โจทย์ตะพาบคราวนี้เป็นของคุณพู่ หัวข้อ คือ เขียนจดหมายถึงเขาหรือเธอ

โอ๋หลานรัก ป่านนี้หลานคงโตเป็นสาวแล้ว อากงคงไม่มีโอกาสได้เห็นหลานในตอนโต และหลานเองก็คงไม่รู้ว่า ชีวิตของอากงในยามนี้เป็นเช่นไร

อากงขอฝากจดหมายฉบับนี้ไว้ให้หลาน เป็นที่ระลึกแห่งความผูกพัน และเป็นความทรงจำของอากงในยามนี้

อากงจากเมืองจีนมา ตอนอายุ 19 ปี ในสมัยนี้การเดินทางข้ามทะเล ออกจากแผ่นดินทำได้เพียงล่องเรือเท่านั้น อากงคงไม่จากเมืองจีนมาเป็นแน่ ถ้าผืนแผ่นดินเมืองจีนอุดมสมบูรณ์ หลานคงนึกไม่ออกหรอกว่า เมืองจีนแห้งแล้งเพียงใด ก็เพียงแค่ขนาดหญ้าซักต้นยังไม่งอกเงยออกมาจากผืนดินเลย แหล่งน้ำแห้งขอด ครอบครัวของอากงก็ยากจนเหลือเกิน ขนาดทำนาก็ยังไม่มีวัวไว้ไถนา อากงต้องไถนาแทนวัว เมื่อทนความยากจนไม่ไหว ก็ต้องหาทางดิ้นรนออกไปไกลถึงต่างแดน แต่ก็ใช่ว่าไปอย่างคนหลงทิศทาง เพราะมีพี่ชายที่ล่วงหน้ามาก่อนแล้ว พี่ชายอากงพำนักอยู่ที่เมืองไทย เป็นเสมียน

หลังจากซ่อนตัวอยู่ใต้ท้องเรือแรมเดือน ทันทีที่เห็นผืนแผ่นดินไทย รู้สึกชีวิตมีความหวังยิ่งนัก เพราะไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เขียวชอุ่ม และมีหญ้าขึ้นไปทั่ว แสดงว่าที่นี่ดินดี อุดมสมบูรณ์ อากงคิดว่าอยู่ที่นี่ขอแค่ขยันก็คงไม่อดตายเป็นแน่แท้

ที่ตั้งใจจะทำเกษตร แต่กลับกลายเป็นกรรมกรแบกหาม เพราะเมืองไทยกำลังขุดคลอง เพื่อทำเป็นคลองประปา ที่ได้งานนี้ก็เนื่องจากพี่ชายอากงได้เป็นหัวหน้าคนงาน คุมงานขุดคลอง ช่วงนี้เป็นช่วงที่อากงลำบากมาก มีพี่ชายก็เหมือนไม่มี พี่ชายแต่งตัวสำอางค์นั่งรถลากไปคุมงาน ปล่อยให้น้องชายเดินขาลากขาพองไปทำงานไม่ยอมให้นั่งรถลากไปด้วยกันไม่พอ น้องชายขอเบิกเงินล่วงหน้า 1 สตางค์เพื่อซื้อยาทาแผลพุพองก็ไม่ยอม อากงคงจำเรื่องนี้ไปจนตาย

หลังจากทำงานไปซักพัก อากงก็ผันตัวเองเป็นคนค้าขาย โดยพายเรือไปขายของตามพื้นที่ ที่มีคนจีนมาอาศัยอยู่ ระหว่างนี้อากงได้พบรักกับอาม่า ซึ่งเป็นลูกสาวเจ้านาย การค้าขายทำให้อากงมีเงินเก็บมากขึ้น จนสามารถสร้างโรงงานเล็ก ๆ ขึ้นมาได้ แต่จากที่เคยคิดว่าที่ตรง ถ.สามเสน ก็เพียงพอแก่การทำงาน สุดท้ายก็หมดสัญญา ต้องหาที่กันใหม่ออกจะไกลซักหน่อย ที่นี่มีไฟฟ้าใช้แล้ว ส่วนน้ำ เราต้องจ้างคนหาบน้ำจากแม่น้ำเจ้าพระยามาใช้ รอบ ๆ ที่ดินของเราเป็นทุ่งนากว้างไกลสุดลูกหูลูกตา ใคร ๆ ก็เรียกที่นี่ว่าเมืองนนท์ อากงใช้เงินไป 50,000 บาทได้ที่ดินมาสองไร่ครึ่ง

เงินเก็บที่มีเริ่มไม่พอที่จะหมุนเวียนซะแล้ว ยังดีที่ยังมีเพื่อนที่เป็นมิตรแท้ ตั้งวงเล่นแชร์กัน อีกทั้งมีเพื่อนคู่ค้ายอมให้ใช้เงินเชื่อได้ร่วมปีถึงจะคิดบัญชีล้างหนี้กัน เราผ่านช่วงชีวิตกันมาแบบลุ่ม ๆ ดอน ๆ แต่ก็อยู่ได้มีเงินให้จับจ่ายใช้สอย

ตอนนี้อากงอายุ 60 ปีแล้ว ธุรกิจไปได้ด้วยดี เริ่มเข้าที่เข้าทาง บ้านเราก็อยู่ดีมีสุข มีไฟฟ้าใช้ ส่วนน้ำเราไม่ต้องจ้างคนไปหาบมาจากแม่น้ำเจ้าพระยาแล้ว เพราะเราจ้างคนมาขุดบ่อบาดาล รอบ ๆ บ้านเริ่มไม่มีทุ่งนาให้เห็นซะแล้ว มีแต่โรงงาน และชุมชน ถนนจากที่เคยเป็นกรวดตอนนี้ก็เป็นซีเมนต์ ต้นก้ามปูใหญ่ตลอดสองข้างทาง ก็ถูกโค่นทิ้งหมดแล้ว เราเดินทางไปไหนมาไหนด้วยรถยนต์ รถเมล์ รถแท็กซี่ แต่รถรางเลิกใช้หมด

และตอนนี้อากงก็ได้รู้ตัวแล้วว่า ตัวเองป่วยเป็นมะเร็งกระเพาะอาหารระยะสุดท้าย ไม่รู้ว่าจะมีเวลาอยู่บนโลกนี้อีกนานเท่าไหร่ ขอให้หลานเป็นเด็กดี

คิดถึงหลาน

อากง

พ.ค.2524

-------------------------------------------------------------------------------------

ทีแรกชั้นว่า จะเขียนจดหมายถึงหลานสาวตัวเอง เพื่อเล่าเรื่อง iPhone ,iPad ,รถไฟฟ้าบางใหญ่ - บางซื่อ เครื่องบินคองคอร์ด เศรษฐกิจ Modern Trade พิษเศรษฐกิจแบบแฮมเบอร์เกอร์ ต้มยำกุ้ง และกรีซเน่าแน่ อ้อ เรื่องการเมืองเล่นกีฬา สีด้วยซิเนอะ ตบท้ายด้วยราคาทองทะลุจอ จริง ๆ ยังมีอีกหลายเรื่องเลยนะเนี่ย

ปล1.พ่อเล่าว่า สมัยนั้น พ่อไปส่งอากงที่สนามบินดอนเมือง ส่งถึงบันไดเครื่องบินกันเลยทีเดียว ไม่มีการกั้นเป็นสัดส่วนอะไรทั้งนั้น เป็นพื้นที่โล่ง ๆ ตัวเครื่องบินเป็นแบบใบพัด ยังไม่เป็นไอพ่น เสียดายแท้ที่สมัยนั้นยังไม่นิยมการถ่ายรูป

ปล.2 เรื่องข้างบนเป็นเรื่องเล่าจากพ่อของชั้น ข้ามไปหลายช็อต เพราะเกรงว่าจะยาว แล้วเพื่อน ๆ จะขี้เกียจอ่าน ^^

Create Date : 19 มิถุนายน 2555
Last Update : 19 มิถุนายน 2555 19:28:56 น.		14 comments
Counter : 1668 Pageviews.
Share Tweet