ชั้นตั้งตารอคอยที่เข็มนาฬิกาจะหยุดอยู่ตรงที่ 17 นาฬิกา เย็นนี้แล้วซินะที่ชั้นจะมีความสุขกับคนที่ชั้นรอคอย เราตกลงกันว่า จะใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน สร้างครอบครัวเล็กๆ ที่มีแต่ความสุข ความอบอุ่น และรอยยิ้ม

เค้าเป็นผู้ชายหน้าตาดี รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว ตัดผมรองทรง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน แต่งตัวสะอาดสะอ้าน เป็นที่จับตามองกับผู้คนที่ผ่านไปมา แค่รูปลักษณ์ของเค้าก็ทำให้คนหลงรักได้ไม่ยาก แต่เค้าใช่จะรูปงามอย่างเดียวน้ำใจก็มากล้น ช่วยเหลือคนที่อยู่รอบกายทุกคน ท่าทางเป็นมิตร อารีอารอบกับทั้งเด็กและผู้ใหญ่ การศึกษาก็จบปริญญาโท

เพื่อนหลายคนต่างสงสัยว่าผู้ชายที่เพียบพร้อมเช่นเค้า แต่ดันเลือกชั้นที่เป็นผู้หญิงหน้าตาธรรมดา การศึกษาแค่ ปวช.(ประกาศนียบัตรวิชาชีพ) หน้าที่การงานก็แค่เลขานุการบริษัทเล็ก ๆ เราสองคนไม่มีอะไรที่เทียบเคียงกันเลยซักอย่าง แต่ชั้นเชื่อมั่นในความรัก รักแรกและรักเดียวของชั้นตลอดกาล

ชั้นคิดอะไรเพลิน หันมองดูนาฬิกาอีกครั้ง ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว เค้าบอกให้ชั้นยืนรอที่ป้ายรถเมล์ห่างจากบริษัทไปสองสามป้าย ชั้นไม่คิดมากอะไรเดินออกจากบริษัทชั้นซักพักก็ถึงที่นัดหมาย เค้าเองก็มาถึงพอดี ทันทีที่ชั้นก้าวขึ้นรถเรียบร้อย เราส่งยิ้มให้กัน

"วันนี้เราจะเริ่มต้นชีวิตคู่ด้วยกันแล้วนะ คุณไม่ต้องห่วง ผมจะรักและดูแลคุณอย่างดี" ชั้นได้แต่ยิ้มเป็นคำตอบ

เค้าขับรถจากถนนใหญ่ได้ซักพัก ก็เข้าถนนซอย ชั้นมองป้ายที่เขียน จากซอย1 ทางซ้ายมือ ขับเรื่อยมาฝั่งเยื้องกันเป็นซอย2 ทางขวามือ ขับมาเรื่อย ๆ จะพบซอย3ด้านซ้ายมือ คราวนี้เค้าเลี้ยวรถไปทางขวามือที่มีป้ายว่าซอย4 ทั้งสองฝั่งเป็นทาวเฮ้าส์ ขับมาจนสุดซอย ชั้นพบป้ายบ้านเลขที่ 145/12 ถึงแล้วซินะบ้านหลังน้อยที่เราจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน

"คุณค่ะ ไม่มีญาติมาเยี่ยมบ้างรึค่ะ" นางพยาบาลในชุดขาวร้องทัก ทำให้ชั้นหยุดคิดเรื่องราวในอดีต กลับมาอยู่กับปัจจุบัน ชั้นในชุดผู้ป่วย นอนมองพัดลมบนเพดาน ทำไมชั้นไม่ตายไปให้พ้น ๆ นะ อยู่ไปก็รังแต่เจ็บปวด ชายที่ชั้นคิดจะฝากชีวิต กลับกลายเป็นชายที่ทำให้ชีวิตชั้นพังยับเยิน เพียงเพราะชั้นหัวอ่อน เชื่อใจคำคนง่ายเกินไป หลงทุ่มเทกายใจให้เค้าไปหมดสิ้นจนไม่สามารถถอนตัวถอนใจได้ นี่หรือคือสิ่งที่ชั้นสมควรจะได้รับทั้งที่ชั้นไม่เคยทำให้ใครเสียใจ ไม่เคยทำผิดคิดร้ายกับใคร โลกช่างไม่ยุติธรรมกับชั้นซะเลย นางพยาบาลเดินจากชั้นไปไกลแล้ว แต่ชั้นยังคงได้ยินเสียงของพวกเธอลอยมาตามสายลม

"น่าสงสารนะเธอ กินยาฆ่าตัวตาย เพราะพึ่งรู้ว่ากินน้ำใต้ศอกคนอื่นมาเป็นสิบปี"

"ชั้นว่า เมียเค้าคงตามมาราวีจนทนไม่ได้มากกว่า"

"แต่ชั้นว่า ผู้ชายคงเบื่อแล้วมากกว่า"

"วุ้ย ถ้าเป็นชั้นนะ จะไม่ยอมเป็นของเล่นให้ใครเด็ดขาด"

"โอ้ยยยยย ต่อให้หล่อขั้นเทพ รวยปานสุลต่าน ชั้นก็ต้องฉุกคิดบ้างหล่ะ ใครจะมาจริงจังกับผู้หญิงหน้าตาธรรมดา ๆ บ้างหล่ะ"

"จุ๊ จุ๊ อย่าเสียงดังไป เดี๋ยวใครจะได้ยิน"

------------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องข้างบนเป็นเรื่องแต่ง เป็นเรื่องสมมติ มิได้เกี่ยวข้องกับผู้ใดทั้งสิ้น ขอสงวนสิทธิ์เนื้อเรื่องทั้งหมดเป็นของเจ้าของบ้าน หากรู้สึกว่าโดนเสียดสี ประชดประชัน ก็ขออภัยด้วย

ร่วมเขียนงานตะพาบ กับหัวข้อ บ้านเช่าหลังสุดท้าย ท้ายซอย4

เกิดอยากเขียนก็เขียน เผอิญวันนี้พอจะว่าง ถ้าจะเขียนให้เป็นนิยายเป็นเล่มก็ทำได้แต่เวลาไม่อำนวย วันนี้ก็เลยทำเป็นแบบเรื่องสั้นจุ๊ด จุ๊ด กันเลยทีเดียว

Create Date : 11 มกราคม 2556
Last Update : 11 มกราคม 2556 22:52:53 น.		17 comments
Counter : 1625 Pageviews.
Share Tweet