|
|
น้ำใจดัดสันดาน ฉบับปรับปรุง...คิคิ
" เฮ้ยไอ้แสบอีมีสเหี้ยนี่ไงที่แม่งส่งชื่อกูกะมึงไปที่ตึกให้มาสเตอร์ศุภชาติแม่งฟาดเอาอ่ะ " ผมเรียกให้มันดู
" เออจริงด้วยว่ะ " ไอ้แสบตอบสีหน้านึกแค้นขึ้นมา
พวกผมกำลังเรียนวิชาศิลปะ อยู่ใต้ตึกซึ่งมีห้องศิลปะที่เปิดกว้างและติดกับห้องพักครูที่ครูจะมาพักผ่อนและหากาแฟแดกกัน
" สัดเอาไงดีวะ แกล้งแม่งซักทีดีป่าวมึงว่า " ผมถาม
" กูเอาด้วยๆ " ไอ้บิดเตรียมแจม
ครูศิลปะผมแม่งติสๆอ่ะ ผมยาวๆ นั่งปล่อยอารมณ์วาดรูปเหี้ยไรไม่รู้ปล่อยให้นักเรียนวาดรูปกันเอง ส่วนห้องพักครูที่ว่าน่ะมันติดแอร์และต้องถอดรองเท้าก่อนเข้าไป
" เอาไงดีว้า........ "
" เอาไงดีน้า....." ผมกับไอ้บิดนึกวิธีแกล้งแม่งไม่ออก
" แด่ว แด่ว แด่ว " พวกผมหันไปเห็นอุทัยเทวีตัวนึงโดดมาใกล้ๆ
" แหะ แหะ แหะ " พวกผมหันสบตากัน ด้วยแววตาเลวร้ายสุดๆ แล้วคงคิดตรงกันว่า พวกเราต้องร่วมมือกัน........
" อีหวานมึงจับคางคกไว้ทีดิ๊ " ผมบอกอีหวาน
" แหวะไม่เอาอ่ะกลัวมันกัด " อีหวานตอบ
" งั้นไอ้แสบมึงจับ "
" กูกลัวอ่ะแม่กูบอกคางคกมีพิษ " แหมสัดจะกลัวเหี้ยไรกันนักวะ แล้วผมก็หันมองหน้าไอ้บิด
" มึงไม่ต้องมามองกูเลยไอ้เหี้ยเก่ง กูไม่จับมึงจับของมึงเองเหอะ " แม่งชิบหายแระเสือกรู้ทันเพราะว่ากูก็ไม่กล้าจับแม่งเหมือนกันว่ะ มัวแต่เกี่ยงกันอยู่หันไปอีกที ไอ้เหี้ยกระรอกแม่งจับคางคกไว้แล้วแถมเอามือลูบหัวอีกตะหากนะ แอะ....แขยงว่ะ
" เออไอ้กระรอกมึงดีมากๆ เอางี้เดี๋ยวกระรอกมึงเอาคางคกไปยัดไว้ในรองเท้าอีมีสนั่นนะ แล้วเดี๋ยวอีหวานกับไอ้บิดไอ้แสบวิ่งไปล่อให้มันหันไปมองมึงนะ โอเคป่าว " ผมวางแผน
" แล้วมึงอ่ะ ทำไร " ไอ้เหี้ยแสบถามผม
" ควยกูก็วางแผนแล้วไง " ผมตอบแต่ไอ้เหี้ยทำหน้าไม่พอใจ ผมเลยเงื้อมือจะตบมัน มันเลยหยุด
" แล้วคางคกมันไม่หนีออกจารองเท้าเหรอตั้งกี่นาทีกว่ามีสจะใส่อ่ะ " เออ อีหวานแม่งรอบคอบว่ะ
" ทำไงดีวะ " นั่นดิเพราะว่าถ้าคางคกแม่งเดินออกมาจากรองเท้านะ แผนล่ม
" เรารู้ๆๆ " ไอ้กระรอกทำหน้าดีใจ
" เหี้ยเบาๆหน่อย รู้อะไรของมึง " ผมปรามแล้วถามมัน
" ก็รู้ว่าทำไงคางคกจะไม่หนีไง " มันพูดจบพวกผมก็หันหน้าสบตากันงงๆว่ามันจะยังไงของมันวะ แล้วก็เริ่มแผน
" เอาของเรามานะ เอาคืนมานะ " อีหวานร้องวิ่งนมห้อยไปข้างตึกโดยมีไอ้บิดและไอ้แสบแย่งแว่นมันถือไว้ในมืออย่างหนุกหนาน แม่งสมจริงชิบหาย พวกครูในห้องพักครูก็มองตามไปว่าพวกมันทำไรกันแล้วก็เอ็ด
" อ้าวๆๆ พวกเธออย่าเล่นกันสิ กลับเข้ามาเรียนซะ เดี๋ยวครูลงโทษเอานะ "
แล้วไอ้สามตัวนั่นก็เดินกลับมานั่งใต้ตึกอยู่ใกล้ๆผม
" สำเร็จป่าววะ " พวกมันถาม
" สัดมึงรอดิไอ้กระรอกแม่ง ยังไม่มาเลย " ผมตอบ
" ได้เรื่องป่าววะ " ผมถามไอ้กระรอกที่กำลังกึ่งวิ่งกึ่งคลานมา
" เรียบโร้ยยยยย " มันตอบแล้วยิ้มที่ทำภารกิจได้สำเร็จ ทีนี้ก็รอลุ้นกันละมึง
ว่าแต่...........
" มึงจะแน่ใจได้ไงวะไอ้กระรอกว่าคางคกแม่งจะไม่หนีออกมา " ไอ้บิดถาม
" แน่ใจดิเพราะว่าเราเอาทิชชู่ชุบน้ำวางไว้ในรองเท้าก่อน แล้วค่อยเอาคางคกใส่ลงไป คางคกมันชอบเย็นๆชื้นๆ มันไม่หนีไปไหนหรอก เราดูในดิสคอฟเวอรี่ "
ไอ้กระรอกตอบแบบมีหลักการจนพวกผมทึ่งจนอ้าปากค้าง... เออแม่งสมเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องสัตว์จิงๆ ทีนี้ก็รอลุ้นอย่างเดียว พวกผมก็ย้ายที่นั่งมาอยู่ในที่ที่เห็นรองเท้าคู่ประวัติศาสตร์ได้ชัดๆ.... เออคางคกไม่ออกมาจิงๆด้วยว่ะ
จนเวลาเกือบหมดคาบเรียน
" กรี๊ดดดดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ " เสียงอีมีสนั่นกรี๊ดแบบลืมจริต ล้มหงายท้องลงไปนั่งกับพื้น ในขณะที่อุทัยเทวีกำลังเดินทางกลับบ้าน แด่ว แด่ว พร้อมกับที่พวกผมนอนกลิ้งหัวเราะแบบแทบหมดลมหายใจเกลือกอยู่กับพื้น......
" ไอ้กระรอกแม่งเยี่ยมว่ะ " ผมหัวเราะไปชมมันไปน้ำตาอาบหน้าเพราะความขำ ต้องยกความดีให้มันคนเดียวเลย
" เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยงร้านอีป้าดำ " ผมยังพูดไปหัวเราะไป แต่พวกมันอ่ะอ้าปากค้างเลย หยุดหัวเราะแบบกระทันหัน เออกูลืมไปว่ายังเข็ดเรื่องนมหมดอายุไม่หาย แล้วเรื่องขี้แตกอ่ะยังไม่รู้ผลเลย แต่ว่านี่คาบสุดท้ายแล้วนี่ แต่ช่างเหอะฮาคราวนี้อารมต้องดีไปอีก10วัน
" อ้าวมีสทำไมมีกระดาษทิชชู่อยู่ในรองเท้าด้วยล่ะ " มาสเตอร์อีกคนแม่งทักกำลังพิสูจน์หลักฐาน
" นั่นสิ แสดงว่ามีคนแกล้งครู " มันหันมาทำตาขวาง แต่พวกผมก็รีบหยิบพู่กันมาทำท่าวาดรูปกันอย่างเร็วเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำหน้าไร้เดียงสา หลักฐานไม่มีมัดตัวกูไม่กลัว....เหอๆๆๆ แล้วออดเลิกเรียนก็ช่วยชีชิตไว้ทัน พวกผมเลยรีบเก็บของวิ่งกลับตึกไปทันทีโดยไม่เหลียวกลับมองหลัง ท่ามกลางสายตาพยายาทของมีสหน้าอ่อน...
" ฮาสัดๆว่ะ เหี้ยแม่งกูขำจนปวดท้องแล้วเนี่ย " ไอ้แสบแม่งขำแทบขาดใจ
" เออว่ะสะใจชิบหาย " ผมตอบ รู้สึกตัวอีกทีก็ได้ยินเสียง
" ขี้แตกกันมั้ยล่ะมึง " อ้าวเสียงอีป้าดำมาได้ไงวะทุกคนงง แต่ที่ไหนได้มัวแต่หัวเราะกันอยู่แล้วเดินมาที่ร้านอีป้าดำด้วยความเคยชินอย่างไม่รู้ตัว
" กูเดินไม่ไหวแล้ว " จู่ๆไอ้เหี้ยบิดก็ทำท่าเหมือนคนหมดแรงซะงั้น สงสัยจะฟอร์มว่าขี้แตก
" หนอยๆๆๆ เด็กเหี้ยนี่ตอแหลเผาขนเลยนะมึงเมื่อกี๊ยังระริกๆอยู่เลย " อีป้าดำแม่งรู้ทัน
" เออๆๆๆ ช่างเหอะ ป้าเอาไรมาแดกที " ไอ้บิดเลิกตอแหลแล้วกินอีดำทำเรื่องกันอย่างมีความสุดโคตรๆ
" รีบๆแดกเหอะ แล้วไปเตะบอลกัน " ผมชวนพวกมัน
ไอ้กระรอกไอ้ชิ้นไม่เล่นอยู่แล้วเพราะว่าตัวมันเล็กแล้วก็คงเล่นไม่เป็น ขืนให้แม่งสงสนามสงสัยโดนเค้าเหยียบหน้าตาแหก ส่วนอีหวานไม่ต้องพูดถึงเล่นไม่ได้เพราะว่านมแม่งจะล้ำหน้า งั้นเป็นเด็กส่งน้ำเหมาะที่สุด..... พวกผมก็ไปเตะบอลกันโดยมีไอ้กระรอกนั่งขุดหาตัวอะไรของมันไปเรื่อย ไอ้ลูกชึ้นนั่งเล่นเกม ส่วนอีหวานยืนถือถุงเป๊บซี่ .... เตะบอลกำลังมันเลยคับ
" โอ๊ย " ผมร้องด้วยความเจ็บล้มลงกับพื้น ชิบหายแล้วกูขาลุกไม่ได้
" 5555 ไอ้เหี้ยเก่งตกรูแย๊ " ไอ้เหี้ยบิดแม่งขำมีความสุขนักนะมึง แต่ผมดิ
" เหี้ยแม่งปวดว่ะ " ผมพูดเสียงทรมานสุดยอด
คิดเอาดิสนามบอลที่แม่งมีแย๊อยู่เยอะๆอ่ะ หมามันก็จะไล่ขุดรูเพื่อไล่จับแย๊เล่นแล้วพอนานๆไปหญ้ามันก็จะงอกมาปิดรูพวกนี้ไว้ทำให้มองไม่เห็น ผมเลยวิ่งตกลงไปเต็มๆ แล้วน้ำหนักตัวของเราก็จะเป็นตัวกระชากให้บาดเจ็บ
" ไปแฟร์ๆ " ไอ้แสบรีบพยุงผมแล้วให้ไอ้บิดพยุงอีกข้าง
ซึ่งแฟร์ในที่นี้ก็หมายถึงเรือนพยาบาลนั่นเอง
" เบาๆดิวะสัด ปวดชิบหายอ่ะ " ผมร้องขณะที่เพื่อนผมสองคนกำลังหย่อนตัวให้ผมนั่งลง แต่แค่แป๊บเดียวแม่งบวมเบ้อเร่อเลย
" ไหนขอดูหน่อยนะคะ " พยาบาลหน้าตายังกะแม่มดแม่งถาม
พวกไอ้5ตัวที่ยืนล้อมเตียงอยู่ก็หลีกทางให้
" เจ็บมั้ย " นังพยาบาลถามแล้วเอานิ้วจิ้มๆดู
" อุ๊ย " ผมสะดุ้งด้วยความเจ็บ... แต่แม่งนะเจ็บสิวะถามโง่ๆ
" ไม่เป็นไรมากหรอก เดี๋ยวก็หาย เดี๋ยวทายาแล้วพันผ้าเข้าเฝือกอ่อนให้นะคะ"
ผมก็รอให้เค้าทำจนเสร็จด้วยความตื่นเต้นและปวด แล้วก็มีโอกาสได้สังเกตุเห็น ไอ้เหี้ยบิดที่ยืนอมยิ้มๆมันคงขำที่ผมตกรูแย๊ซะขาเดี้ยง ส่วนอีหวานก็มองพยาบาลทำแผลด้วยความสนใจมากๆ สงสัยแม่งอยากเป็นนางพยาบาล ไอ้กระรอกก็ไม่ต้องถามหน้าแม่งไม่มีอารมณ์อยู่แล้ว
ไอ้ลูกชิ้นเหรอแม่งยังเล่นเกมอยู่เลย แต่ไอ้คนที่แปลกกว่าคนอื่นอ่ะคือไอ้แสบ ผมเห็นหน้ามันแล้วใจไม่ค่อยดียังไงไม่รู้ว่ะ เพราะว่าหน้ามันเศร้าๆพิกล ดูมันเครียดและซีเรียสมากๆกว่าคนอื่นนัก...
" มึงเป็นเหี้ยไรวะไอ้แสบทำหน้ายังกะพ่อมึงตาย " ผมบอกมันขาเจ็บแต่ปากยังดี
" เหี้ยไรล่ะ มึงเจ็บมากป่าววะ " มันถามทำหน้ายังกะมันเป็นคนทำให้ผมเป็นแบบนี้งั้นอ่ะ
" เฉยๆ " ผมตอบยังไม่เลิกรักษาฟอร์ม
" เฮ้ยไอ้กระรอกมึงเตรียมฉลอง " ไอ้บิดบอก
" ฉลองเรื่องไรเหรอ " กระรอกแม่งถามหน้าตามึนๆเหมือนเดิม
" อ้าวก็ที่ไอ้เหี้ยเก่งแม่งจะไล่ตบหัวมึงไม่ได้แล้วไง " ไอ้บิดพูดจบไอ้กระรอกก็แสยะฟันเหยินออกมานิดนึง แต่ก็ยังเรียกรอยยิ้มจากผมได้ไม่น้อย
" เดินค่อยๆนะเว้ย " ไอ้แสบพยุ่งผมเดินกลับตึกนอน
" มาๆกูช่วยเห็นแล้วสังเวชว่ะ " ไอ้บิดแม่งพูดแบบเสียไม่ได้
" มึงไม่ต้องเสือกก็ได้ " ผมตบมันแต่วืดเพราะแม่งหลบ
เชื่อป่ะคับว่าไอ้แสบแม่งคอยพยุงผมไปทุกที่เลยอ่ะ ไม่ว่าจะเป็นห้องนอน กินข้าว ไปเรียน หรือแม้แต่อาบน้ำที่ผมต้องเอาขาพาดขอบอ่างแล้วมันก็หาเก้าอี้มาให้แล้วยังราดน้ำให้ผมด้วย อย่าเพิ่งคิดลามกดิวะพวกสัดนี่ เสื้อผ้ากางเกงในกูยังถอดเองได้เว้ย...
" เฮ้ยมึงดูดิ แม่งไปลักแดกไก่ที่ไหนมาวะ สงสัยเจ้าของไก่เค้าวางกับดักไว้ แม่งไม่รู้จักแหกตาดูเลยเจอกับดักงับขาเอา5555 " ไอ้เหี้ยม.3โจทก์เก่าแม่งพูด ปากม๊า...หมา
" สัดมึงเป็นเหี้ยไร พูดตรงๆเลย ควย ต่อยกะกูมั้ย " ไอ้บิดแม่งคงทนไม่ไหว
แต่ผมอ่ะเฉยๆ เพราะว่าไม่พร้อมร่างกายยังไม่สมประกอบว่ะ
" อ่ะกลัวละครับน้อง อย่าทำพี่เลย " มันพูดความหมายเหมือนกลัวนะ แต่น้ำเสียงจะกวนตีนซะมากกว่าเยอะ
" ไอ้สัดนี่เอาอีกซักรอบดีมั้ยวะ " ไอ้บิดเงื้อหมดทำท่าจะต่อย
" เฮ้ยบิดมึงใจเย็นๆก่อนเว้ยเพื่อน ไอ้สวะพวกนี้จะล่อแม่งเมื่อไหร่ก็ได้ ปล่อยให้แม่งเห่าก่อนตายเหอะ " ผมทำไรแม่งไม่ได้แต่ขอตีฝีปากหน่อยเหอะ เชื่อดิแม่งไม่กล้าหรอก
" ปากดีนักนะมึง มึงระวังตัวไว้เหอะ " แม่งขู่ พูดจบแล้วเดินหายไป
" ไอ้เก่งอะไรของมึงวะ ขาแม่งก็ยังเดี้ยงจะไปหาเรื่องอะไรกับพวกมันนักวะ " ไอ้แสบปรามผม
" มึงเชื่อกูเหอะน่า " ผมพูดแบบให้มันจบๆไป
ตลอดเวลาเกือบสองอาทิตย์ที่ผ่านไอ้แสบแม่งดูแลผมอย่างดี จนผมซึ้งในน้ำใจของมันและเพื่อนๆทุกคนเป็นอย่างมาก
" เฮ้ยไอ้แสบ มึงไม่เหม็นเหรอไงวะ " ผมถามมันขณะที่มันกำลังแกะผ้าพันขาของผมออกแล้วพันใหม่เพื่อให้มันเรียบร้อยขึ้น ด้วยความเกรงใจมัน กลัวมันจะรังเกียจและเหม็นเพราะว่าเพิ่งแดกข้าวมาใหม่ๆเดี๋ยวจะอ้วกแตกซะก่อน
"ก้ไม่นี่หว่า กูเฉยๆอ่ะ " มันตอบแบบทำหน้าเนียนๆ แต่ผมว่าแม่งคงต้องเหม็นบ้างล่ะว๊า....
" มึงยังเจ็บอยู่ป่าววะ กูว่าน่าจะดีขึ้นแล้วนะ แม่งไม่เขียวไม่บวมเท่าไหร่แล้วนี่ " ปากมันก็ชวนผมคุย มือมันก็สาละวนกับการแกะผ้าพันขาของผม
" เออ ไหนมึงลองเอามือออกดิ๊ " ผมบอกมันแล้วขยับข้อเท้าขึ้นลงๆ
" จริงของมึงว่ะ กูไม่ค่อยเจ็บแล้ว งั้นมึงไม่ต้องพันแล้วแหละ ผ้าแม่งจะเน่าอยู่แล้วอ่ะ " ผมพูด.......ด้วยความขอบคุณแต่แค่รู้สึกอยู่ในใจไม่กล้าบอกมัน
" มึงไม่ต้องเลยผ้าจะเน่าเหี้ยไรเพิ่งเปลี่ยนใหม่เมื่อวันก่อนนี้เอง แล้วอีกอย่างแม่งยังไม่ครบกำหนดที่หมอสั่งมาเลย ไม่ต้องอวดเก่งนักเลยมึง " มันพูดกับผมแบบสั่งแกมบังคับ ผมเองก็ได้แต่พยักหน้าแบบตามใจมัน มึงจะทำเหี้ยอะไรกับขากูมึงก้ทำไปละกัน และผมก็นั่งมองมันที่กำลังพันผ้าให้ผมอย่างตั้งใจ.....
" ไอ้เหี้ยแสบมึงทำอะไรของมึงนักวะ มึงทำไมไม่พามันไปให้แฟร์ทำ สัดเอ๊ยพันๆไปมั่วๆเดี๋ยวขาแม่งก็พิการหรอก " ไอ้บิดพูดสบประมาทไอ้แสบว่ามันทำผ้าพันแผลให้ผมได้ไม่ดีเท่าแฟร์หรอก
" อ้าวไอ้เหี้ยนี่ ไม่ช่วยแล้วแม่งยังเสือกมาแช่งกูอีก " ผมด่ามัน
" ควยเอ๊ย แค่ง่ายๆแค่นี้มันจะยากอะไรวะ กูดูแฟร์ทำทีเดียวกูก็ทำได้แล้ว และอีกอย่างนะถ้ากูจะทำให้เพื่อนกูซะอย่างอ่ะ แค่นี้กูทำให้ได้อยู่แล้วเว้ย " มันพูดแอบมองหน้าผมแล้วอมยิ้ม แววตามันเหมือนอยากได้คำชม
" จ้า จ้า จ้า......" ผมพูดแก้เขิน
" จ้า เหี้ยไรของมึง " ไอ้แสบทำหน้ากวนๆ
" นี่ถ้าไม่ได้ไอ้แสบนะ ป่านนี้สงสัยกูโดนตัดขาไปแล้วนะเนี่ย " ผมพูดน้ำเสียงชมแกมประชดมัน เพราะว่าถ้าจะให้ขอบใจมันตรงๆเดี๋ยวแม่งจะเหลิงได้ใจ แล้วอีกอย่าง.......ไม่กล้าพูดว่ะ
" เหี้ยนี่ " มันพูดแก้เขิน ท่าทางอายๆแล้วก็สาละวนอยู่กับการพันผ้าที่ขาผมอยู่นั่นแหละ
" เฮ้ย....เมื่อไหร่แม่งจะทำเสร็จซักทีวะ พอชมหน่อยแม่งพันใหญ่เลยนะมึง " ผมแกล้งทำเสียงดัง เพื่อหยุดอารมณ์ของแต่ละคนไม่ให้เพ้อเจ้อไปมากกว่านี้
" เก่งๆ...... เราโดนงัดตู้อ่ะ " เสียงอีหวานพูดวิ่งหน้าตาตื่นมาเลย
" อ้าว.... โดนงัดได้ไงวะ " ผมถามแบบทั้งงงทั้งตกใจที่ใครวะ แม่งกล้างัดตู้ของหลานมาสเตอร์ แล้วอีกอย่าง....ใครวะแม่งช่างกล้าแกล้งเพื่อนกู
" แล้วของอะไรมึงหายไปมั่ง " ไอ้แสบถาม
" ก็มีแค่ตังไม่กี่บาท แต่ว่ามันรื้อเสื้อผ้าเราเละหมดเลย " อีหวานบอกเหมือนมีความหมายอื่น พวกผมก็มองหน้ากันแบบว่าไงอ่ะ......เอาล่ะสิทีนี้โดนแล้วมั้ยล่ะอะไรทำนองนั้น
" แล้วมึงบอกมาสเตอร์ยังวะ " ไอ้บิดถาม
" ยังเลย พอเรารู้ก็มาบอกพวกนายก่อน " อีหวานตอบ
" งั้นมึงรีบไปบอกเลย มัวช้าทำเหี้ยไร " ผมดุมัน แต่ก็ยังแอบดีใจที่มันคิดถึงพวกผมเป็นคนแรก แต่ว่ายังไม่ทันที่อีหวานจะไปบอกมาสเตอร์.....
" ฮือ ๆๆๆๆ " ผมได้ยินคนเดินร้องไห้มาเสียงคุ้นๆ พวกผมก็รีบหันไปมองตามต้นเสียงเป็นสายตาเดียวกันทันที
" มึงเป็นอะไรวะ " ไอ้แสบเดินไปเอามือจับหน้าไอ้กระรอกทั้งสองข้างแล้วพยายามที่จะสบตามันเพื่อหาคำตอบ แล้วถามด้วยความหงุดหงิด ตกใจ และสงสัยเมื่อได้เห็นไอ้กระรอกเดินร้องไห้สะอึกสะอื้นมา
" ฮือๆๆๆ " ไอ้กระรอกพยายามจะพูด แต่ฟังไม่รู้เรื่อง
" ใครทำมึง?!! " ผมถามเสียงดุ แต่แฝงไว้ด้วยความกังวลและเป็นห่วง ยิ่งเมื่อได้เห็นรอยแดงที่กกหูและช่วงแก้มของมัน ไอ้บิด ไอ้แสบ อีหวาน พากันจับหน้าไอ้กระรอก แล้วพลิกดูรอยแดงนั้นอย่างตกใจ แล้วหันมามองหน้าผมแบบรู้เหตุผลที่ไอ้กระรอกร้องไห้แล้ว .......เอาไงดีวะ
" กระรอกมึงไม่ต้องร้อง เดี๋ยวกูจัดการให้ " ผมพูดพยายามปลอบอยากให้มันหายจากร้องไห้ แต่พูดได้แค่นี้
" ไอ้เหี้ยลูกชิ้นมึงหายหัวไปไหนมา ไม่อยู่กับไอ้กระรอกมัน มึงปล่อยให้คนอื่นมาแกล้งมันแล้วไม่ยอมมาบอกพวกกูวะ " พอไอ้บิดเห็นไอ้ลูกชิ้นที่กำลังเดินมาก็กล่าวโทษไอ้ลูกชิ้นที่ไม่คอยดูแลและเป็นหูเป็นตาให้เพื่อน
" เราทำแล้ว เราไม่ได้ทิ้งกระรอกไปไหน " ไอ้ลูกชิ้นพูดเสีงเศร้าแล้วก็เอามือที่มันซ่อนไว้ข้างหลัง ยื่นออกมาให้พวกผมดู
" หือ.......เย็ดแม่ง แบบนี้แม่งตั้งใจหาเรื่องแล้วนี่หว่า " ไอ้บิดโมโหจนมือสั่น กัดฟันดังกรอดๆ เมื่อเห็นเศษของในมือที่ไอ้ลูกชิ้นแบให้ดู..... มันคือเศษเกมบอยคู่ชีพของมันที่ตอนนี้เป็นเพียงเศษแผงวงจรพังๆและเศษพลาสติกแตกๆ
" ใครทำวะ.......... มึงอย่าบอกนะ " ไอ้แสบถามพวกมัน แต่เหมือนว่ามีคำตอบอยู่แล้วในใจว่าหมาตัวไหนเป็นคนทำ!!!!.....
" คนเดียวกับที่ทำไอ้กระรอกใช่มั้ย ? " ผมถาม
" อืม.... ฮือๆๆๆ" มันพยักหน้า ไอ้กระรอกก็พยักหน้าทั้งๆที่น้ำตากำลังไหลเปื้อนแก้ม
คิดดูนะว่าไอ้คนที่แม่งทำอีหวาน ไอ้ลูกชิ้น ไอ้กระรอกได้นี่แม่งต้องระยำสุดๆอ่ะ เพราะว่าคนไม่มีพิษมีภัยกับใครแบบพวกมัน มันยังกล้าทำได้ลงคอขนาดนี้ แล้วพวกผมก็ซักมันจนได้ความว่า ขณะที่ไอ้ลูกชิ้นกำลังเล่นเกมอยู่หลังตึก ส่วนไอ้กระรอกก็นั่งเล่นอะไรของมันไปเรื่อย มีไอ้เหี้ยม.3 ส้นตีนๆ กลุ่มเดิมจะมาแย่งไอ้ลูกชิ้นเล่นเกม แต่มันไม่ให้ก็เลยโดนตบไปหลายที พอมันไม่ยอมหนักๆเข้าพวกมันก็แย่งเอาเกมบอยของไอ้ลูกชิ้นไปกระทืบทิ้งให้พัง ไอ้กระรอกโมโหจึงสู้ แต่ว่ามันสู้ไม่ได้ เพราะนอกจากตัวมันจะเล็กกว่าแล้ว ไอ้ม.3 ก็ยังชอบใช้วิธีหมาหมู่เช่นเดิม ไอ้กระรอกถึงได้หูแดงก่ำ ไอ้ลูกชิ้นถึงได้เดินจุกมาอย่างที่เห็น......
" เฮ้ย!!!....." ไอ้แสบร้องตกใจเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ แล้วก็วิ่งหายไป ปล่อยให้พวกผมนั่งงงกันอยู่ว่ามันทำอะไรของมัน แป๊บเดียวมันก็วิ่งกลับมาใช้เวลาไม่ถึงสองนาที
" ไอ้เก่ง ไอ้บิด ตู้มึงสองคนกะของกูก็โดนด้วยว่ะ " ไอ้แสบวิ่งกลับมาบอกด้วยสีหน้าเหร๋อหร๋า ว่าตู้ของพวกผมก็อยู่ในสภาพแย่ไม่ต่างกัน
นึกภาพดูนะว่าตู้ไม้อัดสูงประมาณเอว มีประตูเปิดปิดสองบาน ด้านบนตู้เอาไว้วางตระกน้าใส่เสื้อผ้าที่ใช้แล้ว เรียงกันเป็นแถวยาวๆ สลับกับชั้นผึ่งผ้าเช็ดตัว ที่ตอนนี้โดนของแข็งทำลายจนเป็นรูโบ๋ขนาดหัวคนมุดเข้าไปได้ และของที่อยู่ในตู้ก็ถูกรื้อออกมาโดยนอยู่ด้านนอกตู้ และที่ผิวตู้ก็มีแต่รอยของ "รองเท้า" และนั่นก็หมายความว่าทุกคนในกลุ่มของผมกำลังโดนเล่นงานจากบุคคลบสงพวกทั้งในที่ลับและในที่แจ้ง มันงคงถึงเวลาและจำเป็นที่สุดแล้วที่จะต้องลุกขึ้นมา "สู้ " เพื่อจบปัญหาบ้าๆแบบนี้ซักที
" เดี๋ยวเราไปบอกมาสเตอร์ก่อนนะ " อีหวานพูดจบกำลังจะหันหน้ารีบเดินไปบอกมาสเตอร์
" มึงไม่ต้องไป อีหวาน " ผมห้ามมัน โดยหมายที่จะจัดการเรื่องแบบนี้ด้วยตัวเอง
ผมไม่อยากเป็นลูกแหง่ขี้ฟ้องที่แก้ปัญหาด้วยตัวเองไม่ได้ ผมไม่เถียงว่ามาสเตอร์จะช่วยพวกผมได้ แต่มันไม่ใช่ในแบบที่ผมต้องการ อย่างมากมาสเตอร์ก็ทำได้แค่ จับคนที่ทำมาลงโทษ ทำทัณฑ์บน หรืออะไรทำนองนั้น แต่กว่าจะหาคนที่ทำมาได้แบบมีหลักฐาน ทุกคนในตึกก็จะเดือดร้อน ถูกเหมาเอาหมดว่ามีคนที่ทำเรื่องแย่ๆแบบนั้นกำลังนั่งปะปนอยู่ในนี้ซ฿งมันเป็นใคร......ผมก็รู้อยู่แก่ใจดี
" พวกมึงตามกูมานี่ " ผมสั่งแล้วลุกขึ้นเดินไปหลังตึกที่เงียบ มืด และเต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ๆ และที่สำคัญมันลับตาคน โดยมาพวกผมทั้งหมดเดินตามมาด้วยความเครียด
พวกผมหกคนยืนอยู่ในที่หมาย บางคนก็ยืนพิงต้นไม้ บางคนก็นั่งกอดเข้า บางคนก็นั่งเอามือกุมขมับ ทำอยู่อย่างนั้นท่างกลางเสียงหวีดร้องของจิ้งหรีดเรไร โดยไม่มีแม่แต่เสียงปริปากของใครแม้แต่คนเดียว.......จนกระทั่ง
" ไอ้ชิ้นมึงไปล่อพวกมันมาหากูที่นี่ " ผมบอกแล้วหันไปมองหน้าเพื่อนผมที่เหลือใช้สายตาถามมันว่าพวกมึงพร้อมที่จะอยู่ข้างกูมั้ย ? ซึ่งในใจผมรู้ซึ้งถึงคำตอบเป็นอย่างดีอยู่แล้ว
" เราไปด้วย " เสียงไอ้กระรอกวิ่งตามไอ้ลูกชิ้นไป โดยที่ผมไม่ต้องบอกและมันเป็นความรับผิดชอบของพวกมันที่จะหาทางล่อไอ้เหี้ยม.3หัวโจกมาที่นี่ให้ได้ และผมก็รู้ดีว่าถ้ามันแน่จริงมันต้องมา.........
ชั่วอึดใจเดียว ผมก็เห็นไอ้กระรอกและไอ้ลูกชิ้นยืนอยู่ที่มุมตึกด้วยสายตาที่กลัว และหวาดวิตก แต่นั่นยิ่งทำให้ผมและพวกรู้สึกว่าต้องเข้มแข็งขึ้นมาอีกมากๆ.....เพื่อพวกมัน
แล้วไอ้เหี้ยม.3 ก็เดินออกมาจากเงามืดของมุมตึก โดยมีไอ้ปิยะหัวโจกเดินนำหน้าและพวกๆมันอีกสามคน คือไอ้วิน ไอ้เอก และไอ้เดี่ยว ดูจากสีหน้ามันแล้ว มันก็พร้อมเต็มที่เหมือนกันในฐานะของเจ้าถิ่น....
" อีหวานมึงหลบไป " ไอ้บิดบอกให้อีหวานหลีกไป แต่อีหวานสีหน้าลังเล ไม่อยากทำตามที่ไอ้บิดบอก
" กูบอกให้มึงหลบไปมึงก็ไปสิวะ " ไอ้บิดขึ้นเสียง
แล้วอีหวานก็หลบไปยืนกอดคอกับไอ้กระรอกไอ้ชิ้น ด้วยความสับสนว่าไม่รู้จะทำตัวยังไงดี มันคงตื่นเต้นที่ได้อยู่ในเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก
" มึงมีอะไรว่ามา " ไอ้ตัวเหี้ยสุดๆแม่งถามผมหน้าตากวนตีนเหลือคณานับ
ผมไม่ตอบได้แต่ยืนมองหน้ามัน....เพื่อค้นหาความดีในแววตาของมัน.......ซึ่งไม่มี
" อ้าว ....ไอ้เหี้ยนี่กูอุตส่าห์มาหาถึงที่แล้ว ถามเสือกไม่ยอมตอบ ไม่กล้าเหรอไงวะ " มันยั่วโทสะผม ผมก็ไม่ตอบ แต่หมัดแรกของผมไปถึงหน้าของมันแล้ว เจอไปหมัดแรกมันก็สวนมาทันที ผมเองก็โนมันไปเต็มๆเหมือนกัน แต่ก็ยอมแลกเพื่อเข้าประชิดตัวมันให้ได้มากที่สุด ด้วยกายภาพแล้ว ม.1 กับ ม.3 อ่ะมันกระดูกคนละเบอกันอยู่แล้ว ผมจึงต้องออกแรงทั้งหมดที่มี เตะ ต่อย ตีเข้า ทำทุกอย่างที่จะทำได้เพื่อให้มันได้เจ็บมากที่สุด และมันก็สู้สุดใจเหมือนกัน
ผมเหลือบไปเห็นไอ้บิดกำลังนั่งเอามือกดคอไอ้เหี้ยวินที่นอนหงายอยู่กับพื้นและตะบันหมัดใส่มันอย่างไม่ยั่งด้วยความแค้นสุดๆแต่.....
" โอ๊ยๆๆ " เสียงไอ้แสบเพื่อนผมที่กำลังโดนไอ้เอกกับไอ้เดี่ยวรุมอยู่ร้องอย่างเจ็บปวด ผมเองก็กำลังฟัดกับไอ้เหี้ยปิยะอยู่แบบพลาดไม่ได้แม้แต่เสี้ยววินาทีเดียว คือต่อยกันจนจะหมดแรงอยู่แล้วตอนนี้กคลกวงในกันอยู่ ผมหันไปสบตาอีหวานซึ่งมันกำลังหันรีหันขวางอยู่ด้วยความลังเลว่าจะทำยังไงดี อีหวานก็มองหน้าผมแล้วเหมือนมันก็ได้คำตอบ
" มึงทำเพื่อนกูเหรอ " อีหวานวิ่งเข้าไปถีบไอ้เหี้ยเอกที่กำลังรุมไอ้แสบอยู่ล้มทั้งยืนแล้วตามด้วยไอ้กระรอกและไอ้ลูกชิ้นที่ปรี่เข้าไปจัดการแจก "ยำตีน" ให้มันได้ลิ้มรส ใครจะไปรู้ว่าหน้าหวานๆติ๋มๆอย่างมันเวลาบู๊ก็เอาเรื่องเหมือนกัน แล้วก็เพิ่งจะได้ยินมันพูดคำว่า "กู" วันนี้เป็นครั้งแรก สิ้นเสียงหมัด เสียงเตะ ก็เหลือแต่เพียงแค่เสียงหอบ.......
" ไอ้สัด....ไม่จบแค่นี้หรอกมึง " ไอ้ปิยะเห่าทิ้งท้ายด้วยความที่หมดแรงสู้ต่อแล้วเอามือปาดเลือดออกจากหน้าของมันเอง แล้วกระเสือกกระสนลุกขึ้นแล้วพวกๆมันก็ลุกขึ้นตามไปอีกฟากหนึ่งของตึกอย่างทุลักทุเล
ผมเริ่มหันไปมองความเป็นไปรอบข้างอีกครั้งเห็นไอ้บิดยืนเหงื่อออกท่วมตัว
" เป็นไงมั่งวะมึง โดนไปกี่ดอกล่ะสัด" มันถามผมยังไม่วายกวนตีนแต่ผมเห็นแล้วว่ะ ปากแม่งเจ่อเลือดกลบปากเชียว
" สัด มึงดูเอาดิ " ผมบอกพลางเอามือจับที่โหนกคิ้วของตัวเองที่ปวดตึบๆ เอามาดูว่าที่เปียกๆอยู่นี่เหงื่อหรืออะไรกันแน่... พอแบมือออกก็เห็นเลือกสดๆ แล้วที่สำคัญนะข้อเท้าที่ตกรูแย๊อ่ะแม่งปวดชิบหาย
" เก่งมึงเป็นไรมากป่าววะ เหี้ยกูเห็นเลือดมึงออกเต็มเลย" ไอ้แสบแม่งถามผมทั้งๆที่ตัวมันเองยังลุกไม่ขึ้น มีอีหวานไอ้ชิ้นไอ้กระรอกนั่งประคองอยู่ข้างๆ
" ชิบหายแล้ว " แค่ผมหันไปมองหน้ามันชัดๆก็ตกใจเพราะว่าหน้ามันตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดที่ไหนอาบ เลอะไปถึงคอและเสื้อมันก็เปรอะเลือดสีแดงฉาน
ผมกับไอ้บิดรีบเข้าไปหามันเห็นมันแล้วรู้สึกสลด และหดหู่ใจเป็นอย่างยิ่งที่มีส่วนทำให้เพื่อนต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้
" ทำไงดีวะ "ไอ้บิดถาม
" พาแสบไปหาแฟร์เถอะ " อีหวานออกความเห็นน้ำเสียงเป็นห่วง แต่ว่าตัวมันนะไม่เป็นเหี้ยไรเลยอ่ะไม่โดนซักหมัด
" ไปเหี้ยไรล่ะ มึงลองไปสิมีหวังได้โดนไล่ออก " ผมพูดไปมือก็เอาชายเสื้อของตัวเองเช็ดเลือดที่หน้าของไอ้แสบไปด้วยความเป็นห่วงมัน
" แล้วพวกเราจะทำยังไงกันดีล่ะ " ไอ้กระรอกแม่งหน้าเสียเพราะว่าคราวนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆแล้ว
" ไปหาป้าดำ " ผมบอก เพราะว่าจะให้พาสังขารสภาพแบบนี้ไปก็คงไม่ได้แน่ๆ จึงเหลือทางสุดท้ายคือไปหาป้าดำ เพราะว่าไม่มีทางเลือกอื่นเหลือให้เลือกอีกแล้ว
พวกผมพากันลากสังขารที่บอบช้ำไปหาป้าดำที่ร้าน
" ป้าดำๆ เปิดประตูให้ทีดิวะป้า " ไอ้บิดเรียกป้าดำที่ยังไม่ปิดร้าน เพราะว่าตอนนั้นน่าจะประมานสองทุ่มกว่าๆ
" เฮ้ย... ชิบหานแล้ว ไปกัดกับหมาที่ไหนมาวะ " ป้าดำแม่งอวยพรให้พวกผมทันทีที่เห็น ด้วยนิสัยกวนตีนส่วนตัว แต่เปี่ยวไปด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรและอบอุ่น
" โห...... ทำไมหนักขนาดนี้วะ " ป้าดำถาม
" อย่ามัวถามอยู่เลยป้า ช่วยไอ้แสบมันก่อนเหอะ " ผมบอก
" เดี๋ยวนะกูปิดร้านก่อน.... ไปๆๆพวกมึงกลับไปนอนได้แล้ววันนี้กูปิดร้านไว " เสียงอีป้าดำไล่เด็กคนอื่นๆที่นั่งแดกขนมอยู่แถวๆหน้าร้าน จะว่าไปป้าดำมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรอย่างที่คิด ป้าดำมันยอมที่จะลดรายได้ลงนิดนึง เพื่อนที่จะไม่ให้ใครเห็นพวกผมและเพื่อที่จะมีเวลาดูแลพวกผม
" โถ่เอ๊ย...... ที่เห็นเลือดเยอะๆนี่ไม่เป็นไรเท่าไหร่หรอก แค่เลือดกำเดาออกแล้วก็ปากแตกนิดเดียวเอง " ป้าดำเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าไอ้แสบ ขณะที่พวกผมก็ยืนเอาผ้าห่อน้ำแข็งประคบตามหน้าตามตัวกันคนละถุงสองถุง
" เป็นไงล่ะมึงหายซ่ากันเลยมะ กวนตีนดีนัก เจอเค้าแจกตีนมาล่ะสิมึง " ป้าดำนี่ไม่รู้ว่ามันคิดยังไงของมัน มันจะช่วยหรือมันจะซ้ำเติมกันแน่
" โถ่ป้า.....ไม่ได้อะไรเลยแม่งมาหาเรื่องก่อนอ่ะ ถ้าไม่สุ้แม่งพวกผมก็โดนแม่งแกล้งอยู่แบบนี้ไม่เลิกซักทีอ่ะ ทีหลังแม่งจะได้ไม่ต้องมายุ่งกันเลย" ไอ้บิดแก้ตัว
" มึงไม่รู้อะไรไอ้พวกนี้นะมันหมาหวงก้างมันไม่เลิกตอแยมึงง่ายๆหรอก " ป้าดำพูดเล่นเอาพวกผมเงยบไปเหมือนกัน
" เอาๆๆๆ อย่ามัวครวญครางกันอยู่ อีหวานมึงไปเอาเสื้อผ้ามาให้มันเปลี่ยน แล้วเดี๋ยวชุดพวกนี้กูจะเอาไปซักให้ แล้วอย่าเสือกใครรู้ล่ะ ว่ามาซุกหัวกันอยู่ที่นี่อ่ะ " ป้าดำสั่ง
แล้วอีหวานไอ้ลูกชิ้นไอ้กระรอกก้เดินกลับไปที่ตึกเอาเสื้อผ้าชุดนอนใหม่มาให้พวกผมเปลี่ยนเพื่อทำลายหลักฐาน
" ที่ตึกปกติไม่มีอะไรเคลื่อนไหว " อีหวานกลับมารายงานความเปลี่ยนแปลงพร้อมเสื้อผ้า
" แล้วไอ้เหี้ยพวกนั้นอ่ะมันหายไปอยู่ไหนกัน " ไอ้บิดถาม
" ไม่รู้อ่ะไม่เห็นมันเลย แต่เราว่ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเข้าตึกเหอะจะได้เวลาเข้านอนแล้ว เดี๋ยวจะซวยกันอีกรอบสอง " อีหวานชักเริ่มออกคำสั่งเป็นแระ
" เอ้าเดี๋ยวๆๆๆ....ทายานี่กันก่อน " ว่าแล้วอีป้าดำก็ล้วงเอาขวดยาอะไรไม่รู้ออกมาจากกล่องแล้วก้ป้ายให้พวกผมคนละทีสองที มันก็คล้ายๆยาหม่องนะร้อนๆ แต่อีป้าดำบอกว่าแก้ฟกช้ำได้ดี แล้วก็ส่งให้พวกผมที่เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเรียบร้อยแล้วมา1ขวดแล้วบอกให้พวกผมรีบกลับไปซะ
" ไปเหอะอย่ามัวช้าอยู่ " ไอ้บิดรีบให้กลับไปตึกนอนแล้วพวกผมทำท่าจะเร่งเดินกลับตึก
" ค่ายา80บาทนะเว้ย... ไม่ต้องรีบจ่ายก็ได้นะเอาไว้วันหลังก็ได้" เสียงอีป้าดำไล่ตามหลัง
" เอาคืนไปเลยอีป้าดำ พวกผมเจ็บตัวจะตายห่าจะช่วยซักนิดแม่งยังจะคิดตังอีก " ไอ้บิดเดินกลับไปยื่นขวดยาคืนให้อีป้าดำเสียอารมสุดๆที่อุตส่าห์หลงดีใจว่าจะได้ของฟรีจากอีป้าดำจิงๆบ้าง
" เออๆๆๆ งั้นพวกมึงเอาไปทากันละกัน ไม่ต้องคืนอ่ะ ฟรีๆ" อีป้าดำพูดท่ามกลางสีหน้ากึ่งเชื่อกึ่งไม่เชื่อของพวกผม
" แน่ใจนะ " ไอ้บิดถามย้ำ
" เออๆๆ " ป้าดำตอบแบบปัดรำคาญ แล้วไอ้บิดก็รีบเดินมาด้วยกลัวว่าอีป้าดำจะเปลี่ยนใจ..... กำลังจะเดินคล้อยหลังมาอยู่แล้วเชียว
" แล้วค่าซักเสื้อนี่ค่อยมาจ่ายตอนซักเสร็จแล้วน๊า.............. ตัวละ30นะ ไม่รู้จะซักออกรึป่าวด้วยนะเนี่ย ไม่รู้มันฯลฯ..." ยังไม่วายที่มันจะมียอดเงินลอยตามมาแถมมันยังบ่นอะไรพึมพำของมันจนผมเดินหายไปลับตา จนพวกผมส่ายหัวว่า......เฮ้อ........อีป้าดำก็เป็นอีป้าดำวันยังค่ำ แต่ใจก็รักป้าดำอยู่ไม่น้อย 
| Create Date : 27 มิถุนายน 2550 |
| Last Update : 27 มิถุนายน 2550 0:55:43 น. |
|
21 comments
|
| Counter : 5328 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: HAG  วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:1:59:50 น. |
|
|
|
| โดย: Kurt Narris วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:2:20:44 น. |
|
|
|
| โดย: เราหล่อมาก วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:3:57:38 น. |
|
|
|
| โดย: Nisasa วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:7:37:17 น. |
|
|
|
| โดย: น้องนู๋_หมูหวาน(ไม่ได้ล็อคอิน) IP: 203.147.5.150 วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:8:10:59 น. |
|
|
|
| โดย: Cheerfully วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:10:03:30 น. |
|
|
|
| โดย: Kurt Narris วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:10:51:04 น. |
|
|
|
| โดย: สันดานเสีย วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:13:33:32 น. |
|
|
|
| โดย: หมวยเคี้ยง วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:16:23:16 น. |
|
|
|
| โดย: Not IP: 58.9.35.245 วันที่: 27 มิถุนายน 2550 เวลา:21:30:30 น. |
|
|
|
| โดย: P - BlueWizard IP: 124.120.149.20 วันที่: 28 มิถุนายน 2550 เวลา:0:03:14 น. |
|
|
|
| โดย: เม IP: 58.8.166.112 วันที่: 28 มิถุนายน 2550 เวลา:0:43:01 น. |
|
|
|
| โดย: P_Poy วันที่: 29 มิถุนายน 2550 เวลา:0:16:14 น. |
|
|
|
| โดย: น้องแซก IP: 58.9.228.131 วันที่: 29 มิถุนายน 2550 เวลา:21:26:17 น. |
|
|
|
| โดย: coco-melon วันที่: 31 พฤษภาคม 2551 เวลา:22:12:09 น. |
|
|
|
| โดย: tua-note IP: 110.164.17.201 วันที่: 14 ตุลาคม 2552 เวลา:23:43:42 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [
แม่หายแล้ว ขอบคุณ