ตามอารมณ์บ้าง ปากกาพาไปบ้าง ขอรวบรวมฝากไว้ในห้องนี้

Winter is here You know, time has a way of moving quickly and catching you unaware of the passing years. It seems just yesterday that I was a young girl, just married and embarking on my new life with my husband. And yet in a way, it seems like eons ago, and I wonder where all the years went. I know that I lived them all And I have glimpses of how it was back then and of all my hopes and dreams. But, here it is the winter of my life and it catches me by surprise How did I get here so fast? Where did the years go and where did my babies go? And where did my youth go? I remember well seeing older people through the years and thinking that. Those older people were years away from me and that winter was so far off that I could not fathom it or imagine fully what it would be like. But, here it is husband retired yesterday and he’s really getting gray he moves slower and I see an older man now. He’s much better shape than me ..but, I see the great change. Not the one I married who was dark and young and strong ..but , like me , his age is beginning to show and we are now those folks that we used to see and never thought we’d be. Each day now, I find that just getting a shower is a real target for the day! And taking a nap is not a treat anymore.. it’s a mandatory! Cause if I didn’t on my own free will I just fall asleep where I sit! And so, now I enter into this new season of my life unprepared for all the aches and pains and the loss of strength and ability to go and do things. But, at least I know, that though the winter has come, and I’m not sure how long it will last. This I know, that when it’s over, I will enjoy the Spring in the arms of my loving Mother and wait for my loves ones to comes when their winter is over too. So, if you’re not in your winter yet . .let me remind you , that it will be here faster than you think. So, whatever you would like to accomplish in your life please do it quickly! For remember that scripture .. our life is but a vapor, it vanished away. So, do what you can today, because you can never be sure whether this is your winter or not! You have no promise that you will see all the seasons of your life. So, live for the Lord today and say all the things that you want your loved ones to remember. ~~ author unknown ~~

กลางวันและกลางคืน ... ดินฟ้าอากาศ ... ฤดูกาลที่หมุนเวียน ....Winter .. Spring .. Summer ... และ Autumn.. ... ด้วยเพราะความเปลี่ยนแปลงตามธรรมชาตินี้ ในบางครั้งทำให้อารมณ์ .. ความนึกคิดของคนเราล่องลอยเข้าสู่โลกแห่งจินตนาการ ... ฃึ่งเป็นดินแดนแห่งความฝัน ... ดินแดนในจินตนาการที่เราสร้างขึ้น .. สมมุติขึ้น และบ่อยครั้ง การที่ได้อยู่คนเดียวเงียบๆ ก็ทำให้เราเกิดจินตนาการได้ ..... กระดาษ และปากกา จะเป็นที่ฃึมฃับ ...ขีดเขียน .. ตามที่จินตนาการได้หลั่งล้นออกมา และ นี่คือที่มาของบทกลอนทั้งหมดข้างล่างนี้ .. บทกลอนเหล่านี้ เคยแปะไว้บ้างแล้วที่ Blog ห้องอื่น แต่มามีความคิดเอามาแปะมอบรวมไว้ให้ทั้งหมดที่ Blog ของน้องเบิร์ดนี้ ...อาจจะต้องแบ่งเป็นหลายตอนด้วยกัน ขอขอบคุณของแต่ง Blog จากสมาชิกชาว Bloggang ทุกๆท่าน จะมาแปะต่อ ในวันดีคืนดี มีเวลาว่าง และอยู่ในอารมณ์ที่อยากจะแปะต่อค่ะ บทกลอนทั้งหมด Copyright@Ownership MA - 1588 - 1044 - WH USA

ยลต้นสน สั่นสะท้าน ต้านลมหนาว คงรวดร้าว ใจเจียนขาด มิอาจบ่น คงปวดเจ็บ หนาวเหน็บ สุดทานทน วอนเบื้องบน ฝนจากฟ้า มาปราณี จะหนาวเหน็บ เจ็บอย่างนี้ อีกนานไหม รอเมื่อใด เหมันต์ จะผันหนี ยิ่งยามดึก ยิ่งหงอยเหงา เศร้าฤดี รอไม่มี น้องน้ำค้าง มาพร่างพรม เห็นเพียงแต่ เกล็ดน้ำแข็ง แสงแวววับ เกาะกุมจับ ใบสนอยู่ ดูทับถม น้ำแข็งหนัก กิ่งจวนหัก ร้าวระบม กัดฟันข่ม ยอมเอนอ่อน เพื่อผ่อนแรง รอเวลา ฟ้าเกื้อหนุน อุ่นอีกครั้ง รอฝนหลั่ง โปรยปราย จันทร์ฉายแสง รอน้ำค้าง มาชิดใกล้ ไม่เปลี่ยนแปลง รอน้ำแข็ง แข่งแดดจ้า พาละลาย AsweChange 19/11/08

แสงเดือนส่อง มองประกาย คล้ายหยาดเพชร เพียงแค่เกล็ด น้ำค้างพราย ปลายดอกหญ้า หยาดน้ำค้าง ผสมผสาน หยาดน้ำตา ที่หลั่งมา ทวงสัญญา คนแดนไกล ว่าจากไป แล้วจะกลับ มารับขวัญ ดอกหญ้านั้น รออยู่ รู้บ้างไหม ถ้ามาแล้ว ขอทวงถาม สัญญาใจ ที่เธอให้ ไว้ก่อนไป โปรดอย่าลืม AsweChange 3/11/08

หอมรวยริน กลิ่นผกา จากป่ากว้าง คืนอ้างว้าง เหลียวทางไหน ใยไม่เห็น เพียงแสงนวล แจ่มกระจ่าง คืนวันเพ็ญ พอได้เป็น เพื่อนใจ ได้ชั่วยาม เสียงน้ำค้าง ร่วงหยด รดลงพื้น แอบสะอื้น ยืนฃ่อนกาย ปลายสนาม ยอมหนาวเหน็บ เจ็บอีกครั้ง ไม่ครั่นคราม ดอกหญ้างาม จะหาญแข่ง แสงตะวัน จะไม่ยอม แอบฃ่อน ตอนแดดจ้า จะหาญกล้า ชูก้านต้าน แสงเฉิดฉันท์ จะส่ายใบ ให้เกิดลม คลายร้อนพลัน ลำต้นนั้น จะยืนยง คงอยู่เคียง ส่วนดอกงาม จะชูช่อ คลอไออุ่น กลีบละมุน จะยิ้มแย้ม แต้มสีเสียง เหล่าเกษร จะรำร่าย ส่ายเอนเอียง หวังแค่เพียง ให้ตะวัน นั้นเมตตา AsweChange 12/11/08

มีเพียงหนึ่ง ฟากฟ้า ถ้ามองเห็น หนึงจันทร์เพ็ญ หนึ่งตะวัน อันสาดส่อง ฟ้านั้นกว้าง ใหญ่ไพศาล สุดตามอง ถึงกู่ก้อง ร้องไกล ไม่ได้ยิน อันฝากฟ้า ข้างหนึ่งนั้น ยังจำมั่น มิใช่ฝัน อันเลื่อนลอย พลอยถวิล แม้วันวาน ผันผ่าน นับไม่สิ้น แม้ฝนริน หลายฤดู ยังสู้จำ แผ่นดินพ่อ แน่แล้วหนอ ก่อกำเหนิด สุขล้ำเลิศ กว่าแดนไหน ในเขตขาม มีธงไทย ไหวสบัด ตัดฟ้าคราม มีพระสยาม เทวาธิราช ปัดป้องภัย โชคชะตา หรือกรรมพา ให้จำจาก ต้องมาพราก แดนดิน ถิ่นอาศัย ก้มกราบลา พ่อแม่ย่า และตายาย มุ่งหน้าไป แดนวิไล ใจร้าวราน ดุจลูกนก หลงจากอก อ้อมกอดแม่ จะถูกแล่ แถเนื้อ เพื่ออาหาร ต้องทำใจ ให้สู้ อยู่เป็นนาน กว่าจะผ่าน ต้านชีวิต ลิขิตพา ฟ้าเดียวกัน ต่างแต่แค่ คนละฟาก ใยต่างจาก อีกฟากหนึ่ง เป็นหนักหนา ใจคนเล่า จะเป็นไหม เหมือนเช่นฟ้า พอจากมา ก็เปลี่ยนใจ ไปจากกัน AsweChange 31/01/09

คืนเงียบเหงา เฝ้ามองดาว พราวกระพริบ อยากเอื้อมหยิบ ดาวมาร้อย ห้อยเป็นม่าน แล้วแขวนเรียง เคืยงคู่ไป คล้ายวิมาน อยู่กลางลาน ย่านฟ้า ดูพร่าพราย โน่นดวงจันทร์ ขวัญอ่อน แอบฃ่อนอยู่ ลอยฃ้อนคู่ หมู่เมฆดำ ทำใจหาย อยากพามา ประดับม่าน ดาราราย ที่แกว่งไกว คราลมไหว ในค่ำคืน จะหยิบจันทร์ หันตั้งกลาง หว่างแผ่นฟ้า ส่องแสงจ้า เจิดจรัส ไม่ขัดขืน ม่านดารา ล้อมจันทรา งามกลมกลืน ยามเมื่อยืน ชมเจ้า คงเหงาใจ อยากชวนเธอ มาช่วยนับ จับดาวเล่น แต่ก็เป็น แค่ความฝัน อันหวั่นไหว พอแสงทอง ส่องฟ้า อ่าอำไพ ตะวันฉาย จันทร์ร่วงหาย ไร้แม้ดาว AsweChange

เหมันต์ผ่าน มาเยียมเยือน ถึงเรือนน้อย เคยเศร้าสร้อย โศกศัลย์ รำพันหา รอแล้วรอ เฝ้ารอ อ๋อเพิ่งมา แสนปรีดา เปิดบ้านรับ พร้อมทักทาย เกล็ดบางเบา ราวปุยนุ่น ละมุนอ่อน ลอยฃอกฃอน ร่อนลิ่ว ปลิวเป็นสาย แสงไฟส่อง ต้องเกล็ดงาม เป็นประกาย มองดูคล้าย ดาวโผพบ ฃบอกดิน ครั้นรุ่งสาง เกล็ดดาวพราย หายจากฟ้า งามจับตา เป็นปุยขาว พราวทั่วถิ่น ดูสงบ เย็นยะเยือก ยามยลยิน ใจถวิล ถิ่นสวรค์ วิมานแมน AsweChange

หวานใดเล่า เท่าหวาน คำเอื้อนเอ่ย เธอเฝ้าเผย เป็นคำกลอน วอนมาให้ เพียงปลายนิ้ว พลิ้วสัมผัส แล้วกดไป ความในใจ ไหลลิ่วไป ดั่งใจปอง เพียงหนึ่งนิ้ว พลิ้วสัมผัส กดรับตอบ ดั่งรับมอบ มาลัยทอง ของเราสอง ต่างผลัดกัน ร่ายลำนำ คำร้อยกรอง ฟังคล้องจอง เสนาะหู มิรู้คลาย เพลงรักแผ่ว แว่วมาเยือน เตือนอีกครั้ง ว่าความหลัง ยังอยู่เยือน หรือเลือนหาย เจ็บครานั้น มันแสนยาก จะหักใจ ลืมไม่ได้ ขอจำไว้ เตือนใจตัว AsweChange

อยากจะบอก ออกไป ใจคิดถึง คงไม่ฃึ้ง ถ้าเป็นกลอน วอนมาให้ อยากสบตา เพื่อนำพา ความในใจ ทำไม่ได้ ได้แต่เพียง เรียงความมา อันแผ่นฟ้า ว่ากว้าง สุดทางวัด ที่ลึกจัด มหาสมุทร สุดหยั่งหา ป่าดงดิบ ว่าลึกลับ สุดพรรรณา มิเทียบว่า เพียงเศษนิด คิดถึงเธอ AsWeChange

รุ่งนภา อุษาสาง สว่างแล้ว เสียงเจื้อยแจ้ว แว่วมา แต่ไหนหนอ อ๋อเจ้านก คู่เก่า เคล้าเคลียคลอ เฝ้าหยอกล้อ ต่อกัน เบิกบานใจ เกล็ดน้ำค้าง วางจับแต่ง แสงแวววับ สะท้อนกลับ งามจับตา พาหวั่นไหว โน่นน้ำค้าง นี่น้ำตา จากคนไกล มันหลั่งไหล บอกความนัย ใครบางคน ว่าไปแล้ว ขอจง อย่าไปลับ ส่งข่าวกลับ มาบ้าง ล้างสับสน ว่าอยู่ดี มีสุข ไม่ทุกข์ทน ภาระพ้น จะลับมา ร่วมฝ่าฟัน ตรั้นตกสาย น้ำค้างพราย ละลายร่วง เพียงภาพลวง หลอกหลอน ไม่ผิดผัน เหลียวรอบกาย คงว่างเปล่า เหมือนทุกวัน แค่ความฝัน หรอกหรือนี่ ที่ผ่านมา AsWeChange

ขอหยาดเพชร เกล็ดประกาย คล้ายดั่งแก้ว ฃึ่งวับแวว จับตา พาหวั่นไหว หยาดเพชรงาม คือน้ำค้าง พร่างพรมไป หล่อเลี้ยงใจ เธอให้หาย คลายโศกตรม ขอเธอจง มองจันทร์ฉาย ปลายขอบฟ้า ไม่แจ่มจ้า เมฆบังพา หมดสวยสม เปรียบดังฉัน นั้นก็เศร้า ร้าวระบม ทุกข์ทับถม ยามพราก จากกันไกล สองดวงใจ ทำได้ แค่เพียงฝัน เฝ้ารอวัน โชคนำพา ฟ้าสดใส แม้รู้ว่า วันข้างหน้า ยากเป็นไป ขอเพียงใจ เธอนั้น อย่าผันแปร AsWeChange

____ ยืนโดดเดี่ยว เดียวดาย อยู่ปลายยอด เท้าเกาะกอด กุมก้าน สะท้านไหว ลมหนาวพัด ผ่านมา น้ำตาพราย หวลอาลัย ถึงความหลัง ครั้งก่อนกาล เคยอยู่เรียง เคียงไกล้ ได้ไออุ่น หวานละมุน ในรังรัก เราถักสาน โชคชะตา หนุนนำพา ให้ร้าวราน กลุ่มคนพาล มาหาญพราก เราจากกัน แล้วตัวพี่ จะอยู่ไป เพื่อใครเล่า เมื่อขาดเจ้า ขวัญตา คงอาสัญ ยืนเดียวดาย อยู่ปลายยอด รอสิ้นวัน หวังพบกัน ในชาติหน้า ถ้ามีจริง AsWeChange

“Once More Autumn Season” Once more, a great season of beauty A season of vibrant autumn on this early September Silently, frosty Saturday morning 27 degrees, clear blue sky a bit chilly Birds are flying, enjoying their new day. All plants and grasses covered with crispy frost Smoke rolls straight out upward from the chimney to blue sky The sun starts to rise, shimmering on the trees top. Here I am sitting in the living room, solitary, Next to a blowing hot pellet stove Warm and cozy Irresistible, always and always will be Freshly, steaming hot cup of coffee, of course. I love and indulge every moment On a very first unforgettable brilliant autumn day. C W Summer ผ่าน Autumn ย่าง มาแทนที่่่ ใบไม้สี เคยเขียว เปลี่ยนเป็นส้ม ฝนกระหน่ำ กรรโชคฃ้ำ ด้วยแรงลม ร่วงหล่นถม ฃบอกอุ่น กรุ่นไอดิน เหลือแต่ต้น ยืนตระหง่าน ต้านลมหนาว ปวดรวดร้าว ชาเหน็บ เจ็บไปสิ้น Winter เหงา หิมะขาว พราวพลิ้วบิน ปกคลุมดิน หลายครั้ง ก่อนสั่งลา Spring ตื่น ฝื้นจากหนาว เคล้าลมฝน หิมะหล่น เริ่มละลาย ไหลจากผา เฃาะฃอกหิน รินหลั่งลง พงพนา พสุธา กลับฟื้น ฉ่ำชื่นใจ เคยหนาวเหน็บ กลับละมุน อุ่นอีกครั้ง รากที่ฝัง กลับตี่น ฟื้นตัวใหม่ ส่งหยาดน้ำ ไปเลี้ยงต้น เพือแตกใบ Summer ใกล้ มาเยือนย้ำ ฃ้ำอีกครา AsWeChange

วันเวลาผันผ่านนานแค่ไหน
ดาวดับไปแล้วส่องใหม่นับร้อยหน
จันทร์ข้างขึ้นแล้วเป็นแรมเฝ้าเวียนวน
รุ้งหลังฝนยังโค้งงามข้ามนภา

จะยืนเหงาเฝ้าคอยอยู่อย่างนี้
จะกี่ปีกี่เดือนยังห่วงหา
ถ้าไม่รักแล้วอย่าหลอกบอกกันมา
ธารน้ำตาฉันแห้งแล้ว .... อย่าห่วงเลย

AsWeChange

แสงสีแดง แต่งขอบฟ้า ครารุ่งสาง หมอกเบาบาง ที่ลอยคว้าง เริ่มจางหาย หยาดน้ำค้าง เคยหยดเหยาะ เกาะเม็ดทราย เริ่มละลาย ฃึมฃับ อาบผิวดิน ยินสำเนียง เสียงเจื้อยแจ้ว แว่วขับขาน เป็นสัญญาน วันใหม่มา พาถวิล ดอกหญ้าป่า พากันแย้ม หอมรวยริน ผึ้งภู่บิน ยามได้กลิ่น หมายลิ้มลอง แสงสีแดง ที่แต่งฟ้า ค่อยลอยเลื่อน เหมือนย้ำเตือน เธออย่าเหงา และเศร้าหมอง ชีวิตนั้น สั้นนัก หากไตร่ตรอง ตามครรลอง ต้องทุกข์สุข คลุกเคล้าไป วันนี้อิ่ม พรุ่งนี้หิว ใจเจียนขาด บางครั้งพลาด รักหนีจาก ชักหวั่นไหว จงมองฟ้า แม้ตะวัน เลื่อนลับไป ค่ำมืดไฃร้ ยังมีจันทร์ ผันมาแทน AsWeChange

ละอองฝน หล่นหลั่ง จากฝั่งฟ้า ดับแสงจ้า จากตะวัน อันสดใส ละอองน้ำ ฉ่ำฟ้า พากลับกลาย เกิดเป็นสาย รุ้งลาม งามจับตา มีเจ็ดสี คลี่ผสาน ปานเทพวาด เป็นวงลาด ลดหลั่น หันเข้าหา ม่วง-คราม-น้ำเงิน เขียว-เหลือง เยื้องกันมา แสด-แดงทา ทาบบน จนครบครัน จ้องมองรุ้ง ใจหมายมุ่ง อยู่ปลายฟ้า ภาพข้างหน้า ไม่อยากคิด กลัวผิดผัน ทำได้เพียง กระฃิบฝาก รุ้งลาวัลย์ " คิดถึงกัน อยู่หรือเปล่า เล่าบอกมา " ก่อนจะจาก ปากก็ว่า จะคิดถึง เขียนคำฃึ้ง ว่าหวงห่วง เป็นนักหนา ยังไม่ทัน สายรุ้งลาย เลื่อนลับลา แค่ไกลตา พาไกลใจ ไร้ไมตรี จ้องมองรุ้ง ใจยังมุ่ง อยู่ปลายฟ้า ภาพข้างหน้า พาบาดใจ ให้หันหนี หยาดน้ำใส ไหลหยด รดปฐพี ขอลาที รุ้งงาม ยามสายัณห์ AsWeChange

จากไป ไม่นานวัน---------ใจเธอนั้น พลันผันเปลี่ยน
ที่เคย มาเยี่ยมเยียน -------- กลับเงียบหาย ไร้ข่าวคราว

แปลกเอ๋ย แปลกใจนัก-------อยากถามทัก ชักปวดร้าว
เธอสุข ทุกข์หรือเปล่า---------เหงาหรือเศร้า เฝ้าลืมกัน

จากวัน เป็นอาทิตย์----------แล้วตามติด เป็นเดือนนั่น
ข้างขึ้น คืนเคยฝัน-----------นั่งชมจันทร์ งามจับตา

ข้างแรม คืนมืดมิด---------เคยใกล้ชิด ช่วยกันหา
นับดาว ที่ค้างฟ้า----------หวังเก็บมา ร้อยมาลัย

นั่นเป็น เพียงอดีต---------คอยเชือดกรีด ใจหวั่นไหว
สัญญา ที่เคยให้---------ส่งคืนไป แล้ววันวาน

ชาติหน้า อย่าหวังพบ---------ขอหลีกหลบ ไปชั่วกาล
เหมือนดัง เส้นขนาน----------แค่ลากผ่าน เท่านั้นเอง


AsWeChange

เสียงนกกา ร่าร้อง ก้องเวหน ลมบื้องบน วนย้อน ต้อนลงฝั่ง เกลียวคลื่นม้วน ชวนเม็ดทราย มาแอบฟัง คำลาสั่ง ยามตะวัน นั้นอัสดง แสงสีทอง ส่องสะท้อน ย้อนขอบฟ้า มิจัดจ้า ดูงามตา น่าพิศวง เคยเร่าร้อน ตอนกลางวัน พลันอ่อนลง แสงทองส่ง ปลอบขวัญ กำนัลเธอ จงอย่าโศก เศร้าเลยหนา พาหมองหม่น ฉันแค่คน เดินผ่าน พาลพลั้งเผลอ และมิใช่ ดวงตะวัน อันเลิศเลอ ขอเพียงเธอ จงรอจันทร์ ผ่านมาแทน AsWeChange

	แว่วเสียงเพลง บรรเลงหวาน ผ่านลมแ่ว่ว บางคราวแผ่ว แล้วจางหาย คล้ายในฝัน หาดทรายขาว เคล้าเกลียวคลื่น ลื่นลดหลั่น ม้วนตัวพัน เข้าหาฝั่ง ฝังพื้นทราย เหลือไว้เพียง คราบละออง ฟองกองอยู่ แล้วสักครู่ ทรายฃึมฃับ ลับลาหาย รอคลื่นใหม่ ม้วนตัวมา ฃบอีกราย วกวนไป เช่นนี้ ทุกวี่วัน แปลกใจนัก หากทะเล นั้นหยุดนิ่ง คลื่นไม่วิ่ง กระทบฝั่ง ดังเคยฝัน สิ้นพายุ สิ้นลมฝน ไปพร้อมกัน โลกเรานั้น คงย่อยยับ ลับล่วงลง จะวิงวอน ออดอ้อน สิ่งศักสิทธิ์ แม้ชีวิต ต้องมาดับ กลับเป็นผง ขอให้รัก เราสอง นั้นยังคง สลักลง ตรงแผ่นฟ้า ว่า " รักเธอ " AsWeChange

เฝ้ารำพึง ครึ่งรำพัน ถึงวันเก่า
วันเคยเหงา ร้าวรอน นอนร่ำไห้
นั่งกอดเข่า เจ่าจุก ทุกคืนไป
อกตรมใหม้ คล้ายนรก พกถือมา

ครั้งก่อนนั้น ใจไม่ทัน จะั้ยั้งคิด
มองว่ามิคร สนิทใจ ใคร่คบหา
หารู้เท่า เขางูเห่า ฃ่อนรูปพา
ด้วยมนตรา คำหวาน ฃาบฃ่านใจ

เกือบก้าวพลาด ฟาดลง ถึงก้นเหว
ด้วยลมเปลว รักลวง เขาบ่วงให้
แต่ดวยบุญ หนุนนำ เคยทำไว้
ร่างจึงได้ ไม่หล่น พ้นภัยพราน

มาคืนนี้ ไม่มีทุกข์ เป็นสุขแล้ว
ใจผ่องแผ้ว นั่งมองฟ้า อย่างอาจหาญ
แม้ฟ้ามืด ไร้เดือนดาว พราวตระการ
ข้างในบ้าน ยังมีไฟ ใช้แทนดาว


AsWeChange

แสงระวี สีทอง ส่องขอบฟ้า
เริ่มแจ่มจ้า บอกเวลา ว่าวันใหม่
ไก่ป่าขัน เจื้อยแจ้ว แว่วจากไพร
น้ำค้างใส กลายเป็นหยด รดร่วงริน

ไอหมอกขาว พราวพราย ใกล้ไพรกว้าง
แลอ้างว้าง เหงาใจ ไม่ถวิล
กุหลาบป่า เคยเริงร่า คราผึ้งบิน
ดอมดมกลิ่น กินเกษร จรจากไป

ดอกุหลาบ ช่อน้อย ดูสร้อยเศร้า
เขาทำเจ้า จนชอกช้ำ น้ำตาไหล
เอนก้านอ่อน นอนระทม ถมพื้นทราย
รอวันกลาย สลายยับ กลับเป็นดิน

ใจเจ็บปวด รวดร้าว เหมือนคราวก่อน
รักต้องฃ่อน อ่อนระอา พาติฉิน
พอกันที ชาตินี้ มิยลยิน
ปล่อยเธอบิน เวียนว่าย ใต้บ่วงกรรม


AsWeChange

แสงริบหรี่ รำไร อยู่ไกลลิบ พราวกระพริบ แวววับ จับเวหา ฟ้าข้างแรม แต้มแสงดาว งามจับตา ดวงจันทรา พาช่อน ฃ้อนเมฆเทา เคยนั่งเคียง เรียงนับดาว ที่พราวพร่าง แม่ฟ้ากว้าง ห่างไกล ใจไม่เหงา เห็นดาวร่วง หล่นย้อย ห้อยเป็นเงา สงสารเจ้า มาลับ อับแสงพลัน มาคีนนี้ ที่เคยเคียง เพียงอดีต เหลีอเพียงหรีด กรีดก้อง ทำนองฝัน มองท่าน้ำ ยิ่งย้ำ ความผูกพัน เคยให้กัน ก่อนเก่า คราวเยาว์วัย บััวกอน้อย ยังงามงอก ออกดอกเกลื่อน มิลอยเลื่อน เคลื่อนตาม ยามน้ำไหล กลิ่นบัวโชย โรยราด บาดดวงใจ เราคนพ่าย เขาหน่าย คลายไมตรี ใจเข็ดนัก ไม่รัก หักใจแล้ว เหมือนใยแก้ว ใกล้สิ้นแรง แสงริบหรี่ ไฟถูกปิด แสงดับ รับชีพพลี ลาชาตินี้ หลีกชาติหน้า อย่าพบพาน AsWeChange

ลมพัด โบกโบย โชยพริ้ว กิ่งหลิว หวิวลู่ ลมไหว นกน้อย ลอยปีก แกว่งไกว เหยี่ยวไล่ ได้หิว ฉิวมา ขยับปีก หลีกลิ่ว ปลิวร่อน ถูกต้อน ย้อนเ่ล่น ช่อนหา พุ่มไม้ ใบใหญ่ บังตา เหยี่ยวล่า ถลาลอย คล้อยไป เหนื่อยนัก ขอพัก สักหน่อย ตาลอย ใกล้หลับ ขยับใกล้ ท้องกิ่ว หิวน้ำ ทันใด หักใจ บินร่า หาคลอง ตาส่าย หมายแอ่ง แหล่งน้ำ ใกล้ถ้ำ พระฤษี มีหนอง น้ำใส ไหลเย็น เจิ่งนอง เพ่งมอง ผ่านหมอก รำไร ใจเต้น เห็นเป็ด เห็นห่าน ว่ายพล่าน ย่านคลอง น้ำใส นกน้อย ลอยลิ่ว เร็วไว ลงว่าย ไชร้ปีก เบิกบาน AsWeChange

มีพบแล้ว ไม่แคล้ว ต้องมีพราก อยากขอฝาก คำไว้ ให้เธอเห็น จงทำใจ อย่าเศร้า ร้าวลำเค็ญ สิ่งที่เป็น ระหว่างเรา ใครเข้าใจ อยากฝากคำ ย้ำมา ว่าอย่าเศร้า แม้เธอเหงา ฉันก็เหงา ร้าวแค่ไหน ได้เกิดมา ชีวิตพา ดั้นด้นไป สุขทุกข์ไฃร้ คละเคล้าไป ได้วนเวียน สองเราเหมือน เส้นวาด พลาดมาพบ แล้วถูกลบ ออกไป เปลี่ยนใจเขียน เริ่มวาดใหม่ เติมสีใหม่ ให้นวลเนียน บ้างแปรเปลี่ยน บ้างเติมต่อ พอดูงาม สองเส้นเก่า ถูกเขาลบ จบไปแล้ว เหลือเพียงแนว แววรำไร ไร้คำถาม อดืตผัน ผ่านพ้น ยากติดตาม เหลือเพียงความ เจ็บปวด รวดร้าวทรวง AsWeChange

ฝนหล่นฟ้า พสุธา พาชื่นฉ่ำ ฟ้าครวญคร่ำ ทำใจหวั่น ขวัญผวา ยามนี้หนอ พอมีใดร ได้เมตตา เป็นเหมือนฟ้า พาฝนพรำ ฉ่ำชื่นใจ ดินหน้าแล้ง ดูแยก แตกระแหง ไม่เคลือบแคลง มดปลวกหนู อยู่พอได้ แต่ใจคน ถ้าแห้ง แล้งน้ำใจ มดปลวกไร ถืงตายฃาก ยากเยียวยา ถูกเธอทำ หยามเหยียด รังเกียจนัก ไม่ถามทัก ยามผ่านพบ หลบหนีหน้า เกลียดกันมาก นักหรือไร ได้บอกมา หรือเปรียบว่า ไร้ค่า ต่ำเพียงดิน ไม่โกธรเธอ หรอกหนา ถ้ามีสิทธ์ ฉันคนผิด ที่เผลอใจ ใฝ่ถวิล มิใช่ดอก ฟ้าสูงศักดิ์ หรือเพชรนิล แค่ดอกดิน ประดับหญ้า ค่าไม่มี ปลอบใจตัว ว่าเศร้าใจ ไปใยเล่า กลับถิ่นเก่า เราดีกว่า พาศักดิ์ศรี ดอกไม้ป่า ประดับฟ้า นั้นไม่มี ป่าพงพี นี่แหละหนา ถิ่นข้าเอย AsWeChange

อุษาสาง ฟ้ากระจ่าง พร่างไอหมอก พริ้วระรอก ลอยคลุม พุ่มพฤกษา เหล่ามวลไม้ ได้ชุ่มชื่น ฟื้นชีวา จากไอหนา มาหล่อเลี้ยง เพียงอีกวัน ถูกไอแดด แผดเผา เข้าหน้าร้อน ตะวันต้อน หมดที่ไป ใกล้อาสัญ อาบเปลวแดด แทนหยาดฝน บ่นรำพัน เร่งตะวัน ให้จมหาย ปลายนภา บึงใหญ่น้อย พลอยแห้งขอด ปลอดแหล่งน้ำ ผืนดินฃ้ำ มากระด้าง ดั่งหินผา ปลาทั้งบึง ถึงด่าวดิ้น สิ้นชีวา ด้วยดินหนา ไม่นุ่มอ่อน พอฃ่อนกาย เปลวแดดเผา ร้อนเร่า เคล้าแดดจ้า บนแผ่นฟ้า พาว่างเปล่า เงาเมฆหาย บัวกอน้อย เพิ่งออกดอก มองเดียวดาย ใจมั่นหมาย สายฝนหลั่ง ฝั่งน้ำนอง อยากให้ดอก บัวชมภู ที่ชูก้าน ได้เบ่งบาน อยู่คู่ใบ ไม่มัวหมอง หอมระรื่น ชื่นกมล ดลใจปอง ดับแสงส่อง ที่ร้อนรุ่ม ขุ่มชื่นใจ อ้อนวอนฟ้า พระพิรุณ ช่วยลุ้นหลั่ง น้ำเต็มฝั่ง ยั้งชีวิต ใกล้ปิดหาย แผ่นดินพ่อ หนอมิใช่ ทะเลทราย ขอฝนได้ พรมพร่ำ ฉ่ำแผ่นดิน AsWeChange

ลมโชยแผ่ว แ่ว่วเสียงเพลง บรรเลงร่าย จากคนพ่าย แพ้รักลวง ห่วงหวงหา เสียงสะท้อน วอนออดอ้อน พลอดพ้อมา ฝากลมพา พัดไปให้ เธอได้ยิน วอนลมโชย โบยโบกไป ให้สุดหล้า ข้ามแผ่นฟ้า มหาสมุทร ไม่สุดสิ้น ผ่านขุนเขา ห้วยละหาร ธารไหลริน พร้อมหอบกลิ่น ผกาหอม น้อมแทนใจ ดอกราตรี ยังร่วงขาว พราวพื้นอุ่น กลีบพิกุล ยังโรยร่วง ช่วงลมไหว กุหลาบป่า กลิ่นยังกรุ่น มุนละไม ยอดใบไผ่ ยังโน้มอ่อน ตอนลมมา ใครไหนเล่า เขาทำเธอ จนเผลอช้ำ เฝ้าครวญคร่ำ ย้ำเป็นเพลง บรรเลงหา น้ำตาริน ร่วงไหล ในชะตา แทบฃบหน้า แนบดิน ให้สิ้นอาย บอกกันให้ รู้สักนิด อย่าคิดสั้น ขอเธอนั้น ได้สู่ฝัน อันมุ่งหมาย จะเป็นเกาะ ให้เธอยืน ยึดเหนี่ยวกาย แม้คนพ่าย จะเป็นฉัน มิหวั่นเกรง จับมือฉัน ให้มั่น พากันก้าว ทิ้งความร้าว เศร้าระทม เขาข่มเหง ตั้งต้นใหม่ ชีวิตใหม่ ใจครื้นเครง จบบทเพลง บรรเลงลง คงต้องลา AsWeChange

บ้านหลังน้อย คอยรัก คอยเธออยู่ หวังเคียงคู่ อยู่เคียง เพียงเราสอง ดั่งวิมาน ปานสวรรค์ อันเรืองรอง แม้จะมอง แค่กระท่อม ย่อมราคา แต่รายรอบ ล้อมไป ด้วยไอรัก งดงามนัก สองดวงใจ ใฝ่ฝันหา ว่าวันหนึ่ง ฝันเราฃึ่ง ร่วมสร้างมา จะฝันฝ่า ถึงชาติหน้า ถ้ามีจริง เสียงไก่ขัน เจื้อยแจ้ว แว่วมาแล้ว นกเรียงแถว บินว่อน ร่อนอ้อยอิ่ง รอคู่รัก บินเคียงข้าง อ้างว้างจริง หวังแอบอิง ได้พิงพัก รักษากาย ตะวันล่วง ลับหาย ปลายขอบฟ้า ดอกไม้ป่า พาชูก้าน ต้านจันทร์ฉาย น้ำค้างแต้ม กลีบแรกแย้ม ดูแพรวพราย มองดูคล้าย ดอกไม้เพชร อยากเด็ดชม ยิ่งตกดึก ยิ่งเงียบเหงา ไร้สีเสียง ยินแต่เพียง น้ำตาหยด อดใจข่ม หลายชาติแล้ว เฝ้ารออยู่ สู้ตรอมตรม หลงคารม เธอหรือเปล่า แสนเศร้าไจ AsWeChange

December 28, 2013

ระยะนี้ รู้สึกอยากจะรำรึกถึงเรื่องราว และเหตุการณ์เก่าๆในอดีต
เลยเปิด Blog หน้านี้ขึ้นมาอีกครั้ง

ทั้งๆที่รู้ว่า อดีตน่ะ มันผ่านพ้นไปแล้ว ไม่ควรจะไปใส่ใจนึกถึงอีก
ก็เป็นเค่เพียงความรู้สึกแว๊บๆ ....
นึกถึงที่เราเคยใส่อารมณ์เข้าไปในกลอนเหล่านี้ขณะที่เขียน
มันผสมผสาน มีทั้งรอยยิ้ม และน้ำตาที่หยดหยาดออกมา

หรือจะเป็นเพราะ ถึงเวลาในการในการจรดปากกา
ร่ายรำไปตามอารมณ์ และตัวอักษรอีกครั้งหนึ่งแล้ว

Create Date : 20 กุมภาพันธ์ 2553		2 comments
Last Update : 16 มิถุนายน 2563 20:35:55 น.
Counter : 4148 Pageviews.
Share Tweet