Bloggang.com : atitaya_t : หนุ่มบ้านไร่ฯ ตอนที่ 9-2

หนุ่มบ้านไร่ฯ ตอนที่ 9-2

นับดาวเข้ามาคุยกับน้อยหน่าในห้อง

       “หน่าขอโทษค่ะที่เข้าใจพี่ดาวผิดไป”
       “ช่างมันเถอะ ความจริงเห็นแบบนั้นมันก็น่าจะเข้าใจผิดอยู่หรอก...ว่าแต่ ท่าทางเธอนี่จะหวงพ่อเอาเรื่องเลยนะเนี่ย”
       “หน่าเชื่อว่าวันหนึ่งแม่หน่าจะกลับมาอยู่กับพ่อ”
       นับดาวสะดุ้งเล็กๆ
       “หน่า คนกับผีน่ะอยู่ด้วยกันไม่ได้หรอกนะ”
       น้อยหน่าอึ้งไป
       “แม่หน่าตายแล้วเหรอคะ...ใครบอกพี่เหรอคะ...แล้วทำไมพวกเขาไม่เคยบอกหน่า แม่หน่าเป็น
       อะไรตายเหรอคะ”
       นับดาวเหวอ
       “เดี๋ยวๆๆ ก็...ที่คุณปราบอยู่เลี้ยงเธอคนเดียวเนี่ย ไม่ใช่แม่เธอตายไปหรอกเหรอ”
       “เปล่าค่ะ ตอนเด็กๆพ่อกับปู่ป้องบอกหน่าว่าแม่ไปเที่ยวแล้วเครื่องบินตก หายสาบสูญ พอ หน่าโตขึ้นหน่อยป้ายวงแอบมาเล่าให้หน่าฟังว่าแม่คลอดหน่าเสร็จก็ทิ้งพ่อไป แล้วก็ไม่มีใครเจอแม่อีกเลย หน่าเพิ่งรู้จากพี่ดาวนี่แหละว่าแม่ตายแล้ว”
       นับดาวรีบแก้ตัว
       “เปล่าๆงั้นฉันมั่วแล้วล่ะ ฉันเห็นใครๆก็ไม่อยากพูดเรื่องแม่เธอ เลยทึกทักเอาเองว่าแม่เธอตาย”
       “เฮ้อ โล่งอก”
       “แต่นี่มันยุคไหนแล้ว ถ้าจะหาคนที่หายไปซักคนมันไม่น่าหายากนี่นา”
       “หน่ากับตะวันเคยพยายามลองดูแล้วค่ะ แต่ไม่สำเร็จ”
       น้อยหน่าเปิดลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือหยิบอัลบั้มให้นับดาวดู
       “รูปแม่ที่พ่อเขาเก็บไว้น่ะค่ะ”
       น้อยหน่าเปิดอัลบั้มให้นับดาวดู เป็นรูปปรายฟ้าตอนสาวๆ มีทั้งชุดนางพยาบาล ชุดไปรเวท มีทั้งถ่ายเดี่ยว มีทั้งถ่ายคู่กับปราบ
       “แม่เธอนี่สวยมากเลยเนอะ”
       “ไม่งั้นพ่อหน่าจะจีบเหรอ”
       “พี่ว่าแม่เธอคงมีเหตุผลอะไรซักอย่างที่ทำให้ต้องจากที่นี่ ไปจากผู้ชายดีๆอย่างพ่อเธอ และไปจากลูกสาวที่น่ารักอย่างเธอ”
       “หน่าก็อยากรู้ค่ะว่าทำไม...”
       นับดาวลูบศีรษะน้อยหน่ารู้สึกสงสารจับใจ

       ปราบฉีดยาให้เฉาก๊วย นับดาวดูอยู่ข้างๆถามขึ้นอย่างสงสัย
       “เห็นแก้วบอกเฉาก๊วยป่วยหนักเลยเหรอ”
       “มันไม่แข็งแรงมาตั้งแต่เกิดแล้ว แต่มันก็ยังสู้นะ นี่ก็ดีขึ้นมากแล้ว”
       นับดาวลูบหัวเฉาก๊วย
       “เก่งมากลูกแม่”
       ปราบเก็บกระเป๋ายา นับดาวมองๆ
       “ถามอะไรหน่อยดิ”
       “ว่า…”
       “คุณยังรักแม่ของน้อยหน่าอยู่รึเปล่า”
       ปราบเงียบไป
       “ว่าไงล่ะ”
       “รัก”
       นับดาวฝืนยิ้ม
       “คุณเป็นผู้ชายที่น่ารักดี...งั้นถามอีกหน่อยดิ ทำไมเขาถึงจากไปล่ะ”
       “ผมก็อยากรู้เหมือนกัน” ปราบบอกเครียดๆ

       นับดาวกับปราบลงจากรถเอทีวี เดินมาที่บ้าน นับดาวเปิดประตู เจอชนะชัยกับชัชฎา นับดาวยืนอึ้ง
       “สวัสดีดาว เป็นอะไรไปน่ะ หน้าซีดเชียว”
       “อ๋อ ไม่มีอะไรค่ะ สวัสดีค่ะคุณแม่”
       นับดาวยกมือไหว้ชัชฎาพลางแอบยื่นขาหลังยันปราบที่เดินตามมา ปราบไม่ทันตั้งตัวโดนถีบเซออกไป นับดาวรีบปิดประตูบ้าน
       “แหม คุณจ๊อบกับคุณแม่จะมาก็ไม่บอกก่อนเลยนะคะ ตกใจหมดเลย”
       “เกรงใจน่ะ เดี๋ยวกลายเป็นว่าต้องให้หนูดาวมาคอยต้อนรับ”
       “อุ๊ย ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
       มีเสียงทุบประตูปังๆ พร้อมกับเสียงปราบดังมา
       “เปิดประตูเดี๋ยวนี้ เรื่องอะไรไม่ให้ผมเข้าบ้าน”
       ชัชฎาตกใจ
       “ใครเหรอ หนูดาว”
       “คนบ้าน่ะค่ะ”
       เสียงปราบเงียบไป นับดาวถอนใจโล่งอก
       “คุณแม่กับคุณจ๊อบมากันนานรึยังคะ เราออกไปหาอะไรกินกันในเมืองดีไหมคะ ไปกันเลยนะคะ”
       “เดี๋ยวสิจ๊ะ แม่เพิ่งมาถึงเอง ขอนั่งพักหน่อย เออ แล้วนี่เจ้าของไร่อยู่ไหม”
       “หมายถึงคุณปราบน่ะเหรอคะ”
       “ใช่คนนั้นแหละ...คนที่หนูดาวบอกว่าเป็นเกย์น่ะ”
       ชนะชัยกระซิบกับนับดาว
       “คุณแม่ท่านคิดมาก แล้วสงสัยว่าคุณปราบกับคุณปกป้องเป็นเกย์จริงหรือเปล่า ถ้าเกิดเป็นแบบครึ่งๆกลางคุณแม่กลัวคุณจะแย่เอา”
       “ท่านไม่เชื่อดาวหรือคะ”
       “ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ท่านกลัวคุณจะหลงกล เลยจะมาช่วยดู”
       นับดาวหันคุยกับชัชฎา
       “คุณแม่คะ เรื่องของคุณปราบเนี่ย...”
       นับดาวยังพูดไม่จบ ก็เห็นปราบเดินเข้ามาจากทางหลังบ้าน เธอรีบวิ่งพรวดผลักปราบออกไป ชัชฎากับชนะชัยไม่ทันเห็นปราบ มองตามนับดาวไปงงๆ นับดาวโผล่หน้ามา
       “เดี๋ยวมานะคะ แป๊บนึงค่ะ”
       นับดาวหายหน้ากลับไป

       นับดาวพาปราบออกมานอกบ้าน เอานิ้วชี้ทาบริมฝีปากทำนองให้เบาๆ แต่ปราบไม่สนใจ สะบัดมือนับดาวออก
       “ไม่ต้องมาชู่ว์มาใส่ผม นี่บ้านผม ผมจะแหกปากยังไงก็ได้ แล้วจะไปไหนก็ได้ด้วย ไม่ต้องมาทำเป็นห้ามผมเลย”
       “คุณปราบ ฟังก่อนสิ ฉันมีเรื่องขอร้อง เป็นเรื่องคอขาดบาดตายมาก”
       “จะมาไม้ไหนอีกเนี่ย”
       นับดาวมองซ้ายขวา แล้วกระซิบข้างหู ปราบตาโต
       “คุณจะบ้าเหรอ ให้ผมเป็นเกย์เนี่ยนะ”
       “น่านะ ฉันขอร้อง”
       “ไม่”
       ปราบเปิดประตู ทำท่าจะเดินเข้าบ้าน
       “ถ้าไม่ยอมล่ะก็...”
       ปราบจ้องหน้า
       “ทำไม จะวางยาฆ่าไก่ผมอีกเหรอไง”
       “เปล่าฉันจะ...จะฆ่าตัวตาย”
       “เชิญตามสบาย ผู้หญิงโรคจิตอย่างคุณฆ่าตัวตายไปเกิดใหม่น่ะถูกต้องแล้ว ผมจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ ขอให้คุณได้เกิดใหม่เป็นคนปกติธรรมดาๆ ไม่ใช่ผู้หญิงจอมปลอมที่วันๆเอาแต่สร้างภาพโกหกตอหลดตอแหลไปวันๆตลอดชีวิตแบบนี้ คุณรู้ตัวมั้ยว่าชีวิตคุณมันน่าสมเพชแค่ไหน”
       “งั้นฉันจ้างก็ได้อ่ะ”
       “ไม่”
       “คุณปราบ ที่ผ่านมาฉันช่วยคุณมาตั้งเยอะแล้วนะ มันไม่มีความหมายอะไรกับคุณเลยเหรอ”
       “คุณก็ทำแสบกับผมไว้เยอะเหมือนกัน อาจจะเยอะกว่าด้วย”
       “นะๆคุณปราบ ฉันขอร้อง”
       นับดาวซึมไป ค่อยๆบีบน้ำตาออกมาหนึ่งหยด ปราบชะงัก นับดาวเห็นได้ผลเลยร้องไห้สะอึกสะอื้นน้ำตาไหลพราก ปราบอดใจอ่อนไม่ได้
       “เอางี้ ... ผมจะหลบหน้าพวกเขาละกัน คุณอยากโกหกอะไรเกี่ยวกับผมก็โกหกไป ผมไม่อยู่ให้ เขามาคาดคั้นผมหรอก แบบนี้โอเคมั้ย”
       “เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ...ขอบคุณคุณมากนะ”
       นับดาวทำท่าจะจุ๊บแก้มขอบคุณ ปราบมองหน้า
       “นี่คุณจะทำอะไรผม”
       “ฉันแค่จะจุ๊บขอบคุณคุณเท่านั้นแหละน่า”
       ปราบจ้องหน้า นับดาวชักเกร็ง
       “เอา จุ๊บสิ ไหนบอกจะจุ๊บ”
       นับดาวจ้องหน้าเขาชักเขิน
       “ไม่เอาแล้ว ยังไงก็ขอบคุณค่ะ”
       นับดาวเดินกลับเข้าไปในบ้าน ปราบมองตามไปรู้สึกเขิน

       นับดาวกลับเข้ามาในบ้าน แล้วรีบบอก...
       “คุณปราบเขาคงยุ่งอีกพักใหญ่ๆเลยล่ะค่ะ”
       ชัชฎามองนับดาวแบบรู้ทัน
       “มีคนบอกแม่ว่าคนชื่อปราบน่ะไม่ใช่เกย์ แล้วเธอก็ชอบนายปราบคนนี้ด้วย”
       นับดาวพึมพำกับตัวเอง
       “ยัยเอมี่...” นับดาวหันไปพูดกับชัชฎา “ดาวไม่รู้ไม่หรอกค่ะว่าใครพูด แต่เรื่องที่เขาพูดน่ะมันไร้สาระมากเลยค่ะ”
       ชนะชัยรีบเสริม
       “ผมก็พยายามบอกแม่แล้ว แต่แม่ไม่ยอมเชื่อผมเลย”
       “ถ้านายปราบไม่ใช่เกย์ การที่เธอมาอยู่ที่ไร่กับเขาแบบนี้ก็แปลว่าเธอชอบเขา นี่คิดจะเหยียบเรือสองแคมเหรอ...เธอเป็นอย่างที่ฉันพูดรึเปล่า”
       “ดาวไม่สนหรอกค่ะว่าคุณแม่ไปฟังใครมาและยัยคนนั้นพูดอะไรบ้าง ดาวขอยืนยันว่าความสัมพันธ์ของดาวกับคุณจ๊อบยังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนแปลง และดาวก็ไม่ได้ชอบคุณปราบ และอีกอย่างคุณปราบก็เป็นเกย์และแฟนเขาก็คือคุณปกป้อง ทุกสิ่งที่ดาวพูดคือความจริงทั้งหมดค่ะ”
       ชัชฎามองนับดาว เริ่มสับสนว่าจะเชื่อนับดาวดีไหม
       “ฉันจะไม่เชื่อใครง่ายๆหรอก นอกจากฉันจะเห็นด้วยสายตาตัวเอง”
       “ถ้าคุณแม่คิดว่าการเป็นเกย์หรือไม่เกย์ดูกันได้ง่ายๆน่ะ คุณแม่คิดผิดแล้วค่ะ”
       “เธอมีเหตุผลอะไรที่ไม่ให้ฉันเจอคุณปราบ”
       “ก็เขาไม่ว่างนี่คะ เอางี้ละกันค่ะเพื่อให้คุณแม่สบายใจ เอาเป็นว่า...ตอนนี้เชิญคุณแม่กับคุณจ๊อบกลับไปก่อน ดาวต้องไปช่วยคุณปราบดูแลเฉาก๊วย แต่ไม่ต้องห่วงค่ะ เดี๋ยวเรากินมื้อเย็นด้วยกัน ดาวจะหาวิธีพิสูจน์ว่าคำพูดของดาวเป็นความจริงเองค่ะ”
       ชัชฎามองหน้านับดาว นับดาวไม่หลบตา
       “ตกลง”
       ชัชฎาลุกเดินออกไป ชนะชัยแอบทำท่าให้กำลังใจนับดาวสู้ๆ นับดาวยิ้มให้ ชนะชัยเดินออกไป รอยยิ้มบนใบหน้านับดาวหายไป กลายเป็นหน้าระทม กุมขมับ
“แล้วฉันจะทำยังไงดีเนี่ย”

โปรดติดตามตอนต่อไป

หนุ่มบ้านไร่กับหวานใจไฮโซ ตอนที่ 9

นับดาวกลุ้มใจมากจึงโทรไปขอร้องให้อลิสาช่วย

       “น้าอะซ่าคะ มีแต่เขาคนเดียวแล้วล่ะค่ะที่ช่วยเราได้ ช่วยดาวหน่อยนะคะ...ดาวคิดวิธีอื่นไม่ออกจริงๆ ไม่งั้นดาวคงไม่ขอให้น้าอะซ่าทำแบบนี้หรอกค่ะ...ดาวเข้าใจค่ะ ถ้าน้าทำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรค่ะ พอคุณชัชฎากับคุณจ๊อบรู้ว่าคุณปราบไม่ใช่เกย์ก็คงเชื่อตามข่าวลือว่าดาวมามั่วกับคุณปราบที่นี่ แล้วคุณจ๊อบก็คงเลิกกับดาว เกมส์โอเว่อร์กันไป”
       นับดาววางสาย เป่าปากหนักใจ...อลิสาวางสายจากนับดาวอย่างสับสน ขบคิดอยู่ครู่ใหญ่ หยิบมือถือขึ้นมาอีกครั้ง กดโทรออก สักครู่อีกฝ่ายก็รับสาย
       “สวัสดีค่ะคุณปกป้อง...”

       ในห้องน้ำของโรงแรม...อลิสาอยู่ในชุดดูเซ็กซี่ ส่องกระจกแต่งหน้า น้ำตาร่วง เธอรีบเช็ดน้ำตา พยายามทำใจ แล้วแต่งหน้าต่อ
       อลิสาเดินมาที่ล็อบบี้โรงแรม เข้ามาคุยกับปกป้องที่รอเธออยู่ก่อนแล้ว
       “ผมทำไม่ได้หรอกครับถึงจะเป็นคุณอะซ่าขอให้ผมทำก็เถอะ แต่ให้ผมเล่นเป็นเกย์ให้คนอื่นดูเนี่ย ผมคงทำไม่ได้ ไม่ใช่รังเกียจเกย์ ตุ๊ด กะเทย ประเทือง อะไรทั้งนั้น แต่ผมเป็นลูกผู้ชายเต็มตัว ผมไม่โกหกคนอื่น ผมไม่เป็นก็คือไม่เป็น”
       “ฉันเข้าใจค่ะว่าฉันขอคุณเป๊บปี้มากเกินไป ฉันลำบากจริงๆ นะคะถ้าแฟนของยัยดาวเขารู้ว่าคุณปราบไม่ได้เป็นเกย์ เขาคงขอเลิกกับยัยดาวแน่ๆ”
       “ถ้าเรื่องแค่นี้ไม่เชื่อใจกัน ก็อย่าเสียเวลาไปคบกับมันเลยครับบอกคุณดาว”
       “เลิกไม่ได้ค่ะ นับดาวมีความจำเป็นต้องแต่งงานกับเขา...ถึงขั้นนี้แล้ว ฉันจะเล่าให้คุณเป๊บปี้ฟังทั้งหมดก็ได้ว่าฉันกับดาวเนี่ย ความจริงแล้วเรา...”
       ปกป้องยกมือปราม
       “ถ้าเป็นเรื่องภายในของครอบครัวคุณ คุณไม่ต้องเล่าให้ผมฟังก็ได้ครับ ผมเชื่อว่าคุณมีความ
       จำเป็น แต่ผมก็ยังยืนยันคำตอบเดิมครับว่าผมช่วยคุณไม่ได้”
       “คุณเป๊บปี้คะ ถ้าคุณช่วยฉัน...ฉัน...”
       อลิสาสะอึกพูดต่อไม่ได้ ปกป้องมองหน้า
       “คุณจะ”
       “ฉันจะให้ทุกอย่างที่คุณต้องการ”
       อลิสาวางกุญแจห้องพักลงบนโต๊ะ ปกป้องใช้เวลาครู่หนึ่งจึงเข้าใจความหมาย
       “คุณดูถูกตัวเองมากเลยรู้มั้ย”
       “ฉันรู้ค่ะ”
       “แล้วคุณยังดูถูกผมด้วย”
       “ฉันขอโทษค่ะ”
       “มันจำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอครับ คุณถึงต้องทำอย่างนี้”
       “ฉันรักนับดาวค่ะ”
       ปกป้องมองอลิสา หยิบกุญแจห้องมา อลิสาดีใจ
       “คุณยอมช่วยฉันแล้วใช่ไหมคะ”
       ปกป้องวางกุญแจคืนให้อลิสา
       “คุณเอาคืนไปเถอะครับ ผมไม่ใช่ผู้ชายฉวยโอกาส”
       อลิสาหน้าเสีย รับกุญแจคืนไป ลุกขึ้น เดินจากไป ปกป้องเรียกไว้
       “เดี๋ยว”
       อลิสาชะงัก
       “คะ”
       “ผมจะช่วยคุณ”
       “แต่ว่า...”
       “ผมไม่ต้องการสิ่งตอบแทนอะไรแบบนั้นหรอก แค่ให้คุณเลิกกลุ้ม ยิ้มออกได้ ผมก็พอใจแล้ว”
       อลิสายิ้มดีใจ

       ค่ำนั้น นับดาว ชนะชัยและชัชฎานั่งรออยู่ในร้านอาหาร ชัชฎาชักหงุดหงิด
       “เรารอนานแล้วนะ”
       “เอ่อ ปกติเขาเป็นคนตรงต่อเวลามากเลยนะคะ แต่ เอ...”
       ชัชฎามองหน้านับดาว
       “เธอพยายามปิดบังอะไรอยู่”
       “ไม่มีค่ะ ดาวบริสุทธิ์ใจจริงๆ”
       ชนะชัยรีบแย้ง
       “คุณแม่ครับ คุณดาวไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกครับแม่”
       ชัชฎามองหน้านับดาว นับดาวยิ้มให้
       “ฉันว่าเธอถ่วงเวลาไปงั้นแหละ ดูเธอไม่มั่นใจเลยนะ” ชัชฏาหันไปบอกลูกชาย “เรากลับกันเถอะ”
       แต่ก่อนที่ชัชฎาจะลุก ปกป้องก็เดินเข้ามา แม้แต่นับดาวยังแอบประหลาดใจ ปกป้องมาในชุดเนี้ยบ เชิร์ตม่วงรัดรูป ปลดกระดุมโชว์แผงอก เหน็บแว่นกันแดดแร่ดๆ กางเกงลายเสือ รองเท้าหนังสีเขียว เดินเชิ่ดเข้ามา โบกมือสะบัดแล้วเข้ามากอดนับดาว
       “ไฮ นับดาว”
       นับดาวยกมือไหว้
       “หวัดดีค่ะอาป้อง”
       ปกป้องค้อน
       “บอกให้เรียกเป๊บปี้ไง”
       ชัชฎาอึ้งไป
       “นี่เหรอนายปราบ”
       ปกป้องยิ้มให้
       “ไม่ใช่ครับ นี่ปราบ's boy friend ครับ”
       นับดาวรีบแนะนำ
       “อาเป๊บปี้คะนี่คุณชัชฎา แม่คุณจ๊อบ นี่คุณจ๊อบ ที่อาเป๊บปี้เคยเจอมาแล้วไงคะ”
       “บองชู้...มาดาม อยากบอกว่าลูกชายมาดามน่าหม่ำมาก”
       ชนะชัยแปลกใจ
       “วันก่อนเราเจอกัน คุณป้องไม่ได้เป็นแบบนี้นี่ครับ”
       ปกป้องหัวเราะเสียงแหลม
       “อยู่ในไร่แต่งตัวแบบนี้ก็โดนฝูงพฤกษภผกาสรไล่กระทืบจมพสุธาสิครับ”
       ชัชฎามองปกป้องแบบพินิจพิจารณา โดนปกป้องมองกลับด้วยสายตาแบบเดียวกัน ทำเอาชัชฎาสะดุ้งเล็กๆ
       “มองหาเห็บเหาอะไรเหรอครับ”
       “เอ่อ เดี๋ยวนะคะ”
       ชัชฎาเปิดกระเป๋าหยิบโพยออกมามีรายชื่อเพลง ปกป้องถือวิสาสะหยิบโพยมาดู ชัชฎาตกใจ
       “เสียมารยาทมาก เอาคืนมานะ”
       “อะไรเนี่ย มีแต่ชื่อเพลง...อ๋อ คงมีคนบอกมาดามสิครับว่าถ้าเป็นเกย์ต้องร้องเพลงพวกนี้ได้”
       นับดาวพึมพำ
       “ยัยเอมี่อีกล่ะสิ”
       “จะไอเดียใครก็เถอะ...เธอร้องได้มั้ยล่ะ อย่าบอกนะว่าร้องไม่เป็น”
       ปกป้องยิ้มแย้ม
       “แค่ร้องเฉยๆจะไปมันอะไร้”

       คาราโอเกะ อินโทรขึ้นเร้าใจ ปกป้องถือไมค์วาดลวดลายแด๊นซ์สเต็บเทพ ท่าออกเกย์ๆ ปกป้องร้องเพลง ลีลาสนุกสนานเร้าใจ บรรยากาศการร้องเพลงของปกป้องสนุกมากจนทุกคนเริ่มขยับมือขยับเท้า และสนุกมากขึ้นเรื่อยๆจนนับดาว ชนะชัย และ ชัชฎายังอินปรบมือตามไปด้วย ปกป้องมาชวนชัชฎาไปเต้นด้วย ชัชฎาร้องวี้ดว้าย แต่ในที่สุดก็หลุด เต้นไปด้วย

       หลังจากสนุกสนานกันจนอิ่มใจแล้ว ปกป้องควงชัชฎาอย่างสนิมสนมออกมาจากร้าน ชนะชัยกับนับดาวเดินตามออกมา
       “เป็นไงบ้างครับมาดาม หัวใจจะวายเหรอครับ”
       “ใช่ เธอแย่มากเป๊บปี้ หัวใจฉันจะวายจริงๆ โอ๊ย เหนื่อย”
       “อย่ามาอำเลยครับ ผมดูออกว่ามาดามยังไหวอยู่...ฟิตเปรี๊ยะเลย”
       ปกป้องขยำก้นชัชฎา ชนะชัยตกใจ อ้าปากหวอ ชัชฎาก็ตะลึง
       “เธอ...เธอบังอาจมาก แต่รู้อะไรมั้ย ฉันไม่ยักโกรธแฮะ”
       ชัชฎาหัวเราะกับเพื่อนสาว แล้วหันไปหานับดาว
       “เขาเป็นเกย์ที่น่ารักอย่างคิดไม่ถึงเลยนะ หนูดาวว่ามั้ย”
       “นั่นน่ะสิคะ ดาวก็คิดไม่ถึงจริงๆค่ะ”
       “งั้นฉันกับจ๊อบกลับก่อนนะ”
       นับดาวยกมือไหว้
       “ค่ะ สวัสดีค่ะ”
       “จ้ะ สวัสดี...ส่วนเรื่องหุ้น ฉันยังให้โอกาสเธออยู่นะ แต่อย่าให้นานมากล่ะ เกรงใจคนอื่นที่เขาอยากได้”
       “ค่ะ”
       ชัชฎาหันมาบ๋ายบายปกป้อง ปกป้องหลิ่วตาให้ ชนะชัยหันมาหานับดาวด้วยสายตาอ้อนวอน
       “คุณดาวครับ ยังไงอย่าอยู่ที่นานเลยนะครับ ผมคิดถึงแล้วก็เป็นห่วง”
       “ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ แค่คำพูดของจ๊อบก็ทำให้ดาวรู้สึกอบอุ่นใจและมีกำลังใจมากเลยค่ะ”
       ชนะชัยยิ้มให้ เดินขึ้นไปรถไปกับชัชฎา ก่อนจะขับรถออกไป ปกป้องกับนับดาวมองตามจนรถลับตาไป
       “อาป้องคะ...ดาว...ดาวขอบพระคุณมากค่ะ”
       นับดาวไหว้ปกป้อง
       “ไปขอบคุณน้าอะซ่าของคุณเถอะ”
       นับดาวเงียบไป หน้าหมอง ปกป้องเดาความคิดนับดาวออก
       “ไม่มีอะไรอย่างที่คุณคิดหรอก ผมช่วยเขาด้วยความบริสุทธิ์ใจ น้าคุณรักคุณมากนะ”
       ปกป้องเดินจากไป....ปกป้องเดินมาจะขึ้นรถ อลิสารออยู่แถวนั้นก่อนแล้ว เธอเดินออกมาหา
       “คุณอะซ่า”
       “เมื่อกี้ฉันแอบดูอยู่ ฉันเห็นทุกอย่างแล้วค่ะ”
       ปกป้องออกอาการเซ็ง
       “ก็บอกแล้วว่าอย่ามาดู ว้า...เห็นเลยผมแต๋วแตกเลย”
       “ใครบอกล่ะคะ คุณแมนมากเลย ที่คุณทำก็เพื่อช่วยผู้หญิงที่กำลังเดือดร้อน อีกอย่างสิ่งที่คุณ
       ทำน่ะมันก็ไม่ได้ทำกันง่ายๆเลย”
       “ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ตอนอยู่ที่อเมริกาผมเคยเป็นตัวประกอบเล่นหนังด้วย คนเอเซียหน้าตาแบบผมมีไม่มากเท่าไหร่ เลยได้เล่นบทหลายบท แต๊ดแต๋กว่านี้ก็เคยเล่นมาแล้ว”
       “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...เป๊บปี้คะ อยากบอกว่าคืนนี้คุณได้ใจฉันไปเต็มๆเลยค่ะ”
       ปกป้องเดินเข้ามาหาอลิสา
       “ประโยคบอกรักของคุณเร้าใจผมมาก”
       “เอ่อ มันไม่ใช่ประโยคบอกรักนะคะ แค่จะบอกว่าฉันรู้สึกดีกับคุณน่ะค่ะ”
       “ถึงอย่างนั้นก็เถอะ มันก็เร้าใจผมอยู่ดี งั้นเรารีบไปโรงแรมกันดีกว่าครับ”
       “เอ่อ คือฉันไม่ได้อยากเข้าห้องน้ำอะไรนะคะ”
       “ครั้งนี้ไม่ได้จะพาคุณไปเข้าห้องน้ำนี่ครับ”
       อลิสามองหน้า ปกป้องยิ้มกรุ้มกริ่ม
       “จะชวนไปทำไม พูดชัดๆได้มั้ยคะ ฉันไม่อยากเข้าใจผิดอีก”
       “ผมจะชวนคุณอะซ่าไปฟีเจอริ่ง...คุณกับผม”
       “โอเค ทีนี้ไม่เข้าใจผิดแน่นอน”
       ปกป้องยักคิ้ว อลิสาตบหน้าฉาด
       “เห็นฉันเป็นผู้หญิงใจง่ายนักหรือไง”
อลิสาเดินกะฟัดกะเฟียดออกไป ปกป้องงงๆ

ค่ำคืนนั้น...ปราบนอนไม่หลับ จิตใจไม่สงบ ไม่สามารถข่มตาหลับได้

       “ไม่น่าแอบตามไปดูเล้ย”
       ปราบนึกถึงภาพในร้านอาหาร...ปกป้องกำลังร้องเพลงวาดลวดลายเกย์อยู่บนเวที ปราบก็ซุ่มนั่งอยู่ในร้านด้วย มองไปบนเวที
       “อาป้อง...อาไปไกลมากนะเนี่ย”
       ปราบรู้สึกรับไม่ได้กับภาพที่เห็น เขานอนลืมตาโพลงอยู่บนเตียง
       “ภาพมันติดตาจนนอนไม่หลับเลย”

       วันใหม่...นับดาวนั่งเล่นอยู่ตรงมุมโปรดของเธอ ปราบเดินมานั่งข้างๆ
       “อยากกลับกรุงเทพมั้ย”
       “ทำไมอยู่ดีๆถามแบบนี้ล่ะ”
       “ช่วงนี้ไร่ผมวุ่นวายเหลือเกิน”
       “เอ่อ หมายถึงคนพวกนั้นใช่มั้ย”
       นับดาวพูดถึงชัชฎากับชนะชัยมาหาที่ไร่ ปราบพยักหน้า
       “ฮึ กะมาพูดให้ฉันรู้สึกผิดแล้วก็ถอนตัวกลับกรุงเทพ ถึงตอนนั้นคุณก็จะบอกว่าฉันทำผิดสัญญา จะได้ไม่ต้องขายที่ให้ฉันใช่ไหมล่ะ ไม่มีทาง”
       “คุณดาว อย่าเอานิสัยของคุณมาเดาความคิดคนอื่นสิ ผมไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์เพทุบายแบบคุณนะ”
       “หลอกด่าฉันอีกเหรอเนี่ย”
       “ผมว่ามันจะเป็นการดีกับเราทั้งสองฝ่าย ถ้าคุณจะกลับไปกรุงเทพสักพักหนึ่ง พวกผมก็จะได้อยู่กันอย่างสงบสุข ไม่ต้องคอยเล่นละคร เดี๋ยวก็ต้องเป็นญาติโรคจิต เดี๋ยวก็ต้องเป็นเกย์ ส่วนคุณก็จะได้สบายใจ ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครมาจับโกหกคุณที่นี่ได้”
       “แล้วเรื่องสัญญา...”
       “ก็ถือว่าเป็นช่วงอุ๊บอิ๊บไปละกัน โอเคมั้ย”
       “มีลูกไม้อะไรรึเปล่าเนี่ย”
       “จริงใจสุดๆเลยครับ”
       นับดาวมองหน้าเขา ชั่งใจครู่หนึ่ง
       “ตกลงก็ได้ ฉันขอเวลาสักพัก ไม่นานหรอก แล้วจะรีบกลับมาอยู่ให้ครบตามสัญญา ยังไงฉันก็ยังต้องการที่ของพ่อฉันอยู่”
       “ตามสบายครับ” ปราบบอกอย่างตัดสินใจ

       นับดาวตัดสินใจกลับกรุงเทพ ก่อนที่เธอจะกลับ เธอไปกอดเฉาก๊วยด้วยความคิดถึง
       “บ๋ายบายนะเฉาก๊วย แข็งแรงๆนะ”
       นับดาวหันมาหาปราบที่ถือเชือกเฉาก๊วยอยู่ข้างๆ
       “ดูแลเฉาก๊วยดีๆด้วยล่ะ”
       “คุณจะสั่งทำไม นี่มันม้าผม ผมต้องดูแลมันอยู่แล้ว”
       “เชอะ”
       นับดาวค้อนแล้วจะเดินไปขึ้นรถ ปราบเรียกไว้
       “เดี๋ยว เอานี่ไปด้วย”
       ปราบยื่นซองใส่รูปให้
       “อะไร”
       “วีซ่ากลับเข้าวงการของคุณ”
       นับดาวเปิดซองออกดู เป็นรูปถ่ายใบหนึ่ง นับดาวเห็นรูปแล้วอึ้งไป
       “นี่มัน...”
       “ผมถ่ายไว้ได้โดยบังเอิญ”
       “ขอบคุณนะ”
       “ไม่เป็นไร...โชคดีนะครับ”
       นับดาวยิ้มให้ แล้วเดินขึ้นรถขับออกไป ปราบส่ายหน้าระอาใจ พาเฉาก๊วยเดินกลับเข้าคอก ทั้งสองแยกกันไปคนละทาง นับดาวหันกลับไปมอง ปราบเดินไปตามทางของเขา นับดาวขึ้นรถขับจากมา ปราบหันกลับไปมองจนรถนับดาวลับสายตา

       นับดาวขับรถเข้ามาในใจกลางเมืองกรุงเทพ รถติดมาก
       “อา...กลับมาบ้านแล้ว กรุงเทพที่คิดถึง มีทั้งรถติด ควันพิษ ตึกเบียดๆกันคนหน้าเครียด...กรุงเทพจ๋า นับดาวกลับมาแล้วจ้ะ”
       สัญญาณไฟเขียวมีรถจะปาดหน้า นับดาวกดแตรลั่น
       “เฮ้ย อะไรวะ ขับดีๆไม่เป็นเหรอ ถนนเป็นของแกคนเดียวรึไง”
       นับดาวขับต่อไป

       ค่ำนั้น...อลิสาเคาะประตูแล้วโผล่หน้าเข้ามา
       “ดาวจ๊ะ ใกล้เสร็จรึยัง เดี๋ยวจะไปงานคุณหญิงสายนะ”
       “จวนแล้วค่ะ แต่งหน้าอีกแป๊บนึงค่ะ”
       “เอาเนี้ยบๆเลยนะ งานนี้สื่อมากันเพียบ รับรองรุมถ่ายรูปเธอกันใหญ่...การกลับมาอีกครั้งของ นับดาว ว๊าวแซบ ซีเล็บสาวสุดแซบของวงการ”
       นับดาวยิ้มเล็กน้อย แต่งหน้าต่อไป

       ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ปิดร้านเพื่อจัดงานวันเกิดให้กับคุณหญิงที่จัดงานประมูลรูป ผู้คนในงานกำลังสรวลเสเฮฮากัน แขกคนหนึ่งหันมาเจอใครบางคน ก็หยุดมอง พวกที่คุยอยู่ในวงก็หันมา แล้วก็ประหลาดใจแกมทึ่ง คนเกือบทั้งงานหยุดคุยชั่วครู่ หันมามองนับดาวที่เดินนำอลิสาเข้ามาในงาน สื่อมวลชนเห็นเธอแล้ว รีบกรูเข้ามาหานับดาวทันที นับดาวเดินไปหาคุณหญิงที่ยืนคุยกับแขกอยู่ ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
       “สวัสดีค่ะคุณหญิง”
       คุณหญิงยิ้มแย้มรับไหว้
       “หนูดาว สวัสดีจ๊ะ กลับเข้าวงการเมื่อไหร่จ๊ะเนี่ย”
       “งานนี้งานแรกเลยค่ะ เพื่อคุณหญิงของดาว”
       นับดาวส่งของขวัญให้ คุณหญิงรับมา แล้วสวมกอดกับนับดาว สื่อมวลชนรุมถ่ายรูปกันพึ่บพั่บ
       “นับดาวยิ้มหน่อยครับ”
       เอมี่เดินกรีดกรายเข้ามาในงาน กลุ่มสื่อแตกเป็นช่องให้ทั้งสองเจอหน้ากัน
       “ต๊าย ตายๆๆๆ ดาวจริงๆเหรอเนี่ย กล้าเสนอหน้า เอ๊ย...กลับมาออกงานตั้งแต่เมื่อไหร่จ๊ะเนี่ย”
       “ก็เพิ่งวันนี้แหละจ้ะเพื่อนเอมี่”
       “ดีใจด้วยนับดาว หายหน้าไปตั้งเดือนสองเดือน คนเขาคงลืมหมดแล้วล่ะว่าเธอเคยกระชาก
       เสื้อฉันหลุดบนแคตวอล์กน่ะ”
       “ไม่เอาน่า เอมี่ เรื่องมันแล้วไปแล้ว อย่าพูดถึงมันได้มั้ย”
       “อุ๊ย...ขอโทษ หลุดปากไป นั่นสินะ เดี๋ยวคนเขาจะจำได้ว่านอกจากนั้นแล้วเธอยังตบหน้าฉันแล้วจะเอาสนับมือชกหน้าฉันอีก ขอต้อนรับกลับเข้าสู่สังคมของคนที่เจริญแล้ว ไม่ใช้อาวุธทำร้ายคนอื่นอย่างป่าเถื่อนนะจ๊ะเพื่อน”
       นับดาวหน้าเสีย
       “พี่ๆสื่ออย่าเอาเรื่องเก่ามาเล่าใหม่เลยนะคะ สงสารเพื่อนนับดาวเขาแค่อิจฉาเอมี่ที่สวยกว่าดัง
       กว่า เลยต้องทำอะไรแบบนั้น แต่เอมี่ก็ให้อภัยเขานะคะ...ฉันยกโทษให้เธอจ้ะดาว”
       เอมี่กางแขนเข้ามากอด นับดาวฉากหลบ เอมี่เสียหลักเซไป
       “ว้า บอกแล้วไงว่าอย่าพูดเรื่องนี้...แต่ในเมื่อเธอพูดมันขึ้นมา...ก็ดี ดาวมีอะไรจะให้พี่ๆสื่อดู
       ด้วยค่ะ”
       นับดาวพยักหน้าให้ อลิสาเข้ามาส่งซองขนาดซองจดหมายที่เตรียมมาเป็นปึก ให้นักข่าวคนละซอง
       “จำสถานที่ได้ใช่ไหมคะ งานการกุศลวันที่มีเรื่องกันน่ะค่ะ พี่ๆสื่อมวลชนคงจำได้นะคะ ว่านี่คือรูปที่ถ่ายตอนนางแบบซ้อมเดินก่อนงานเริ่ม”
       นักข่าวเปิดซองเอารูปออกมาดู แล้วก็เริ่มมีเสียงฮือฮา พากันมองหน้าเอมี่แปลกๆ เอมี่เอะใจ รีบหยิบรูปใบหนึ่งจากนักข่าวมาดูเธอถึงกับหน้าเหวอไป เพราะเป็นรูปที่ถ่ายตอนซ้อมเดินบนเวที เห็นที่กระเป๋ากางเกงของเอมี่มีสนับมือเสียบอยู่

       เหตุการณ์ที่ผ่านมา...สไตลิสต์เดินนำพวกนางแบบ ซึ่งมีนับดาวกับเอมี่รวมอยู่ด้วย เป็นการซ้อมคิว พวกนางแบบจึงใส่ชุดตามสบาย สื่อมวลชนจึงไม่ให้ความสนใจ มีเพียงปราบที่หยิบกล้องหามุมสวยๆถ่าย ปกป้องเข้ามาแซว
       “เฮ้ย...นี่เขาแค่ซ้อม ยังไม่เอาจริง แกดูดิ ไม่มีใครเขาถ่ายรูปซักคน”
       “อย่างนี้สิครับน่าสนใจกว่า”
       ปราบเล็งกล้องถ่าย แล้วก็เจอนับดาว ปราบรู้สึกเธอสวยและสง่ามาก จนตะลึงไปชั่วครู่ ก่อนกดชัตเตอร์ถ่ายรูป แต่นับดาวไม่ได้สนใจหรือเห็นปราบเลย แล้วก็เลยไปถ่ายนางแบบคนอื่นๆ ถ่ายบรรยากาศรวมๆของแคตวอล์ก มีรูปหนึ่งซึ่งถ่ายติดเอมี่ขณะเดินหันหลังให้ เห็นสนับมือ

       เอมี่รีบปรับสีหน้า หัวเราะด้วยความขบขัน
       “อู๊ย อย่าบอกนะคะว่าเชื่อกันน่ะค่ะ นี่มันรูปตกแต่งในคอมพ์ชัดๆ ดูแสงเงาสิคะ เฟคมากเลยค่ะ”
       “กะอยู่แล้วว่าเพื่อนเอมี่ต้องพูดแบบนี้”
       นับดาวหันมาสบตากับอลิสา อลิสาหยิบซองพลาสติกเล็กๆออกมา เปิดซองออกหยิบฟิล์มสไลด์ที่ถูกตัดแบ่งออกมาให้นักข่าวคนหนึ่งที่ดูเป็นเซียนไอที
       “อ่ะ นี่ฟิล์มต้นฉบับค่ะ ย้ำว่าฟิล์ม...ให้พี่ต้อมดูแล้วกันนะคะ ในฐานะที่พี่เชี่ยวชาญเรื่องนี้”
       นักช่าวรับไป หยิบแว่นส่องพระออกมาดูอย่างพิจารณา
       “ของจริงครับ”
       คนอื่นๆฮือฮา นักข่าวคนหนึ่งหันไปถามเอมี่
       “คุณเอมี่คะ สรุปว่าสนับมือนั่นของคุณใช่ไหมคะ”
       เอมี่ไม่พอใจ
       “ของใครก็ไม่รู้สิคะ พี่ต้อมลองดูดีๆสิคะว่ามีชื่อเอมี่ติดอยู่รึเปล่า ถ้ายังไม่มีจะได้ให้เขาเอา
       กลับไปแก้ใหม่...เดี๋ยวนี้เขาสร้างไดโนเสาร์ สร้างจานบิน 3 มิติ 4 มิติ เหมือนจริงซะยิ่งกว่าของจริงอีก กะอีแค่สนับมือแค่นี้ขนมๆค่ะ”
       เอมี่พูดจบก็เดินออกไป นับดาวยิ้มอย่างผู้ชนะ นักข่าวรุมถ่ายรูปเธอกันใหญ่

       นับดาวเดินมากับอลิสาออกมาจากงาน
       “งานวันนี้เราเอาชนะยัยเอมี่ขาดเห็นๆ อย่างนี้เธอไม่ต้องกลับไปที่ไร่ปรีดาแล้วก็ได้”
       “ทำไมล่ะคะน้าอะซ่า”
       “ก็ถ้าเราเคลียร์เรื่องที่ทำร้ายยัยเอมี่ได้ เราก็กลับไปรับงานได้เหมือนเดิม น้าจะบอกฟู่ของานเยอะๆหน่อย ยิ่งวันก่อนฟู่บอกมีคนอยากจะให้ดาวไปเล่นละครทีวีด้วยนะ รายได้ดีเลยล่ะ ไม่ต้องกลับไปที่ไร่แล้ว ดีมั้ย”
       “ไม่เอาค่ะ ดาวอยากกลับไปที่ไร่”
       “ไปเหนื่อยโกยขี้วัวลมๆแล้งๆให้เขาแกล้งแบบนั้นน่ะเหรอ”
       “แหมน้าอะซ่าค่ะ ไหนๆก็เหนื่อยมาแล้ว เหนื่อยต่ออีกนิดเดียวเอง ดาวจะหาวิธีให้นายปราบยอมขายที่ได้”
       นับดาวเดินแซงหน้าไป อลิสามองตาม รู้สึกเอะใจกับความคิดของนับดาว
       “หรือว่าเธอ...ไม่มั้ง เป็นไปไม่ได้หรอก”
       อลิสาส่ายหน้ากับความคิดตัวเอง แล้วรีบเดินตามนับดาวไป

       วันใหม่...ปราบเดินผ่านกรงตัวเงินตัวทอง มองกระป๋องอาหารที่วางที่ริมผนัง มองเข้าไปในคอกเฉาก๊วย
       แล้วมองเข้าไปในเล้าหมู ทุกที่ที่ปราบไป ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายของนับดาวอยู่จางๆค่อยเงียบหายไป แล้วก็เป็นความเงียบสนิท

       ปราบกับน้อยหน่ากินข้าวด้วยกันเงียบๆ ป้ายวงอยู่ข้างๆพูดขึ้น
       “พอคุณนับดาวไม่อยู่นี่ ไร่เราดูเงี้ยบเงียบนะคะ ยังกะบ้านผีสิง”
       “นั่นสิคะ หน่าก็รู้สึกเหมือนยายเลยค่ะ ตอนพี่ดาวอยู่นะบ้านเราไม่เงียบอย่างงี้เลย”
       “เงียบๆอย่างนี้แหละดีแล้ว ยัยนั่นอยู่ก็เอาแต่ส่งเสียงเอะอะอะไรก็ไม่รู้”
       “เอ่อ พ่อคะ ที่หน่าว่าไม่เงียบเนี่ย คือเสียงพี่ดาวทะเลาะกับพ่อน่ะค่ะ พี่ดาวเขาจะเอะอะโวยวายคนเดียวได้ซะเมื่อไหร่”
       “ไม่จริงมั้ง”
       “ป้าว่าก็จริงของหนูหน่านะคะ”
ปราบเงียบไป ไม่พูดอะไรอีก

//www.manager.co.th/Drama

Create Date : 07 มิถุนายน 2555

Last Update : 7 มิถุนายน 2555 11:34:27 น.

0 comments

Counter : 980 Pageviews.