เมื่อไหร่ที่ต้องเดินทางด้วยเครื่องบิน และเจอเมฆสวยๆ เรารู้สึกว่ามันเป็นกำไรสำหรับเรา
และทุกครั้งก็อดไม่ได้ที่จะหยิบกล้องออกมาถ่าย (แม้ว่าจะอายคนที่นั่งข้างๆ)
และก็นึกถึงเพลงนี้ทุกที 'Fly me to the moon'

เมฆอยู่ใกล้แค่เอื้อม เหมือนเราจะยื่นมือออกไปจับได้
ดูแล้วรู้สึกตกหลุมรักท้องฟ้า

ทุกครั้งที่มีโอกาส เมื่อไหร่ที่วันหยุดอำนวย และไม่ติดอะไร
เรามักจะกลับบ้านเสมอๆ บ้านที่อยู่แล้วรู้สึกเหมือนทุกอย่างหยุดอยู่กับที่
มีความสุข แบบที่ใจสงบๆ ไม่วุ่นวาย และไม่รีบร้อน

"....เบาเบา... นุ่มนุ่ม...หวานหวาน..."

พาตัวเองออกมาจาก "Pattern" เดิมๆ

ใช้ชีวิตในแบบที่ตัวเองอยากเป็น และไม่เดือดร้อนใคร

"Just the way you are"

จะดีจะร้ายก็ยิ้มไว้ เพราะมันเป็น "ทางที่เราเลือกเดิน"

สุดท้าย บรรยากาศที่บ้าน แม่น้ำปิงค่ะ

สุขใจทุกครั้งเมื่อถึงบ้าน