|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
กุหลาบเหนือเมฆ วันที่ 27 ธันวาคม
ตอนที่ 6 (ต่อจากวานนี้)
"ใบละ 199 หรือเปล่าคะ" ไอริณแซว
"แหม...แพงกว่านั้นก็ได้...เกิดมาใช้เงิน เกิดมาใช้ทอง... ไปเร็ว" คุณหญิงป้าเดินนำสองสาวออกไป...
ที่ร้านอาหารเจ้าประจำของคุณหญิงป้า อรนุชซึ่งสวมแว่นดำอำพรางกับอรนิช และวาริรินทร์กับนิคแฟนหนุ่มนัดมากินข้าวด้วยกัน วาริรินทร์ขอดูร่องรอยจากการตบตีกับไอริณ อรนุชมองซ้ายมองขวา แล้วค่อยๆดึงแว่นลงมา แค่พอเห็นรอยเขียวคล้ำใต้ตา บอกว่าดีขึ้นกว่าวันแรกๆมาก นิคมองยิ้มๆบอกว่าเดี๋ยวก็สวยเหมือนเดิม
วาริรินทร์กระแอมเบาๆเหมือนจะปราม นิคกลับคิดว่าอะไรติดคอ อรนุชรู้งานรีบบอกว่าถึงอย่างไรก็สวยสู้วาริรินทร์ ไม่ได้ อรนิชรับลูกทันทีว่าจริง เพราะวาริรินทร์สวยอมตะอยู่แล้ว วาริรินทร์ยิ้มพอใจ
ooooooo
คุณหญิงป้าซื้อกระเป๋าแจกหลานสาวทั้งสองเรียบร้อย ทั้งหมดก็ออกจากร้าน เลอลักษณ์ตาไวเห็นวิทวัสหรือคุณอนาวินตัวปลอมกับวินหรือนายกาแฟเดินออกมาจากฟิตเนส โดยนายกาแฟเดินนำหน้า คุณอนาวินหอบข้าวของพะรุงพะรังเดินตาม เธอร้องเอะอะด้วยความดีใจ ไอริณกับคุณหญิงป้ามองตามสายตาเลอลักษณ์
"ต๊าย...จ๋องเชียว มองอย่างนี้ไม่รู้ใครเป็นเจ้านาย ใครเป็นลูกน้องกันแน่"
ไอริณตะโกนเรียกนายกาแฟดังลั่น วินตกใจ ชะงัก แต่ ไม่หันไปมอง ตั้งสติได้รีบหันมายกมือไหว้ขอบคุณวิทวัส แล้วคว้าข้าวของจากมือเขามาถือเอง วิทวัสตกใจกับท่าทางที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหันของเจ้านาย
"คุณวินครับ..."
"นายชื่ออนาวิน ส่วนฉันชื่อกาแฟ...อย่าลืม" วินกระซิบเสียงเข้ม
ไอริณรีบเดินเข้ามาเรียกนายกาแฟ วินทำเป็นเพิ่งได้ยินเสียงเรียก หันมาไหว้ไอริณ แล้วไหว้คุณหญิงป้ากับเลอลักษณ์ ที่เพิ่งเดินเข้ามา ทุกคนรับไหว้ ไอริณหันไปไหว้ทักทายคุณอนาวิน คุณอนาวินสะดุ้งเฮือก รับไหว้แทบไม่ทัน
"คุณอนาวินเพิ่งปรารภกับผมว่า อยากจะพบคุณไอริณ... จริงไหมครับคุณอนาวิน"
"มั้ง...ครับ" คุณอนาวินเสียงสั่น
คุณหญิงป้าเสนอให้ไปหาที่คุยกันไปกินอาหารกันไปดีกว่าจะยืนคุยกันตรงนี้ ทุกคนเห็นด้วย คุณหญิงป้าเดินนำมาที่ร้านอาหารเจ้าประจำ พลางบ่นว่ามาร้านนี้ทีไรเจอยัยวานรแทบทุกที ไอริณภาวนาขออย่าให้เจอ แต่บังเอิญวันนี้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายคงลาพักร้อน พอทุกคนโผล่เข้ามาแค่หน้าประตูร้าน ก็เห็นกลุ่มของวาริรินทร์นั่งกินอาหารอยู่
นายกาแฟรีบคว้าแขนคุณอนาวินหันหลังกลับชิ่งหนีทันที ไอริณพยายามจะเรียกแต่ไม่ทัน ทั้งคู่จ้ำอ้าวออกไปอย่างรวดเร็ว กลุ่มของวาริรินทร์หันมามอง แต่นายกาแฟหนีรอดสายตาอรนุชไปได้อย่างเฉียดฉิว บริกรหญิงพากลุ่มของไอริณมานั่งโต๊ะซึ่งติดกับโต๊ะของกลุ่มวาริรินทร์พอดี คุณหญิงป้าแกล้งบ่นดังๆให้ได้ยินกันทั่ว
"ไม่มีโต๊ะที่บรรยากาศดีกว่านี้แล้วหรือจ๊ะ...เธอ"
"เอ้อ...พอดีว่างโต๊ะเดียวค่ะ"
วาริรินทร์พูดลอยๆขึ้นว่า ถ้าลำบากมากนักก็ไปหากินร้านอื่น คุณหญิงป้าโต้กลับลอยๆเช่นกันว่าถ้าจะกินร้านนี้ใครหน้าไหนจะทำไม คุณหญิงป้าเชิดคอ หน้าตั้ง ลงนั่งที่โต๊ะนั้น ไอริณและเลอลักษณ์นั่งตาม
"อ้าว...แล้วนี่คุณอนาวินกับนายกาแฟหายไปไหนล่ะ" คุณหญิงป้าเพิ่งนึกได้
อรนุชถึงกับหูผึ่ง หันขวับมามอง ไอริณบังเอิญหันมาเจอพอดี อรนุชทำเป็นเพิ่งเห็น ร้องทักไอริณว่ามากินข้าวหรือ ทำไมใจเราสองคนถึงตรงกันจริงๆ ไอริณยิ้มเฉือดเฉือนแล้วว่า ไม่ใช่แค่ใจ แต่บาดแผลของเรายังตรงกันอีก
"เอ๊ะ...แล้วนี่จะมีแฟนคนเดียวกันมั้ยเอ่ย"
"มันเป็นเรื่องของอนาคตและอนาคตเป็นสิ่งไม่แน่นอน จ้ะ ลูกน้ำเพื่อนเลิฟ"
"เอาเป็นว่าต่างคนต่างก็ระวังของๆตัวไว้ให้ดีนะจ๊ะ ริณเพื่อนเลิฟ" อรนุชยิ้มหน้าระรื่น
หลังจากรุ่นเล็กปะทะคารมพอเจ็บๆคันๆก็ถึงคิวของรุ่นใหญ่ คุณหญิงป้ากับวาริรินทร์ด่ากันไปด่ากันมาพอเรียก น้ำย่อย แล้ววาริรินทร์เรียกคุณหญิงป้าดาริกาว่า "คุณหญิงอีกา" ส่วนคุณหญิงป้าก็เรียกวาริรินทร์ว่า "นังวานร" วาริรินทร์ ภูมิต้านทานการถูกด่าต่ำกว่า เลยทนไม่ไหวถึงกับกรี๊ดสนั่น นิคเห็นท่าไม่ดี ดึงวาริรินทร์ให้ลุกหนี วาริรินทร์ทำท่าจะไม่ยอม แต่นิคดึงออกไปจนได้ อรนุชกับอรนิชรีบเช็กบิลแล้วลุกตาม ขณะที่คุณหญิงป้าหัวเราะชอบใจ...
พอกลับถึงบ้าน อรนุชถามน้องสาวว่าได้ยินที่คุณหญิงอีกาถามว่า คุณอนาวินกับใครอีกคนหายไปไหนหรือเปล่า อรนิชได้ยินเช่นกัน อรนุชหน้าเครียดทันที คิดว่าพี่วินของเธอกำลังตกอยู่ในอันตราย เพราะรู้จักนิสัยไอริณดี รู้ว่าไอริณกำลังคิดจะทำอะไรกับเขา
"แบบเดียวกับที่พี่น้ำคิดจะทำกับแฟนของมันหรือคะ"
อรนุชพยักหน้า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทร.หาคิมหันต์ คิมหันต์รายงานว่าได้ชื่อและที่อยู่แล้วว่าชื่อวิทวัส อยู่คอนโดฯแถวลาดพร้าว ที่ทำงานยังสืบไม่ได้ นายคนนี้เป็นคนค่อนข้าง เก็บตัว ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร แล้วรับปากว่าจะสืบทุกอย่างมาให้ โดยเร็วที่สุด อรนุชวางสาย หันมาถ่ายทอดคำพูดของคิมหันต์ให้ น้องสาวฟังอีกที...
ขณะเดียวกัน วินมาหาเรวัติที่ห้องพัก ปรึกษากันว่าจะทำอย่างไรดีกับวิทวัส วินจะให้เขาย้ายเข้ามาอยู่คอนโดฯเดียวกับเรวัติ แล้วแต่งเรื่องว่าอยากแยกมาอยู่ตามลำพัง แต่ เรวัติไม่เห็นด้วย ไอริณต้องสืบจนได้ว่าบ้านคุณอนาวินอยู่ที่ไหน แล้วจะเข้าไปทำความรู้จักกับพ่อแม่ของเขา วินสะดุ้ง คิดไม่ตกว่าจะทำอย่างไร
"ให้เข้าไปอยู่ในบ้านแก...คุณแม่แกชอบหนังเกาหลีใช่มั้ย แกก็สร้างเรื่องสู้ชีวิตประทับใจแบบเกาหลีให้วิทวัส ขี้คร้านคุณแม่จะสงสารน้ำตาท่วมบ้าน"
วินไม่อยากโกหกพ่อกับแม่ เรวัติอาสาจะโกหกเอง เพียงแต่วินต้องเป็นคนไปเล่าเรื่องโกหกที่เขาแต่งให้พ่อกับแม่ฟัง วินนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า เรวัติอ้างว่าวินเริ่มเรื่องโกหกมาตั้งแต่ต้น ไม่อย่างนั้นไอริณคงไม่เข้าใจผิดมาจนป่านนี้ วินแก้ตัวว่าไอริณเข้าใจผิดเองต่างหาก เขาแค่ปล่อยเลยตามเลย
"ก็นั่นแหละ แต่การโกหกครั้งนี้ไม่มีอันตราย ตรงกันข้าม มันเป็นไปเพื่อความปลอดภัยของแกด้วย"
วินคิดหนัก ก่อนจะเห็นคล้อยตามเรวัติ
ooooooo
วินกลับถึงบ้าน เล่าเรื่องที่เรวัติแต่งขึ้นให้แม่ฟัง บุปผาเห็นใจเพื่อนของลูกชายมาก อนุญาตให้พามาอยู่ที่เรือนหลังเล็ก วินเกรงใจพ่อ กลัวจะไม่เห็นด้วย บุปผารับปากว่าจะจัดการพ่อเอง บอกว่าชีวิตเพื่อนของลูกเหมือนพระเอกเรื่อง "นายจอมหยิ่งกับยอดหญิงจอมตื๊อ" วินตีหน้าตายถามว่าจริงหรือ
"ใช่จ้ะ...พระเอกเป็นคนหยิ่งทระนงในศักดิ์ศรี...ที่พยายามหนีผู้หญิงคอยตามตื๊อ...วินไปบอกเขาเลยว่าแม่จะคอยขวางผู้หญิงคนนั้นไว้เอง...ว่าแต่เพื่อนลูกชื่ออะไรนะ"
"อนาวิน...ครับ"
บุปผาร้องเอะอะดีใจที่เขาชื่อเหมือนวิน ยินดีจะช่วยเต็มที่ วินทั้งโล่งใจและหนักใจในคราวเดียวกัน...
ไอริณกลับถึงบ้านต้องประหลาดใจที่เห็นพ่อกับแม่ของเธอรออยู่ ทรุดตัวลงกราบที่ตักพิธานกับเดือนเต็มอย่างหญิงสาวผู้เรียบร้อย
"คุณพ่อคุณแม่จะมาทำไมไม่โทร.บอกริณก่อนคะ...ริณ จะได้ไปรับที่สนามบิน"
"พ่อไม่ชอบนั่งเครื่องบิน เลยให้วิชิตขับรถมา"
เดือนเต็มไม่อ้อมค้อมเข้าเรื่องที่ทั้งคู่ต้องลงมากรุงเทพฯ อย่างเร่งด่วนเพราะมีคนส่งคลิปไอริณตบกับลูกน้ำกลางห้างดัง มาให้พวกท่านดู ไอริณแย้งว่าไม่ใช่กลางห้างแต่เป็นบริเวณที่จอดรถ เดือนเต็มถามเหตุผลว่าทำไมต้องตีกันทั้งๆที่ไอริณ กับลูกน้ำเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก หรือว่าแย่งผู้ชายอย่างที่ใครๆเขาลือกัน ไอริณปฏิเสธว่าเปล่า
พิธานไม่พอใจมาก สั่งไอริณไปเก็บข้าวของเตรียมตัว กลับเชียงใหม่พร้อมกับท่าน ไอริณไม่อยากกลับ อ้างว่ามีงานต้องรับผิดชอบ พิธานไม่ยอมยืนกรานว่าเธอต้องกลับ เขาให้เวลา 3 วัน จัดการงานให้เรียบร้อย ไอริณพยายามขอร้องพ่อกับแม่ แต่ท่านทั้งสองไม่ใจอ่อน...จากนั้นไอริณโทร.ไปบอกข่าวร้ายให้เลอลักษณ์รู้ เลอลักษณ์ถึงกับใจหาย แนะนำให้ก้มกราบวิงวอนขอร้องให้พวกท่านเห็นใจ
"แกก็รู้ว่าคุณพ่อฉันเด็ดขาดแค่ไหน คุณแม่เคยช่วยก็ไม่ยอมช่วย...สงสัยว่าต่อไปนี้ ฉันจะต้องถูกกักบริเวณ อยู่ในเชียงใหม่ตลอดไป"
"เออ...นึกได้แล้ว คุณหญิงป้าไง...คุณหญิงป้าอาจจะช่วยได้ เดี๋ยวฉันจะโทร.บอกคุณหญิงป้าเอง"
ooooooo
คุณหญิงป้าทราบเรื่องจากเลอลักษณ์รีบมาหาพิธานกับเดือนเต็มที่บ้านไอริณแต่เช้า ป้าสร้อยขึ้นไปแจ้งให้ไอริณทราบว่าคุณหญิงป้ามา ไอริณขอร้องป้าสร้อยช่วยไปดูท่าทีของพ่อกับแม่ แล้วค่อยขึ้นมาบอกว่าเธอควรจะลงไปตอนไหน ป้าสร้อยรับคำ...
พิธานเชิญคุณหญิงป้ามานั่งที่ห้องรับแขก เดือนเต็มอับอายมากกับคลิปฉาวที่ร่อนไปทั่วเมืองเชียงใหม่
"เธอจ๋า คนไทยน่ะใจดี ลืมง่ายจะตาย เรื่องแบบนี้ไม่ใช่เพิ่งเกิด มันเกิดขึ้นทุกวัน เดี๋ยวก็มีเรื่องใหม่ๆเกิดขึ้นแล้วคนก็จะลืมเรื่องเก่าๆไป"
(อ่านต่อพรุ่งนี้)
ที่มา
//www.thairath.co.th/column/ent/rosebeyondcloud/55197
Create Date : 27 ธันวาคม 2552 |
|
0 comments |
Last Update : 27 ธันวาคม 2552 12:30:49 น. |
Counter : 352 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|