Bloggang.com : AW Milan : ภูกระดึง แต่ไม่เกี่ยวกับกระเช้า ยาวหน่อยแต่อยากให้ได้อ่าน #4

ภูกระดึง แต่ไม่เกี่ยวกับกระเช้า ยาวหน่อยแต่อยากให้ได้อ่าน #4

หนึ่งงานที่เป็นงานเก็บคะแนน ซึ่งแกตั้งค่าหัวไว้ถึง 20 คะแนน - -"
อ.แม็คแกบอกว่าให้ทำงานอะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับระบบปฏิบัติการ
ผมจึงมีแนวคิดที่ว่าน่าจะทำการบรรยายพวกเทคนิคการใช้งาน Windows
ให้น้องๆในแผนกคอมพิวเตอร์ฟัง ซึ่งก็ต้องมีการทำหนังสือเวียนเพื่อขอยืมสถานที่
ขอยืมอุปกรณ์ต่างๆในการบรรยาย แล้วพอดีช่วงนั้นแกไม่อยู่ ไปต่างจังหวัด
ผมจึงไปขอยืมสิ่งต่างๆจากท่านผู้ช่วยฝ่ายอาคารสถานที่ ท่านชื่อท่านผู้ช่วยผ่องชัย
ท่านก็ได้สอบถามในรายละเอียดเบื้องต้น แล้วเซ็นอนุญาตให้ผม ซึ่งเรื่องก็น่าจะจบด้วยดี
แต่พอถึงวันบรรยายจริง อ.ธราพงษ์กลับมาจากต่างจังหวัด แกทราบเรื่องเข้า
แกโกรธพวกผมเป็นฟืนเป็นไฟ ด่าว่าพวกผมทำอะไรข้ามหัว ข้ามหาง
ไม่มีการแจ้งแกก่อนเลย เห็นแกเป็นหัวหลักหัวตอหรือไง

ครั้งนั้นการบรรยายมีผม และเพื่อนผู้หญิงอีก2คน ชื่อ วาส และ แกะ ทั้ง2คนป็นเด็ก อ.บ้านดุง
ทั้งคู่จบมาจากที่เดียวกัน พักอยู่ในอุดรด้วยกัน แต่นิสัยต่างกันสุดๆ
วาสเป็นผู้หญิงในลักษณะของผู้หญิงทั่วไป หวาน น่ารัก ขี้แยเป็นบางครั้ง (หลังๆเป็นประจำ)
ทำงานค่อนข้างละเอียดรอบคอบ แต่แกะจะออกทอมๆ ห้าวๆ ไม่ค่อยสนใจใคร
มีหลายคนพยายามจีบเธอ แต่ก็แห้ว เพราะเธอชอบผู้หญิงด้วยกัน ม่ายช่าย
จนถึงทุกวันนี้ก็ยังพิสูจน์ไม่ได้ซะที ว่าชอบผู้หญิงหรือผู้ชาย หรือรับได้ทุกอย่าง
แต่ว่าในตอนนั้น บางครั้งผมก็แอบคิดว่าคู่นี้เป็นคู่เล่นดนตรีไทยกัน - -"

การบรรยายในครั้งนั้นก็ผ่านไปเกือบด้วยดี ทำไมต้องเกือบเหรอครับ อ.แม็คผู้ห้าวหาญ
แกเล่นหักคอผมด้วยการเรียกประชุมทั้งปวช. ปวส.ในตอนบ่ายวันนั้นแบบสายฟ้าแลบ
ด้วยความที่แกเองเป็นหัวหน้าแผนกคอมพิวเตอร์ (หลายตำแหน่งจัง)
ซึ่งก็เป็นคาบกิจกรรมที่ผมบรรยายพอดี ผมมาทราบเรื่องก็ตอนเที่ยงของวันนั้นแล้ว
อย่างนี้จะเหลือใครล่ะครับ แต่ด้วยความใจกล้า + หน้าด้านทำให้ผมต้อง
The show must go on ยังไงกุก็ต้องทำเรื่องนี้ให้ได้ ทั้งถ่ายเอกสารไปแปะ
ตามเสาตามป้ายประชาสัมพันธ์ทั้งวิทยาลัยมาแล้ว เลิกก็แย่แล้ว ยังไงก็ต้องวัดกันล่ะงานนี้

บ่ายวันนั้นในคาบกิจกรรม ผมดีใจมากๆที่เพื่อนผมเกือบทั้งห้องมาฟังการบรรยายของผม
ถึงแม้จะไม่ได้เข้ามาในห้อง (แอบๆอยู่หน้าห้อง แล้วโบกมือให้ผมลงมาจากเวที - -")
และอีกส่วนนึงก็มีน้องๆปวช. ที่น่ารัก ^_^ แต่มีบางคนที่ไปเป็นสายสืบจับสัญญาณ
จากขั้วรัฐบาลว่าเป็นไง ม่ายช่าย จากทางท่านหัวหน้าคณะบริหารธุรกิจว่ายังไง
สัญญาณจับว่า ไอ้ห้องนี้เรียกประชุมแผนกมันไม่มา พวกมันกล้ามาลองดีกับคนอย่างธราพงษ์
จะเอาให้มันตกแบบไม่ลืมหูลืมตากันเลย ฟังอย่างนี้หนาวไปถึง Rule Darks เลยครับพี่น้อง
แต่การบรรยายครั้งนั้นก็จบลงแบบได้ลุ้น ว่าจะมีก๊อตซิลล่ามาอาละวาดในงานหรือเปล่า
ผมจะได้เตรียมแปลงร่างเป็นอุลตร้าแมนทัน อ๊ะพลังหมดแล้ว
เดี๋ยวเหาะไปเติมแสงที่ดวงอาทิตย์ก่อน ย๊าก........ (บ้าไปแล้ว)

และการแสดงก็สิ้นสุดลงโดยที่ใบประเมินผลการบรรยายจากผู้ฟังลงมติเป็นเอกฉันท์ว่า
ผมพูดเร็วมากจนถึงมากที่สุด - -" เด็กๆปวช.บอกว่าถึงพวกเราจะกลัวอาจารย์แม็คก็จริง
แต่ก็ไม่ได้ที่จะรีบฟังรีบจบถึงขนาดนี้ เอาเป็นว่าเที่ยวหน้าผมคงต้องลดสปีดลงอีกครึ่งนึงทีเดียว
ในงานนี้มีผู้เข้าฟังมากกว่า 50 คนทีเดียว แถมที่สำคัญมีท่านผู้ช่วยนุชพร
ผู้ช่วยฝ่ายวิชาการมานั่งฟังด้วยตัวเอง เนื่องด้วยเหตุผลที่ว่าผมสนิทกับอาจารย์เก๋และอาจารย์จอย
เมื่อเกิดปัญหาขึ้นมาว่าโดนขัดขวางการประชุมแบบนี้ ท่านในฐานะที่เป็นหัวหน้าของ
อ.เก๋และอ.จอยโดยสายงาน จึงเอ็นดูผมเหมือนลูก ท่านจึงได้มานั่งฟังเพื่อกันอ.แม็คให้กับผม
ท่านบอกไม่เป็นไร ถ้ามีปัญหา เดี๋ยวท่านเคลียร์เอง นี่สิ นักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ คาราบาวแดง เราขอเชิดชูนักสู้ผู้ยิ่งใหญ่ \ooo/

ว่าแล้วขอพาดพิงท่านซะหน่อย ท่านผู้ช่วยนุชพรได้ฉายาว่าหญิงเหล็ก ด้วยจากบุคลิกของท่าน
และความจริงก็ยืนยันได้อย่างดีว่า วันนั้นผมเข้าไปพบท่านในห้องวิชาการ
ทันใดนั้นเจ้า Nokia 3310 ของท่าน (รุ่นท๊อปสุดในตอนนั้น) ก็ร้องออกมาเป็นเมโลดี้เพลงบางระจัน ของคาราบาว

บางระจัน บางระจัน บางระจัน มิอาจยืนอยู่ถึงวันเพ็ญเดือน 12 - -"

แล้วชีวิตหลังความตายของผมจะเป็นอย่างไร เอาน่าอดใจกันต่อไป ใกล้ถึงภูกระดึงเข้ามาอีกหนึ่งก้าวแล้วครับพี่น้องครับ

วันนี้เมานิดๆ แต่ก็ดีใจที่มีคนรออ่านครับ

ปล.รูปอ.จอย คนสวยที่ผมบอกครับ (บางทีมองไปหน้าก็ยังกับ จ๋า ญาสุมินทร์) ศิษย์เก่าสตรีราชินูทิศ
รูปอาจจะเล็กและไม่ชัด แต่ตัวจริงน่ารักมากๆครับ สูงหุ่นดีใช้ได้ ขอรับรองด้วยเกียรตินักศึกษาลามกดีเด่นคนนึงเลยครับ - -"

หลังจากนั้นผมก็ถูกหมายหัวจากอ.แม็คว่า "เมิงตาย" ล้อเล่นน่ะครับ แต่ผมรู้ดีว่าเริ่มมีเงามืดเข้ามา
ปกคลุมในแผนกคอมพิวเตอร์ของผมแล้ว โดยเฉพาะห้องผม และยิ่งตัวผมเอง และเพื่อน 2 คนที่บรรยายร่วมกับผม

ลำพังผมเองไม่เท่าไร แต่มันกลายเป็นว่าผมทำให้เพื่อนๆทั้งห้องเดือดร้อน
ถึงเพื่อนๆทุกคนจะรู้ดีและเข้าใจอย่างไร หลายคนเดินมาตบไหล่ผมแล้วบอกว่า
ไม่เป็นไรนายทำดีที่สุดแล้ว แต่ผมก็ยังคิดหนักอยู่ดี พ่อแม่ที่ส่งพวกเขามาเรียน
ต้องเสียใจแค่ไหนหากลูกๆของพวกเขาเรียนไม่จบเพราะความวู่วามของผม

เมื่อถึงวิชาที่เรียนกับอ.แม็ค คุณเอ๊ยยิ่งกว่า สเปอร์ VS อาร์เซนอล หรือ แมนยู VS ลิเวอร์พูลซะอีก
มันเดือดมากๆ บางทีกลายเป็นสงครามเงียบๆ หากจะมีใครโวยขึ้นมาก่อนก็คงตัวอาจารย์เอง
บางทีแกสอนก็จะเอาเนื้อหาบทเรียนมาแขวะ ไม่รู้คิดได้ไง จนมีครั้งนึง ผมสุดๆแล้ว แกบอกผมว่า

"คนเราบางทีทำอะไรหัดเกรงใจหัวคนอื่นบ้าง ไม่ใช่ทำอะไรแหลมออกมาคนเดียว อยากดี อยากเด่น แบบนี้เขาเรียกไอ้แหลม"

"ถ้าคิดว่าตัวเองเก่งมาก วิเศษมาก ก็ไม่ต้องมาเรียน ไปที่อื่นซะ เก่งมากขนาดนี้ไปเป็นด๊อกเตอร์ซะเถอะ"

"ผมสอบอย่างนี้ถูกต้องมั้ยครับ คุณด๊อกเตอร์นรินทร์ ฮี่ๆ (ผมชื่อจริง นรินทร์)"

อ้อ ฮี่ๆ นั่นคือเสียงหัวเราะแบบกัดฟันของแกนะครับ ผมฟังแล้วโมโหแทบทนไม่ได้อยากวิ่งไป SkyKick ซักที
ผมจับเก้าอี้ไว้แน่นเพื่อนข้างๆบอกใจเย็นไว้ ครั้งนั้นอ.แม็คขึ้น "มืง" ขึ้น "กุ" กับผม ผมลุกขึ้นยืนกะว่าเป็นไงเป็นกัน
เพื่อนๆต้องช่วยกันห้าม ผมน่ะสายล่อฟ้า กล้าได้กล้าเสียอยู่แล้ว ดีที่ครั้งนั้นแค่ผมโต้เถียงไปอย่าง
สุภาพแบบส.ส.ในสภาเท่านั้น ไม่มีการออกแรงและกำลัง แต่ก็เหน็บแกแรงๆไปหลายดอกเหมือนกัน
เข้าทั้งทัดดอกไม้ และชายโครง

หลังจากนั้นช่วงปลายเดือนพฤศจิกายนงานระดับใหญ่ยักษ์ของชาวอาชีวะศึกษาก็มาถึง ใช่แล้วครั
งานประชุมทางวิชาการอาชีวะศึกษา เป็นงานที่จะโชว์พลังของชาวอาชีวะศึกษาจากทั่วภาคอีสานครับ

ผมลืมเล่าว่า นักเรียน - นักศึกษาของที่นี่ จะเป็นสมาชิกชมรมได้ 2 ชมรมในหนึ่งปีการศึกษา 1
คือสมาชิกชมรมวิชาชีพ อันนี้เค้าบังคับให้เป็นครับ ใครเรียนแผนกอะไรก็เป็นสมาชิกชมรมนั้น
ผมเป็นรองประธานชมรมคอมฯครับ

(แต่จริงๆก็ทำงานหนักยิ่งกว่าประธาน แต่ตอนโหวตเลือกประธานผมดันแพ้เสียงเชียร์สาวๆที่ให้มัน
หลังๆทุกคนรู้แล้วว่าควรปรึกษาใครในงานชมรมฯ เพราะมันห่วงตีวอลเล่ย์กะสาวๆ)

อีกชมรมคือชมรมอิสระ อันนี้เลือกกันเอง ผมอยู่ชมรมภาษาอังกฤษครับ คงไม่ต้องบอกทำไมเลือกชมรมนี้นะครับ
^_^ และก็เป็นรองประธานอีกตามเคย - -" ชมรมนี้เหมือนชมรมเด็กแผนกท่องเที่ยวเลย เยอะมาก 95% เลย

****************************************************
ขอยืมพื้นที่ตรงนี้นิดนึงนะครับ ใครที่คิดว่าเด็กอาชีวะไร้ค่า เป็นพวกใช้แรงงาน เอ็นท์ไม่ติด ไม่มีที่เรียน
ไม่มีที่ไป ถ้าผู้หญิงก็ดีแต่แต่งตัวไปวันๆ ผู้ชายก็ท้าตีท้าต่อยเขาไปทั่ว
ขอสนับสนุนว่าจริงครับ แต่ไม่ทั้งหมด คนที่ดีๆก็มีครับ แถมมากเสียด้วย ผมอยากให้ทุกคนรับทราบว่า
กลไกที่ขับเคลื่อนประเทศไทยมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันนี้และในหลายๆประเทศที่พัฒนาแล้ว
คือเหล่าอาชีวะศึกษาทั้งนั้น ทุกวงการมีดีและไม่ดี ผมไม่อายใครเลยที่บอกว่าผมจบมาจากที่ไหน
ผมภูมิใจมากๆกับสถาบันของผม ผมว่าเด็กอาชีวะหลายคนเก่งกว่าคนที่เรียนในมหาลัยมากๆ ไม่ต้องดูอะไรมาก
คนจบม.6 กับจบ ปวช. คุณว่าใครสตาร์ทเงินเดือนสูงกว่ากัน ผมไม่เถียงว่าป.ตรีได้เยอะกว่า ปวส.
แต่ผมมั่นใจว่าผมทำงานได้ดีกว่าคนที่จบป.ตรีบางคนเสียอีก รุ่นน้องผมจบปวส.ท่องเที่ยว
ปัจจุบันนี้ไปเป็นครูสอนภาษา Eng ให้นักศึกษาป.โท ผมเห็นคนมาสมัครงานที่เก่าผม ความรู้ในวิชาชีพน้อยมาก
ไม่รู้เค้าเรียนแบบไหนมา มันอาจไม่ตรงกับสายงานของที่ทำงานผมก็ได้ แต่เขาเรียกเงินเดือน 12,000
ทำไปได้ มาสมัครช่างเทคนิคคอมพิวเตอร์ แต่ตั้ง Bios ก็ยังไม่เป็น Format HDD ก็ทำไม่ได้

คุณครับอาชีวะคุณได้ทั้งวิชาและฝีมือ ถึงวิชาจะไม่แน่นก็เถอะ มันก็เหมือนมาม่า
แกะออกมาต้ม 3 นาทีก็ได้กิน คนเรารู้แต่วิชาแต่ทำไม่เป็นก็ไร้ค่าครับ
****************************************************
ผมในฐานะ รองประธานชมรมจึงได้ไปแข่ง CrossWord ในระดับปวส.
ผลยังเหรอไงครับ ไว้จะเล่าให้ฟังต่อไป และคนที่ผมจับคู่ด้วยก็เพื่อนห้องเดียวกัน เป็นผู้ ญ ชื่อกิ่งแก้ว
ออกทอมๆ (อีกแล้ว) กินเหล้ายังกับน้ำแน่ะ ขี่ Kawazaki GTO ซะด้วย ส่วนระดับปวช.
ก็ตามคาดครับเด็กท่องเที่ยวแต่..........ทำไมมีแต่ ก็เพราะการคัดตัวแทนเป็นหน้าที่ของชมรมภาษาอังกฤษ
คนที่น่าจะได้ไปก็น่าจะเป็นคนในชมรม ก็คือน้องโอ๋ ประธานชมรม หรือน้องมุ่ย อันนี้ก็คนในชมรม
มันคุยกับฝรั่งเป็นไฟเลยทีเดียว แต่แล้วอ.จอยกลับไปเลือกน้องวุ่นกับน้องอ้อน
ซึ่งก็เป็นเด็กท่องเที่ยวห้องเดียวกับโอ๋และมุ่ย (ลืมบอกไปอ.จอยเป็นที่ปรึกษาห้องนี้)
ซึ่งวุ่นและอ้อนนั้นเป็นคนในชมรมลูกเสือวิสามัญ เหมือนเป็นการตบหน้าชมรมตัวเองอย่างแรง
จนกลายเป็นบาดแผลในใจของโอ๋และมุ่ยลึกๆ ว่าเห็นคนนอกดีกว่าคนในชมรมตัวเอง
อันนี้ผมไม่ทราบจริงเท็จมากนัก แต่ได้ฟังมาคร่าวๆเท่านั้น และถ้าหากว่าผมไม่ได้ไปอีกคน
รับรองว่าทั้งโอ๋และมุ่ยคงไม่ยอมแน่ๆ เหมือนกับว่าคนในชมรมภาษาอังกฤษไม่ได้เรื่องซักคน
(เพราะกิ่งแก้วไม่ใช่คนในชมรมภาษาอังกฤษ)

และผมก็ต้องไปแข่งขันทำโฮมเพจอีกด้วยในฐานะตัวแทนชมรมคอมพิวเตอร์
ผมก็พอเขียน HTML และ Jscript ได้แบบงูๆปลาๆ งานนี้ไม่มีติดขัดครับ ท่านผู้ช่วยฝ่ายวิชาการ
ผช.นุชพร และผู้ช่วยฝ่ายกิจการนักศึกษา ผช.ศรีวรรณ ลงมาช่วยผมเต็มที่สำหรับกรณีพิพาท
ของผมกับอ.แม็ค ประมาณว่าเลิกกัดกันก่อน เอางานใหญ่ของสถาบันก่อน

สำหรับท่านผู้ช่วยศรีวรรณท่านนี้จะเป็นคนที่ได้รับฉายาว่า "เจ้าแม่ไมค์อลัง(กาล)"
ซึ่งมีเพื่อนสนิทของผมชื่อ "กุ้ง" ตั้งให้ ทำไมเหรอครับ เวลาท่านจะพูดอะไรในการประชุมหรือหน้าเสาธง
เราจะต้องทดเวลาเจ็บอีกอย่างน้อย 5 นาทีในการเกริ่นของท่าน หลายคนบอกพูดมากน่าเบื่อ
ซึ่งผมก็คิดอย่างนั้น แต่ท่านก็เป็นคนที่พูดได้ไพเราะมากๆ เสียงก็หวานๆ ตัวควบกล้ำนี้สมบูรณ์เป๊ะๆ
และเป็นห่วงนักศึกษาอย่างกับลูกของท่านเอง ให้อภัยเสมอแม้ผิดพลาด เป็นแม่พิมพ์แห่งชาติที่ดีมากๆ
สมบูรณ์แบบที่สุดครับ เสียดายที่สมัยนี้คนที่มีจิตวิญญาณของครูมีน้อยลง มีแต่คนที่มีอาชีพเป็นครูมากขึ้น
บางคนเอาสินค้าจำพวกแอมเวย์มาขายนักเรียนในเวลาเรียน - -"

ท่านผช.ศรีวรรณ แต่ก่อนท่านเป็นอาจารย์แนะแนวอยู่ที่วิทยาลัยอาชีวะศึกษาอุดรธานีครับ
ใครที่จบมาจากที่นั่นเกิน 7 ปี น่าจะรู้จักท่านผู้นี้ดีครับ

วันนี้ขอนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้จะเล่าถึงการไปแข่งขันของผมและวิทยาลัยฯในงานของชาวอาชีวะในระดับภาคอีสานครับ

เราเข้าใกล้ภูกระดึงมาอีกนิดละครับ คิดเสียว่าตอนนี้อยู่ที่ผานกเค้าละกัน ^_^

<< ตอนที่แล้ว | ตอนต่อไป >>

Create Date : 25 ตุลาคม 2550

Last Update : 23 พฤษภาคม 2551 10:05:55 น.

3 comments

Counter : 730 Pageviews.

แวะมาทักทายคะ

โดย: ApPleNarak999

วันที่: 25 ตุลาคม 2550 เวลา:10:02:47 น.

เข้ามาอ่านแล้วนะค่ะ และจะอ่านต่อให้ถึง ภูกระดึงค่ะ

โดย: นู๋ ภัทร IP: 202.28.66.23 วันที่: 9 พฤศจิกายน 2550 เวลา:17:01:34 น.

เข้ามาเม้นต์แล้วค่อยหาเวลาอ่านค่ะ

โดย: aom'am' IP: 124.122.156.169 วันที่: 16 สิงหาคม 2551 เวลา:19:35:35 น.