Bloggang.com : ผู้หญิงเล่นตัว : - - Completely Alone

- - Completely Alone - -

คุณชาย....

จากในบล็อคก่อนๆ ที่เคยเขียนไว้ว่า แม้จะไม่มีเขาคนนั้นแล้ว..แต่เรายังอยู่ได้และเวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว..
เพราะเรามีีพี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ ที่ทำงาน ไปตีแบต ไปดูหนัง แล้วเสาร์-อาทิตย์ เราก็ไปเรียนถ่ายรูป...
ในตอนนั้น...เหมือนกับว่าเรายังต้องพึ่งพิงสิ่งต่างๆเหล่านี้..เพื่อให้เราสามารถผ่านวันแต่ละวันไปได้...อย่างมีความสุข...

แต่ในวันนี้..
วันที่...เราเรียนถ่ายรูปจบคอร์สแล้ว
วันที่...เลิกตีแบตกันเป็นการชั่วคราวเพราะมีเรื่องราวหลายๆอย่างเกิดขึ้น
วันที่...เราดูหนังเกือบครบทุกเรื่อง จนไม่มีหนังอะไรที่เราอยากดูแล้ว..
วันที่...เรารู้สึกว่าเราอยู่ตัวคนเดียวโดยสมบูรณ์แบบ!!!!!
วันที่...เราคิดว่าเราไม่ต้องพึ่งพิง พึ่งพาใคร...
มันก็อยู่ได้นะคุณชาย...อยู่ได้แบบงงงงในชีวิตนิดนึง
ยังจำได้มั้ย ที่คุณชายเคยมาเม้นต์ให้เราว่า

"เพลงเพราะจังครับ....ฟังแล้วคิดถึงอะไรสักอย่าง ผมก็ตอบไม่ได้ ว่าคิดถึงอะไร จะคิดถึงบ้าน ผมก็ไม่รู้ว่าที่ใหนควรจะเรียกว่าบ้าน เพราะ ผมเปลี่ยนที่บ่อย จะให้คิดถึงเพื่อน ผมก็ไม่ค่อยจะมีเพื่อนสักเท่าไร...ผมรู้ว่าผมคิดถึง แต่ผมไม่รู้ว่าผมคิดถึงอะไร....หรือผมจะคิดถึงคุณ... หรือผมจะคิดถึงช่วงเวลาที่ผมมีความสุข และผมตัดความรู้สึกนั้นออกไปจากความทรงจำ มันเลยทำให้ผมจำไม่ได้ว่าผม ต้องคิดถึงอะไร....

โดย: คุณชาย IP: 76.190.239.140 วันที่: 22 เมษายน 2555 เวลา:1:08:03 น."

ตอนนั้น...เรายังไม่เข้าใจและคิดว่า มันมีด้วยเหรอ คิดถึง..แต่ไม่รู้ว่าคิดถึงอะไร
ตอนนี้...เราเข้าใจความรู้สึกนั้นมากๆเลยล่ะ...คิดถึง..แต่ไม่รู้ว่าจะคิดถึงอะไร..
มันเหมือนกับว่า เราล่องลอยอยู่ตัวคนเดียวในอวกาศ...และไม่มีอะไร ใดๆ ให้เราเกาะเกี่ยวได้...
แต่มันก็เป็นความรู้สึกที่เราไม่อยากจะเกาะเีกี่ยว...และไม่อยากที่จะเอาเชือกไปผูกไว้กับใคร..หรือกับอะไรด้วย
อาจจะเป็นสภาวะสูญญากาศ...
แต่มันก็ไม่เหงา และมันก็ไม่เศร้านะคุณชาย...

นี่อาจจะเป็นสิ่งที่ลึกๆในใจเราเรียกร้องมานาน
แปดปีที่คบกับเขาคนนั้น...มันอาจจะเป็นความต้องการลึกๆของเรา ที่ต้องการอิสระบ้าง...
อิสระ...เพื่อที่จะค้นพบ ว่าจริงๆแล้วเราอยากจะอยู่กับใครหรือไม่ หรือเราอาจจะอยากอยู่ตัวคนเดียว...
อีกไม่นาน...เราคงให้คำตอบกับตัวเองได้...ตอนนี้..ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไปซักพัก..
ความรู้สึกแบบว่างเปล่า......completely alone~

ตอนนี้...ความรู้สึกอยากไปเชียงคานมันรุนแรงมาก...
ความจริง..อยากไปนานแล้วค่ะ...ซื้อหนังสือมาอ่านบ้าง อ่านตามเว็ปไซต์บ้าง..
"เชียงคาน" อำเภอหนึ่งในจังหวัดเลย...เป็นอำเภอเล็กๆ บรรยากาศแบบเป็นกันเอง อบอุ่น นุ่มละมุน...
แปลก...ทั้งๆที่มีหลายที่ให้เราเลือกไป แต่อยู่ดีดี มันก็มีที่หนึ่งปิ๊งขึ้นมาในหัว ว่า"เชียงคาน"
แต่เราจะยังไม่ไปตอนนี้หรอกค่ะ ตอนที่เราอาจจะกำลังร้อนรน..และก็ต้องการที่พึ่งพิง...
เราจะอยู่กับความรู้สึกว่างเปล่า ไปซักพัก...เมื่อไหร่ที่รู้สึกว่าตัวเองโอเคแล้ว
ยืนด้วยตัวเองได้แล้ว...
ถึงตอนนั้น คงถึงเวลา...ออกเดินทาง....

คิดถึงเบาเบาค่ะ
^_^SmilE^_^

[ขอเล่าอีกเรื่องหนึ่ง..
เรื่องเพื่อน...เพื่อนที่เคยคิดว่าสนิทด้วยมากๆ
ไปไหนไปกัน ทำอะไรก็ไปด้วยกัน...
สุดท้ายแล้ว...เมื่อเราค้นพบว่าสิ่งที่เป็นมันไม่ใช่..
ความจริงแล้วคนที่เค้าอยากไปด้วย..มันไม่ใช่เรา...มันเป็นอีกคน..
เสียใจมากมายเลยค่ะคุณชาย..
เพิ่งจะเคยมีเพื่อนผู้หญิง..ที่คิดว่าสนิทมากๆ ให้ใจไปเต็มร้อย..
แต่สิ่งที่ได้กลับมามันไม่ใช่...
ก็เลยต้องถอยออกมา...
ถึงทุกวันนี้จะยังคุยกัน ทักทายกัน..แต่มันคงไม่เหมือนเดิมแล้วอ่ะ..
สิ่งนี่ด้วยแหละ..ที่ทำให้เรารู้สึกว่า...เราโดดเดี่ยวอย่างสมบูรณ์แบบ
คบกันก็คบได้...แต่อย่าให้ไปเกินร้อย.....
หรือเราคาดหวัง...เพราะเราให้ร้อย เราก็ต้องการกลับมาร้อย..
ซึ่งความจริงมันไม่ใช่....เราจะต้องการอะไรตอบแทน...ในสิ่งที่เราทำ
มันทำให้เราคิดมากและเครียดป่าวๆเนอะ...ให้อะไรไป...อย่าหวังอะไรตอบแทน คงเป็นคำตอบที่สวยงามที่สุด..
แต่ความรู้สึกที่เสียไปแล้ว...เรียกกลับคืนมายากจริงๆ ค่ะ]

Create Date : 29 มิถุนายน 2556

Last Update : 29 มิถุนายน 2556 18:02:56 น.

0 comments

Counter : 1120 Pageviews.