ได้โปรดช่วยพาฉันกลับบ้านที เรื่อง ได้โปรดช่วยพาฉันกลับบ้านที ตอนที่ 1 Free TextEditor เสียงเพลงนาฏศิลป์ แผ่วหวานดังมาจากในห้องเรียนเลขที่ 2 “หอมเอย หอมดอกกระทิน รวยระรินเค้ากลิ่นกองฟาง .....” ............................ นักเรียน – สวัสดีค่ะครูเอม หนูกลับบ้านก่อนน่ะค่ะ ครูเอม - จ้า... อย่าลืมทบทวนท่ารำที่สอนวันนี้ด้วยน่ะค่ะ เอมโบกมือลานักเรียนคนสุดท้ายที่เข้ามาลาเธอกลับบ้าน ช่วงนี้มีงานต้องซ้อมรำกลับบ้านเย็น ๆ กันทุกวัน เอมเองเป็นเพียงครูพิเศษ สอนนาฏศิลป์ ในโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งแถว ๆ ลาดพร้าว ห้าโมงครึ่งแล้ว.... มีเด็ก 5- 6 คน รอผู้ปกครองยังวิ่งเล่นข้างสนามหญ้า อยู่เจี้ยวจาว กับครู 2 คนที่ยืนคุยกันอยู่ที่ม้านั่งรูปหมีแพนด้า ปกติเวลานี้ท้องฟ้ายังมีแดดเปรี้ยงอยู่เลย แต่ช่วงนี้ได้เข้าหน้าหนาวแล้วท้องฟ้าเวลานี้เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอมแดงครึ้ม ครึ้ม ลมเย็น ๆ พัดมาชวนคิดถึงบ้านจัง ....... เอมเดินออกมารอรถสองแถวกลับบ้านหน้าโรงเรียน ในเวลาอย่างนี้เอมแทบไม่เคยได้นั่งเลย เนื่องจากเป็นช่วงเวลาเลิกงานสักพักรถสองแถวก็มาจอดรับเอม น่าแปลก. ที่วันนี้รถมีเพียงผู้โดยสารสามคนเท่านั้น หญิงชายคู่หนึ่งนั่งคุยหยอกล้อกันอยู่ในสุด กับป้าแก่ๆ คนหนึ่ง.... เอมรีบก้าวเท้าขึ้นบนรถโดยสาร “ เหยียบแล้ว !!!! เหยียบแล้ว !!! ” เสียงป้าแก่ๆ คนนั้นตะโกนเสียงดัง เอมตกใจรีบก้มมองดูที่เท้าแต่ก็พบกับความว่างเปล่า “เหยียบอะไรค่ะป้า” .. เหงียบ ............. บ่อยครั้ง ที่เอมหันมาสบตากับป้าแก่ๆ คนนั้น สายตาบ่งบอกถึงความวิตกกังวลบางอย่าง.. บางทีแกก็หันซ้ายทีขวาที เหมือนมองอะไรอย่างหวาดกลัว เอมคิดว่าป้าแกคงสติไม่ดีเป็นแน่.. น่าแปลกที่ใบหน้าของแกซีดเซียว มีรอยบากเป็นแผลอยู่บนแก้มข้างซ้ายยาวลงมาถึงบริเวณลำคอ เหมือนโดนของมีคมกรีดลงมา ในมือแกถือถุงใส่ดอกบัว กับพวงมาลัย และผ้าสามสี คงเอาไปไหว้พระ มั้ง เอมรีบกดออดข้างบนเพื่อจะลงบ้าน ระยะทางเข้าบ้านเอมต้องเดินเข้าไปอีก 300 เมตร บ้านของเอมมีแม่กับน้องที่พิการช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มาตั้งแต่เกิด ส่วนพ่อของเอมก็สูญหายไปตั้งแต่เอมอายุ 5 ขวบ “ระวัง!!!! อย่ารับของจากคนแปลกหน้าน่ะ อีหนู” เอมหันมามองป้าแก่ ๆ คนนั้นแป๊บเดียวรถก็วิ่งออกไป ผู้โดยสารสามคน ชายหนุ่มหญิงสาวก็คุยหยอกล้อกันเสียคิดว่าโลกนี้มีเพียงเขาและเธอเท่านั้น กับป้าแก่ ๆ ท่าทางคำพูดก็ดูแปลกๆ ซะเหลือเกิน “เอม.. เอม ” เสียงแม่เรียกเธอ ให้ตายเถอะ!!.. มัวแต่คิดอะไรเพลิน ๆ เดินมาถึงบ้านตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ “มีจดหมายถึงลูกน่ะ” เอมรับมาถือพลิกดูซอง ก็เห็นว่ามีตราครุฑอยู่มุมซอง แสดงว่าต้องเป็นจดหมายมาจากสถานที่ราชการแน่. วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เอมจะมาทำงานที่โรงเรียนนี้เป็นวันสุดท้าย เพราะพรุ่งนี้เอมต้องเดินทางไปต่างจังหวัดแถวภาคเหนือ ไปในฐานะครูข้าราชการ เป็น ความฝันของครูพิเศษอย่างเธอ ไม่ว่าจะมีสนามสอบที่ไหนเอมไม่เคยพลาด สอบมันทุกสนาม สอบจนติด ถึงแม้ว่าที่ที่เอมจะลงเป็นที่ทุรกันดาร ทั้งสภาพสังคม วัฒนธรรมที่แตกต่างกัน แต่เอมก็คิดว่าเดี๋ยวก็ย้ายมาลงบ้านได้ ทนไปก่อน การไปครั้งนี้ของเธอคงอีกนานว่าเอมจะได้กลับมาหาอ้อมกอดของแม่ จะว่าไป เอมก็ไม่เคยไปไหนก็ไม่เคยห่างไกลกับแม่ขนาดนี้เลย ครั้งนี้จึงเป็นครั้งแรก คิดแล้วก็รู้สึกใจหายไม่น้อย ยัยจิ๋ว - ไงยายเอม... บรรจุได้แล้วนิ วันนี้ไปเลี้ยงกันน่ะ ยัยแป้งก็จะมาด้วยน่ะ เอม - อืม..ไปซิ แต่ไปตอนกลางวันน่ะ ฉันต้องรีบไปเก็บของน่ะ แล้วอยากอยู่กับแม่นาน ๆ ด้วย. ยัยจิ๋ว - รู้แล้วน่า.. เสียงโทรศัพท์สนทนากันสั้น ๆ ระหว่างเพื่อนรุ่นเดียวกัน ที่สอบบรรจุได้แล้วแสดงความยินดีกับเอม เฮ่อ.. ทำไมใจหายจังไม่รู้ รู้สึกไม่ปกติเลย ................................................ “โธ่..เอมอย่าร้องให้สิลูก.. เดี๋ยวปิดเทอมลูกก็ลงมาหาแม่สิลูก.......” เอมร้องให้ฟูมฟาย ขณะกอดลาแม่ขึ้นรถโดยสาร โดยไม่อายสายตาผู้คนในสถานี ......เอมรู้สึกใจหาย บอกไม่ถูก เอมไม่อยากไป.. เอมกลัว.........ว....ว...เอมกลัวไม่ได้กลับมาหาแม่อีก..บ้า..บ้า..... ไม่สิอนาคตของเรา อุตส่าห์สอบได้แล้วนี่....... อย่าร้องให้ให้แม่เห็นเดี๋ยวเป็นห่วง เอมปาดน้ำตาแล้วเดินขึ้นรถไป อีก 5-6 เดือน ก็กลับมาหาแม่แล้ว รถทัวร์ออกจากสถานี เอมโบกมือลาแม่เป็นครั้งสุดท้าย.....ย...............................................ย.......ย...... การเดินทาง เดินทางไม่สิ้นสุด อย่าได้หยุด กลางทางหากไม่ถึง แต่จงพึง จำไว้ให้ขึ้นใจ อย่ารับของใคร ไม่ไว้ใจ จำให้ดี   Create Date : 28 ตุลาคม 2553 2 comments Last Update : 28 ตุลาคม 2553 10:03:12 น. Counter : 428 Pageviews. Share Tweet

โดย: TREE AND LOVE 28 ตุลาคม 2553 11:44:26 น.

เขียนต่อหน่อยนะครับ ชอบอ่าน อ่านตอนแรกเดาต่อไม่ออก ว่าจะมาแนวไหน เศร้ารันทด หรือสยองขวัญ นะๆ เดี๋ยวมาใหม่   โดย: multiple 28 ตุลาคม 2553 12:13:56 น.