Group Blog
 
 
มิถุนายน 2549
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
252627282930 
 
23 มิถุนายน 2549
 
All Blogs
 
ความรักครั้งแรก







ผมยังจำเรื่องของเธอได้อย่างแม่นยำ แม้มันจะผ่านมาหลายปีแล้ว

ผมเรียนอยู่โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง แถวทุ่งครุ เปิดการเรียนการสอนตั้งแต่ชั้นประถม ถึง มัธยมต้น

ลักษณะภายนอกของผมดูเป็นเด็กเรียบร้อย ผมใส่แว่นตา ตัดผมทรงนักเรียน ไม่ใส่เจล หรือทำผมตั้ง แต่จริงๆแล้ว ผมไม่ได้เป็นเด็กเรียนขณะนั้นหรอก

ผมมักนั่งอยู่ติดประตูหลังห้อง ผมชอบมองเวลามีคนเดินผ่านไปมา

วันนั้นเป็นวันเปิดเรียน ตอนนั้นผมเรียนอยู่ชั้น ม.3 ซึ่งเป็นระดับที่สุดของโรงเรียน ผมได้ยินเสียง อาจารย์หัวหน้าระดับ กำลังพูดอะไรบางอย่างอยู่หน้าห้องพักครู ผมจึงโผล่หัวออกมาดู

ภาพที่เห็นผม เป็นเด็กหญิงหน้าตาน่ารัก ผิวขาว ผมสั้น กำลังยืนฟังอาจารย์หัวหน้าระดับอยู่ เธอเพิ่งมาเข้าเรียน กำลังหาห้องอยู่

" ยืนรอหน้าห้องก่อนน่ะ เดี๋ยวอาจารย์จะเข้าไปดูให้ว่าเธออยู่ห้องไหน "

" ค่ะ " เธอตอบรับ

เธอยืนอยู่หน้าห้องพักครู และแล้วเธอก็หันมาเห็นผม สายตาเราจ้องกัน

ผมรีบโยกหัวกลับเข้ามาในห้อง ใจผม เต้น ตุบ ตุบ

ผมหลงรักเธอเข้าให้แล้วครับ

ผมเริ่มหาข้อมูลเธอทีละเล็กทีละน้อย ในที่สุด ผมก็ทราบชื่อ นามสกุล ชื่อเล่น ที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ของเธอ เธออยู่ ม.2 เป็นรุ่นน้องผมปีนึง

ถึงผมจะทราบข้อมูลมากมาย แต่ถ้าไม่ได้รู้จักกับเธอ สิ่งเหล่านั้นคงไม่มีประโยชน์ ผมตัดสินใจว่า สักวันจะต้องคุยกับเธอ

แต่การที่เราไม่รู้จักกันมาก่อนเลย การจะเข้าไปคุยเลย ดูเป็นเรื่องที่ยากมากๆ

แต่แล้ววันนึง ผมโดนอาจารย์ใช้ให้เขียนหนังสือเพื่อไปแปะบอร์ด ด้วยความที่ผมลายมือสวย จึงต้องรับหน้าที่นี้ไปโดยปริยาย กว่าจะเสร็จก็เย็น

ผมรีบวิ่งลงมาจากอาคารเรียน เพลงชาติ ตอน 6 โมงดังขึ้น ผมยืนตรง

" เฮ้อ วันนี้ กลับเย็นอีกแล้ว น่าเบื่อจริงๆ รถก็ติด คนก็เยอะ " ผมบ่นกับตัวเอง

เมื่อเพลงชาติจบลง ผมรีบเดินไปที่ประตูออก

โรงเรียนผมนั้น อยู่ลึกเข้าในซอยจากถนนใหญ่ประมาณ 500 เมตร เวลารีบๆ แบบนี้ มอเตอร์ไซด์รับจ้างเป็นคำตอบที่ผมต้องการ

แต่เมื่อผมออกจากหน้าประตูโรงเรียน ไม่มีมอเตอร์ไซด์รับจ้างเลย สักคัน

" เดินก็เดิน ผมเดินออกไป หงุดหงิดเล็กน้อยที่กลับบ้านเย็น "

ผมเห็นคนคนนึง เดินนำหน้าผมอยู่ ผมไม่มีทางลืมเธอแน่ เจ้าหญิงของผมนั้นไง เอ ทำไมเธอ ถึงเดินกลับบ้านยามเย็น คนเดียว เช่นนี้ละ

ผมตัดสินใจวิ่งไปหาเธอ

" กลับคนเดียวเหรอ " ประโยคแรกที่ผมพูดกับเธอ

" อือ เรารู้จักเพื่อนได้ไม่กี่คน แล้วที่บ้านเขาก็มารับกลับ "

" ไม่เป็นไร งั้นวันนี้ ผมจะกลับเป็นเพื่อน "

ผมเดินออกมา คุยกับเธอทั้งทาง โชคดีที่ทางกลับบ้านของเธอ เป็นทางเดียวกับผม

บ้านของเธออยู่ไม่ห่างจากโรงเรียนนัก ใช้เวลาประมาณ 10 นาที ก็ถึง แต่ของผมนี่สิ ถ้าปกติ ก็เกือบ 40 นาทีแล้ว มาเจอตอนเย็นคนเยอะด้วย มี ชม. กว่าแน่ๆ

ผมนั่งรถมากับเธอ เป็นการนั่งรถที่มีความสุขมากๆ ผมไม่อยากให้รถถึงบ้านเธอเลย ผมอยากนั่งแบบนี้ไปเรื่อยๆจัง

" กริ๊งๆๆ " เธอกดกริ่งรถ

" เราลงป้ายนี้ละ พรุ่งนี้เจอกันละ "

เธอลงรถ พร้อมกับยิ้มให้ผม

ผมมีความสุขมากๆ ถึงแม้การเดินทางกลับบ้านของผมจะต้องไปต่อรถ เพื่อขึ้น สาย 140 , 141 , 142 ที่รับคนมาจาก อนุเสาวรีย์ คลองเตย สำโรง ตามลำดับ จะมีคนมากมาย อัดกันเป็นปลากระป๋อง แต่สำหรับผม มันเป็นการกลับบ้านที่มีความสุขมากๆ

หลังจากนั้นผมเจอเธอบ่อยขึ้น เจอก็จะทักคุยกัน ผมยังให้ ลูกอม และขนม เธออยู่บ่อย แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ผมกับเธอคงเป็นได้แค่เพื่อนกันมากกว่า

เวลาผ่านไป ด้วยความน่ารักของเธอ ประกอบกับ เธอเป็นคนอัธยาศัยดี คุยได้ทุกคน จึงมีคนรู้จักเธอมากมาย มีผู้ชายมาจีบเธอมากมายนัก เอาแค่ในห้องผมก็มี 5 -6 คนแล้ว ที่ชอบๆเธอ

" เฮ้อ ! ไปชอบคนน่ารักก็แบบนี้ คู่แข่งเยอะ " ผมบ่นกับตัวเอง

หลังๆ เธอไม่เดินคนเดียวอีกแล้ว มีผู้ชายเดินกับเธอมากมาย โอกาสของผมก็แทบจะหมดลงไปโดยปริยาย

ผมยังจำวันวาเลนไทน์ได้ เธอหอบช่อดอกไม้ใหญ่มากมา ผมไม่รู้หรอก ว่าใครให้เธอ บางทีอาจมีผู้ชายให้เธอเป็น สิบๆ คนแล้วก็ได้

ผมรับสภาพ เธอคงไม่มาสนใจผู้ชาย ติ๋มๆ ไม่มีสีสัน แบบผมหรอก

หลังจากเรียนจบออกมา ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับเธออีกเลย

ผ่านมา 8 ปี

ก่อนวันรับปริญญา เพื่อนที่ มหาวิทยาลัย ชวนผมออกมากินเบียรที่ห้างเซ็นทรัลใกล้บบ้านผม

ตอนนั้น ผมเพิ่งเลิกกับแฟน ผมซึมเศร้า เหงามากๆ

ผมจึงตอบตกลงแบบไม่ต้องคิดทันที

ผมกับเพื่อน 5 คน ต่างคุยกันสนุกปาก หลังจากไม่เจอหน้ากันมาเกือบปี แต่ละคนแยกย้ายไปทำงาน ตามที่ตัวเองต้องการ

ผมได้ระบายความเครียดที่โดนแฟนทิ้งไปมีคนใหม่ออกมา เพื่อนๆต่างปลอบ และพูดให้กำลังใจผมต่างๆนาๆ

หลังจากคุยและเมากัน พอสมควร จึงได้แยกย้ายกันกลับบ้าน

ผมคิดว่าจะนั่งมอเตอร์ไซด์เข้าบ้านดีกว่า เพราะผมมึนหัวเล็กน้อย

ระหว่างที่เดินอยู่นั้น ผมสวนกับ คู่รัก คู่หนึง

ผู้ชายเป็นใครนั้น ผมก็ไม่รู้จักหรอก แต่ ผู้หญิงนี่สิ ผมไม่มีวันลืมเธอเลย เธอคือผู้หญิงที่ผมหลงรักคนนั้นเอง

เธอยังคงเหมือนเดิม ผิวขาว ผมสั้นแต่เปลี่ยนทรง เปลี่ยนจากชุด นักเรียน มา เป็น นักศึกษา

เธอเดินสวนไปแล้ว ผมหันหลังไปมองเธอ เธอคงจำผมไม่ได้แล้วละ

ผมหันหน้ากลับเดินต่อไป ผมเปลี่ยนใจไม่นั่งมอเตอร์ไซด์แล้ว ผมเดินกลับดีกว่า

ระหว่างที่เดินกลับ ผมย้อนนึกถึงตอนที่ผมเดินคุยกับเธอครั้งแรก ตอนเดินออกจากโรงเรียน

เป็นการเดินกลับบ้านที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม ผมลืมเรื่องแฟนเก่าไปสนิทเลย

ขอบคุณที่เกิดเรื่องบังเอิญนี้ขึ้นมา

โชคดีครับ เจ้าหญิงของผม



Create Date : 23 มิถุนายน 2549
Last Update : 25 มิถุนายน 2549 13:21:45 น. 15 comments
Counter : 300 Pageviews.

 


_


โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung ) วันที่: 23 มิถุนายน 2549 เวลา:22:22:23 น.  

 


เป็นความทรงจำที่น่ารักจังเลยค่ะ







โดย: มาริอา วันที่: 24 มิถุนายน 2549 เวลา:17:12:39 น.  

 
น่ารักดีค่ะ น่าเอาไปทำละครเนอะ


โดย: sonia (อ่อนไหวแต่ไม่อ่อนแอ ) วันที่: 25 มิถุนายน 2549 เวลา:10:52:56 น.  

 
หวัดดีจ้า..เธอคิดแต่เรื่องในอดีตนะ เธอลองคิดถึงเรื่องอนาคตบ้างก็ได้ เรากำลังคิดถึงอนาคตของเราอยู่นะเนี่ย พรุ่งนี้เราก็จะไปหอแล้ว เหงาอีกตามเคย


โดย: Toon16 วันที่: 25 มิถุนายน 2549 เวลา:11:03:27 น.  

 
Have a NIce Day naka


โดย: หนุอุ๋ม (tenno_jung ) วันที่: 25 มิถุนายน 2549 เวลา:13:44:23 น.  

 
อดีตที่น่าจดจำ


โดย: wanwitcha วันที่: 26 มิถุนายน 2549 เวลา:14:04:16 น.  

 
เป็นความทรงจำที่แสนหวาน


โดย: เราเอง IP: 58.136.74.84 วันที่: 27 มิถุนายน 2549 เวลา:1:57:34 น.  

 
ตัวเอง... เราจำปิ๊งแรกไม่ได้แล้ว
มันนานมากกกก แถมชอบเค้าไปทั่วอีก

อ๊ายอาย




โดย: แป้งทอด IP: 124.121.32.210 วันที่: 27 มิถุนายน 2549 เวลา:12:43:09 น.  

 
ฟ้าให้ฉันได้พบเธอ
แม้เพียงได้เจอไม่ได้ผูกพัน
ไม่เคยเสียใจเลยกับสิ่งนั้น
กลับรู้สึกว่าฉันโชคดี
ช่วงเวลมที่เธอผ่านเข้ามา
มันช่างมีค่าแม้จะสั้นแค่นี้
ยังคงเก็บวันเวลาที่เราเคยมี
และขอบคุณฟ้าที่ให้เจอคนดีเช่นเธอ



พรหมลิขิตให้เธอผ่านเข้ามาในชีวิตคุณ
ใครจะรู้ว่าในวันข้างหน้า
เธออาจจะผ่านเข้ามาอีกก็ได้



โดย: Purple Wind วันที่: 28 มิถุนายน 2549 เวลา:8:45:37 น.  

 
จบ ม.ต้น บูรณะศึกษา หลอคะ - -*

เราจำ รักครั้งแรกของเราไม่ได้ แฮะ ~*


โดย: labelle วันที่: 30 มิถุนายน 2549 เวลา:8:38:47 น.  

 
ไม่รู้ทำไมอ่าน..แล้วน้ำตาซึม.............


โดย: ผ่านผ่าน IP: 202.12.97.100 วันที่: 30 มิถุนายน 2549 เวลา:12:37:45 น.  

 
รักแรก น่าจดจำ แต่การมี รักสุดท้าย ครั้งแรก
คงน่าจดจำกว่า



โดย: หลานข้าว (หลานข้าว ) วันที่: 30 มิถุนายน 2549 เวลา:19:26:30 น.  

 
แค่ได้เก็บ ได้รู้สึก ได้นึกถึง คนที่เรารู้สึกดีด้วย มันก็พอแล้วล่ะ ดีก่า จะไปนั่งถึงแต่ความทุกข์ คนเรา ไม่ควรดำเนินชีวิตด้วยความทุกข์ ความสุขสิ ที่เราควรจะนึกถึง สิ่งที่ไม่ดี ก็ไม่ควรจะไปนึกถึงมันแม้แต่ครั้งเดียว แค่ส่วนหนึ่งของชีวิต ที่ไม่ดี ไม่ต้องไปจดไปจำไว้เลย


โดย: โยมารุ(พล) IP: 58.9.193.170 วันที่: 5 กรกฎาคม 2549 เวลา:21:51:47 น.  

 
คิดถึงเธอ คิดถึงความรู้สึก ดีดี


โดย: tosamart วันที่: 1 ตุลาคม 2552 เวลา:11:51:02 น.  

 
เป็นความหลังที่น่ารักจัง


โดย: Huntersichon IP: 119.31.74.132 วันที่: 10 ธันวาคม 2552 เวลา:2:44:14 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

BaLL182
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





Friends' blogs
[Add BaLL182's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.