จาก "ยกนิ้วโป้ง" ถึง "ไม่เป็นสับปะรด"

เพื่อนผมชวนผมไปเดินสายไฟที่บ้านของอาจารย์ เมื่อทำงานกันเสร็จแล้ว อาจารย์ก็พาไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวที่ร้านแห่งหนึ่ง


ไม่นานนักก๋วยเตี๋ยวที่เราสั่งก็มาถึง เป็นก๋วยเตี๋ยวน้ำต้มยำหน้าตาน่ากินมาก เพื่อนผมชิมด้วยความหิว แล้วก็ทำหน้าเบ้
"อาจารย์ครับ ไม่เห็นเป็นสับปะรดเลย" เพื่อนผมบอก วางช้อนลงในชาม ผมซึ่งกำลังจะตักน้ำก๋วยเตี๋ยวเข้าปากจึงหยุดชะงัก แล้วค่อยๆ ปล่อยช้อนลงในชามเช่นกัน
"ก็ใช่ เพราะมันเป็นก๋วยเตี๋ยว ไม่ใช่สับปะรด" อาจารย์ตอบ ยิ้มน้อยๆ
"ครับ ผมหมายถึงว่ามันไม่มีรสอะไรเลย สงสัยจะลืมใส่เครื่องปรุง" เพื่อนผมพูดช้าๆ อย่างเกรงใจ


"เธอต้องบอกว่า ไม่เป็นสรรพรส" อาจารย์แนะให้
"สรรพ แปลว่า ทั้งหมด ทั้งปวง ทุกสิ่ง ดังนั้น สรรพรสก็แปลว่า รสทั้งหมด ก็เปรี้ยว หวาน มัน เค็ม เผ็ด ถ้าไม่มีรสเลยก็ถือว่าจืด จึงต้องใช้คำว่า ไม่เป็นสรรพรส" อาจารย์อธิบายอย่างช้า ๆ
"ผมไม่เคยได้ยินคำนี้เลยครับ" ผมท้วงขึ้น
"เธอจะไปได้ยินได้ยังไง ในเมื่อตอนแรกคนโบราณเขาก็ตั้งสำนวนมาดี แต่คนเอามาใช้ทำเพี้ยนไปหมด กลายเป็น ไม่เป็นสับปะรด ทีนี้อะไรๆ ที่ไม่ได้เรื่องก็ใช้สำนวน ไม่เป็นสับปะรด แล้วก็ใช้ตามๆ กันมาจนถึงปัจจุบัน"


อาจารย์ผมเรียกคนขายซึ่งเป็นชายวัยกลางคนมาพบ และบอกให้ไปเปลี่ยนก๋วยเตี๋ยวชามใหม่ คนขายขอโทษที่ลืมใส่เครื่องปรุงจริงๆ เพราะทำครั้งละหลายชาม
"งั้นผมแถมให้อีกชาม" คนขายบอก ยกก๋วยเตี๋ยวมาวางตรงหน้าสองชาม เพื่อนผมจึงยกนิ้วโป้งให้ คนขายมองอย่างยิ้มๆ


เมื่อคนขายไปแล้ว อาจารย์จึงบอกว่า "ดีนะที่คนขายเขาเข้าใจที่เธอยกนิ้วโป้งให้ ถ้าเป็นคนไม่เข้าใจได้เกิดเรื่องแน่"
"จริงด้วยครับ" ผมพยักหน้า เพราะรู้ว่านิ้วโป้งนอกจากเป็นสัญลักษณ์บอกความพึงพอใจ ความชื่นชม หรือการชมเชยแล้ว อาจหมายถึงการโกรธกันอีกด้วย
"เธอสองคนว่าทั้งห้านิ้วนี่ นิ้วไหนสำคัญกว่าเพื่อนล่ะ" อาจารย์ถาม
"ผมว่านิ้วชี้ครับ" เพื่อนผมตอบ
"นิ้วกลางครับ" ผมตอบบ้าง
"ที่จริงสำคัญทุกนิ้ว แต่ที่สำคัญที่สุดคือนิ้วโป้ง" อาจารย์เฉลย
"เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะว่านิ้วโป้งหรือนิ้วหัวแม่มือเป็นนิ้วเดียวที่สามารถแตะปลายนิ้วของนิ้วอื่นได้หมด จึงทำให้ใช้งานได้คล่องกว่านิ้วอื่น ๆ ไม่เชื่อลองดูสิ"
เราสองคนไม่เชื่ออยู่แล้วจึงต้องทดลองดู แล้วก็เห็นจริงตามที่อาจารย์บอก


"นิ้วก้อยมีความหมายว่าขอคืนดี" ผมบอกเมื่อเห็นเพื่อนชูนิ้วก้อยให้ แล้วเพื่อนผมก็ชูนิ้วกลางขึ้น
"เฮ้ย...เอาลง" ผมปัดมือเพื่อนลงทันที สายตามองอาจารย์ ซึ่งท่านก็ตาไวมองเห็นทุกอย่าง
"อยู่ในที่สาธารณะอย่าเที่ยวได้ชูนิ้วกลางนะ" อาจารย์เตือนทันที "เพราะมันหมายถึงเธอให้ "ไอ้นั่น" กับคนอื่น มันไม่เหมาะสมและเสียมารยาทด้วย"
เราสองคนจึงแอบยิ้มให้กันอย่างมีความหมาย


"แล้วนิ้วนางล่ะครับอาจารย์" ผมถาม
"เธอชูได้ไหมล่ะ" อาจารย์ถามแทนการตอบ
"ยากครับ" ผมพยายามจะชูนิ้วนาง แต่ยากเย็นเหลือเกิน
"นิ้วนางเป็นนิ้วเดียวที่ไม่ค่อยมีอิสระ ด้วยเหตุนี้เวลาสวมแหวนหมั้นเขาจึงใช้นิ้วนาง เพราะแสดงให้เห็นว่าคนถูกสวมไม่มีอิสระแล้ว" อาจารย์ผมให้เหตุผลเก่งจริงๆ


"ตอนเจาะเลือดเขาก็เจาะนิ้วนางครับอาจารย์" ผมคุยบ้าง
"เพราะเป็นนิ้วที่ไม่มีอิสระ จึงถูกใช้งานน้อยที่สุด ดังนั้นจึงติดเชื้อโรคน้อยที่สุด ใช่ไหมครับอาจารย์"
"เข้าใจหาเหตุผลนะ" อาจารย์ตีแขนผมเบา ๆ


มีลูกศิษย์กวนๆ แบบผมอาจารย์ต้องทำใจหน่อยครับ

Create Date : 06 พฤษภาคม 2550 Last Update : 6 พฤษภาคม 2550 3:34:30 น. Counter : 1148 Pageviews.		25 comments
Share Tweet