การกลับมาใหม่......หรือแทนที่

พวกมึงเคยไม่ยินดียินร้ายต่อสิ่งรอบข้างมั้ย


เคยปล่อยวางและปลงต่อทุกสิ่งที่เกิดขึ้นและเป็นไป


รอบๆตัวกันป่าววะ


กูอยู่ในสภาพไร้ความรู้สึก


ไม่รู้ร้อนรู้หนาว


ปล่อยวันเวลาให้ล่วงเลยผ่านไป


อยากหนีสิ่งแวดล้อมเดิมๆความทรงจำเก่าๆไปให้พ้นๆ


อยากย้ายไปอยู่โรงเรียนตชด.แถวเชียงของให้รู้แล้วรู้รอด



แต่ก็ทำไม่ได้ว่ะ


จนใครๆก็พากันบ่นว่า


"มึงพูดเป็นอยู่คำเดียวเหรอไงวะ"


"เออ"


"เรื่องของมึง"


"ก็แล้วแต่..."



วนเวียนอยู่แค่เนี้ยะ

แต่จะให้กูทำไงได้

ใครมันจะรู้สึกหรือเข้าใจความรู้สึกกูได้นอกจากตัวกูเอง

และสิ่งเดียวที่กูทำได้ตอนนี้ก็คือ


ปลง


และปล่อยวาง

.
.
.
.
.
.
.
.





"ไอ้เก่งเป็นอะไรนักหนาวะ เลิกทำตัวแบบนี้ซักทีเหอะ"
ไอ้แสบแม่งบ่นขึ้นเสียงกับกูหน้าแดงก่ำ



กูได้ยินก็หันไปมองหน้ามัน

แล้วก็หันหน้ากลับมามองต้นไม้ต้นเดิมต่อ


"ทำแบบนี้มึงไม่รักตัวเองเลยนะนี่"

"ไอ้บิดมันก็ตายไปแล้ว ยังไงมึงก็ช่วยไรมันไม่ได้หรอก"

"ถึงมึงจะตายตามมันไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น"

"นี่ถ้าวิญญาณไอ้บิดมาเห็นมึงสภาพแบบนี้มันคงเสียใจน่าดู"


ไอ้เหี้ยแสบด่ายังกะมันเป็นแม่กู

แต่กูคงทำได้เพียงแค่ "รับฟัง"


มันนั่งเงียบ
หอบเบาๆด้วยความเหนื่อยเพราะว่าแม่งใส่อารมณ์เหลือเกิน


กูเองก็ยังคงตั้งหน้าตั้งตาปล่อยใจลอยไปกับลมที่พัดสัมผัสกิ่งไม้รอบตัว



"ไอ้เก่งทำไมมึงไม่คิดถึงคนที่ยังอยู่ กูที่ยังมีชีวิต ยังหายใจอยู่ข้างๆมึงเนี่ย"


"มึงมองข้ามไปแล้วใช่มั้ย กูขอร้องละนะ"


"ช่วยกลับมาเป็นเก่งคนเดิมของกูได้มั้ย"


.
.
.
.
.
.


มันเงียบ


ก้มหน้าลง



น้ำตาหยดลงบนพื้น



แหมะ



แหมะ.....




"กูสัญญาว่าจะรักมึงมากขึ้นเป็นสองเท่า ทั้งๆที่กูรักมึงหมดทั้งใจมาตั้งนานแล้ว"




มันพูดน้ำตามันก็ยิ่งพรั่งพรูออกมาไม่หยุด



กูหันไปมองหน้ามัน



หน้ามันที่แดงก่ำ



เสียงที่สั่นเครือ



น้ำตาที่ไหลเป็นสาย



สิ่งเหล่านั้นที่เห็น


กลายเป็นสิ่งที่ทำให้ต่อมรับรู้ความรู้สึกเริ่มกลับคืนมา


กูเริ่มรู้สึกตัว


และเริ่มรับรู้ความเป็นไปของสิ่งรอบข้าง

เริ่มสังเกตุตัวเอง


และเริ่มสังเกตุคนที่รักกู


และคนที่กูรักที่ยังเหลืออยู่.....



"นะนะ....ขอร้องละเก่ง จะให้กูทำไงก็ยอม"


มันพูดจบก็เอาหน้ามาซบตรงไหล่กู


น้ำตาไหลจนเสื้อกูเปียกเป็นดวง


กูเอามือโอบมันไว้



ทั้งรักทั้งสงสาร


แต่มืออีกข้างก็กำลอคเกทนิ้วมือไอ้บิดที่คล้องคออยู่ตลอดเวลา


"มึงไม่ต้องทำไรหรอกไอ้แสบ แค่อยู่ข้างๆกูแบบนี้ก็พอ"


เป็นแค่คำตอบเดียวที่กูให้มันได้ในตอนนั้น



เอาน่าชีวิตมันก็แบบนี้ล่ะวะ




.
.
.
.
.
.
.



คืนนี้ก็เป็นคืนสู่เหย้าแล้ว

รุ่นพี่คนเก่าๆที่คุ้นเคย

คงกลับมาเยี่ยมโรงเรียนและรุ่นน้องที่คุ้ยเคย


มันก็คงเหมือนคนที่กลับมาเก็บรอยเท้าตัวเอง



กลับมาซึมซับกับความทรงจำดีๆที่ผ่านไป


โต๊ะจีนที่ตั้งเรียงรายเต็มสนามฟุตบอล


ถัวแระที่ยืนหน้าเหี่ยวอยู่บนเวที


โดยมีไอ้โน๊ตเชิญยิ้มยืนปากห้อยอยู่ข้างๆ




ไม่ได้ทำให้กู "ขำ" เลยซักนิด



ออเดิร์ฟที่วางตรงหน้า


หมูหันตัวน้อยที่นอนหลับตาพริ้มอยู่


ไม่ได้ทำให้กูลิ้มรสชาดได้อย่างที่เคยเป็น


กูได้แต่จ้องหน้ามัน

แทนที่จะเป็นความอยากอาหาร













แต่เสือกกลายเป็นความเวทนาเจ้าหมูน้อยที่ต้องมาชิงตายห่าไป
ซะตั้งแต่ยังเล็ก


เหมือนเพื่อนกูไม่มีผิด

.
.
.
.
.
.



อะไรๆรอบข้างก็ล้วนแต่ทำให้กูคิดถึงแต่มัน...........






"ไอ้เก่งเป็นไงมั่งสบายดีป่าววะ" เสียงใครก็ไม่รู้ข้างๆหูกอดคอกูจากทางด้านหลัง


กูหันไปมองก็ไม่เห็นเพราะว่ามันใกล้เกินไป


แต่แล้วก็หันไปอีกที


ถึงแม้หลายๆอย่างจะเปลี่ยนไปแต่กูก็ยังจำได้


ขาวขึ้น..


ดูละอาดขึ้น...



ผมยาวขึ้น..



และที่สำคัญ.....หล่อขึ้น



"หวัดดีคับพี่กานต์ ไม่ได้เจอนานสบายดีป่าวพี่" กูทักเค้าพยายามฝืนแล้ว

"สบายดี พวกมึงอ่ะเป็นไงกัน ได้ข่าวแต่ละคนเปรี้ยวๆทั้งนั้น" พี่กานต์แซว




เออเนอะ....กูมัวจมอยู่กับความเจ็บปวดจนสิ่งรอบข้างเปลี่ยนไปมากมายจริงๆ


"ก็เรื่อยๆอ่ะพี่" กูตอบ


"อาไรวะ เจอหน้ากันทั้งทีแทนที่มึงจะดีใจทำไมหน้าเหี่ยวยังงี้วะไอ้เก่ง"

"ผมก็ดีใจแหละพี่ แล้วพี่อ่ะทำไรมาหล่อขึ้นเยอะเลย" กูทักทายต่อ


"ก็อยู่เฉยๆนี่แหละ คนมันหล่ออยู่แล้วนี่หว่า" ดูพี่กานต์มันตอบ

กูไม่ตอบได้แต่หันไปมองหน้าไอ้แสบทำหน้าเซ็งๆคนหล่อ


"นั่งกินด้วยคนดิวะ" พี่กานต์นั่งลงตรงเก้าอี้ที่ว่างอยู่สองตัว


"กูจะแดกทันพวกมึงมั้ยนี่" พี่กานต์ถือตะเกีบค้างอยู่ในมือ


เพราะหมูน้อยที่กูเวทนาอยู่เมื่อกี๊

หายไปเหลือแต่ซี่โครง..


หันไปมองก็เห็นแต่อีหวานที่ปากมันแผล่บ.....อยู่ใกล้ๆ



กูได้แต่ปลง..



ไอ้เหี้ยพวกนี้สันดานไม่เคยเปลี่ยน



โถ.......เจ้าหมูน้อย



"พี่กานต์คืนนี้นอนไหนอ่ะ" ไอ้แสบถาม


"ยังไม่รู้จะได้นอนรึป่าวเลยว่ะ"


"อ่ะไม่นอนที่ตึกเหรอพี่" ไอ้แสบถามต่อ

"ไม่ว่ะ เดี๋ยวมาสเตอร์แม่งด่าเอา"


"พวกไอ้จิ้นแม่งชวนไปเที่ยวต่อว่ะ" พี่กานต์ทำท่าเบื่อๆ



"พี่กานต์ฝากไอ้เก่งไปด้วยคนดิ ตั้งแต่ไอ้บิดตายเกือบปีแม่งยังทำใจไม่ได้เลย" ไอ้แสบแม่งฟ้อง



"เฮ้ย... มึงว่าไรนะ" พี่กานต์ทำเสียงตกใจ


"บิดแม่งตายไปแล้วพี่ รถคว่ำ" ไอ้แสบต่อ


"เฮ้ยไม่มีใครเล่าให้ฟังเลยว่ะ ไอ้เก่งมึงปลงเหอะเด๋วคืนนี้ไปกะกู" พี่กานต์ชวน


"ไปได้ไงมีหวังโดนไล่ออกดิ" กูค้าน



"อ่ะ มึงลืมไปแล้วเหรอว่ากูเป็นใคร" พี่กานต์พูดจบแม่งทำหน้าโคตรเหี้ยอ่ะ



"เอาจิงดิพี่" กูอึ้ง


"คืนนี้มึงไปรอที่หลังตึก ไปก่อนนะเว้ยเหี้ยจิ้นแม่งเร่งแล้ว" พูดจบพี่กานต์แม่งก็เอามือมาบีบหลังคอกูสองสามทีก่อนไป

เอาละกู....



ทำไงดีวะ
...



"กูจะไปดีเหรอวะ...... กูว่ากูไม่ไปดีกว่าว่ะ เหี้ยฉายเดียวแม่งเสี่ยง" กูพ้อ


"ไปเหอะเก่ง เผื่อมึงจะรู้สึกดีขึ้นมั่ง" ไอ้แสบพยายาม

"ไปเหอะเก่ง ปล่อยวางมั่ง" ไอ้หมัดเสริม



"ไปนะเก่งเดี๋ยวเราดูต้นทางให้เอง" ไอ้เหี้ยเหยินยุเต็มที่




ระหว่างที่กูกำลังลังเลอยู่ ก็เหมือนมีมือเย็นๆมาวางบนบ่ากูงี้สะดุ้งโหยง

คิดว่าผีไอ้เหี้ยบิด

"เก่ง พี่กานต์มาขอบราเดอร์แล้วนะ คืนนี้ไปค้างบ้านพี่เค้าได้" บราเดอร์พูด



เล่นเอากูใจหาย



"ปี๊นนนน ปี๊นนนนน"



"ไอ้เก่งจะไปได้ยังวะชักช้าชิบหาย" เสียงพี่กานต์แหกปากเรียกจากในรถ



แล้วกูก็รีบวิ่งมาขึ้นรถทิ้งบราเดอร์ไว้เบื้องหลัง


"ทำไรของมึงอยู่วะไอ้เก่ง.... พวกแม่งไปกันหมดแล้ว" พี่กานต์แม่งบ่น


"หวัดดีค่ะ" จู่ก็มีเสียงชะนีตัวนึง แสลนแผดเสียงขึ้นมา


"ดีคับ" กูทักมันตอบแบบงง



ใครเอาอีผีญี่ปุ่นหน้าขาวนี่ขึ้นรถมาด้วยวะ



อ่ะ


สงสัยพี่กานต์แม่งกะเอา่เมียมาอวดน้อง


รึว่าคืนนี้จะมีหนังสดให้ดู


เยสโชว์



ทำร้ายน้ำใจกูเหลื๊อเกิน


"พี่กานต์จะพาไปไหนเนี่ย" กูเริ่มหวั่นๆ



เกิดแม่งพาไปตีกะหรี่ละทำไง...



กูสิ้นอารมกะพวกแม่งไปแล้ว...



ถ้าใครออฟมาให้กู...กูจะจับแม่งตบและกระทืบให้หายแค้น





"เออน่ากูไม่พามึงไปดูโชว์คาบาเร่ต์หรอกน่า" แม่งบ่น


อ่ะเริ่มเห็นจุดหมายละ...




ไฟกระพริบกันให้พรึ่บ..




ถึงกูจะเหี้ย


เลว


ทราม


เหล้า

บุหรี่


แต่กู....ก็ได้แต่แดกเหล้าตามบ้านตามน้ำตกไม่เคยได้เข้าผับซักที


"เฮ้ยพี่กานต์เข้าได้เหรอวะ" อ่ะเด๋วตำรวจแม่งจับเอาดิ


"มึงอยู่เฉยๆเหอะน่า เชื่อกูเด๋็วดีเอง" แม่งยังย้ำ


.
.
.
.
.


ไอ้ตื่นเต้นเข้าผับน่ะไม่เท่าไหร่

แต่แม่งกลัวตำรวจจับว่ะ


"พี่นี่น้องผมเอง" พี่กานต์แม่งบอกกับผู้จัดการร้านที่ยืนอยู่ข้างหน้า


มันก็ให้เดินเข้าไปดื้อบัตรเบิดไม่ตรวจ..


ไม่รู้ว่าพี่กูเส้นใหญ่...



หรือว่ากูหน้าแก่กันแน่


เสียงเพลงแม่งดังมากอ่ะ...



พวกไอ้เหี้ยจิ้นแม่งแดกกันจนเริ่มกรึ่มๆแล้ว


"เก่งผสมไร" อีชะนีมากระซิบถามกูข้างหู

ผสมพันธุ์กะป้ามึงมั้งอีเหี้ย


"ไรนะพี่" กูถามซ้ำเพราะเสียงเพลงแม่งดังจนฟังไม่รู้เรื่อง


"โซโค้กป่าว" มันยังถามไม่เลิก


"โซดาอย่างเดียวพี่" กูตอบใบหน้าเป็นมิตร

มันจะรู้มั้นนะว่าในใจกูคิดยังไงอยู่

แม่งยื่นหน้ามาซะใกล้เชียว...กูยิ่งกลัวๆขนคันแม่งอยู่


แล้้วมันก็ส่งแก้วให้กูกะพี่กานตืแล้วชวนชนแก้ว...


กูก็ชนกะมันไปงั้นๆเอง...



หันไปมองนักร้องบนเวทีดีกว่ามองซอกนมอีชะนีสี่ภาคนี่เยอะเลย


"ไอ้เก่งยุงไข่แล้ว หมดแก้วใหไ้เลยมึง" พี่กานต์แม่งจะเร่งไปไหน


กูเลยยกซดโฮกเดียวรวดเลย


แล้วจู่อีชะนีก็เกิดปฏิกิริยา


แม่งเต้นยังกะปลาดุก


สะบัดผมไปมายังกะโคโยแตด


มึงเป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย...



คนมองมาทางกูเต็มเลย

กูหันไปมองหน้าพี่กานต์แบบงงๆ


"ปล่อยเค้า" พี่กานต์แม่งบอกหน้ายิ้มๆ


ปล่อยแม่งได้ไง..



กูล่ะอยากถีบเข้ายอดอก.


แล้วแม่งก็มาเกาะพี่กานต์เต้นยังกะมิวสิคบริทนีย์...



มึงคิดว่าสวยเหรอไงวะอีหน้าซีด


กูทำไรไม่ถูกได้แต่กระดกเหล้าแก้วแล้วแก้วเล่าเข้าปาก


"เฮ้ยไอ้เก่งเดี๋ยวแม่งก็เมาหรอก กูไม่หามกลับนะเว้ย" พี่กานต์แม่งพูดเอามือมาจับแขนกูไว้


"แค่นี้เด็กๆว่ะพี่" กูตอบมั่นใจคอแสตนเลส

"มึงอย่าเมาละกัน" แม่งเอานิ้วชี้หน้ากูแล้วเอามือตบตูดกูซะงั้น


"เฮ้ย....แม่ง เล่นไรวะเนี่ย" กูตกใจ เพราะเหล้าทำให้กูกล้าขึ้น


"เหี้ยไรวะ จับนิดจับหน่อยทำเป็น" แล้วแม่งก็ยักคิ้วใส่กู


..
..
.

เวลาผ่านไปไม่นาน....



ยิ่งน้ำในท้องมากขึ้น..



ความคิดก็พุ่งพล่านยิ่งขึ้น


แล้วจู่ๆ....


กูก็เผลอเอามือไปจับหน้าอก คลำผ่านเสื้อเข้าไปกุมเอาลอคเกตมือเพื่อนสุดรักกูเอาไว้..




ภาพต่่างๆที่กูพยายามลืมแม่งก็ผุดขึ้นมามากมายจนจับต้นชนปลายไปถูก..




ตาลาย..


ใจสั่น..


สับสน..


น้ำตาแม่งก็ซึมๆออกมาทั้งๆที่กูไม่ได้อยากร้องไห้ด้วยซ้ำ

กูไม่ได้ร้องไห้

..


อยากเข้าห้องน้ำว่ะ


แล้วกูก็ออกแรงเดินไปได้ไม่กี่ก้าว


เสือกเซไปเกาะอีชะนีหน้าขา่วเข้า....


ขาไม่มีแรงเฉยเลยว่ะกู


"เมาเหรอเก่ง อ่อนเชียะ" มันเยาะ



อีเหี้ยนี่ปาก.....เดี๋ยวเอาตีนฟาดปาก


ไม่สวยยังเสือกปากดี..


นมสองข้างแม่งเหมือนไม่เท่ากันอีกตะหาก


"ไอ้เก่งจะไปไหน มึงอ่ะเซแล้วนะเนี่ย" พี่กานต์เดินเข้ามาคว้าแขนกูเอาไว้


กูคงเมาแล้วจริงๆ


"เข้าห้องน้ำพี่ ปวดเยี่ยว"


"เดี๋ยวกูพาไป" พี่กานต์พูดจบกูประคองกูเข้าห้องน้ำ



ทันทีที่ถึงห้องน้ำกูก็ถลาตัวเข้าหาชักโครก....พรวดเดียวแก้วล่าสุดย้อนจนถึงแก้วแรกไหลพรวดออกมาทีเดียวหมดเลย..




พี่กานต์เอามือลูบหลังกูตลอด..


"เอาเฮ้ยนี่ผ้าเย็น....กูบอกแล้วอย่าแดกเยอะ เสียดายมั้ยละมึง" พี่กานต์แม่งบ่น


กูพยายามหันหน้ามามองน้ำลายยืด..



"พี่กานต์รู้ป่าวว่าแม่งเจ็บขนาดไหน" กูพล่ามด้วยความเมา


"เป็นไรวะ" พี่กานต์ถาม


"ไอ้บิดแม่งหนี...แม่งชิงตายไปแล้วอ่ะ" กูพูดจบก็ร้องไห้โฮแบบที่ชีวิตนี้ไม่เคยร้องมาก่อน..




แหกปากให้ดังสุดแรง


ระบายแม่งให้หมดไปเลยทีเดียว



"เอาน่ามึงจะไปคิดไรมากวะมันจะอยู่หรือตายมันก็ยังเป็นเพื่อนมึงอยู่ดี" พี่กานต์ปลอบ



กูได้แต่ร้องไห้จนพี่กานต์ดึงกูเข้าไปกอดไว้



"มันทิ้งไปได้ไงวะ" กูเพ้อต่อ..



พี่กานต์เอามือลูบหลังแล้วตบเบาๆ


กูเองก็กอดพี่กานต์แน่นเหมือนคนขาดความอบอุ่น..


ซึ่งที่แท้สิ่งที่กูต้องการกลับหาไม่เจอ


เพราะเพียงแค่มองข้ามมันไปอยู่ตลอด

พี่กานต์กอดกูแน่นมาก


แน่นจนกูรู้สึกว่า...


ตอหนวดแข็งๆ....กำลังทิ่มแทางอยู่ที่ลำคอกู..



ความรู้สึกนี้ทำให้กูหยุดคลั่งได้ทันที..



"อะไรอ่ะพี่" กูตกใจและสงสัย


.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.ติดตามตอนต่อไป

Create Date : 11 สิงหาคม 2552		5 comments
Last Update : 11 สิงหาคม 2552 15:19:56 น.
Counter : 961 Pageviews.
Share Tweet