คือ...คนของใจ ตอนที่ 4

4…

รพีพัฒน์ยังคงอยู่ในอาการเหม่อลอยไม่เลิก หลังจากที่เขาได้มีโอกาสเห็นใบหน้าและพูดคุยกับหญิงสาวที่อยากเห็นนักหนา เขาบอกได้คำเดียวเลยว่า เธอดูสวย ปราดเปรียว ฉลาดและเข้มแข็งไปพร้อมๆ กัน ต่างกับน้องสาวขี้อ้อนของเขาที่สวยน่ารัก แบบน่าทนุถนอม

เขาถอนหายใจเฮือกแล้วเฮือกเล่า ใจกระหวัดนึกถึงรอยยิ้มสวยของหญิงที่ชื่อ วนิดา และยังจำถ้อยคำต่างๆ ที่เธอพูดกับเขาได้ดี

‘คุณผักบุ้งเก่งจังนะคะ ดูแลร้านนี้ได้ดีจังเลยแถมยังทำอาหารอร่อยอีกด้วย ดูสิคะ หญิงกับกฤชนอกใจไปทานร้านอื่นไม่ได้เลย’ เธอชมเขาไว้แถมยิ้มหวานให้เขาตาลายเล่นอีกด้วย

เฮ้อ...ถ้าไม่ติดว่าเธอมีเจ้าของแล้ว เขาจะลองจีบดูสักตั้ง หลังจากที่ปล่อยตัวเองโสดมาหลายปี

“พี่ผักบุ้ง...เป็นอะไรไปน่ะ” ดนุลดาสะกิดพี่ชายตัวเองเบาๆ หลังจากที่เห็นคนเป็นพี่เอาแต่เขี่ยข้าวในจานไปมา ไม่ยอมลงมือทานอาหารเสียที

“หือ...อะไร” เขาสะดุ้งเล็กน้อย

“ก็ใจลอยขึ้นฟ้าหนีไปไหนซะแล้วล่ะ ผักกาดเห็นพี่ผักบุ้งเขี่ยๆ ข้าวไปมาอยู่ได้ เป็นไรรึเปล่านี่...” ว่าพลางเอื้อมมือไปวัดอุณหภูมิตรงหน้าผากพี่ชายตัว
เอง

“ตัวก็ไม่ร้อนนี่หน่า...” ดนุลดาบอกก่อนจะทำตาโต “ฮั่นแน่...ไปเจอสาวสวยที่ไหนมาล่ะ เมื่อก่อนไม่เห็นเคยเป็นแบบนี้เลยน๊า...”

เธอแกล้งล้อ โดยไม่รู้ว่าไอ้ที่ล้อๆ เมื่อสักครู่นั้นเหมือนหมัดเล็กๆ เข้าไปกระแทกหัวใจของคนเป็นพี่ชายอย่างจัง

“เปล่าซะหน่อย...” เขารีบปฏิเสธ

“แน่นะ...อาการแบบนี้ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ” ดนุลดายังล้อไม่เลิก

สาวที่ไหนน้อ...ทำพี่ชายเราเป็นเอามากได้ถึงขนาดนี้

“หุบปากเลยยัยตัวยุ่ง กินข้าวเข้าไปซะ...จะได้ตัวโตๆ” รพีพัฒน์ตักข้าวในจานตัวเองยัดใส่ปากน้องสาวตัวดีอย่างรวดเร็วพร้อมกับปิดปากกันการคายออกทีหลังอีกด้วย

“อ่อยเอี๋ยวอี่อะ ไอ้อี่อ้า...” ปล่อยเดี๋ยวนี้นะไอ้พี่บ้า....



“คุณผักกาดเตรียมชุดแล้วหรือยัง?” จีจี้ถามขณะตักข้าวสวยร้อนๆ ลงบนจาน

“เตรียมชุด?” ดนุลดาเลิกคิ้วสูง “เตรียมไปไหนอ่ะ?”

“โธ่...ทำเป็นยัยแก่ขี้ลืมไปได้ ก็พรุ่งนี้น่ะ งานสัปดาห์สะพานข้ามแม่น้ำแคววันแรกนี่หน่า ก็คุณผักกาดสัญญากับจีจี้แล้วนะว่าจะแต่งตัวสวยๆ จีจี้ก็เลยถามดูว่าคุณผักกาดเตรียมชุดสวยไว้แล้วหรือยัง เท่านั้นเอง...”
ยัยแก่ของจีจี้ยิ้มหวานรับ

“ไม่เห็นจะต้องเตรียมเลย ชุดเก่งๆ ของผักกาดอยู่ในตู้เยอะแยะ” เธอบอก “ว่าแต่จีจี้เถอะ ซื้อชุดใหม่หรือยัง?” ดนุลดาแกล้งถามแม้รู้ดีว่าจีจี้เตรียมชุดเก่งไว้เพื่อนงานนี้ตั้งแต่สัปดาห์ที่แล้ว

“เรียบร้อยแล้วล่ะ” จีจี้ตักอาหารลงในจานตัวเองบ้าง

“ว่าแต่...งานนี้คุณผักบุ้งต้องคุมเข้มกันหน่อยล่ะ เพราะจีจี้จะแปลงโฉมคุณผักกาดให้สวยเลยทีเดียว เตรียมเป็นบอดี้การ์ดอารักขาเจ้าหญิงได้เลย”

“ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้งจีจี้...” รพีพัฒน์พูดกลั้วเสียงหัวเราะ

“ไม่รู้ล่ะ ก็จีจี้ตกลงกับคุณผักกาดแล้ว คุณผักบุ้งเตรียมเป็นบอดี้การ์ดก็แล้วกัน” จีจี้สรุปเอาง่ายๆ จนทำให้สองคนพี่น้องต้องส่ายหัวไปมา

“ทำอะไรกันอยู่คะ?” เสียงหวานๆ ดังขึ้นขัดบนสนทนาทีกำลังดำเนินไปอย่างสนุกสนานก่อน รพีพัฒน์ซึ่งนั่งหันหลังอยู่เลยต้องหันกลับไปมองทางต้นเสียงอย่างเลี่ยงไม่ได้

“อ้าว...พี่หญิง พี่กฤช เชิญค่ะ” ดนุลดาลุกขึ้นก่อนเพื่อน

“ขอโทษด้วยนะคะที่มารบกวนแต่เช้าทั้งๆ ที่เป็นวันหยุดของร้านแท้ๆ พอดีหญิงเห็นประตูเปิดทิ้งไว้น่ะค่ะ เลยถือวิสาสะเดินเข้ามา เพราะเมื่อกี๊หญิงกับกฤชเรียกคุณผักกาดกับคุณผักบุ้งนานแล้วน่ะค่ะ พอได้ยินเสียงแว่วๆ คิดซะว่าคงอยู่กันในนี้เลยเดินเข้ามาเลย ขอโทษอีกครั้งนะคะ” วนิดาก้มหัวลงเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษ พลางส่งยิ้มให้กับทุกคน แต่รอยยิ้มกลับต้องหุบลงฉับเมื่อรอยยิ้มสุดท้ายตรงรพีพัฒน์ เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมามองเธอด้วยซ้ำ

จานข้าวนั่นมันน่ามองกว่ารอยยิ้มของเธอหรือไงนะ วนิดาคิดอย่างหงุดหงิด ไม่ค่อยชินนักกับการที่เธอส่งยิ้มให้ใคร แล้วคนนั้นเมินเฉย ช่างสิ...เรื่องอะไรจะต้องสนใจ

“หู๊ย...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ปกติคนบ้านใกล้เรืองเคียงเค้าก็เข้ามาแบบนี้ ว่าแต่...ทานมื้อเช้ามากันหรือยังคะ?” ดนุลดาถามออกไปด้วยความเป็นห่วง พอได้รับคำตอบก็รีบกุลีกุจอไปเตรียมจานเตรียมช้อนมาให้ผู้มาเยือนอย่างรีบเร่ง

“ว่าแต่...คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ เหมือนหญิงจะได้ยินแว่วๆ ว่ามีบอดี้การ์ดด้วย” วนิดาเงยหน้าถาม

“อ๋อ...งานสัปดาห์สะพานข้ามแม่น้ำแควพรุ่งนี้น่ะค่ะ จีจี้อยากแปลงโฉมคุณผักกาดให้เหมือนเจ้าหญิงให้คนในงานอิจฉาจีจี้กับคุณผักบุ้งเล่นๆ เนื่องจากได้ควงคนสวย” จีจี้ตอบด้วยวาจาฉะฉาน “จริงสิ...คุณกฤชกับคุณหญิงไปด้วยกันนะคะ”

กฤชตานนมองเจ้าหญิงตัวน้อยของตัวเองอย่างนึกภาพ พลางเห็นด้วยกับจีจี้ที่จะต้องหาคนขนาบข้างเพื่อคุ้มครองเจ้าหญิงองค์น้อยๆ องค์นี้

“ถ้างั้น...พี่ขอไปเป็นบอดี้การ์ดให้กับเจ้าหญิงด้วยคนได้ไหมคะ จำได้ว่าเมื่อก่อนพี่ก็ทำแบบนั้นนะ” กฤชตานนถามดนุลดาด้วยภาษาน่ารักอีกเช่นเคย

“ให้ไปด้วยอยู่แล้วล่ะค่ะ แต่ผักกาดว่าพี่กฤชควรจะคุ้มครองพี่หญิงดีกว่านะคะ ระวังนะ...สวยๆ แบบนี้ มีคนงาบไปแล้วจะมานั่งเสียใจทีหลัง คราวนี้ผักกาดไม่นั่งปลอบแล้วนะ” ดนุลดาบอกพลางยิ้มหวานโชว์ฟันขาวอีกเช่นเคย โดยไม่รู้ว่าในอนาคต คนที่จะงาบคนรักของพี่กฤชนั้นจะเป็นคนใกล้ๆ ตัวเธอนี่เอง



และวันที่จีจี้รอคอยก็มาถึง เพราะวันนี้เป็นวันที่เธอตั้งใจจะไปเหล่หนุ่มๆ ในงานให้สายตาเอียงกันไปข้าง อีกอย่าง...วันนี้เธอตั้งใจแปลงโฉมดนุลดากับวนิดาซะสวยเช้ง และเธอก็กล้ายืนยันนั่งยันนอนยันได้เลยว่า หนุ่มๆ คนไหนเห็นจะต้องหันหลังมองตามแน่นอนหรือถ้าไม่หัน เธอก็คิดว่า ภายในร่างชายของคนนั้นก็แอบซ่อนใจหญิงเอาไว้เหมือนเธอเป็นแน่

“สวยจังค่ะจีจี้...” วนิดาชมอย่างอดไม่ได้ นึกชื่นชมฝีมือจีจี้ว่าไม่น้อยไปกว่าช่างแต่งหน้ามืออาชีพที่เธอคุ้นเคยเลย แถมวันนี้เธอและดนุลดาก็แต่งชุดและแต่งหน้าทำผมเหมือนกันราวกับเป็นคู่แฝดก็ไม่ปาน

“ผักกาดเขินจังจีจี้ ไม่ชินเลยแฮะ” ดนุลดาบอกเอาบ้าง พลางหมุนซ้ายทีขวาทีเพื่อสำรวจตัวเองอยู่หลายรอบ

“น่ารักค่ะน้องผักกาด พี่หญิงเองชักจะติดใจกับชุดแบบนี้แล้วสิคะ ปกติไม่เคยใส่เลย” วนิดาบอกตามความจริง

“จีจี้ว่า...เรารีบออกไปกันดีกว่านะคะ ป่านนี้หนุ่มๆ เค้ารอกันแย่แล้ว” จีจี้บอกพลางดุนหลังสาวสวยทั้งสองออกไปด้านนอก

“มาแล้วค่ะๆ จีจี้พาคนสวยมาให้ชื่นชมกันแล้วค่า...” เสียงจีจี้ดังมาก่อนตัวมาถึง กฤชตานนและรพีพัฒน์ที่นั่งรออยู่ตรงชานระเบียงบ้านไม้หลังเล็กหันไปมองแล้วก็ต้องตะลึง

สองสาวอยู่ในชุดเดรสผ้าเมืองเหนือสีขาวแขนตุ๊กตา กระโปรงทรงบอลลูน ที่ตกแต่งด้วยผ้าชนิดเดียวกันหลากสีที่ปักทับเป็นรูปดอกไม้ ผมยาวสลวยของทั้งคู่ถูกรวบตึงไว้ด้านหลัง ก่อนจะแต่งหน้าด้วยโทนบางๆ ดูอ่อนหวานน่ารัก

กฤชตานนมองเจ้าหญิงน้อยของตัวเองไม่วางตา ส่วนรพีพัฒน์เองแม้จะท่องบอกกับตัวเองในใจหลายต่อหลายครั้งว่าเธอคนนั้นมีเจ้าของแล้ว เขาก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองวนิดาด้วยสายตาชื่นชม จนวนิดาต้องหลบสายตาเขาก่อนเพราะรู้สึกร้อนๆ ที่แก้มขึ้นมา

ว้าว...งานนี้มีสลับบอดี้การ์ดกันเหงๆ จีจี้ยิ้มกว้าง

“สวยได้เหมือนกันเหรอเรา?” รพีพัฒน์ที่หลุดจากความงดงามตรงหน้าเอ่ยล้อน้องสาวตัวเองก่อนใคร

“มะเหงกแน่ะพี่ผักบุ้ง...” ดนุลดายกมือขึ้นทำท่าจะเขกกระโหลดกพี่ชายนิสัยเสียของตัวเองแรงๆ สักที ข้อหาดูถูกน้องสาวตัวเองขั้นร้ายแรง

“คนเค้าอุตส่าห์แต่งสวยทั้งที ยังไม่วายจะแขวะกันนะ เป็นพี่ชายผักกาดหรือเปล่าเนี่ยทำไมถึงขยันแกล้งน้องสาวตัวเองจัง...” หญิงสาวบ่น

“ถ้าคุณผักบุ้งไม่ชอบน้องสาวแบบนี้ ยกให้ผมก็ได้นะครับ” เสียงนี้เป็นของกฤชตานนเอง ซึ่งเขาคงไม่รู้ว่ามันไปบีบหัวใจของวนิดาเข้าอีกครั้ง จนเธอหน้าเจื่อนไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มออกมาอย่างเห็นด้วย แต่นั่น...ก็หาได้ลอดพ้นไปจากสายตาของรพีพัฒน์ที่หันมามองไม่

“พอค่ะๆๆๆ จะไปกันได้หรือยังคะ จีจี้อยากเหล่หนุ่มๆ ในงานจะแย่อยู่แล้ว” จีจี้ขัดบทสนทนาที่ดูเหมือนว่าจะอีกยาวของกลุ่มดังๆ พลางรั้งแขนดนุลดาตรงไปยังรถคันเก่งโดยมีรพีพัฒน์ และคู่ของกฤชตานนเดินตาม


งานสัปดาห์สะพานข้ามแม่น้ำแควปีนี้ยังคงอลังการดังเช่นทุกปี ทั้งการแสดงแสงสีเสียง เพื่อรำลึกถึงความสำคัญของการสร้างทางรถไฟสายมรณะ และสะพานข้ามแม่น้ำแคว ซึ่งเป็นเหตุการณ์ทางประวัติศาสตร์ช่วงสงครามโลกครั้งที่ 2 อีกทั้งยังมีการแสดงนิทรรศการในทางประวัติศาสตร์ และโบราณคดี การแสดงพื้นบ้าน การออกร้านจำหน่ายสินค้าพื้นเมืองหนึ่งตำบลหนึ่งผลิตภัณฑ์อีกมากมาย

หลังจากที่ชมการแสดงแสงสีเสียงจบลงห้าหนุ่มสาวก็พากันเข้าชมร้านค้าร้านนู้นร้านนี้ไม่หยุด ร้านไหนที่เป็นของอร่อยประจำจังหวัดก็จะแวะให้กฤชตานนกับวนิดาได้ชิมกันนานหน่อย ส่วนทางด้านจีจี้ไม่ต้องพูดถึง เพราะคุณเธอเล่นเหล่หนุ่มๆ ในงานชนิดไม่นับกันเลยทีเดียว

คู่ของกฤชตานนและวนิดานั้นยังคงรักษาความหวานของการเป็นคู่รักกันให้คนอื่นอิจฉาตลอดงาน ไม่ว่าจะเดินไปไหนก็ต้องจับมือหรือไม่ก็คล้องแขนกันไว้ จะทานอะไรก็มีป้อน จนจีจี้แอบบ่นรั้งท้ายว่า จะหวานให้มดแดงมดดำแถวนี้มันอิจฉากันเล่นหรือไงก็ไม่รู้

รพีพัฒน์แอบสังเกตอาการของน้องสาวตัวเองเงียบๆ เขารู้ดีว่าน้องสาวกำลังรู้สึกอย่างไรนึกอยากจะเจ็บแทนเธอซะให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขาก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากเอื้อมมือไปกุมมือบางๆ นั้นไว้อย่างให้กำลังใจ พลางบอกกับตัวเองด้วยว่าอย่าสนใจหญิงอีกคนมากนัก เพราะเขากลัว กลัวว่าจะตกหลุมรักเธอเข้าจริงๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าไม่มีสิทธิ์ก็ตาม

ทำไมฟ้าถึงได้กลั่นแกล้งเราสองคนพี่น้องเช่นนี้หนอ...



ดนุลดาถอนหายใจรอบที่เท่าไหร่ของคืนนี้มิทราบได้ ร่างบางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดโคมไฟสีส้มอ่อนไว้ พร้อมกับหยิบกรอบรูปที่มีรูปของบุรุษและสตรีสูงวัยที่กำลังส่งยิ้มหวานมาให้เธอขึ้นมา

“พ่อจ๋าแม่จ๋า...ผักกาดจะเลิกรักเขาข้างเดียวแล้วนะจ้ะ พ่อกับแม่ส่งความเข้มแข็งให้ผักกาดหน่อยนะ” เธอนำกรอบรูปมาไว้แนบอกยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่รินไหลออกก่อนจะล้มตัวลงนอนทั้งแบบนั้น

เช้าวันใหม่แต่ชีวิตก็ยังดำเนินตามปกติเช่นเคย ผักกาดและจีจี้ออกไปตลาดแต่เช้า กลับมาก็มาเตรียมของในครัวเพื่อรอพ่อครัวตัวจริงซึ่งจะมาตอนเวลาร้านเปิดทุกครั้ง แต่วันนี้คงแปลกไปก็ตรงที่ กฤชตานนอาสามาช่วยเธออีกแรง

“วันนี้พี่หญิงไม่มาด้วยเหรอคะ?” ดนุลดาถามเสียงใสส่วนมือก็ล้างผักไป

“พอดีหญิงเค้ามีงานด่วนที่จะต้องกลับกรุงเทพฯ ไปก่อนน่ะค่ะ พี่กฤชเพิ่งไปส่งที่สนามบินมานี่เอง เดี๋ยวอาทิตย์หน้าก็คงกลับค่ะ” เขาบอกกับเธอเสียงนุ่ม
และยังคงรักษาถ้อยคำน่ารักๆ ไว้ใช้กับเธอเช่นเคย

“ว้า...แบบนี้พี่กฤชก็ต้องออกทัวร์คนเดียวน่ะสิคะ เหงาแย่เลย” หญิงสาวกระหวัดห่วงไปถึงงานบริษัททัวร์ของเขาที่จะนำมาลงในจังหวัดนี้

“ใครบอกคะ...ว่าพี่จะไปคนเดียว” เขาหันมามองเธอด้วยสายตาพราวระยับ

“พี่ก็จะให้ผักกาดพาพี่ทัวร์ไง...”

“โห...ผักกาดไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรหรอกค่ะ อีกอย่างถ้าผักกาดไปกับพี่กฤชแล้วใครจะช่วยพี่ผักบุ้งดูแลร้านล่ะคะ” หญิงสาวปฏิเสธท่าเดียว

“ก็จีจี้ไงครับ...”

“ไม่ได้หรอกค่ะ ขอโทษด้วยนะคะพี่กฤช” หญิงสาวยิ้มหวานพลางหันไปล้างผักโดยไม่สนใจคนตัวโตที่ยืนยิ้มนัยตาพราวอยู่คนเดียว

“โอ๊ย...” เสียงร้องที่บ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่ดังขึ้นพร้อมๆ กับเสียงมีดกระทบพื้นทำเอาดนุลดาต้องรีบหันหลังกลับไปมองคนตัวสูงอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นว่าเขากุมมือไว้พร้อมกับเลือดสีแดงที่รินไหลออกทางบาดแผล
หญิงสาวรีบปราดเข้าไปดูอาการของเขาด้วยความห่วงใย แต่ในขณะเดียวกันจีจี้ที่ยืนอยู่ถึงกับยืนอึ้ง

เอ้า...เขาทำอะไรของเขาเนี่ย ถ้านังจีจี้คนนี้ตาไม่ฝาด หรือประสาทการรับรู้ผิดพลาดแล้วล่ะก็...หล่อนเห็นเขาเอามีดเฉือนนิ้วตัวเองเห็น ๆ เลยนี่หน่า เอ๊ะ...หรือว่าเจ้านายคนสวยของเราจะเริ่มมีหวังขึ้นมารางๆ แล้ว.... คิดเอาเองพร้อมสรุปเสร็จสรรพ จีจี้ก็รีบอันตรธานหายไปจากตรงนั้นโดยเร็ว ก็เรื่องอะไรจะอยู่เป็นกอขอคอคนเค้าล่ะ ไม่อย่างนั้น...พ่อหนุ่มรูปงามจะเสียเลือดเปล่าๆ น่ะสิ!

“พี่กฤชเจ็บมากไหมคะ แผลลึกหรือเปล่า ขอผักกาดดูหน่อยนะคะ” ดนุลดาเอื้อมมือบางของตนไปจับที่นิ้วของเขาเบาๆ ซึ่งอาการและคำถามที่แสดงถึงความห่วงใยนั้นทำเอากฤชตานนอยากจะยิ้มออกมากว้างๆ ด้วยความดีใจ ทว่ากลับต้องตีหน้าเฉยๆ ไว้แทน

เขาไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงได้ทำอะไรโง่ๆ ลงไปแบบนี้ เขารู้แค่เพียงว่า อยากจะทำ อยากให้เจ้าหญิงของเขามาดูแล และเมื่อใจอยากทำก็ต้องทำ ไม่มีเหตุผลอื่น

“เดี๋ยวผักกาดทำแผลให้นะ พี่กฤชออกไปรอข้างนอกก่อนดีกว่าค่ะ” เธอบอกเบาๆ พร้อมกับรั้งร่างสูงให้เดินตามออกไปข้างนอก

ดนุลดากลับมาพร้อมอุปกรณ์ทำแผล หญิงสาวค่อยๆ ทำแผลให้เขาอย่างเบามือ นึกโทษตัวเองที่ปล่อยให้เขาช่วยและต้องทำให้เขาเจ็บตัวแบบนี้ เพราะแค่เธอเห็นบาดแผลเล็กๆ นี่ เธอก็อยากเจ็บแทนเขาด้วยซ้ำ

กฤชตานนมองหน้านวลที่อยู่ตรงหน้าแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเขาเห็นเธอใช้หลังมือปาดน้ำตาออกจากแก้ม

“เป็นอะไรไปคะ ร้องไห้ทำไมหืม?”

“ผักกาด...ผักกาดขอโทษนะคะที่ทำให้พี่กฤชเจ็บตัว เป็นเพราะผักกาดแท้ๆเลย ถ้า...ผักกาดไม่ยอมให้พี่กฤชช่วยตั้งแต่แรก พี่กฤชก็คงไม่ต้องเจ็บแบบนี้ ผักกาดขอโทษจริงๆนะคะ” ดนุลดาบอกด้วยน้ำเสียงปนสะอื้น

“พี่ไม่ทันระวังเองต่างหาก ไม่ใช่ความผิดของผักกาดนะคะ” เขาบอกเสียงนุ่มนึกโทษตัวเองว่าทำอะไรไม่รู้จักคิด เขาไม่ชอบจริงๆ ที่เห็นน้ำตาของเจ้าหญิงน้อยยิ้มสวยคนนี้

“ไม่จริงหรอกค่ะ ผักกาดน่าจะรู้ว่าพี่กฤชคงไม่ถนัดงานครัว แต่ก็ยังยอมให้พี่กฤชทำและก็ต้องมาเจ็บตัวแบบนี้”

“ไม่เอานะคะ เป็นเจ้าหญิงต้องเข้มแข็งสิ ร้องไห้แบบนี้ไม่สวยเลย อีกอย่างแผลเล็กนิดเดียวเองค่ะ” กฤชตานนยิ้มก่อนจะคิดในใจ ใครบอกล่ะคะว่าพี่ไม่ถนัดงานครัว แต่ที่พี่พลาดเพราะพี่ตั้งใจต่างหาก

“ถึงแผลจะเล็กนิดเดียว แต่ผักกาดก็ไม่อยากให้พี่กฤชเจ็บเลย”

ประโยคสั้นๆ สลักเข้าไปในหัวใจของกฤชตานนเงียบๆ โดยที่เจ้าของร่างไม่ทันรู้ตัว แต่กระแสความห่วงใยที่เขารับรู้ ณ ตอนนี้ จึงทำให้เขายิ้มออกมา

“ถ้าผักกาดรู้สึกผิด...ผักกาดต้องไถ่โทษนะคะ” เขาบอกนัยตาระยับ
ถ้าเขาจะเห็นแก่ตัวเพื่อแลกกับรอยยิ้มหวานของเธอที่มีให้เขาบ่อยๆ และได้เจอเธอทุกวันก็คงจะไม่ผิดใช่ไหม...


----------------------------------------------------------
จบอีกตอนแล้วค่า...ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านกันนะคะ

Create Date : 14 กรกฎาคม 2553		3 comments
Last Update : 14 กรกฎาคม 2553 22:21:11 น.
Counter : 718 Pageviews.
Share Tweet