BlogGang.com : : อาเจ้ของน้องๆ : เอาแล้ววววว...

เอาแล้ววววว...

ไปทานข้าวกับแก๊งค์เพื่อนๆ..มา
ซึ่งเป็นกิจกรรมที่ห่างหายกันไปนานเลยทีเดียว
ที่ห่างหายไป..เพราะอาเจ้ฯ ไม่อยู่
ไอ้อบ..ไปทำงานที่แหลมฉบัง
ก็เลยรวมตัวกันยากหน่อย

เจอกันรอบนี้..หาอะไรทานยากมาก
นังดร.อ้อ...เสือกกินเจ..
เล่นเอาอีเพื่อนชายมหาเศรษฐีเครียดเลย
เพราะหาร้านอาหารที่อยู่ตรงกลางของทุกคนยากมาก
ผลสุดท้ายก็ไปจบลงที่ร้าน "คุณเชิญ"
ร้านอาหารมังสะวิรัติ เจ้าดังจากเชียงใหม่
แต่มาเปิดสาขาตรงเอกมัย

ตอนกินข้าวกันอยู่น่ะ ไม่มีไรหรอก
แต่พอแยกย้ายกันกลับ
ก็พิรี้..พิไร..ไม่อยากจะกลับบ้านกัน
พอดีมีเสื้อผ้าอยู่ท้ายรถ....
เลยไปนอนรวมตัวกันที่บ้านดร.อ้อ

ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
พวกเรารวมตัวกันทีไรชอบติดพัน...มีต่อทุกที
เลยเป็นเรื่องปกติที่ชอบนอนด้วยกัน
ถ้านัดเจอกัน...ต้องมีเสื้อผ้าสแตนด์บายไว้ท้ายรถซะ
ไม่งั้น...มึงต้องกลับบ้านอยู่คนเดียวไม่รู้ด้วย

คราวนี้หวยมาออกที่อีเพื่อนชาย

ไม่ได้เอาเสื้อผ้ามา....
อาเจ้ฯ รอด..เพราะมีชุดออกกำลังกายอยู่ชุดนึง..

เหมือนนอนออกกำลังกายตลอดเวลา....
มันก็แยกตัวกลับบ้านไป
แบบ...อิดเอื้อนไม่อยากกลับเลย..

ก่อนนอนก็ตามประสา..ต้องเม้าท์มอยกันก่อนนอน
อยู่ดีๆ อีเพื่อนก็มาเม้าท์เรื่องผู้ชายกัน
แล้วก็วกมาหาเจ๊..จนได้

อีอบ..เริ่มก่อนเลย...
กูโทรไปตกลงกะอีเพื่อนชายเรื่องร้านนี่แหล่ะ
กูก็บอกว่า..เดี๋ยวถามอาเจ้ฯ มันก่อน
เพื่อนชายตอบว่า..ไม่ต้องหรอก
กูกะอาเจ้ฯ โอเค...

อีอบ...ก็งงเป็นไก่ตาแตก...
เหี้ยแล๊ะ...อีเจ๊ฯ มันนอนค้างบ้านอีเพื่อนชายเหรอวะเนี่ย
พึ่งแอบรู้...

อาเจ้ฯ ก็บอกว่า..ป่าววว
คือ..กูกะมันคุยกันรู้เรื่องอยู่สองคนนี่แหล่ะ
เพื่อนคนอื่นกูล็อบบี้กันไม่ได้
แต่กูอ่ะล๊อบบี้มันได้

อีอบก็เลยต่อให้อีกว่า
กูว่า..มันก็คงคิดว่ามันล็อบบี้มึงได้คนเดียวเหมือนกัน

อีดร.อ้อรีบเสริมทันทีเชียะนะ
มึงสองคนนิสัยเหมือนกัน ...
แล้วแม่งชอบไปไหนมาไหนด้วยกันอีก...
สันดานก็คล้ายๆ กัน
กูว่ามึงเป็นแฟนกันไปเฮ๊อะ...
(ทำน้ำเสียงป้าแก่ด้วยนะ...

)

มันก็พูดต่ออีกว่า..
กูดูมึงสองคนมาพ๊ากกกนึงแล๊ะ..
นิสัยมึงอ่ะ เหมือนกันมาก...
เป็นแฟนกันไปเหอะ...
อ้าวว เชี้ยยยยยยยยยแล๊ะ..

เกี่ยวไรกับกูด้วยวะ...

พูดตรงๆ นะคะ...ว่า อึดอัด
อาเจ้ฯ คิดว่าเพื่อนเป็นเกย์...
ตอนรู้จักครั้งแรก...
มันกลับมาจากเยอรมัน
เจาะหูข้างเดียว...ทำอะไรไม่แคร์ใคร
พูดจาขวานผ่าซาก
ไม่สนใจโลก...

แล้วเพื่อนชายเป็นคนแต่งตัวจัด...
แต่งตัวแรงส์.....ทั้งสีและแบบ
มันไม่เหมือนผู้ชายปกติทั่วไปที่เป็นกัน
ที่เค้าแต่งอะไรก็ได้...
แต่อีนี่ไม่ใช่....

นัดแล้วมาสายครึ่งชั่วโมง
อาเจ้ฯ นั่งรอมันอยู่ร้านกาแฟ....
ถามมันว่า...ทำไมมาสายวะ
ตอบหน้านิ่งมาก....ว่า
กูเลือกหมวกกับรองเท้าอยู่...
เชี้ยมากกกกกกกกกกก

อาเจ้ฯ ก็เลยบอกมันว่า
วันหลังอ่ะนะ..มึงเอาทุกอย่างใส่รถมา..
แล้วระหว่างทาง...มึงก็เลือกไปด้วย
จะได้ไม่เสียเวลา...
จะได้ไม่มาสายอีก...
เคมะ....
มันก็อมยิ้ม...รับคำ...อือ..อือ..

ก็มาเห็นบุคลิกมัน
และวิเคราะห์ได้เมื่อตอนรู้จักครอบครัวมันจริงๆ
พ่อแม่เค้าเลิกกัน...
มันอยู่โรงเรียนประจำชายล้วน
พอเข้ามหาลัยก็อยู่หอมหาลัย
แล้วก็ไปเรียนต่อที่เยอรมัน
คือ...เป็นคนที่ขาดความรักอย่างรุนแรง

ดร.อ้อ และอาเจ้ฯ ค่อยๆ ให้ความรักในฐานะเพื่อนมาเรื่อยๆ
ตอนแรกที่แยกย้ายกันกลับบ้าน
ดร.อ้อก็จะโทรไปบอกว่ามันถึงบ้านแล้วนะ...
แล้วเพื่อนล่ะ ถึงบ้านหรือยัง...
อีเพื่อนชายก็งง...
ว่าทำไมดร.อ้อต้องโทรมาบอกมันด้วยว่าถึงแล้ว

อาเจ้ฯ ก็บอกมันว่า...
อ้าวววว....พวกกูผู้หญิงนะเว้ย
ถ้าระหว่างทางกลับบ้านเกิดอันตรายไป...จะมีใครรู้ไม๊ล่ะ...
เราเป็นเพื่อนกันก็ต้องใส่ใจกันสิ...

ตั้งแต่นั้นมา...
ก็เริ่มโทรคุยกันระหว่างขับรถกลับบ้านบ้าง..
หรือไม่ก็ถึงบ้านแล้ว...ต้องโทรบอกกันจนเป็นประเพณีว่าถึงบ้านแล้วนะ
ส่วนใหญ่จะเป็นดร.อ้อกับอีเพื่อนชาย
เพราะอาเจ้ฯ ไปอยู่เชียงใหม่หลายปี

ทีนี้พอกลับมา
ก็ได้ไปไหนด้วยกันมากขึ้น
ด้วยความที่เป็นคนชอบอะไรเหมือนกันอยู่แล้ว
ก็จะไปกันบ่อยมาก
มันก็เลยมีไรคุยกันเยอะขึ้น
แต่ก็มึง..กู..กันเหมือนเดิม

ด้วยความที่เพื่อนชายมันอยู่โรงเรียนประจำและก็อยู่ต่างประเทศมา
ทำให้มันคิดว่า...ตัวมันเองอยู่คนเดียวได้ในโลกนี้
ไม่เห็นต้องแคร์ใครเลย
จะมีความมั่นใจในตัวเองสูงมาก
บางทีก็หายไปจากกลุ่มเพื่อนเป็นอาทิตย์ๆ
เงียบกริบซะจนต้องตามหา

อาเจ้ฯ ไม่เล่นเฟซ
เลยไม่รู้ว่ามันไปไหนวะ
เพื่อนที่เหลือก็ออกตามหามันว่าอยู่ไหน
ก็เข้าไปเช็คในเฟซเจอว่ามันไปญี่ปุ่น
อ้าวววววววววว...แม่งไม่บอกกันเลย

เป็นอย่างนี้บ่อยๆ...
ซะจนอาเจ้ฯ ต้องนั่งคุยกับมันว่า
มึงจะไปไหนทำอะไร...หัดบอกกันบ้างนะเว้ย
มึงอ่ะอยู่คนเดียว...เกิดมึงเป็นไรขึ้นมา
ใครเค้าจะไปรู้กับมึงวะ....
มีอะไรเราจะได้ช่วยกันได้ทัน
เข้าใจมั๊ย

เพื่อนชายก็มอง...หน้านิดนึง
แล้วก็มีท่าที...อ่อนโยนลงไปเลยตั้งแต่วันนั้น
ก็จะคุยกันเยอะขึ้นมาก

แล้วยิ่งอาเจ้ฯ เจอผู้ชายเลวๆ แบบ "พี่ชายหนุ่มเจ้าสำราญ"
มันจะเป็นคนที่รับฟังเราเต็มๆ
แต่ไม่เคยแสดงความคิดเห็นใดๆ ออกมาเลย
แม้แต่คำเดียว

แต่จะหมั่นโทรมาถามอาเจ้ฯ เรื่อยๆ
ว่ามึงทำไร...กินข้าวหรือยัง...

เวลามันมีเรื่องจะนินทาคนที่ออฟฟิศมัน
หรือจะปรึกษาอะไรปัญญาอ่อนของมัน
ก็จะโทรมาปรึกษาอาเจ้ฯ ประจำ
จนอาเจ้ฯ รู้สึกว่า..มันขาดคนเข้าใจมันต่างหาก
ขาดเพื่อนที่ดี...ที่เข้าใจมันมากกว่า

ในส่วนของอาเจ้ฯ เอง
เพื่อนชายเป็นคนที่แรงส์มาก...ปากจัด..จิกเก่ง
แล้วมองจากเปลือกภายนอก เป็นเหมือนคนร้ายๆ เขี้ยวๆ
แต่จริงๆ แล้วเป็นคนเปราะบางมาก

ถ้าใครเอาเปรียบก่อน...
มันจะเอาเปรียบคืนพอๆ กัน
แต่ถ้าใครเป็นคนที่โอเค...
มันก็จะดีด้วยมากๆ ...
แต่ด้วยความที่อยู่โรงเรียนประจำก็จะไม่มีต้นแบบให้ดูตัวอย่าง
เพราะอยู่คนเดียวตลอดเวลา
บางอย่างก็ทำให้เราต้องคอยบอกมันว่า
ไม่ดีนะมึงอย่าทำแบบนั้น...
ดร.อ้อ..ต้องคอยบอกมันจนเหนื่อย...

เวลาเราจะชอบใครมันไม่ใช่จากคนอื่นมองนะ
อาเจ้ฯ รู้สึกว่า...
มันเกิดจากความรู้สึกข้างในของเรามากกว่า...

เราไม่รู้สึกว่าจิตใจหวั่นไหว...
หรือใจเต้นแรงเวลาอยู่ใกล้ๆ เค้า
หรือแอบหน้าแดง...เวลาเผลอหันไปสบตากัน
มันไม่ใช่เลย....

ทุกคนที่เคยคบมาเป็นแฟน...
มันมี Moment นี้ทั้งนั้น...
เคยแม้กระทั่ง..
รู้สึกว่าคนนี้เคยเห็นจากที่ไหนนะ
ตอนเจอกับ "พี่ชายหนุ่มเจ้าสำราญ" ครั้งแรก
กลับมาบ้าน...ก็มานั่งนึกตั้งนาน
ว่าเอ๊...เราเคยเจอพี่เค้าที่ไหนนะ

แต่กับอีเพื่อนชายนี่ไม่ใช่
อาเจ้ฯ แค่รู้สึกว่า
เรามีเพื่อนที่ดี...
มีเพื่อนสนิทที่มันเสือกบังเอิญคนละเพศกับเราเท่านั้นเอง

คืนนั้นทั้งคืน...
ต้องคอยปัดป้อง...
อธิบาย
ให้เหตุผลว่าทำไมสนิทกัน
กับดร.อ้อ กับไอ้อบ...
ทั้งคืน...

อย่าเล้ยยยยย
อย่าเป็นอย่างที่พวกมันพูดเลย
เสียดายเพื่อนดีๆ ...
เดี๋ยวมันจะหายไปจากชีวิตเรา..

Create Date : 13 ตุลาคม 2556

Last Update : 14 ตุลาคม 2556 0:09:23 น.

0 comments

Counter : 1883 Pageviews.