ที่นี่พอมีภาษาอังกฤษบ้างแต่ไม่มาก คนพูดได้ตามร้านแฟรนไชส์ อย่าง หมาตังเหลา แต่ก็น้อยซะเหลือเกิน

หลายอาทิตย์ก่อนได้ไปผูกมิตรกับน้องบัวลอยแถวบ้าน น้องบัวลอยที่บ้านขายบัวลอย เราชอบกิน ฮ่าๆ น้องเรียนปีสองสาขามนุษยศาสตร์ เรียกงี้หรือเปล่าไม่แน่ใจ ที่คุยกันได้ไม่ใช่อะไร น้องพูดอังกฤษได้ ได้ดีทีเดียว ถึงจะไม่รู้ศัพท์บ้างคำ และเราต้องใช้ภาษาพูดตรงๆกับน้อง 

เช่น Don't mind --> don't worry, I have no idea --> I don't know

ไม่ได้เก่งภาษาแต่กับประโยคบางประโยค ถ้าจะพูดกับคนที่นี่ จะต้องพูดให้ตรงๆ อย่าอ้อมค้อม

คนที่นี่ดูต้อนรับต่างชาติ คือถ้าเราพยายามพูดด้วยภาษาเค้า เค้าจะไม่ต้อนรับอ่ะ ไม่ได้คิดไปเอง ลองหลายครั้งแล้ว ฮ่าๆ 

โดยรวมแล้วก็โอเคเลย ของกินหาง่าย อยู่ที่นี่แล้วเหมือนอยู่กรุงเทพเลย จริงๆเค้าดูมีความคล้ายคลึงบ้านเรากว่าหลายๆประเทศที่เคยไปมาซะอีก

วันก่อนไปร้านทำผม ขนาดคุยกันไม่ได้ยังขายบัตรสมาชิกเราเลย เริ่มมาก็คุณอยู่ที่นี่เหรอ เนี่ยบัตรสมาชิก สิบหยวน ถ้าสระไดร์เท่านี้ มีบัตรเท่านี้ ถ้าตัดผมจะลดเหลือเท่านี้ ว้าว อ่ะนะ และเราก็ตกหลุมสมัครส้าง้าน ใจง่ายจริงๆ