรกติแบบนี้...บ้าชะมัด" เธอยังตั้งท่าจะบ่นให้ตัวเองฟังอีกนานหากโทรศัพท์ที่ถืออยู่มันไม่ร้องออกมาเสียก่อน

และเธอก็รีบเปิดฝาพับรับสายทันทีที่โทรศัพท์นั้นดัง จะด้วยความตกใจหรืออยากได้ยินปลายสายก็ตามแต่ แต่เธอก็กำลังกลั้นใจแนบหูเข้ากับลำโพงตัวเครื่อง

"Ryo?...." ทว่าเสียงที่ตอบกลับมาเป็นภาษาญี่ปุ่นยาวเหยียดหลังจากการเรียกชื่อเจ้าของเครื่องนั้นพิชชาฟังไม่เข้าใจสักนิด แต่อะไรบางอย่างในนั้นทำให้เธอเย็นวาบตั้งแต่ท้ายทอยจนถึงกลางหลัง

"..." ฝ่ายนั้นเงียบไป เหมือนกับกำลังรอเสียงตอบกลับ

"I… I am not Ryo Matsumura…" พิชชากลืนน้ำลายก่อนพูดตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงเบาหวิว...

"พิชชา... คุณใช่ไหม"

เพียงประโยคเดียวที่ตอบกลับมาเป็นภาษาไทยชัดเจนเท่านั้น ทำเอาพิชชาถึงกับผงะ... มือที่เริ่มสั่นระริกดึงเอาโทรศัพท์ที่ถืออยู่ออกมาดูหน้าจอ

ตัวอักษรที่เขียนด้วยตัวคันจิสั้นๆ ระบุชื่อคนโทรเข้าที่โชว์อยู่หน้าจอพร้อมเสียงแว่วๆ ที่ยังดังออกมาจากลำโพงนั้นทำให้เธอต้องปล่อยมันตกลงพื้นอย่างไร้สติ

เธออ่านภาษาญี่ปุ่นไม่ได้ พูดไม่เป็น แต่เพียงตัวอักษรบางตัวเท่านั้นที่เธอจำได้และจะไม่มีวันลืม...

"โทรุ..."


TO BE CONTINUED…

Create Date : 23 ตุลาคม 2551		5 comments
Last Update : 14 กุมภาพันธ์ 2552 2:02:15 น.
Counter : 534 Pageviews.
Share Tweet