เรื่องบางเรื่อง เกิดขึ้นแล้วเกิดขึ้นเลยไม่บ่อยที่จะถอยหลังย้อนกลับไปคิดถึงมัน เพราะรู้สึกว่าการคิดถึงใครบางคน หรือนึกถึงเรื่องราวบางเรื่องที่ผ่านไปแล้วนั้นเป็นเรื่องที่เสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ไม่มีความจำเป็นเลยจริงๆที่จะให้เวลาในแต่ละวันหมดเปลืองไปกับสิ่งที่ไม่ได้เกิดผลดีกับชีวิต—หรือว่าหัวใจ...แต่ก็นั่นแหละ,บางครั้งการห้ามความคิดถึง มันก็ยากยิ่งกว่าสิ่งใดในโลกหล้าต่อให้อยู่ห่างถึงครึ่งฟ้าก็ไม่สามารถจะห้ามความคิดถึงได้

หึ! มันก็แค่ประโยคเพ้อเจ้อสำหรับคนที่กำลังตกอยู่ในหลุม(รัก) ที่เห็นอะไรเป็นสีชมพูไปหมด

“โสดแล้วพาล”ประโยคเหน็บแนมแบบน่าเอ็นดูของชายหนุ่มที่นั่งอยู่ตรงข้าม

“ก็ไม่นะ—อยู่แบบนี้ก็สนุกดีหรือปราณไม่ชอบ”

“ไม่อ่ะ อยากมีแฟน” ชายหนุ่มพูดทีเล่นทีจริง หรือจริงๆเขาอาจจะพูดออกมาจากความรู้สึกลึกๆ ในใจก็เป็นได้

“อย่าเล้ย...มันไม่เหมาะกับปราณหรอก”

“รู้ได้ไงเราออกจะโรแมนติก”

“ปลอบใจตัวเองชัดๆ”

“แล้วทำไมเพลงถึงไม่อยากมีแฟน”

“ปราณก็เห็น... เพลงเคยสมหวังกับความรักหรือ? ไม่เคย...ทั้งที่ทุกครั้งก็ทำทุกอย่าง อย่างดีที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้แต่สุดท้ายก็ไม่รอด, ไม่รู้สิ เพลงไม่อยากโทษคนอื่นหรอกนะ บางทีเพลงอาจจะไม่ได้เกิดมาเพื่อมีคู่ก็ได้”

“โคตรติสท์อ่ะ- - คนเรามันต้องมีคู่สิ แก่ไป...จะอยู่ยังไง”

“กว่าเพลงจะแก่...ที่จริง, เวลามีคนถามถึงเรื่องความรัก หรือเรื่องคนรักของเพลง เพลงรู้สึกเหมือนเค้ากำลังดูถูกเพลงนะปราณ...ดูถูกศักยภาพในการบริหารจัดการชีวิต คือ เพลงคิดว่าเพลงเอาตัวรอดได้โดยไม่ต้องมีใครเข้ามาให้เป็นภาระ”

“แล้วไม่เหงาหรือ?”

“ปราณก็เห็น....เพลงมีเวลาเหงาหรือ ชีวิตฟรีแลนซ์ก็งี้แหละ ไม่ทำงานก็ไม่มีเงินไม่มีเงินก็ไม่มีกิน ที่เราต้องเอาชนะความขี้เกียจเพราะกลัวอดตายไม่ได้ขยันอะไรเลย” หญิงสาวรับจ้างทำงานทุกอย่างที่เธอสามารถจะทำมันได้...ตั้งแต่วาดการ์ตูนกระทั่งออกแบบบ้าน

“นั่นสินะ”

ว่าจบหญิงสาวก็ขอตัวไปทำงาน - - งานของเธอไม่มีเวลาเหงา ไม่มีเวลาคิดมากและแทบจะไม่มีเวลาสำหรับตัวเองแม้แต่จะรักใครสักคน

เพลงดาวนึกถึงเรื่องของเธอกับชายหนุ่มคนนั้นสองสามปีก่อนที่รู้จักกัน เขาเป็นนายจ้าง และเธอเป็นลูกจ้างแต่เมื่อจบงานทั้งคู่ก็กลายเป็นเพื่อนกัน เธอเป็นหญิงสาวที่เขารู้สึกว่าอยู่ใกล้ๆแล้วมีความสุข เพลงดาวเป็นผู้หญิงมีเสน่ห์ ตลก มีมุขขำๆ มาอำเล่นทำให้เขาหัวเราะได้ทั้งวัน เขาตกหลุมรักเธอตั้งแต่ได้ร่วมงานกันสองวันแรกแล้ว –แต่เขาไม่เคยปริปากบอกความรู้สึกใดๆ เพราะเขาไม่แน่ใจว่าเธอจะคิดอย่างเดียวกับเขามั้ยการเก็บงำความรู้สึกเอาไว้ และเพียงขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆเธอเขาก็รู้สึกมีความสุขมากแล้ว

แต่เพลงดาวกลับทำในสิ่งตรงข้ามกัน...

“พี่นัทนี่เพื่อนเพลง ชื่อบู บูชิตา รู้จักกันไว้ เผื่อรู้ใจกัน”ประโยคคลุมเครือที่นัทธนนท์สังเกตได้ – เธอคงรู้ว่าเขาชอบเธอและเธอคงไม่ชอบเขาเธอจึงได้ผลักไสเขาให้คนอื่น... ชายหนุ่มจึงถอยห่างออกไป,อย่างที่เพลงดาวต้องการให้เป็น ถึงแม้จะรู้สึกร้าวรานอยู่ลึกๆ แต่ก็ยอมรับได้

“เป็นไงบ้างพี่นัทเพื่อนเพลง น่ารักป่าว... จีบได้นะ บูโสด”

“ทำไมต้องให้รู้จักกันล่ะ”

“ก็...เป็นเพื่อนกัน ไม่เสียหายอะไรนินา”

“เหรอ”

“อื้อ”แล้วหลังจากนั้น นัทธนนท์ก็เริ่มที่จะไปไหนมาไหนกับบูชิตาบ่อยๆภาพที่เพลงดาวเห็นนั้นบาดลึกเข้าไปถึงกลางอก...เพลงดาวบอกตัวเองว่าเธอทำถูกต้องแล้ว เขาสองคนเหมาะสมกันกว่าเธอตั้งเยอะไหนจะหน้าที่การงาน สังคม ครอบครัวที่เพอร์เฟคพอๆ กัน...เธอจึงเพียงแต่นั่งร้าวใจแต่ก็ยินดีถ้าหากทั้งสองคนลงเอยกัน

เราไม่เคยจะรักกันมีแต่วันที่อ่อนไหว

ผ่านเลยไปและไม่เคยจะกลับมา

เป็นแค่ความประทับใจที่ยังคงแน่นหนา

มีแต่ฝนมีแต่ฟ้าที่เข้าใจ....

เพลงที่ฟังแล้วฟังอีกซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ– ความใกล้ชิดระหว่างเธอกับนัทธนนท์นั้นมากเกินกว่าความเป็นเพื่อนแต่ก็ไม่มากพอที่จะเรียกได้ว่าเป็นคนรัก, และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอ “ผลัก”ให้คนที่เธอรู้สึกดีเกินเพื่อนออกไปจากชีวิต

“เขาควรเจอใครที่ดีกว่า”เธอบอกกับตัวเองแบบนั้น แล้วตัวเองก็กลับมาเสพความโศกเพียงลำพัง แต่ระหว่างที่บูชิตากับนัทธนนท์ใกล้ชิดกันให้เห็นเป็นภาพบาดตานั้นเธอหารู้ไม่ว่าทั้งสองคนก็ไม่ได้รักกันอย่างที่เธอพยายามยุยง ยัดเยียดเพราะทั้งสองคนต่างก็รู้ดีว่าเป็นเพียงเครื่องมือที่จะทำให้ เจ้าสาวที่กลัวฝนอย่างเพลงดาวใช้ทำร้ายหัวใจตัวเองเท่านั้นและยิ่งเมื่อเพลงดาวเศร้ามากแค่ไหนทั้งบูชิตาและนัทธนนท์ก็ยิ่งแน่ใจว่าหัวใจของเพลงดาวนั้นเป็นอย่างไร

“พี่อกหัก”

“อ้าว...ทำไมล่ะ บูเค้าออกจะน่ารัก พี่ทำอะไรให้บูต้องหักอกพี่ล่ะ”

“เราเข้ากันไม่ได้”

“ไม่น่าเชื่อพี่ยังเข้ากับเพลงได้ เพลงก็เข้ากับบูได้ เราสามคนเข้ากันได้ทำไมพี่สองคนเข้ากันไม่ได้”

“เรื่องนี้มันซับซ้อนเกินไปอย่าไปสนใจมันเลย”

“น่าสงสารงั้นไว้เพลงแนะนำเพื่อนใหม่ให้นะ” และเพราะประโยคนี้เองที่ทำให้ชายหนุ่มถึงกับหมดความคิดทน--

“ไม่เป็นไร ไม่ต้อง ขอบใจมาก และถ้าหากอยากให้พี่ไปไกลๆจากชีวิตนัก บอกพี่ตรงๆ ก็ได้ ไม่ต้องใช้วิธีนี้” เพลงดาวเงียบ...

“ถ้าไม่ได้คิดอะไร... ก็บอก”

“คิดสิ... แต่มันเป็นไปไม่ได้ไงพี่ไม่รู้หรอกความรู้สึกที่แสดงออกไม่ได้น่ะ มันเจ็บปวดแค่ไหน พี่รู้มั้ยว่าความรักที่เป็นไปไม่ได้น่ะมันสุดยอดของความร้าวใจเลยนะ”

“แล้วรู้ได้ยังไงว่ามันเป็นไปไม่ได้”

“เชื่อเพลงเถอะ...เราสองคนยังไงก็เป็นไปไม่ได้” คำตอบที่เหมือนไม่ได้ตอบอะไรเลยนั้นทำให้นัทธนนท์หายไปจากชีวิตของเพลงดาวนับแต่นั้น

......................................................

“เฮ่ย...เงียบ งานไม่ขยับ คิดถึงใครอยู่ บอกมานะ ถ้าจะให้เดา – พี่นัท”

“รู้ดี....”

“เราเป็นเพื่อนเพลง...เป็นมานานมาก แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่”

“ก็แค่คิดถึงคือมันแว้บเข้ามาในหัวน่ะ ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”

“แล้วเพลงได้ข่าวพี่เค้ามั่งหรือเปล่า”

“ข่าวจากไหนล่ะไม่มีเฟซบุค ไม่มีไลน์ ไม่มีไอจี ไม่มีอะไรเลยนอกจากเบอร์โทรศัพท์”

“โทร.สิ”

“เพื่อ?”

“อย่างน้อยก็ได้รู้ว่าเค้าเป็นยังไงสุขสบายดีหรือเปล่า เผื่อบางทีเค้าอาจจะยังไม่มีใคร”

“แล้วยังไงถ้าเค้ายังไม่มีใคร ปราณจะผลักไสเพลงออกไปจากชีวิตปราณเพื่อให้กลับไปหาเค้าว่างั้น– อย่าทำอย่างที่เพลงเคยทำมาก่อนเลยปราณ มันไม่ดีนักหรอกการที่มีใครสักคนรักเรานั่นเป็นเรื่องที่ดีมากไม่ต้องไปสร้างกำแพงไว้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง แต่วันนี้มีคนที่รักเราอยู่ก็พอแล้ว”

“ไม่เศร้าที่เค้าจากไปงั้นเหรอ”

“จริงๆก็เศร้านะ”

“ถ้าเศร้าให้เอามือจับหัว”

“จับทำไมอ่ะ”

“จะได้รู้ว่ายังมีผมอยู่ไง”

................................................