ชักจะสนุกแล้วซิ!!

ทุกครั้งที่เข้ามาบ่นหรือจะเล่าเรื่องอะไรก็ตาม สิ่งที่จำเป็นคือ "ภาพประกอบ"...
ที่ผ่านมาใช้วิธีขอยืมคนอื่นมาทั้งนั้น (ขอบคุณทุกรูปที่เคยใช้อีกครั้งนะจ๊ะ ^ ^)...มาช่วงหลัง ๆ ที่มีโอกาสได้จับกล้องโดยไม่ได้ตั้งใจ คือมีคนวานให้ถ่ายรูปให้...ทำให้รู้สึกว่ากล้องสมัยนี้มันดูจะใช้ไม่ยากเท่าไร ทั้งที่รูปที่เขาวานให้ถ่ายก็ออกมาธรรมดามาก (บังอาจคิดว่าการถ่ายรูปเป็นเรื่องไม่น่าจะยาก 555+)...

หลังจากจด ๆ จ้อง ๆ ไปซุ่มในห้องกล้องมาพักนึง คุยกับหลานแล้วได้ขอสรุปว่า ฝีมือแบบเราต้องกล้องคอมแพคเท่านั้น ^ ^...ก็เลยตัดสินใจซื้อกล้องเป็นตัวแรกในชีวิต ตอนแรกอยากได้ Panasonic ZR1 แต่พอไปร้านกล้องแบบงง ๆ เอ๋อ ๆ บอกความต้องการให้น้องคนขายรู้ น้องก็เลยเชียร์ Canon Ixus 200is บอกว่าตัวเนี่ยถ่ายง่ายสุดแล้ว...ประกอบกับเคยได้ยินมาว่ารุ่นนี้กดยังไงก็สวย ถ้าไม่สวยแสดงว่าฝีมือคนถ่ายแย่มาก...สรุปเลยได้จูงมือน้องพอลล่ากลับมาบ้าน แบบลืมคิดไปว่าถ้ารูปออกมาไม่ดีหมายถึงเราห่วยเองนี่หว่า ห้ามโทษอุปกรณ์...เหอ ๆ

ก่อนหน้านี้หลานตัวแสบมีแข่ง Thailand slalom series #1 ก็ได้ลองกล้องเป็นครั้งแรก ลองถ่ายไปแค่ 5-6 รูปผลออกมาดูไม่จืด ไม่มีรูปไหนชัดเลย (แบบว่าถ่ายไปหาปุ่มกดไป ก็มันไม่มีคู่มือนี่นา แถมอากาศก็ร้อนทำให้ขี้เกียจหามุมกล้องอีกต่างหาก...แววการเป็นตากล้องริบหรี่ทีเดียว)...แต่ครั้งนั้นจะเน้นถ่ายคลิปมากกว่า (ซึ่งก็ไม่ชัดเหมือนกัน แถมยังเอาลงยูทูปไม่ได้อีก...ไม่รู้ทำไม failed ตลอด ว่าจะเล่าเรื่องการใช้กล้องครั้งแรกเลยต้องเลื่อนไปก่อน -*-)...แต่ตรุษจีนปีนี้ถึงจะร้อนเหมือนกัน แถมด้วยมีความวุ่นวายอันเป็นปกติของการรวมญาติ แต่มันก็อยู่ในบ้านเราเองเลยลองเอากล้องมากดเล่น...ผลคือ...ชักจะสนุกแล้วซิ!!

ป๋าของพวกเรา...

วันนั้น (13/2/53) กดไปเรื่อย ๆ ได้มาทั้งหมดประมาณ 130 รูป...พอดูรูปแล้วทำให้อยากเล่าเรื่องประกอบกับรูปที่ถ่ายมา (แบบแอบชอบรูปที่ตัวเองถ่ายอ่ะ ช่วงแรก ๆ รูปจะออกมายาว ๆ เพราะเดิมกล้องตั้งไว้เป็นแบบไวด์สกรีน กว่าจะรู้ว่าควรจะต้องปรับกล้อง กว่าจะรู้ว่าต้องปรับยังไง ก็เกือบจบวัน -*-...แต่ก็สนุกดีนะ...เหอ ๆ)...ตอนแรกว่าจะลงรูปเป็นหลัก เล่าเรื่องเป็นรอง...แต่มีสิ่งหนึ่งที่ไม่ทันคิดคือ ก่อนจะลงรูปมันต้องทำรูปให้เหมาะกับการโพสต์ ดังนั้นวันนี้จึงหมดไปกับการศึกษาหาวิธีการทำรูปจากโปรแกรม Paint เพราะไม่เคยใช้โปรแกรมนี้มาก่อนเลย...ลองผิดลองถูกด้วยความมึนงง แต่ก็ดีนะทำให้รู้อะไรมากขึ้น...อยู่ ๆ ก็ได้หัดทำอะไรใหม่ ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ จากรูปกว่า 130 เลยเหลือประมาณครึ่งเดียวเพราะเริ่มขี้เกียจ(อีกแล้ว) ประกอบกับหลายรูปไม่กล้าลงเพราะกลัวจะมีคนตามมาตีหัวฐานเอาผู้อาวุโสมาเปิดตัวสู่สาธารณชน...มาเริ่มเล่ากันซักทีดีกว่าก่อนที่จะยาวกว่านี้...เหอ ๆ



วันนี้แม่แต่งตัวได้แนวมาก...ใครเห็นก็ชอบ สดใสเป็นธรรมชาติรับปีใหม่เชียว ^ ^...

ตามประสาคนบ้านนี้ที่กว่าจะรวมคนเพื่อเริ่มต้นพิธีการก็สายมากแล้ว...ก็คนมันเยอะอ่ะ...แถมบางคนก็ติดภารกิจที่ต้องทำตัวเป็นเขย สะใภ้ และลูกที่ดี...ช่วงแรกโต๊ะวางของไหว้จึงยังว่าง ๆ อยู่บ้าง...ระหว่างรอให้ทุกสิ่งอย่างพร้อม ก็จะมีกิจกรรมยอดฮิตของคุณหลาน...หลาน 11 คนยกเว้นคนโตที่เพิ่งแต่งงานแล้ว ทุกหน่วยยังคงเล่นเกมส์กันอย่างจริงจัง เป็นประจำ และสม่ำเสมอ...เป็นเด็กดีจริง ๆ หลานช้านนนนนนน



จับใส่แว่นประหลาดแค่ไหน คุณหลานก็ยังคงมุ่งมั่นกับสิ่งนั้นในมือ...



กดปุ่มยิ้ม...ดูแล้วจริงใจ๊ จริงใจ -*-...

วันนี้พิเศษนิดนึง คือนอกจากคนบ้านนี้จะเยอะแล้วยังไม่พอ ยังมีสมาชิกใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งชื่อ "อั่งเปา" เป็นน้องหมาวัย 2 เดือนพันธุ์เฟรนซ์บลูด๊อก...มันใหม่มากขนาดยังจำชื่อตัวเองไม่ได้ พฤติกรรมซนใช้ได้ จะอยู่นิ่งก็เฉพาะตอนง่วงนอน...แถมเป็นหมาขี้ลืมสุด ๆ คือเวลาเล่นอะไรอยู่ซักอย่าง มีอะไรผ่านเข้ามาในสายตามันก็จะหันไปหาสิ่งใหม่ลืมสิ่งเก่าในทันที...นิสัยคุ้น ๆ ยังไงไม่รู้อ่ะ...เหอ ๆ



อั่งเปารูปแรก สำหรับมือใหม่แบบข้าพเจ้าความชัดจะเหลือเหรอ?...



มีคนช่วยเหลือ โดยการจับล็อค...ดีขึ้นมาหน่อยนึง!!



แล้วอยู่ ๆ ก็กดได้รูปนี้มา...ความสนุกในการถ่ายรูปเพิ่มขึ้น 120%...^ ^"...



ของไหว้ทยอยมา...



มีผลไม้มาเพิ่มอีกหน่อย...



ของไหว้เกือบเต็มโต๊ะแล้ว ขาดอีกหนึ่งชุดเท่านั้น -*-...



เริ่มไหว้ได้แล้วจ้า...



ไหว้เสร็จก็รอเวลา......

วันนี้ต้องรอกันนานกว่าสมาชิกในบ้านจะมากันครบ ซึ่งจริง ๆ ก็ครบแบบไม่พร้อมหน้า...คือทยอยมาแล้วก็ต้องไปทำภารกิจที่อื่นต่อ กว่าจะได้เริ่มไหว้ก็เกือบเที่ยง ระหว่างรอไหว้แต่ละคนก็ทำตัวตามสบาย(เหมือนเคย)...เล่นเกมส์ เล่นกับเจ้าอั่งเปา คุย เข้าครัว ฯลฯ...อาจจะมีสั่งงานลูกน้อง คุยกับลูกค้าแทรกบ้างเป็นระยะ...พอถึงเวลาเหมาะ ของไหว้พร้อมพวกเราก็เริ่มไหว้กันจนเสร็จเรียบร้อย...เหมือนอยู่เมืองในหมอกยังไงยังงั้นเพราะในห้องเต็มไปด้วยควันธูป...



เจ้าอั่งเปาเล่นจนเหนื่อย...




พอเหนื่อยก็เริ่มง่วง...



สุดท้ายก็...ZZZZZzzzzzzzzz



ส่วนพวกเราก็ถึงเวลาอร่อย...

อย่างที่บอกว่าวันนี้พวกเราติดภารกิจกัน คนนู้นมา คนนี้ไป อยู่ไม่พร้อมหน้ากันซักที...ตอนเริ่มตั้งวงหม่ำเลยอยู่กันไม่ครบ ขาดไปสิบกว่าหน่วยทำเอาวงเล็กไปถนัดตา...แต่ถึงวงจะเล็กแต่ก็ไม่เลิกง่าย ๆ เพราะวันนี้ทั้งวันไม่มีการเก็บโต๊ะ...คืออิ่มก็ลุกไปทำกิจกรรม พอเริ่มไหวก็มาต่อ...ไม่อย่างนั้นเก็บไม่ครบทุกเมนูจริง ๆ...กับข้าวถูกปากหลากหลายเหมือนเดิม แต่ส่วนตัวแล้ววันนี้ที่ติดใจเป็นพิเศษคงจะเป็น "เผือกหิมะ" กรอบนอกนุ่มในหวานหน่อยเค็มนิดติดใจจนต้องขอเก็บไว้เป็นเสบียง (ตอนนี้ก็ยังนั่งหนุบหนับอยู่คนเดียวเลยอ่ะ ^ ^)...



อิ่มแล้วมาแกล้ง เอ้ย!! มาเล่นกับอั่งเปาดีกว่า...



อยู่นิ่ง ๆ ดิ (น่าสงสารเนอะ 555+)...



เล่นกันจน(หมา)เหนื่อย...



จึงหลับ...ดั่งแสดง ^ ^...



ลองถ่ายเป็นคลิปสลิปปุ๋ย ๆ...

แล้วก็มีผู้ริเริ่มเปิดคอร์สสอนวิชาสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตให้ยุวชน...จากไอเดียที่ว่าเด็ก ๆ มัวแต่เล่นเกมส์ เล่นเนต ฯลฯ ไม่ค่อยได้ทำกิจกรรมที่ต้องใช้ความคิดแบบที่(สมัยก่อน)พวกเราชอบเล่นกัน...เลยมีคนไปเอากล่องเก่า ๆ มีร่องรอยผ่านศึกมาโชกโชน...คอร์สต่อแต้มต่อสีจึงเปิดขึ้น ตอนแรกเด็ก ๆ ไม่คุ้นกับเกมส์ เล่นกันแบบติด ๆ ขัด ๆ...ผู้ใหญ่(ใครวะ?)กลัวว่าเด็กจะไม่มีประสบการณ์เลยขึ้นไปหยิบเหรียญเก่า ๆ ที่เก็บสะสมไว้ ทำพิธีมอบทุนการศึกษาให้กับยุวชนกันคนละ 10 บาท...แล้วทันใดนั้นเด็ก ๆ ก็กลายเป็น "ยุวชนคนเก่ง" กันขึ้นมาทันที เก่งขนาดระยะหลังกองทุนเพิ่มพูนจนผิดสังเกต...และแล้วเราก็ได้รู้ว่ายุวชนเราทันเกมส์มาก...มียุวชน 4 หน่วยที่นั่งติดกันเรียนรู้ว่าหากร่วมมือกันฝันที่จะเป็นเศรษฐีอยู่ไม่ไกล...แหม...เรื่องนี้ทำไมไม่ต้องสอน(วะ)...เหอ ๆ



ดูจริงจังตั้งใจกันมากเนอะ...



ยุวชนคนเก่งของเรา (ภูมิใจจัง ^ ^")...



ชมแค่เนี่ยไม่ต้องเขินเลย 555+

ใช่ว่าจะมีเฉพาะยุวชนคนเก่งที่ต้องมีการเรียนรู้...อีกด้านหนึ่งยุวชนเฟรนซ์บลูด๊อกก็ต้องเรียนรู้เหมือนกัน...เนื่องจากเจ้าอั่งเปายังเด็ก แล้วก็ออกจะซนได้ที่ไม่มีหยุดนิ่ง งานนี้เลยต้องเข้าคอร์สฝึกมารยาทเบื้องต้นจากผู้เชี่ยวชาญที่ฝึกน้องหมามากว่า 30 ปี (บ่งบอกวัยมากเลย -*-)...เริ่มจากการนั่งรอ ตอนแรกเจ้าอั่งเปาไม่สนใจใครกระโดดอย่างเดียว แต่พอได้ผู้เชี่ยวชาญเอาของอร่อยมาล่อ...เจ้าอั่งเปาก็ดูเป็นหมาดีมีมารยาทไปในพริบตา...ฉลาดสมกับที่นับเป็นหลานเชียวนะ...เหอ ๆ



เริ่มต้นกระโจนใส่ทันทีไม่มีรอใคร -*-...



หนูหัวดี หนูทำได้ หนูนั่งได้แล้ว...



หนูจะเอารางวัล...เออ...เห็นแก่กินนี่หว่า...



นั่งรอนิ่ง ๆ ได้แล้ว...



เก่งจางงงงงงงง ^ ^...



เรียนหนัก เริ่มเหนื่อย(อีกแล้ว)...



สะลึมสะลือ...



ไม่ไหวแล้วววววววว...

อีกมุมหนึ่งเริ่มมีการรวมตัวกันวิเคราะห์ที่มาที่ไปสิ่งของจากอดีต...เดินเตร่เข้าไปร่วมวงแล้วก็ทึ่งกับประสิทธิภาพของทุกชิ้น เพราะแต่ละชิ้นอายุไม่ต่ำกว่า 50 ปีแต่ยังสามารถใช้งานได้ดี ดีมากด้วย...จริง ๆ แล้วก่อนหน้านี้ไม่กี่วันในห้องโถงนี้เต็มไปด้วยสารพัดของเก่า มีทั้งแบบรอแปลงโฉม และแบบใช้งานได้ดี วางสุ่ม เอ้ย!! วางเรียงกันแน่นห้อง...จนใกล้วันตรุษจีนต้องเร่งให้เคลียร์ห้องได้แล้ว วันนี้ห้องเลยว่างเพราะของเกือบทั้งหมดถูกขนย้ายไป มีเหลือนิดหน่อยอยู่ในตู้มุมห้อง...คนนิยมของเก่า พอมารวมตัวกันก็เพลิดเพลินกันไป มีการทดลองเสียงของวิทยุรุ่นคุณปู่หลายเครื่อง แปลกใจที่ทุกเครื่องเสียงดีมาก ๆ จะว่าไปอาจจะดีกว่าเครื่องเสียงทันสมัยราคาแพงบางตัวด้วยซ้ำ...แถมยังต่อเครื่องเล่นซีดีได้ด้วยนะ...เพลินกันถึงขนาดชวนกันขึ้นไปดูคลังสมบัติข้างบน เอาเป็นว่าไว้มีเวลา จะถ่ายรูปมาอวดดีกว่า...คนที่ชอบของเก่าน่าจะถูกใจ...เหอ ๆ



วิทยุเครื่องนี้อายุไม่ต่ำกว่า 50 ปี แต่ดูแล้วเหมือนของใหม่เลยอ่ะ...



เสียงดีมากจนแปลกใจ...



พอลองต่อเครื่องเล่นซีดีแล้ว โอ้โหหหห...



เครื่องนี้รู้สึกเจ้าของจะเก็บไว้ใช้เอง สวยดีอ่ะ...



ส่วนหนึ่งของเสียงจากอดีต...



มีจักรเย็บผ้าเก่าด้วย...



ขนาดเล็กนิดเดียว แถมยังใช้งานได้ด้วย...

วนเวียนกิน ๆ เล่น ๆ กันจนฟ้ามืด...พวกเด็ก ๆ ก็เปลี่ยนมาตั้งวงเล่นเกมส์ประจำที่เล่นกันเกือบทุกครั้งที่มีการรวมตัว เป็นเกมส์ที่สนุกสนานเฮฮามาก เพราะแต่ละคนไม่ค่อยจะเล่นกันเงียบ ๆ...ส่วนใหญ่จะต้องมีการเบรค การเหน็บแนมกันตลอด (แต่ละคนฝีปากพอได้อยู่ -*-)...คนนู้นไป คนนี้มาเปลี่ยนหน้ากันเล่น แต่ละคนก็มีสไตล์การเล่นไม่เหมือนกันมีทั้งพวกชอบขุดเจาะ เน้นเจาะกลาง ประเภทตัวเองปลอดภัยไว้ก่อน...หรือพวกชอบความท้าทายเน้นหวาดเสียวทั้งคนเล่นคนลุ้น แต่ทุกคนเหมือนกันคือชอบทิ้งปัญหาไว้ให้คนต่อไปแก้...จนตอนหลังเริ่มมีกติกาใหม่ ๆ เพื่อความตื่นเต้นคือแทนที่จะเอาไม้ออกครั้งละอันเดียวก็เปลี่ยนเป็นครั้งละ 2 อันบ้าง 3 อันบ้าง...



เกมส์นี้มีลุ้น...



เริ่มเกมส์แบบชิล ๆ มีแผนกเสิร์ฟอาหารคอยบริการตลอด...



นักขุดเจาะ...



ต้องวางแผน(ร้าย)...



ลงมือตามแผน...



เอาล่ะซิ ถึงตานู๋แล้วอ่ะ ^ ^"...



ยังไงดีล่ะ ^ ^"...



นู๋ยังโอเครรรรร้ ^ ^...



ลุ้น!!...



หายใจเบา ๆ นะจ๊ะ...



จะรอดถึงตรูมั้ยเนี่ยยยยยย...



มืออย่าสั้นดิ ^ ^...



สู้โว้ยยยยยย (ต้องใช้สองมือกันเลยทีเดียว 555+)...



ลุ้นอีกแล้วววววว...



ก่อนอวสาน ^ ^"...

เกมส์นี้เล่นกันยาวเลย สุดท้ายกว่าจะเลิกกิจกรรมทุกอย่างก็เกือบห้าทุ่ม เล่นเอาหมดแรงแยกย้ายกันบ้านใครบ้านมัน...ที่ตลกคือตอนที่ต่างคนต่างจะกลับ เจ้าอั่งเปามันคงจะงงว่าอยู่ ๆ ทำไมคนเยอะแยะก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องกันหมด มันเลยยืนมองเฉยเรียกให้ออกมาก็ไม่ออก พอปิดไฟหมดนึกว่ามันจะกลัว กลายเป็นว่าจากยืนอยู่ที่ประตูมันกลับเดินเข้าไปนอนข้างในซะงั้น ไม่กลัวความมืดเลยอ่ะ...สงสัยจะติดใจการรวมพลคนเยอะ ๆ...เหอ ๆ



นัดรวมตัวสนุกกันใหม่ครั้งต่อไปเดือนหน้านะจ๊ะ...



ไม่เจอกันตั้งนาน...ซาบายกันดีมั้ยจ๊า........~~~~

Create Date : 14 กุมภาพันธ์ 2553		0 comments
Last Update : 15 กุมภาพันธ์ 2553 23:19:29 น.
Counter : 2091 Pageviews.
Share Tweet