...มันเป็นค่ำคืนที่เดียวดายที่ผ่านไปอย่างช้าๆ ผมเดินปล่อยอารมณ์ไปบนชายหาด เสียงระลอกคลื่นที่ซัดเข้าหาฝั่งมองเห็นเป็นริ้วคลื่นภายใต้ม่านดำแห่งรัตติกาลที่เข้าปกคลุมทุกหนแห่งของทะเล แสงวอมแวมจากเรือประมง คาดว่าน่าจะเป็นเรือไดหมึก ที่อยู่ไกลลิบออกไป      นานเท่าไรแล้วที่ผมยังเดินเรื้อยๆไปบนชายหาดแห่งนี้ เสมือนเป็นคนไร้วิญญาณและไร้ซึงหัวใจ ผมมาทำอะไรที่นี้ในใจผมนึก มันดึกมากแล้วสำหรับที่จะมาเดินคนเดียวบนชายหาด ผมดูนาฬิกาบนข้อมือเป็นเวลาตีหนึ่งกว่า เป้ยังสะพายอยู่บนหลัง ครั้งแรกที่ผมเดินทางมาที่นี้ผมไม่ได้ดิ้นรนหาบ้านพัก ในความจริงแล้วมันก็เป็นความตั้งใจของผมเองที่มาเที่ยวเกาะเสม็ดครั้งนี้ก็ต้องการจะเรียนรู้และเข้าใจตัวเองใช้ชีวิตติดเกาะ  ..ฟ้าเบื้องบนส่งดาวมาประดับฟ้าเรืองแสงสุกสกาวลมทะเลพัดเย็นสบายในค่ำคืนนี้บนเกาะเสม็ดยังคงดำเนินไปอย่างช้าๆ บางคราวก็ รู้สึกเหนื่อยก็พักพิงเอนหลังโน้มตัวลงนั้งบนเก้าอี้เปลมันเป็นของร้านอาหารแห่งหนึ่งแต่คืนนี้มันไม่มีใครนั่งผมเลยถือวิสาสะเป็นเจ้าของมัน ..มหัศจรรย์จังบางทีการดำเนินชีวิตเรื่อยๆโดยไม่ต้องห้วงหาและคำนึงถึงสิ่งใดและไม่มีสิ่งใดให้คิด ใจเราก็ว่างเปล่า เหมือนใจของเราผ่อนคลายสักพักหนึ่ง ราวกับใจได้โบยบินสู่อิสรภาพ อิสรเสรี ในห้วงยามที่เดียวดายบนหว้งมหานทีแห่งใจของเราเอง

..........ผมเริ่มออกเดินทางอีกครั้งเมื่อเสียงเพรียกของหัวใจโหยหาสิ่งที่หัวใจต้องการทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นที่ท่าเรือบ้านเพในตอนนี้ผมนั่งอยู่บนเรือโดยสาร โชคกฤษดาที่กำลังนำผมมุ่งหน้าสูเกาะเสม็ด..เจ้ายักษ์สีครามโยกตัว ทันใดนั้นเรือโดยสารลำหนึ่งก็โคลงเคลงตามจังหวะของระลอกคลื่นอยู่เช่นนั้นครั้งแล้วครั้งเล่าในห้วงมหานทีอันกว้างใหญ่ จุดหมายยังไกลลิบลับ เพียรพยายามมองหาจุดหมาย เสมือนอาณาจักรอันไร้ขอบเขต ในห้วงหัวใจแห่งนักเดินทางยังว่ายวนค้นหา ใจได้โบยบินสู่อิสรภาพ ปลดปล่อยความเดียวดายแห่งใจ...เสียงเครื่องยนตร์ดังกระหึ่มเรือแล่นฝ่ากระแสคลื่นน้ำแตกฟองขาวกระจาย บนลำเรือมีผู้โดยสารจำนวนหนึ่งโดยสารมากับเรือเที่ยวนี้  เรือแล่นไกลออกจากฝั่งทุกขณะจนทองเห็นฝั่งลิบๆในห้วงหัวใจในตอนนี้เหมือนใจขลาดหวาดหวั่นเมื่อเรือโดยสารลอยลำอยู่กลางทะเลเรือโดยสารลำเล็กๆลำนี้เทียบอะไรไม่ได้เลยกับมหานทีที่กว้างใหญ่

มองทะเลไปไกลๆลิบ เหมือนจุบพิษ กับเจ้ายักษ์สีคราม
ปลดปล่อยพันธะใดๆ ให้หายไปกับสายลม.....
สายลม สายใย สายรัก
สุดฟ้า สุดฝั่ง สุดฝัน
จบกันเจ้าความทุกข์ระทม.......

ล่องลอย ลอยล่อง ลางลาง
แลลับ ลวงลวง ลางเลือน
โอ้ทะเลแสนงาม น้ำสดใส สดใส
มองเห็นดวงใจ จดจำ จำจากจำพราก ฝืนทน
ต้องห่างทะเลไปไกล.....


ในความเหงากับความว่างเป่ลา อันเป็นที่อยู่ของความสุข
ข้าเรียนรู้ถึงบางอย่างที่หายไป...มันคือการสมสู่ระหว่างสายลมทะเลกับโขนหินตรงนั้น..สำราญ สำรวล สับสัด สัดส่วน

---

Create Date : 25 พฤษภาคม 2553
Last Update : 30 เมษายน 2554 11:50:49 น.		24 comments
Counter : 1619 Pageviews.
Share Tweet