.....คนส่วนใหญ่ต้องการผลดี เช่น มีอายุยืน มีสุขภาพดี รูปร่างหน้าตาผิวพรรณดี มีต่ำแหน่งหน้าที่การงานสูง มีฐานะดี มีบริวารมาก เกิดในตระกูลที่มั่งคั่ง มีสัมมาทิฏฐิ เป็นคนมีสติปัญญาเฉลียวฉลาด เป็นต้น ความปรารถนาเหล่านี้จะได้มาจากการบนบานสานกล่าวจากสิ่งศักดิ์สิทธิ์ การรอคอยโชคชะตาหรือหวังให้ผู้อื่นช่วยเหลือ ดังนั้นหากผู้ใดไม่ได้ทำเหตุที่ดีไว้ ก็จะไม่ได้ผลตามที่ตนมุ่งหวัง...

     ในสมัยพุทธกาล สุภมานพ บุตรของโตเทยยพราหมณ์ก็ได้ทูลถาม พระพุทธองค์ ด้วยอยากทราบว่าอะไรหนอเป็นเหตุปัจจัยให้มนุษย์มีอายุสั้น-อายุยืน มีโรคมาก-มีโรคน้อย มีผิวพรรณทราม-มีผิวพรรณงาม มีศักดิ์ต่ำ-มีศักดิ์สูง มีสมบัติน้อย-มีสมบัติมาก เกิดในตระกูลต่ำ-เกิดในตระกูลสูง มีปัญญาทึบ-มีปัญญามาก เป็นต้น

      พระศาสดาตรัสตอบ สุภมานพ ถึงเหตุแห่งบุคคลและสัตว์ทั้งหลาย แตกต่างกัน เพราะกรรมที่ตนได้ทำไว้ ดังปรากฎใน จูฬกัมวิภังคสูตร มีความว่า

สัตว์ทั้งหลายมีกรรมเป็นของของตน  (สพฺเพ สตฺตา กมฺมสกา)

มีกรรมเป็นผู้ให้ผล (กมฺม ทายาทา)

มีกรรมเป็นแดนเกิด (กมฺม โยนิ)

มีกรรมเป็นผู้ติดตามหรือเป็นเผ่าพันธุ์พวกพ้อง (กมฺม พนฺธุ)

มีกรรมเป็นที่พึ่งอาศัย (กมฺม ปฏิสรณา)

กรรมจำแนกสัตว์ให้ดี-เลวต่างกัน (กมฺมํ สตฺเต วิภชติยทิทํ หีนปฺปณีตตาย)

      จากนั้นพระพุทธองค์ทรงจำแนกความให้สุภมานพเข้าใจดังจะย่อความสาระสำคัญไว้ดังนี้

       ผล                             เหตุปัจจัย (การกระทำ) 

๑.มีอายุสั้น                            ชอบฆ่าสัตว์ มีใจทารุณโหดร้าย

๒.มีอายุยืน                            ไม่ชอบฆ่าสัตว์ มีใจเมตตากรุณาต่อสัตว์

๓.มีโรคมาก                          ชอบเบียดเบียนสัตว์ให้ได้รับความทุกข์ทรมาน

๔.มีโรคน้อย                          ไม่เบียดเบียนสัตว์ ช่วยสงเคราะห์สัตว์

๕.มีผิวพรรณทราม (หยาบ)        ชอบโกรธ ขี้โมโห คุมแค้น ขุ่นเคือง

๖.มีผิวพรรณงาม (ประณีต)        ไม่ค่อยโกรธ อารมเย็น มีใจอ่อนโยน

๗.มีศักดิ์ต่ำ (ตำแหน่งต่ำ)          ชอบอิจฉาริษยา ชอบคิดประทุษร้ายผู้อื่น

๘.มีศักดิ์สูง (ตำแหน่งสูง)          ไม่อิจฉาริษยา ไม่คิดประทุษร้ายผู้อื่น

๙.มีสมบัติน้อย (ยากจน)            ตระหนี่ ไม่สงเคราะห์แก่ผู้ที่ควรให้ เช่น มารดา บิดา ผู้ที่มีอุปการะคุณ พระสงฆ์ เป็นต้น

๑๐.มีสมบัติมาก (ฐานะดี)           มีใจเสียสละ ชอบสงเคราะห์หรือทำทานแก่ผู้ที่ควรให้

๑๑.เกิดในตระกูลต่ำ                  ถือตัว กระด้าง เย่อหยิ่ง ไม่เคารพผู้ที่ควรเคารพ

๑๒.เกิดในตระกูลสูง                  ไม่ถือต้ว ไม่เย่อหยิ่ง อ่อนน้อม ถ่อมตน

๑๓.มีปัญญาทึบ (โง่)                 ไม่เสวนาคบหาผู้ฉลาดไม่เรียนรู้ว่าอะไรเป็นคุณเป็นโทษ

๑๔.มีปัญญามาก (ฉลาด)            ชอบคบหาไต่ถามผู้รู้ หรือสัตบุรุษ รู้ว่าอะไรเป็นคุณควรทำ อะไรเป็นโทษไม่ควรทำ

อนึ่ง คำว่าสัตว์ในที่นี้รวมถึงมนุษย์และผู้ที่ยังข้องเกี่ยวอยู่กับการเวียนว่ายตายเกิด....

Create Date : 31 มกราคม 2553
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2553 0:37:44 น.		5 comments
Counter : 893 Pageviews.
Share Tweet