เล่าเรื่องผีกันดีกว่า

เมื่อวานนี้ตอบเมลล์ลูกโซ่แบบคำถามเยอะ ๆ ส่งไปให้เพื่อน ๆ น้อง ๆ ในลิสต์ MSN

แล้วมันมีคำถามถึงถามว่าเคยเจอผีมั๊ย บางรักก็ตอบไปว่าเจอที่คล้าย ๆ อยู่ 3-4 หน

แล้วก็เลยมีเมลล์ตอบกลับมาหลายคนว่า ช่วยเล่าให้ฟังหน่อย อยากฟังเรื่องผีซะงั้น

ตอนนี้ก็เพิ่งอาบน้ำเสร็จ จัดการงานเร่งด่วนเรียบร้อย ว่าง ๆ ไม่ได้ทำอะไร ก็มาจัดให้

สนองพระเดชพระคุณมิตรรักแฟนบล้อคและเพื่อน ๆ น้อง ๆ ที่มีอุปการคุณมาโดยตลอด



ย้อนกลับไปเมื่อสมัยบางรักยังเป็นเด็กที่พอจะเริ่มจำความได้ใหม่ ๆ (กี่ปีละเนี่ยะ 55)

ตึกรามบ้านช่องยังไม่เจริญนัก มีสภาพเป็นไม้เก่าซอมซ่อปลูกติด ๆ กันไป

บ้านบางรัก (ที่เคยอยู่ตอนนั้น) เป็นบ้านไม้สภาพใหม่กว่าหลังอื่นแถวนั้นพอสมควร

หลังอื่น ๆ ส่วนใหญ่ปลูกมาตั้งแต่สมัยสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่ของบางรักเพิ่งปลูก

บ้านบางรักจะอยู่ติดกับพื้นที่ของโรงพยาบาลเลิดสิน มีเพียงรั้วสังกะสีเก่า ๆ กั้นไว้

ห้องนอนของบางรักจะอยู่ติดกับห้องดับจิต วันดีคืนดีก็จะเห็นมีหมอมาผ่าชันสูตร(มั๊ง)



ตอนบางรักยังเพิ่งเริ่มจำความได้ใหม่ ๆ นั้น ป๊ากะม๊า เค้าสอนไว้ว่าห้ามตัดเล็บกลางคืน

ไม่งั้นจะเห็นผี ซึ่งภายหลังบางรักก็คิดว่ามันเป็นกุศโลบายที่หลอกเด็กซะมากกว่า

เพราะการตัดเล็บกลางคืนที่มีแสงสว่างน้อย อาจทำให้พลาดไปโดนเนื้อตัวเองได้

แต่ความที่เป็นเด็กตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไรก็ลองตัดดู ยังไม่รู้ว่าผีคืออะไร แต่อยากเจอ

ตัดไปครึ่ง ๆ กลาง ๆ ก็มองออกไปนอกบ้านก็เห็นรูปหน้าคนเละ ๆ เป็นภาพซ้อนกับวิว

เรียกได้ว่าหน้านั้นใหญ่กว่าประตูบ้าน น่าจะเท่าช้างที่เดินแสดงตามถนนใน กทม. ได้

แต่ความที่ไม่รู้ว่าผีคืออะไร และไม่มีความกลัวก็เลยไม่สนใจ ตัดต่อไปจนเสร็จ

มองออกไปอีกที หน้านั้นก็ยังอยู่ แต่ก็ค่อย ๆ จางไปทีละน้อยจนหายไปในที่สุด

นั่นก็คือประสบการณ์ครั้งแรกที่เรียกว่าเจอผี แต่ตอนนั้นยังไม่รู้จักด้วยซ้ำว่าผีคืออะไร



เหตุเกิดในสถานที่เดียวกันอีกครั้งในช่วงเวลาที่ห่างจากเหตุการณ์แรกไม่นานนัก

บ้านของบางรักจะมีห้องน้ำแค่ชั้นล่าง ส่วนห้องนอนจะอยู่ชั้นบนซึ่งไม่มีห้องน้ำ

ทีนี้เวลาเกิดปวดฉี่ ม๊าเค้าก็เตรียมกระโถนไว้ให้ วางไว้ติดกับหน้าต่างเพื่อระบายอากาศ

เวลาไปฉี่ก็จะได้มองไปนอกหน้าต่างซึ่งเป็นห้องดับจิตที่ว่านั่นแหล่ะ ฮั่นแน่ เริ่มกลัวดิ

ขอบอกว่าเรื่องนี้อาจจะไม่น่ากลัวอย่างที่คิดก็ได้ บางรักว่ามันจะออกแนวขำ ๆ ด้วยซ้ำ

คือคืนนึง บางรักก็ลุกขึ้นฉี่มาตามปกติ มองไปนอกหน้าต่าง ห้องดับจิต ? ไม่มีอะไรหรอก

แต่มองไปซอกตึกของห้องดับจิต ก็จะเห็นเงา ๆ นึง ตอนแรกก็เล็ก ๆ ระดับคนธรรมดา

ต่อมาเงานั้นก็ค่อย ๆ สูงขึ้นทีละน้อย ๆ จนเงาสูงเท่าตึก 6-7 ชั้นของตึกห้องดับจิต

แต่เงานั้นก็ไม่ใช่เงาคนแต่อย่างไร มันมีหัวโต ๆ แขนเล็ก ๆ ค่อย ๆ เดินผ่านหายไป

เมื่อใช้ความรู้ตอนที่โตมาแล้ว บางรักว่ามันเหมือนเงาไดโนเสาร์อะไรซักอย่าง

เคยเล่าเรื่องนี้ให้ผู้รู้ฟัง เค้าก็บอกว่าสัมภเวสีมีรูปร่างไม่ตายตัว มาได้ในรูปแบบต่าง ๆ

ซึ่ง ณ. จุดนั้นบางรักก็เหมือนเดิม ไม่มีความกลัวอะไร ด้วยความไร้เดียงสาประสาเด็ก

ก็จบไป 2 เรื่อง ไม่รู้ว่าคนอ่านจะกลัวหรือจะขำมากกว่ากัน แต่ก็พอหอมปากหอมคอ

ไว้โอกาสหน้าจะมาเล่าให้ฟังถึงประสบการณ์เรื่องที่ยังเหลืออีกนิดหน่อยในชีวิตตอนโต



ฝากรูปประกอบเป็นตลาดบางรักสมัยที่บางรักยังเด็ก ตอนนี้เป็นโรบินสันไปแล้ว





ปล. 1 พรุ่งนี้อยากไปหาน้องเนยที่ เจเจ นะ แต่ไม่ค่อยมีตังค์ อาทิตย์หน้าละกันนะ

ปล. 2 รักน๊าเด็ก ๆ ทั้งหลาย แต่ไม่แสดงออก

ปล. 3 หายโกรธ-เกลียด ให้อภัยหมดแล้ว แต่ต้องยอมพลีร่างมาให้ชั้นกินซะดีดี 55

Create Date : 26 สิงหาคม 2550		6 comments
Last Update : 26 สิงหาคม 2550 4:36:41 น.
Counter : 1573 Pageviews.
Share Tweet