"หนุกหนานตลอดวันแอบสร้างสรรค์สาระ(แน)"
Group Blog
 
 
มีนาคม 2554
 
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031 
 
15 มีนาคม 2554
 
All Blogs
 

"เปลี่ยนที่กัน"

แหะ แหะ ไม่ได้ว่างอัพบล็อคเรื่องส่วนตัวมาร่วมปี เอาเซียะหน่อย



หลายคนที่เป็นขาโปสการ์ด อาจจะเห็นหายศีรษะไป ไม่ส่งเยอะ
เหมือนเมื่อก่อน ออก ตจว. ที คือไปบ้านบุด(ทำบุญ) กับไปทะเล
(ทำบาป)กับพี่ๆน้องๆ
วนๆ ก็เกาะขาม เกาะสาก แสมสาร ประมาณนี้...
(ไปแค่นครนายก กับชลบุรีนี่แหละ)
ไม่ได้ไปไหนเลยตลอด 3 ปีที่ผ่านมา ถ้าไม่ได้โปสการ์ด ไม่ได้แปลว่า
ลืมนะ แต่ไม่ได้ไปไหนแปลกๆเลยค่ะ T^T
(มีไปบ้านเต้หนนึงตอนต้นปีก่อน ก็ส่งมาให้เพื่อนๆแล้ว คงจะจำกันได้)

ไปไปรษณีย์ทีไร ก็ซื้อแสตมป์ไว้ราวกับจะตั้งร้าน ทีละ 20-30 ดวง
(ศิริรวมแล้วตอนนี้ ก็วางแผงได้ละ อิอิ)
โปสการ์ดสวยๆอีกเยอะแยะร่วม 200 ใบ วางแอ้งแม้งอยู่ในกล่องที่บ้าน
(ไปงานหนังสือทีไร ซื้อโปสการ์ดบานตะไทเลยอ่ะ นี่เพิ่งเจออีกปึก)



จริงๆ อาจดูเหมือนบ้าบอลไม่ไปไหน ก็มีส่วน...อิอิ แต่จริงๆแล้ว
ช่วงนี้ผู้ใหญ่ในบ้านมีธุระกับโรงพยาบาลถี่หน่อยค่ะ ต้องพบหมอแบบต่อติด
หลังจากยศจังอยู่ในภาวะต้องข้าวใหม่ปลามันกันสองปีเต็ม
คุณป้าคนเล็กของอิชั้น ก็ป่วยเป็นโรคเดียวกับยศจัง คือ AF หรือ
อาการเต้นของหัวใจไม่ปกติ
คนปกติทั่วไปชีพจรจะอยู่ที่ 80-90/นาที แต่ของคนป่วยรายใหม่ในบ้านเรา
ต่ำสุดอยู่ที่...32/นาที

ฟังดูน่ากลัว แต่คนป่วยไม่ค่อยรู้สึกอะไร ปกติคุณป้าคนเล็กจะชีพจรต่ำมาก
คืออยู่ที่ 59/นาที แต่ในช่วง 2 ปีนี้ ลดลงอย่างน่าใจหาย ปัญหาที่จะตามมา
คือคนไข้อาจมีอาการวูบไปเลย หรือมีอาการโลหิตไหลเวียนติดขัด
อันพาไปสู่อาการพวกเส้นเลือดสำคัญๆทั้งหลาย...ตีบ
ไม่รู้สึกอะไรจริงๆ เพราะรู้สึกทีก็...เป็นหนักแย๊ว...


ในปี 2549 คุณป้าคนเล็กเคยมีอาการเส้นเลือดในสมองตีบ ถึงกับ...
อัมพฤกต์ครึ่งซีก...
หลังรักษาตัว ก็ใช้เวลาเกือบปี กว่าจะคืนกลับมาในสภาพเก่า แม้จะ
ไม่ดีเท่าเดิมนัก แต่ก็ถือว่าดีกว่าคนอื่นๆ และรวดเร็วกว่ามาก แต่ก็
แก้ไม่ตกสนิท บางวันก็ความดันสูงจนลุกไม่ขึ้น หรือไม่ก็ต่ำจนเวียนหัว
ต้องตบยาใส่ปาก ก่อนจะเรียกแอมบูแลนซ์มาพาไปโรงพยาบาล
นอนเล่นซัก 2-3 วันก็กลับบ้านได้

ครั้งหนึ่งกำลังไปสังสรรค์กับเพื่อนๆ แล้วโดนป้าอางค์เพื่อนอีกคน
จ้องหน้าอย่างพินิจ พร้อมพูดว่า
"มุมปากแกตก"
วงแตก ส่งเพื่อนไปโรงพยาบาลด่วนจี๋
ปัญหาเกิดจากหัวใจเต้นช้ามากเกินไป ทำให้โลหิตไหลเวียนไม่ปกติ




หัวใจคนเรานี่สำคัญนะ



เมื่อปัญหาเดียวกับยศจัง เลยจับหาหมอเดียวกันซะ
และถือเป็นหน้าที่
ที่จะต้องดูแลท่าน หากมีบางอย่างที่หมอไม่อยากให้คนไข้ทราบ
ป้องกันการวิตก แต่อยากให้ ญาติคนไข้ทราบแทนจะได้หาทาง
ระวังป้องกัน หรือบางอย่าง ที่คนไข้อยากขอผ่อนปรนกับหมอ
แต่ไม่กล้าพูด "ญาติ" ก็มีหน้าที่คอยเจรจา (ต่อรอง หรือข่มขู่)ให้

อาการท่านก็เป็นไปตามวัยค่ะ ชิ้นส่วนต่างๆในร่างกายย่อมเสื่อมถอย
ไปตามกาลเวลา สิ่งที่ทำได้ คือให้ยาประคองให้มันทำงานได้เกือบๆ
เท่าเก่าและบรรเทาอาการเจ็บกระทันหัน
อิชั้นเองผ่านร้อนผ่านหนาวมามาก พอที่จะรู้ว่า "เวลา" ของเรา
คงจะอยู่กันอีกไม่นาน ดังนั้น ช่วงนี้ก็จะเอาใจใส่ท่านเป็นพิเศษ
พาไปหาหมอ พอหมอเป็นเพื่อนอิชั้นอยู่แล้ว ก็เลยสะดวกที่จะออกหน้า
เป็นธุระ โดยที่ท่านไม่ปฏิเสธ

คือผู้ใหญ่บ้านเราเนี่ย จะ "มั่น" กันทั้งบ้านค่ะ (ผู้หญิงบ้านชั้นแกร่งทุกคน)
อายุขนาดไหนก็จะรู้สึกว่า ไม่เอ๊า ไม่เอา ไม่ต้องมาดูแลประคับประคอง
แต่หลานมีข้ออ้างแล้ว ว่าไปหาเพื่อน อิอิ

นอกจากหาหมอแล้ว เราก็ไปไหนมาไหนด้วยถี่ขึ้น คุณป้าคนเล็กท่านนี้
เป็นพวก "คอเดียวกัน" คือนอกจากเสพย์บอลอิตาลีเหมือนกันแล้ว (กร๊ากก~)
ยังชอบไปหอศิลป์ ไปชมสถาปัตยกรรมสวยๆ แบบเรื่อยๆเฉื่อยๆ
ไปกินอะไรอร่อยๆ เหมือนกันเปี๊ยบ อิอิ ไปเดินสำเพ็งด้วยกันก็ได้อีก ฮี่ ฮี่
ไปซื้อผ้ากันก็บ่อยอยู่ (คุณหลานซื้อมาสะสม ส่วนคุณป้าซื้อมาตัดเสื้อ อิอิ)

ที่ผ่านมาล่าสุดเราไปหอศิลป์สมเด็จพระนางเจ้าสิริกิตต์ จากนั้นก็ไป
กินก้ามปูที่ผ่านฟ้าภัตตาคาร ต่อด้วยพิพิธภัณฑ์เจ้าฟ้าประชาธิปก (ร.7)
ขากลับไม่เหมือนเก่า เพราะเราให้แท็กซี่เจ้าประจำกลับไปแล้ว
(อิชั้นจะมีแท็กซี่เจ้าประจำ ไว้ไปรับคุณป้าก่อน ค่อยมารับอิชั้นอีกที
แล้วไปส่งสำหรับไปเที่ยวกัน สองคนป้าหลาน)

เราสองคนป้าหลานจะนั่งเรือกลับกัน โดยขึ้นที่ท่าเรือผ่านฟ้า หลังพิพิธภัณฑ์ ร. 7




วันนี้อิชั้นต้องคอยประคองคุณป้าคนเล็ก ขึ้น-ลงเรือ เพราะท่าน้ำผ่านฟ้า
น้ำลงมาก แม้จะแก่ แต่ความไวเหมือนลิงยังพอมี โดยประคองคุณป้า
ให้จับเชือกเตรียมลงก่อน
ส่วนตัวเองลอดแผล็บไปรอรับด้านใน มืออีกข้างดึงเชือกเรือไว้
กันเรือโดนคลื่นเคลื่อนออกห่างจากท่า เกินระยะคุณป้าจะก้าว
ในเรือมีคนช่วยรับคุณป้า เราสองคนรีบขอบคุณเขา
คนไทยยังมีน้ำใจไม่ขาดค่ะ

โดยเฉพาะอิชั้น หันไปไหว้อย่างสำนึกในบุญคุณจริงๆ คนที่มีน้ำใจต่อคน
ที่เรารัก เรารู้สึกขอบคุณเค้าเป็นสองเท่าเสมอ

เราสองคนลงไปนั่งยิ้มกันในเรือ คุณหลานจับชีพจรดูว่าเต้นเร็วขึ้นไหม...
แหม...การขึ้นลงเรือ ทำให้คุณป้าตื่นเต้นมาได้แต่ 37/นาที
ขึ้นเรือนี่ตื่นเต้นดีนะ...
แล้ว... เจ้าความทรงจำวัยเด็กก็แว่บเข้ามาในหัวใจ...


เวลาผ่านไปเร็วมาก ...
ตอนเล็กๆ บ้านอิชั้นอยู่ฝั่งธนค่ะ ตรงคลองสาน มาเรียนประถมที่ผดุงดรุณี
ถนนประมวล (เลยวัดแขกสีลมมาหน่อย ใกล้กะโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียน)
ก็จะข้ามเรือที่ท่าสี่พระยาทุกวัน
คุณป้าทำงานที่อีสต์ เอเชีย ติ๊ก ตรงโอเรียนเต็ล แต่จะมาส่งหลานก่อน
เรามักเดินเลาะถนนเจริญกรุง ผ่านไปรษณีย์กลาง เข้าหัวถนนสีลม
บางทีก็ออกตรงหน้าเดลินิวส์เก่า ทะลุอีกที มาผ่าน หน้าถนนประมวลแล้ว
ถ้าวันไหนออกสาย แปลว่าวันนั้น เราจะขึ้นสามล้อที่ท่าสี่พระยา
ซิ่งมาโรงเรียนกันเลย...

วันก่อนคุณป้าจูงหลานลงเรือ คอยรับ คอยขอบคุณใครๆ ที่ช่วยหลาน
วันนี้เราเปลี่ยนหน้าที่กันแล้ว...



ตอนกินข้าวก็เหมือนกัน
วันวานก่อนนั้น ผ่านฟ้าภัตตาคาร เป็นร้านที่พวกเราจะไปกินกัน
ถ้าไปไหว้พระ หรือไปบ้านคุณป้าอีกคนแถวสนามมวย เราจะกิน
ร้านอร่อยแถวๆนั้น เช่นไก่ย่างสนามมวย หรือไม่ก็เป็ดจิ๊บกี่ตรงนางเลิ้ง
ข้าวต้มวัดบวร ก๋วยจั๊บญวนวัดโสมนัส ฯลฯ
เหล่าร้านดังๆในอดีตทั้งหลายนี่เอง

วันก่อนคุณป้าเคยแกะก้ามปูใส่จานให้คุณหลาน ฉีกไก่ให้ ตักผักให้
คอยถามว่าอิ่มไหม กินไอติมกันไหม...
เวลานี้คุณหลานเป็นคนเลือกก้ามปูใหญ่สุดมาแกะ แล้วใส่จานให้คุณป้า
เอาอันที่เค้าทุบมาดี แกะได้เนื้อปั้นสวย คัดไก่ชิ้นใหญ่ ปลาหมึกกรอบชิ้นโต
ร้องขอน้ำจิ้มเพิ่มให้ คอยดูแล เติมน้ำ กระดาษทิชชู่ ฯลฯ
คะยั้นคะยอให้กินไอติม จะได้มีน้ำตาล มีแรง เดินไหว ฯลฯ
วันนี้เราเปลี่ยนหน้าที่กันแล้ว...



จริงๆป้ามีแผนการทำอะไรๆ ร้อยแปด อยากไปดูบอล อยากไปเที่ยว
อยากไปนั่น อยากไปนี่ แต่...ทุกอย่างก็ชะลอเอาไว้ชั่วคราว
บางคนอาจคิดว่า เวลาบางช่วงรอได้ แต่สำหรับป้า อายุที่ผ่านสอนให้ซึ้งว่า
เวลาจะไม่รอเรา ดังนั้น อะไรที่เราทำได้ในวันนี้ ก็จงกระทำเสีย
เพราะเมื่อช่วงเวลานั้นหมดไปแล้ว เราจะเอามันกลับมาได้ก็แค่...หวนเสียดาย
เพราะไม่มีวันแก้ไขใดๆได้... แม้จะชาญฉลาด มีหลายร้อยโปรแกรมในหัว
แผนการดีๆ ความคิด ความรู้สึกดีๆ มากมายสักปานใด ก็ทำอะไรไม่ได้...
ถ้าคนที่เราต้องการทำให้ ไม่อยู่ให้เราทำ...เสียแล้ว
ดังนั้นทำวันนี้ให้ดีที่สุด มากที่สุด เต็มกำลังที่สุด เท่าที่จะทำได้ดีกว่าค่ะ

ที่ว่า "เวลาไม่เคยรอเรา" ก็ไม่ใช่เพื่อให้เราทำอะไรๆ ให้ได้มากที่สุดหรอกนะ
หากเพื่อให้เรามองว่า เรา "ควร" ทำอะไรให้ใคร ที่เวลาเขาเหลือน้อยกว่าเราด้วย


ปรัชญาซะ แก่ลงมากแล้วจริงๆ





 

Create Date : 15 มีนาคม 2554
1 comments
Last Update : 16 มีนาคม 2554 0:14:50 น.
Counter : 2437 Pageviews.

 

แวะมาอ่านจร้าขออนุญาตฝากเว็บไว้ในอ้อมกอดน้อยๆด้วยนะครับ|เข้าชมเว็บ บิ๊กอายขอบคุณครับ

 

โดย: bigeye (tewtor ) 16 เมษายน 2554 17:49:06 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


ป้าหนอน
Location :
อยู่ใต้เบื้องพระยุคลบาทในหลวง Svalbard and Jan Mayen

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 11 คน [?]




๐ คนข้างโลก อยู่เงียบๆ อย่างเรียบร้อย
พูดไม่น้อย จึงเขียนมาก แก้ปากหมา
สนใจสิ่ง รอบตัว ทั่วโลกา
จักสรรหา มาสัมผัส วัดด้วยตน
ขอเก็บความ-คิดไว้ ในบันทึก
สนุกนึก ย้อนมาอ่าน กันอีกหน
ได้รำลึก ความคิด ในจิตตน
คงได้ยล ยิ้มบ้าง ในบางวัน...
Friends' blogs
[Add ป้าหนอน's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.