ภูกระดึง แต่ไม่เกี่ยวกับกระเช้า ยาวหน่อยแต่อยากให้ได้อ่าน #1

ความจริงกระทู้นี้ผมเคยตั้งเอาไว้ใน Login แรกของผม (โดนอำนาจมืดยึดไปแล้ว)
จำได้ว่าวันที่ตั้งกระทู้นั้นอารมณ์ดี+มึนๆจากเบียร์+ตรงกับวันเกิดของตัวเอง (11 กุมภาพันธ์)
ก็เลยเอากลับมาแปะไว้ใน Blog ของตัวเองแล้วกัน หวังว่าคงจะอยู่รอดปลอดภัยนะ

วันนี้วันเกิดผม เลยอยากเล่าเรื่องดีๆให้ฟังกันครับ เรื่องมันเมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว
มันอาจจะยาวไปสักนิด เกริ่นมากไปหน่อย เพื่อให้คุณได้เข้าใจในตัวผมที่สุด
แต่ถ้าคุณคิดพร้อมจะอ่าน ผมจะทนนั่งบรรยายให้คุณได้อ่าน
ผมเป็นเด็กกรุงเทพแต่กำเนิด บ้านอยู่แถวบางแค หมู่บ้านเศรษฐกิจ (สุดสายรถเมล์ 91)
พอจบม.3 ด้วยความเป็นวัยรุ่นและความคิดในตอนนั้น ใจนึงอยากเรียนช่างตามเพื่อนๆ
เพราะมันเท่ห์ดี ปืน ปากกาเป็นสิ่งที่ผมสนใจอย่างมาก แต่อีกใจนึงผมอยากเรียนม.ปลาย
เพราะจบม.6 เข้ามหาลัย คงได้ปริญญามาแปะฝาบ้าน ให้พ่อแม่ที่ทนขายปาท่องโก๋
น้ำเต้าหู้เลี้ยงลูกชายและน้องอีก 2 คน ( ไม่รวมหลานอีก 1 คน) ได้ภูมิใจ

และแล้วคำประกาศิตก็ฟาดลงมากลางกบาลว่า ดอน บอสโก - Don Bosco คืออะไร
อยู่แถวดอนเมืองหรือเปล่า งั้นก็มีแหนมดอนเมืองน่ะสิ หรือโรงเรียนสอนขับเครื่องบิน
เปล่าครับ มันคือสถาบันเลื่องชื่อทางฝีมือช่าง (เขากันว่าอย่างนั้น)
คนที่พิพากษาคือบิดาผมเอง สั่งว่าผมต้องไปเรียน ปวช. ที่นั่น และผมก็ไปตามที่พ่อสั่ง
ทั้งๆที่ใจจริงอยากเรียนที่เดียวกับเพื่อนๆ ราชสิทธิ์ เทคโนสยาม หรือ เทคโนกรุงธน
แต่ผมคิดว่า ยอมให้ไปก่อนก็ได้วะ แค่ 3 ปีเอง

แต่ด้วยความที่อาผม (น้องชายคนเล็กในบรรดาพี่น้องฝ่ายพ่อผม) เขาก็จบปวส.มาจาก
ดอน บอสโกกรุงเทพ (อยู่แถวๆถนนเพชรบุรี ตรงข้ามร.ร.เซนต์ดอมินิกส์ แต่เด็กเซนต์ดอมินิกส์
บางคนกลับไม่รู้จักดอน บอสโก) แต่จบช่างไฟฟ้ามา ผมจึงได้รับการหมายหัวว่า
ผมควรเรียนที่ดอน บอสโกเพื่อให้ได้ดีเหมือนอา แต่ครับจากบางแคไปประตูน้ำทุกวัน
มันไม่ใช่เรื่องสนุกเลยสำหรับเด็กที่เพิ่งจบ ม.3 แถมต้องใส่เสื้อช๊อปอีก โอย..เสียวกบาลมาก

และในที่สุดผมก็ได้ไปเรียนที่ดอน บอสโกในสาขาช่างกลโรงงานเนื่องด้วยว่าช่างไฟคำนวณเยอะ
ผมอ่อนเลข แถมกลัวไฟดูดตาย เรียนช่างกลน่าจะดีกว่า 3 ปีผ่านไปไวเหมือนหนังตลก เชื่อม กลึง

กัด ไส ตะไบ ตัด เจาะ ทุกอย่างที่เกี่ยวกับงานเหล็กผมฟาดฟันมาหมดแล้ว เสียเลือดให้มีดกลึง
และเศษกลึงไปหลายหยด ร้องไห้เพราะควันธูปเชื่อมก็ หลายหน แถมยังได้ใบแดงจากเวอร์เนียคาลิปเปอร์ด้วย
(เอาไปจำนำ) ผมจบ ปวช.มา ด้วยเกรดเฉลี่ย 3.01 (อ่อนเลข แต่แข็งอังกฤษ) ที่นั่นไม่มีปวส.ให้ต่อ
จึงต้องไปสอบเข้ามหาลัย อ้อ.....ลืมบอกไป ผมไม่ได้เรียนดอน บอสโกกรุงเทพ

ผมเรียนดอนบอสโกบ้านโป่ง จ.ราชบุรีครับ มาอยู่หอพัก นี่คือตราโรงเรียนดอนบอสโกบ้านโป่งครับ



ช่วงปวช.ปี3 พ่อ-แม่ผมได้อพยพไปทำการขายปาท่องโก๋ น้ำเต้าหู้(เหมือนเดิม) ที่อ.ท่าบ่อ จ.หนองคาย
(พ่อผมมีเชื้อจีนแต้จิ๋ว อยู่แถวเยาวราชมาก่อน แม่ผมคนอ.ท่าบ่อ จ.หนองคาย) ซึ่งก่อนนี้

ไปอยู่ อ.เมือง จ.เลยมาแล้ว แต่เจ๊งขายไม่ได้ ทำให้เวลาผมกลับจากหอพัก ต้องไปอาศัยบ้านอา
คนที่จบจากดอน บอสโกกรุงเทพนี่หละครับ อาผมคนนี้เขาเป็นช่างซ่อมทีวีครับ ฝีมือดีเลยทีเดียว

แต่ผมไปอยู่กับอามาหนึ่งปี IC ซักตัวยังไม่รู้จักเลย หึหึ ตอนนั้ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องอิเล็กโทรนิคส์ครับ

อีกข้อ เกี่ยวกับคำว่า ดอน บอสโก คำว่า "ดอน" ในภาษาอิตตาเลียนแปลว่า "คุณพ่อ" ดังนั้น
จึงแปลว่า "คุณพ่อบอสโก" แต่ท่านมีชื่อจริงๆว่า ยอห์น หรือ ยวง บอสโก (แล้วแต่สำเนียงคนเรียก)
เป็นอาจารย์ ของนักบุญดอมินิกส์ ซาวิโอ ที่เรารู้จักกันดี

ผมได้ไปสอบเข้า K M I T N B ใช่แล้วครับตรงถนนพิบูลสงคราม สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ
ในสาขาปริญญาตรีวิศวกรรมเครื่องกล (ที่เขาว่าเป็นที่หนึ่งในสายช่างตอนนั้น)

หลังสอบเสร็จ ผมดิ่งขึ้นไปบ้านแม่ผมทันที หาที่เรียนสำรองเตรียมไว้ (เพราะที่ K M I T N B มันไม่ได้แน่ๆ
จากผู้สอบทั่วประเทศสามหมื่นกว่าคน รับแค่ 45 คน) จาก อาชีวะหนองคาย เทคนิคหนองคาย
การอาชีพบ้านผือ สุดท้ายมาได้ที่ UDON-CBAT วิทยาลัยบริหารธุรกิจและการท่องเที่ยวอุดรธานี
(มี 3 แห่งในเมืองไทย สังกัดกรมอาชีวะศึกษา ในกรุงเทพก็มีอยู่ที่ใกล้ๆซาฟารีเวิลด์และก็ที่โคราช)

ขอย้อนอีกนิด หลังจากที่ผมตามใจพ่อไปอยู่ดอน บอสโกบ้านโป่งมา 3 ปีแล้ว เมื่อผมจบมาก็เป็นเวลาที่ผมจะเอาคืน
โดยการอยากเรียนอะไรก็ตามใจผมแล้ว 555 ผมรู้แล้วว่าตลอดเวลาที่ผมเรียนช่างกล
มันไม่ได้เลวร้ายอะไรมากมาย แต่สิ่งที่ทำให้ผมรักคือคอมพิวเตอร์และอินเทอร์เน็ท ช่วงนั้น Counter Strike
ที่เป็น Beta เพิ่งออกมาสร้างความสนุกสนาน ใ้ห้ผมอย่างมากมาย (ในตอนนั้น)
ผมไม่เคยได้เล่นเกมส์ร่วมกับเพื่อนๆแบบมากมายอย่างนี้มาก่อน (นอกจาก bomberman ที่ใช้ multitab เล่นได้ 5 คน)
jatutep@htomail.com เป็นอีเมลล์แรกของผม และเป็นอีเมลล์ที่ผมไม่ได้ใช้อีกเลยจนปัจจุบัน
(เนื่องด้วยเพื่อนขอไป มันบอกว่่าชื่อเมล์โดนใจ จตุเทพ) ที่สำคัญผมเล่น ICQ ตั้งแต่หมายเลขของ
User ยังแค่ระดับ 7 หลักเท่านั้น แน่นอนสิ่งที่ผมจะเรียนต่อไป ถ้าไม่ใช่คอมพิวเตอร์ ผมจะไม่เรียน

ด้วยความที่ขึ้นมาจากกรุงเทพช้ามากๆๆๆ พอผมไปสมัครตามวิทยาลัยต่างๆ (ป.ตรีตอนนั้นไม่ได้คิด
เนื่องจากทางบ้านขัดสน เลยมุ่งแต่ ปวส.) เขาก็รับกันไปเต็มหมดแล้ว ที่อาชีวะหนองคาย ผมไปสมัครพร้อมกับพ่อ
พ่อผมถามว่าแผนกคอมพิวเตอร์ว่างมั้ยครับ อาจารย์บอกว่า คอมฯ-ตลาดเต็มแล้วเหลือแต่บัญชี
พ่อผมหันมาถามผม ว่างไงเรียนมั้ยบัญชี ผมส่ายหน้า ทันที เกลียดเลข เกลียดคำนวณ เรียนบัญชีได้ไง ยอมตายดีกว่า

ทันใดนั้นก็มีชายคนนึงเดินมา เขาเป็นผอ.ของที่นี่ (อาชีวะหนองคาย) เมื่อทราบเรื่องราวแล้ว
ท่านจึงให้ผมและพ่อเข้าไปคุยในห้องของท่าน แล้วท่านผอ. (ในตอนนั้น) ได้ให้ความช่วยเหลือโดยบอกว่า
ถ้าอยากเข้าต้องช่วยบำรุงการศึกษาให้นิดหน่อย พ่อผม : เท่าไรครับ ผอ. : ซัก 2000 - 3000 ก็พอแล้ว
พ่อผม : ครับๆ แต่ขอไปกดเงินก่อนนะครับ ว่าแล้วผมกับพ่อก็ออกมาจากห้องผอ. พ่อผมทำท่าจะไปกดเงินจริงๆ
ถึงผมไม่ใช่คนดีนัก แต่ผมรู้ดีรู้ชั่วผมไม่มีทางให้พ่อเอาเงินมาจ่ายกับเรื่องนอกระบบแน่นอน ผมบอกพ่อ
ผมกลับบ้านไปหัดทำนากับลุงๆน้าๆที่บ้านดีกว่า (ทั้งๆที่ไม่เคยทำนามาก่อน) พ่อบอกว่าเมิงจะบ้าเหรอ
กุส่งเมิงเรียนตั้งจบปวช. เมิงจะไปทำนา ซ่นตรีนเอ๊ย

ทันใดนั้นมีท่านผู้ช่วยผอ. ท่านหนึ่ง เป็นผู้หญิงเดินมาบอกว่า "ทำไมไม่ลองไปดูทางอ.เพ็ญล่ะ
(อ.เพ็ญเป็นเขตจ.อุดร ติดกับจ.หนองคาย) ที่นั่นเขามีวิทยาลัยเปิดใหม่ ของรัฐบาลนี่หละ
คนน่าจะยังไม่เต็มนะ เอางี้รอแป๊บนะ" พูดจบท่านก็เดินเข้าไปหยิบโทรศัพท์มือถืออกมาโทร
(ยุคนั้น Nokia 3310 ถือว่าหรูสุดยอดแล้ว) ได้ความว่ายังว่างอยู่อีกนิดหน่อยให้รีบไปสมัคร
ผมขอบพระคุณในน้ำใจของท่านมากๆๆๆ เสียดาย จำชื่อเสียงเรียงนามของท่านไม่ได้
แต่กราบขอบพระคุณท่านเป็นอย่างสูงทีเดียวในความมีน้ำใจของท่าน
อันนี้เป็นตราประจำวิทยาลัยบริหารธุรกิจและการท่องเที่ยวอุดรธานีครับ



เดี๋ยวมาต่อตอนที่ 2 วันหลังแล้วกัน

ตอนต่อไป >>

Create Date : 26 มิถุนายน 2550		5 comments
Last Update : 23 พฤษภาคม 2551 10:04:37 น.
Counter : 2138 Pageviews.
Share Tweet