ขออนุญาตมาแบ่งปันเรื่องราวของเพื่อนคนหนึ่งนะคะ

เป็นเพื่อนที่คบกันมา..ตั้งแต่สมัยมัธยมปลาย  จนถึงวันนี้ก็ผ่านมาประมาณ 12 ปีแล้วค่ะ

สมัยที่เรียนมาด้วยกัน....เพื่อนคนนี้ นิสัยดีมากค่ะ กตัญญูที่สุดเลย

มีอยู่ครั้งหนึ่ง....ทุกๆคนเก็บเงินคนละ 10 บาท...เพื่อซื้อรองเท้านักเรียนคู่ใหม่ให้อ่ะค่ะ

ไม่ใช่ว่า...เพื่อนไม่มีตังค์นะคะ แต่เป็นคนรู้จักใช้ และมัธยัสถ์ค่ะ

โตขึ้นมา...ก็เรียนจบ มีงานทำ แต่ก็กลับต้องมาใช้หนี้...เพราะพ่อไปค้ำประกันให้เพื่อน

แต่เพื่อนคนนี้ก็ไม่ท้อนะคะ....พยายามทำงานเพื่อช่วยเหลือครอบครัวค่ะ

โชคยังดี...ที่ได้ทำงานที่มีเงินเดือนดีอยู่ ....แต่แล้ว ก็ยังมีเรื่องราวเข้ามาในชีวิตอีกค่ะ

เมื่อพบว่า...คุณแม่ป่วยเป็นมะเร็งค่ะ...ต้องผ่าตัด

สิ่งที่เพื่อนเราบอกกับเราคือ.....รู้สึกว่ายังเป็นลูกที่ดีไม่พอเลย...อยากดูแลแม่ให้ดีมากกว่านี้ อยากมีเวลาให้กันมากกว่านี้

เออ...มันทำให้เราได้คิดว่า...เราทำดีกับคนที่เรารักและรักเราเพียงพอแล้วหรือยังอ่ะค่ะ

พอถึงวันนั้นจริงๆ....เวลามันย้อนกลับมาไม่ได้แล้วหรือเปล่านะ คงมีแต่คำถามว่า...ถ้า...อย่างนั้น อย่างนี้ มาแทนรึเปล่า

แต่เพื่อนเราเข้มแข็งค่ะ สวดมนต์ พาแม่ไปทำบุญ และต้องรับมันให้ได้ค่ะ

ในฐานะเพื่อนก็เป็นกำลังใจให้กันและกันค่ะ....ขอให้เพื่อนเราผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปให้ได้ และขอให้คุณแม่เค้าหายเร็วๆค่ะ

และขอแบ่งปันเรื่องราวเหล่านี้...ให้ทุกคนที่ยังมีเวลาอยู่กับคนที่คุณรักและรักคุณนะคะ...ว่า วันนี้คุณทำดีให้กันและกันรึยังค่ะ