เชียนโดย basbas

               กลับมาอีกครั้ง ก็ยังเหมือนเดิม

               ผมตั้งชื่อไว้แบบนี้เพราะจะบอกว่าผมหายหน้าหายตาไปสามปีครึ่ง ด้วยภารกิจหลายประการ คือของตัวเองและครอบครัว ผมไม่อยากเล่าอะไรมากเพราะเกรงว่าจะไม่เหมาะสม คือเอาเรื่องส่วนตัวมาเล่า เอาเป็นว่าครอบครัวผมประสบปัญหาหลายอย่าง ตัวผมเองที่เคยว่างงานก็ต้องหางานทำให้เป็นชิ้นเป็นอันจะได้ดูแลน้องสาวที่เหลือคนเดียวในครอบครัว และดูแลตัวผมเองด้วย

               แล้วตอนนี้ผมก็เป็นมนุษย์เงินเดือนแล้ว สิ้นเดือนก็รับเงินไปจ่ายค่านั่นค่านี่จิปาถะตามประสาคนเมืองที่ต้องมีเครดิต ผมเองเพิ่งเข้าทำงานไม่นานก็มีหนึ้กับเขาแล้ว โชคดีที่ไม่ต้องจ่ายค่าบ้าน จ่ายแต่ค่ารถ ซึ่งเป็นปัจจัยที่ห้าในชีวิต  ไม่มีก็ไม่ได้ เวลาไปทำงานต้องต่อรถสาธารณะหลายต่อ ไม่ไหวจริงๆครับ รถไฟฟ้าก็มาไม่ถึง ถึงจะมาถึง ผมก็ต้องต่อรถอื่นอีกอยู่ดี อย่ากระนั้นเลย หารถส่วนตัวใช้ดีกว่า วิ่งทีเดียวถึงที่ทำงานเลย ไปไหนก็สะดวก อาจจะรถติดบ้าง ผมก็คิดเสียว่าเป็นเรื่องธรรมดาของคนเมือง รถติด ผมก็มองรถคันนั้นคันนี้ ยี่ห้อนั้นยี่ห้อนี้ แล้วก็ทายราคารถในใจอย่างสนุกสนาน รถราคาแพง คนขับนิสัยดีด้วยหรือเปล่า ผมก็คิดให้สนุกไป

               กลับมาเขียนบล้อกครั้งนี้ ผมยังเป็นผมเหมือนเดิม เพียงแต่อายุอาจจะมากขึ้น ความคิดเริ่มสุขุมขึ้น ไม่โลดโผนโจนทะยานเหมือนตอนวัยรุ่น แต่ผมรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงหลายอย่างที่เกิดขึ้นในบล้อก  เพื่อนผมที่เคยทักทายกันในบล้อกหายไปเกือบหมด นั่นเป็นเรื่องธรรมดา ก็ผมหายหน้าไปก่อน แต่เมื่อผมตามไปทักทายในบล้อกของเพื่อน หลายคนหายหน้าหายตาไปเหมือนกับผม จึงไม่รู้ว่าเพื่อนยังอยู่ดีมีสุขหรือไม่ เป็นเรื่องที่ผมกังวลเล็กๆ

               แต่เรื่องที่ผมเศร้าเสียใจและกังวลตลอดมาคือ ผมพลาดโอกาสที่จะได้รับรู้เรื่องราวของพี่ชายที่แสนดีคนหนึ่ง ที่เขาจากไปอย่างถาวรเมือต้นปี 2557  ผมนับนิ้วมือดูแล้ว สองปีครึ่งกว่าที่เขาจากไป ผมมัวไปทำอะไรอยู่ ไม่เคยเข้าบล้อกเลย จึงไม่รู้ว่าพี่เขาเจ็บไข้ได้ป่วย ทั้งที่เขาเป็นคนแข็งแรงมาก เขาเคยให้คำแนะนำที่ดีแก่ผมหลายเรื่อง และเคยที่จะยื่นมือช่วยเหลือผมในยามที่ผมลำบาก รวมทั้งเขาเคยหลังไมค์ชวนผมไปเที่ยวทะเลด้วย  แต่ทุกเรื่องที่เขาให้ความหวังดีกับผม ผมปฏิเสธหมด เพราะความขี้ขลาดของตัวเอง แม้แต่ตอนที่ผมบวช พี่เขาบอกว่าจะมาร่วมงานบวช ผมก็ยังปฏิเสธ ไม่กล้าบอกพี่เขา

               มาบัดนี้เมื่อพี่เขาจากไป ผมรู้สึกเสียใจและโกรธตัวเองที่ไม่เคยรับความหวังดีของพี่เขา ไม่เคยไปพบพี่เขา ไม่เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยพบตัวจริง ได้แต่ติดต่อทางบล้อกแบบว่ากระท่อนกระแท่นเพราะผมไม่ค่อยเสมอต้นเสมอปลายในการเขียนบล้อก ก็ตอนนั้นยังเรียนอยู่ เรียนจบก็ตกงาน ชีวิตยังเคว้งคว้าง หาหลักยึดเหนี่ยวไม่ได้

               บัดนี้ พี่เขาจากไปแล้ว ผมได้แต่หลั่งน้ำตา ขออภัยพี่เขาอย่างมากที่สุด และเชื่อว่าพี่เขาจะให้อภัยผม เพราะพี่เขาเป็นคนดีมาก ๆ เห็นจากเพื่อนฝูงมาเขียนแสดงความเสียใจในบล้อกมากมาย ตอนนี้สองปีครึ่งกว่าแล้ว เชื่อว่าพี่คงอยู่ในภพภูมิที่ดีและมีความสุข

               ผมกลับมาในบล้อกอีกครั้ง ตั้งใจว่าจะเขียนอะไรหลายอย่างให้เพื่อนอ่าน เป็นการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ซึ่งกันและกัน แต่ตอนนี้ ผมรู้สึกว่าสมองมึนตึ้บไปหมด คิดอะไรไม่ออก ได้แต่โทษตัวเองที่กลับมาช้าเกินไป

               แต่พอผมเห็นพี่ The Kop Civil เข้ามาทักทายในบล้อกที่ผมทิ้งร้างเอาไว้สามปีกว่า เมื่อ 25 มีนาคม 2559 ผมก็เริ่มดีใจ นี่พี่เขายังไม่ลืมผมหรือนี่ แล้วพอผมไปเยี่ยมพี่เขา พี่เขาก็ตอบกลับมาทันทีเมื่อวานนี้เอง  โอ...มันทำให้ผมมีกำลังแรงใจขึ้นอีกมากมาย ทำให้อยากจะเขียนอะไรๆ อีกหลายอย่าง ขอบคุณนะครับพี่ที่ยังไม่ลืมผม

               ยังมีบรรดาเพื่อนๆอีกหลายคน ที่ผมจะทะยอยเข้าไปเยี่ยนเยียนในบล้อก และผมหวังว่าเพื่อนทุกคนจะเหมือนเดิม 

                กลับมาอีกครั้ง ก็ยังเหมือนเดิมครับ

เขียนเมื่อวันสิ้นเดือน 30 กันยายน 2559 หลังจากรับเงินเดือนแล้ว และใช้หนี้แล้วอย่างสบายใจครับ