มือที่ให้ย่อมได้รับด้วย

เมื่อไม่กี่วันนี้พ่อกับผมไปเที่ยวสนามหลวงกัน เราไปตอนกลางคืนเพื่อชมแสงสีของพระเมรุมาศอันสวยงาม



ผู้คนหลั่งไหลกันมาจากหลายสารทิศ โดยเฉพาะตรงเส้นกลางของสนามหลวงและบริเวณทางเข้า พ่อกับผมต้องเดินเบียดเสียดกันไป พ่อเตือนผมเรื่องกระเป๋าสตางค์ที่ผมใส่ไว้ที่กระเป๋าหลังของกางเกง แม้ว่าชายเสื้อยืดของผมจะยาวลงมาปิด แต่ก็ไม่น่าไว้วางใจ



"ทุกที่มีทั้งคนดีและคนไม่ดีปะปนกันไป จะห้ามคนไม่ดีไม่ให้ทำชั่วไม่ได้ เราต้องระวังตัวของเราเอง ขณะเดียวกันจะห้ามคนดีไม่ให้ทำบุญก็ไม่ได้ ดังนั้นเราต้องเลือกว่าอยากเป็นคนดีหรืออยากเป็นคนไม่ดี"



พ่อเตือนผมอย่างหวังดี ผมพยักหน้าน้อมรับคำเตือนด้วยความเต็มใจ หลัง ๆ มานี้ ผมรู้สึกว่าพ่อจะคอยตักเตือนผมบ่อยมาก และพ่อก็จะหาเวลาคุยกับผมมากกว่าเดิม คงเป็นเพราะพ่อรู้ว่าผมอยากจะลากเวลาให้ยาวนานขึ้น เพื่อจะได้มีชีวิตเป็นนักศึกษาต่อไปอีกนั่นเอง



"ใคร ๆ ก็อยากมีชีวิตยืนยาวทั้งนั้น ถ้าหมายถึงว่าเรายังมีโอกาสทำความดี แต่ถ้ามีชีวิตยืนยาวแล้วทำความชั่ว สู้ให้ตายไปเสียแต่วันนี้ดีกว่า"

พ่อพูดแล้วก็มองพระพักตร์อันผ่องใสของพระองค์ท่านที่ตั้งตระหง่านตรงทางเข้า ผมยกมือไหว้ท่านตามพ่อไปด้วย



ถึงท่านไม่อยู่ แต่ความดีของท่านยังอยู่ คนที่มาควรดูเป็นแบบอย่าง ไม่ใช่แค่เดินดูแสงไฟที่ส่องสว่างเท่านั้น"
"ครับ" ผมพยักหน้าเพราะเห็นด้วยกับพ่อ

ทันใดนั้นผมก็เห็นหนุ่มสาววัยรุ่นยืนเหมือนโต้เถียงกัน ผมมองหน้าเขาไม่ชัดเพราะแสงไฟตรงที่ยืนไม่สว่างพอ แต่ก็พอจับเสียงที่โต้กันไปมาได้ว่า ผู้ชายถูกล้วงกระเป๋า ส่วนผู้หญิงก็ไม่ได้นำเงินติดตัวมา ผู้หญิงกำลังต่อว่าต่อขานที่ผู้ชายไม่ระวัง แล้วเขาสองคนจะกลับบ้านกันอย่างไรในเมื่อไม่มีเงินค่ารถเหลือสักบาทเดียว



หลายคนยืนมองเขาสองคนแล้วก็เดินเลี่ยงจากไป พ่อเดินเข้าไปหาเขาทั้งสองคนแล้วควักแบ้งค์จากการะเป๋ากางเกงยื่นให้หนึ่งใบ สองหนุ่มสาวมองตากันแบบตัดสินใจว่าจะรับหรือไม่รับดี ในที่สุดผู้ชายก็บอกว่า

"ไม่เป็นไรครับ เราไปรถเมล์ฟรีได้"
"เอาไปเถอะ ยินดัให้ ดึก ๆ บางทีรถเมล์ฟรีอาจไม่มี" พ่อยื่นให้พร้อมกับยิ้มในหน้า ในที่สุดชายหนุ่มก็ยื่นมืออกมารับแล้วเขาสองคนก็ไหว้พ่อพร้อมกัน



เราเดินชมนิทรรศการภาพถ่ายเพียงห่าง ๆ เพราะไม่สามารถขึ้นไปบนศาลาได้ เนื่องจากคนแน่นเหลือเกิน แล้วผมก็พาพ่อไปนั่งพักที่มุมอาคารแถวใกล้ๆกับห้องน้ำ เพราะบริเวณนั้นคนค่อนข้างน้อย

"ป่านนี้สองคนนั่นคงกลับถึงบ้านแล้ว" พ่อพูดขึ้นลอย ๆ นัยน์ตามองไปที่ยอดพระเมรุ นิ่งและนาน

"เราไม่มีอะไรให้พระองค์ท่านนะ นอกจากทำความดีเพื่อเดินตามรอยพระองค์ท่าน"

แล้วพ่อก็พูดประโยคสุดท้ายก่อนชวนผมกลับบ้านว่า
"แค่เห็นคนมามากมาย พ่อก็ปลื้มใจแทนพระองค์ท่านแล้ว นั่นเป็นผลจากความดีของพระองค์ จากมือที่ให้กับราษฎร แล้วท่านก็ได้รับผลที่น่าปลื้มใจ มือที่ให้ย่อมได้รับด้วย"



เมื่อกลับถึงบ้าน ผมรีบหยิบปากกากับกระดาษมาเขียนทันที

กฏข้อที่ 3 Hands that give also receive. มือที่ให้ย่อมได้รับด้วย"

เป็นข้อความที่ผมเขียน แล้วติดไว้ที่ผนังเหนือโต๊ะทำการบ้านครับ

Create Date : 27 พฤศจิกายน 2551 Last Update : 27 พฤศจิกายน 2551 16:59:25 น. Counter : 782 Pageviews.		22 comments
Share Tweet