|
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ซวยซับ ซวยซ้อน ซวยซ้อนเงื่อน ...
วันนี้มาทำงานตามเวลาปกติ ^^! ... คือพอจอดรถเสร็จก็รีบวิ่ง ปรื้ดดดดด.. จะมาขึ้นลิฟท์ที่ตึก เพราะตอนนนั้นมันปาไป 9 โมงกว่าและ ... แต่ก็ถือว่าเร็วกว่าเมื่อวาน อิอิ
... ขณะที่ผมกำลัง จ้ำอ้าวว นำหน้าคนอื่นๆ ซึ่งทำไมวันนี้คนมันเยอะแยะมากมายกว่าทุกๆวัน .... และผมก็เริ่มรู้สึกว่า ทำไมตูเดินไวอย่างนี้ แซงทุกๆ คนได้อย่างรวดเร็ว ...
"... ขอ เด ชะ องค์ พระ ประ มุข ภู มิพล ...."
อ๊ากก!!! ถึงว่าทำไมเราเดินเร็ว ... ก็เพราะว่าไม่มีใครเดินเลยหน่ะสิครับประสาทหูผมทำไมทำงานช้าขนาดนี้ ... เขายืนถวายพระพรวันพ่อกันหมด
ผม STOP ตัวเองดังเอี๊ยดดด!!! ... เสียงรองเท้าผ้าใบของผมทำเอาสายตาทุกคู่ตรงนั้นหันมามอง ... พร้อมยิงกระแสจิตอะไรบางอย่างมาที่ผม ...... ผมรู้สึกดุจดังตัวประหลาดหลุดออกมาจากดาวอังคารยังไงยังงั้น
"แหะๆ ขอโทษครับๆ" ... ผมก้มหน้ายิ้มแหย่ๆ หน้าแดงกล่ำ ให้คนแถวนั้นอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว ... แถมยังต้องยืนประณามตัวเองอยู่ตรงนั้นอีกเกือบนาที
พอจบเพลง ทุกคนก็เริ่มเดินนน ... ผมก็แทรกฝูงชนล้านแปดขึ้นมากดเลขชั้นที่หน้าลิฟท์ (เป็นลิฟท์ อัจฉริยะ) ผมกดได้ตัว K หันไปมอง หน้าตัว k มีคนอยู่กว่า 20 คน บางคนเท้าสะเอว บางคนกอดอก บางคนดูนาฬิกา ...
... คนถัดจากผมพอกดชั้นเลือกลิฟท์ ... มันก็ส่งไปลิฟท์ตัวอื่นๆ แทน แถมวันนั้น ดั๊นนน ...มีลิฟท์เสียไปอีก 1 ตัว จากทั้งหมด 7 ตัว
ผมพลางคิดในใจ ... "ตายแน่ตู เหลือเวลาอีก 8 นาที จะ 9.30"
เวลาผ่านไป 5 นาที ... ผมกับอีก 20 กว่าคน ยังรออยู่ที่ K ... ส่วนคนอื่นๆ ที่กดหลังผม มันหายไปหมดแล้วววว!!! ...
ผมเดินไปกดใหม่ กะว่ามันจะส่งผมไปที่ตัวอื่น .... ติ๊กๆๆ " K>> " เครื่องหมายโชว์ไล่ผมให้ไปที่ K ตัวเดิมอีก ... เฮ้อ..ชีวิต 3 นาที วิกฤตเริ่มคลืบคลานเข้ามา ... ผมเห็นหน้าเจ๊(เจ้านาย) ยิ้มด้วยความอยากกระหาย จะมาเอาเงินค่ามาสาย 50 บาทจากผม ...
"ติ๊ง" ... ลิฟท์เปิดแล้วครับ โห ดีใจสุดๆ แล้วผมก็เหลือบเห็นตัวเลขชั้นที่ลิฟท์มันจะจอด "2 3 4 8 10 ..." โอ้ชีวิต...ผมอยู่ชั้น 10 เอื๊อกกก!!
แล้วลิฟท์ก็จอดชั้น 2 ชั้นแรก ... ดั้นนนนนนนนนนนน... ไม่มีคนออก!!! ...
แล้วลิฟท์ก็ไปจอดรับคนที่ชั้น 5 เพิ่มอีก ... แล้วเอาไปปล่อยที่ชั้น 6 ซึ่งไม่ได้อยู่ใน list ... (>.
พอออกจากลิฟท์ ผมก็วิ่งหางจุกตูด ... มา Punch In .... " 9:29:05!!! โอ้ทันหรือนี่ ไม่น่าเชื่อ ชีวิตอยู่บนเส้นด้ายอีกวัน"
... แล้วผมก็เดินไปนั่งที่โต๊ะ แล้วล่วงกระเป๋าจะเอาโทรศัพท์มือถือ .......... "อ๊ะ!!! ... ลืมเอามาจากบ้าน!! " .... อารายมันจะซวยซับซ้อนซ่อนเงื่อนได้ขนาดนี้
เสียงพี่มี่แทรกขึ้นมา ...
"แหม ... งั้นวันนี้ก็อดคุยกับเด็กหล่ะซิ สมน้ำหน้า อิอิ"
หน้าตาดูมีความสุขพิลึก (ผมเคยเล่าเรื่องพี่มี่กับผมไปบ้าง ลองไปอ่านอันเก่าๆดูนะครับ)
เฮ้อๆๆๆๆๆๆๆ ไม่รู้จะถอนหายใจซักกี่ครั้งถึงจะขับไล่ความซวยออกจากร่างกายไปได้
แต่อย่างว่าแหละ จะไปโทษใครได้หล่ะ ... ก็ช้าเอง ลืมเอง และ .... ซวยเองนี่หว่า ... จริงไหมครับ
2/12/2005
| Create Date : 03 ธันวาคม 2548 |
| Last Update : 3 ธันวาคม 2548 3:13:23 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 366 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: Angel Tanya  วันที่: 3 ธันวาคม 2548 เวลา:5:00:43 น. |
|
|
|
| โดย: p_tham วันที่: 3 ธันวาคม 2548 เวลา:5:13:15 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [