|
|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
เรื่องประทับใจจากฟูกูชิมา:ทำไมเด็ก9ขวบไม่กินอาหารที่ได้รับ
อาสาสมัครคนหนึ่งเขียนไว้ว่า "ผมนำอาหารส่วนของผมให้กับเด็กชายอายุ 9 ขวบคนหนึ่งที่มารอคิวตอนท้ายแถว... ผมประหลาดใจเป็นอย่างยิ่งว่าเพราะอะไรเขาจึงไม่กินอาหารที่ผมให้ แต่กลับนำไปวางไว้ที่รับแจกจ่ายอาหาร ผมจึงถามเด็กคนนี้ว่า ทำไมเขาไม่กินอาหารที่ผมให้เสียละ..."
ข้างล่างเป็นบันทึกของชาวเวียดนามผู้หนึ่งซึ่งไปช่วยผู้ประสบภัยแผ่นดินไหวที่เมืองฟูกูชิมา 9 วันหลังจากเกิดวิบัติภัย
เมื่อคืนนี้ ผมถูกส่งไปที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง เพื่อช่วยหน่วยงานอาสาสมัครในการแจกจ่ายอาหารให้กับผู้ประสบภัยพิบัติ
ในหมู่ผู้ที่เข้าคิวยาวรออยู่นั้น ผมสังเกตเห็นเด็กชายอายุประมาณ 9 ขวบคนหนึ่ง ซึ่งใส่เพียงเสื้อคอกลมและกางเกงขาสั้น.
อากาศขณะนั้นหนาวเย็นมาก และเขากำลังยืนคอยอยู่ตอนท้ายแถว ผมเป็นห่วงว่าอาจจะไม่มีอาหารหลงเหลือพอ เมื่อถึงคิวของเขา ผมจึงเดินไปเพื่อคุยกับเขา
เขาเล่าให้ผมฟังว่า แผ่นดินไหวและสึนามิเกิดขึ้นขณะที่เขาอยู่ที่โรงเรียน ในชั่วโมงพละศึกษา พ่อของเขาซึ่งทำงานอยู่ใกล้ๆกันมาหาเขาที่โรงเรียน เขามองเห็นคุณพ่อและรถของเขาถูกน้ำพัดหายไป จากระเบียงบนชั้นสามของโรงเรียน คุณพ่อของเขาคงเสียชีวิตไปแล้ว
เมื่อผมถามเขาถึงคุณแม่ เขาบอกผมว่า ครอบครัวของเขาอาศัยอยู่ริมทะเล ดังนั้นคุณแม่และน้องชายของเขาคงไม่สามารถหลบหนีได้ทัน เขาหันหน้าไปอีกทางหนึ่ง เพื่อเช็ดน้ำตาเมื่อถูกถามถึงญาติๆของเขา
ผมเห็นว่าเขาคงหนาวอยู่ จึงถอดเสื้อโค๊ทตำรวจแล้วคลุมร่างเขาไว้ ขณะเดียวกับที่ อาหารมื้อเย็นที่เหลือซึ่งซุกอยู่ในกระเป๋าก็หล่นออกมา ผมหยิบมันขึ้นมา แล้วส่งให้เขาพร้อมบอกเขาไปว่า
“น้าเป็นห่วงว่า อาจจะไม่มีอาหารเหลือถึงคิวของเธออีก นี่เป็นส่วนของน้า น้ากินไปแล้วหน่อยหนึ่ง เธอกินส่วนที่เหลือให้หมดเถอะ”
เด็กน้อยยื่นมือมารับอาหาร แล้วค้อมตัวลงกล่าวคำขอบคุณ ผมคิดว่าเขาคงรีบกินด้วยความหิวในทันที แต่... เปล่าเลย
เขาถืออาหารชิ้นนั้น แล้วเดินตรงไปยังหัวแถว ที่ซึ่งมีคนคอยแจกอาหารอยู่ แล้ววางอาหารที่ผมให้กับเขาลงไปในกล่องของอาหารที่กำลังได้รับการแจกจ่าย แล้วเขาก็เดินกลับ มาเข้าแถวในคิวของเขา
ผมประหลาดใจเป็นอย่างยิ่ง ผมจึงถามเขาว่าทำไมเขาไม่กินอาหารที่ผมให้เสียละ
เขาตอบผมว่า “เพราะมีคนอีกมาก ที่อาจจะหิวยิ่งกว่าผม ผมวางไว้ที่นั่น ก็เพื่ออาหารจะได้รับการแจกจ่ายอย่างเป็นธรรมให้กับทุกคน”
เมื่อผมได้ฟังคำตอบ ผมต้องหันหน้าไปอีกทางหนึ่งเพื่อร้องไห้ โดยที่คนอื่นๆจะได้มองไม่เห็น
ผมรู้สึกตื้นตันใจ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กชายอายุ 9 ขวบ ซึ่งยังเรียนอยู่เพียงชั้นประถมปีที่ 3 จะสามารถสอนบทเรียนล้ำค่าแก่ผม ในเวลาคับขันเช่นนี้
มันเป็นบทเรียนแสนสะเทือนใจของความเสียสละ ประเทศใด ที่มีเด็กๆอายุเพียง 9 ปี ซึ่งเรียนรู้ที่จะอดทน ที่จะทนกับความยากลำบาก และเสียสละเพื่อผู้อื่นได้ ต้องเป็นประเทศที่ยิ่งใหญ่ประเทศหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย
แม้ประเทศนี้กำลังอยู่ในสภาวะที่คับขันที่สุด แต่ประเทศนี้ต้องสามารถฟื้นคืนกลับมาได้แข็งแกร่งยิ่งขึ้นแน่นอน ทั้งนี้ด้วยเพราะประชาชนผู้รู้ที่จะเสียสละตัวเองให้กับผู้อื่น ดังเช่นเด็กชายน้อยๆผู้นี้
__________________
จาก Facebook ของพระไพศาล วิสาโล
//www.carefor.org/content/view/1822/153/
| Create Date : 12 เมษายน 2555 |
| Last Update : 12 เมษายน 2555 8:04:50 น. |
|
17 comments
|
| Counter : 654 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: ฝนโปรย  วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:8:20:44 น. |
|
|
|
| โดย: ฝนโปรย วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:8:25:24 น. |
|
|
|
| โดย: ฝนโปรย วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:8:29:32 น. |
|
|
|
| โดย: wendyandbas วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:9:57:26 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า  วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:12:25:44 น. |
|
|
|
| โดย: **mp5** วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:13:47:05 น. |
|
|
|
| โดย: วนารักษ์ วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:15:42:40 น. |
|
|
|
| โดย: ชีริว วันที่: 12 เมษายน 2555 เวลา:20:08:54 น. |
|
|
|
โดย: คุณต่อ (toor36  ) วันที่: 13 เมษายน 2555 เวลา:0:11:03 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 13 เมษายน 2555 เวลา:6:13:18 น. |
|
|
|
| โดย: ฝนโปรย วันที่: 13 เมษายน 2555 เวลา:7:20:33 น. |
|
|
|
| โดย: กะว่าก๋า วันที่: 13 เมษายน 2555 เวลา:8:30:10 น. |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
