คืนวันที่ ๖ เมษายน ๒๕๕๕ ที่ผ่านมาเวลาประมาณ สามทุ่มกว่าๆ เตรียมตัวจะสวดมนต์ไหว้พระก่อนเข้านอน ได้ยินเสียงลมกระโชก ต้นไม้ใบไม้ แกว่งไกวไม่มีทิศทาง สิ่งของเครื่องใช้นอกตัวบ้านที่มีน้ำหนักเบาปลิวว่อน เสียงเสียงลม เสียงฟ้าคำรามดังอื้ออึงไปหมด สักพักหนึ่งฝนก็กระหน่ำอย่างรุนแรง ผมอยากออกไปนอกห้องดูว่าเกิดความเสียหายอะไรบ้าง แต่คุณย่าเปาเปาห้ามไว้ ผมจึงสวดมนต์ตามปกติ ไม่นานพายุก็สงบ ผมได้แต่คิดถึงพระธรรมคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าที่ว่า สิ่งใดเกิดแต่เหตุ สิ่งนั้นย่อมดับแต่เหตุ แต่มนุษย์โดยมากมักกลัวภัยจากธรรมชาติ เมื่อมีภัยเกิดขึ้นแล้ว ก็พึ่งภูเขาบ้าง ป่าไม้บ้าง รุกขเจดีย์บ้าง เป็นสรณะ ไม่พิจารณาตามความเป็นจริง แล้วทำลายธรรมชาติกันอย่างหนักกันต่อไป

ต่อมาเวลาประมาณตีสามกว่าๆ พายุฝนกลับมากระหน่ำอีกครั้งเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง เช้าวันรุ่งขึ้นผมออกไปสำรวจความเสียหายโดยรอบบ้าน พบว่า กิ่งต้นขี้เหล็กขนาดต้นขายาวกว่าสิบเมตรหักทับหลังคาบ้าน ต้นลำไยถอนรากถอนโคนหนึ่งต้น ต้นชงโค ต้นฉำฉา ต้นมะยม ซึ่งมีกิ่งเปราะมาก หักเกะกะไปหมด ใบไม้ ฝักขี้เหล็ก ฝักฉำฉา ฝักคูนร่วงเต็มพื้น ผมนึกในใจว่างานเข้าหนักเสียแล้ว


ต้นขี้เหล็กที่เห็นอยู่เหนือหลังคาบ้านหักใส่ ภาพนี้ถ่ายก่อนเกิดเหตุ


ต้นนี้และครับ  กิ่งทางซ้ายมือที่เห็นเป็นรอยตัดคือกิ่งที่ล้มใส่หลังคา 

ต่อมาวันที่ ๙ เมษายน ก็เกิดฝนกระหน่ำอย่างหนักอีกครั้ง แต่โชคดีหน่อยที่ลมไม่แรงมาก งานเก่ายังเคลียร์ไม่เสร็จ งานใหม่เข้าอีกแล้ว


ตัดลงมากองและทอนกิ่งเล็กก้านน้อยออกแล้ว ยาวเชียว


กิ่งก้านเล็กๆน้อยๆที่ริดใบออกหมดแล้ว ใบแยกกองไว้ให้เป็นปุ๋ย

ผมอยากบอกว่า ที่ทางการประกาศปาวๆเรื่อง ขอร้องไม่ให้จุดไฟเผาตอซัง ใบไม้ใบหญ้า เตรียมการทำนา พืชไร่ นั้นไม่ได้ผลหรอกครับ เพราะคนยังมีความเชื่อว่าการเผาตอซังทำให้ดินดี ไม่เสียค่าใช้จ่าย รวดเร็ว ยังไม่เห็นผลเสียที่เกิดขึ้นจากการกระทำ เช่นการเจ็บป่วยทันทีทันใดจากมลภาวะทางอากาศ ธรรมชาติที่แปรปรวนไปจากปกติ การทำงานของทางการเหมือนเล่นปาหี่ พอส่วนกลางออกข่าวว่าผู้มีหน้าที่รับผิดชอบไม่สนใจขจัดปัญหา จึงออกมาเต้นกันแปลกๆ เช่นบางท้องที่จัดให้คนเดินขบวนถือป้ายประกาศว่าเป็นท้องที่ที่ไม่มีการจุดไฟเผานาเผาไร่ แต่ในข้อเท็จจริงก็ยังจุดไฟเผากันเต็มทุ่งไปหมด ผมไม่เพ่งโทษใครหรอกครับ ถ้าจะโทษก็โทษว่าชีวิตนี้มันวิปลาสไปแล้ว


ลีลาวดีชมพูแดงข้างเรือน ก่อนพายุมา