ภาวะกำจัด---> ภาวะจำกัดหรือเปล่า

อ่านเรื่องนี้จบแล้วรู้สึกอึ้ง หนูคิดว่าไม่ใช่แค่คนใต้หรอกที่รักพวกพ้อง แต่น่าจะเป็นคนทุกภาคนั่นแหละ แต่ถึงยังไงไม่ว่าจะภาคไหนก็คนไทยเหมือนกัน
ไม่น่าจะยากเกินไปที่จะคุยและทำความเข้าใจ การที่จะบอกว่าเป็นคนภาคเดียวกันคุยกันเข้าใจกันง่ายกว่า มันก็อาจจะมีส่วน แต่คงไม่ทั้งหมด มันน่าขึ้นอยู่กับว่าคนๆอยากจะคุยหรือทำความเข้าใจหรือเปล่า
เท่านั้นแหละ ขนาดต่างเชื้อชาติ ต่างภาษา ต่างศาสนา ยังรักกันได้เลย

  

  

เฮ่อ ชีวิต...

  

รู้จักปักษ์ใต้เกือบทุกเรื่อง
คำว่า หมูขี้พร้า ไม่ได้ยินไม่ได้เห็นมาเกือบยี่สิบปีแล้ว
มาอ่านเจออีกทีก็ทำให้คิดถึงบ้าน คิดถึง Big 3 ของปักษ์ใต้ ลูกเนียง ลูกเหรียง ลูกตอ (สะตอ)
ทั้งสามอย่างนี้เรากินได้อย่างเดียวคือลูกตอ

วัฒนธรรม ประเพณี เชื้อชาติ ศาสนา ภาษา มิใช่เส้นแบ่งหากคนสองคนหรือมากกว่าตั้งใจและเต็มใจที่จะเดินไปด้วยกัน
แต่หากไม่เต็มใจ เรื่องเล็ก ๆ ก็เป็นเส้นแบ่งที่ใหญ่จนยากที่จะก้าวข้าม
เพื่อนสนิทที่สุดของพ่อเราเป็นคนอีสาน มาจากอำเภอหนองสองห้อง ขอนแก่น แต่งงานกับสาวกระบี่
เวลาพ่อพูดคุยกับเพื่อนคนนี้ คนนึงพูดใต้ อีกคนพูดสองสำเนียงปนกัน อีสานปนใต้ ไม่เห็นมีใครจะเดือดเนื้อร้อนใจอะไร แต่ที่สำคัญคือการกระทำที่แต่ละคนได้แสดงออกมาได้พิสูจน์ตัวเองเป็นระยะ ๆ ซึ่งอีกฝ่ายก็จะรับรู้ได้ว่านี่คือของแท้ แม้ไม่ใช่คนบ้านเดียวกันมาก่อน

  

อ่านแล้วน้ำตาซึมค่ะ

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะมีคนที่รักเป็นคนที่แสนจะแตกต่าง หรือว่าเพราะตัวเองเป็นคนใต้ที่จากบ้านมานาน

อยากจะเชื่อว่าในความแตกต่างเราสามารถเดินไปพร้อมๆกันได้ แต่ในความเป็นจริงบางครั้งกำแพงนั้นก็สูงเกินจะข้าม

คิดถึงแกงพุงปลา ต้นยางและลูกตอค่ะ

  

มาส่งการบ้านตามคำบัญชา

สรุป ความแตกต่างทางวัฒนธรรมนั้นไม่ใช่สาเหตุที่แปลกแยก
แต่เรากับกล่าวถึงส่วนนี้เป็นเรื่องหลัก ....
คนอ่านที่คิดตามอาจหลงทาง หรือได้หลงทางไปแล้ว(อย่างที่ผู้เขียนตั้งใจ?)
เพราะคงคาดเดาเอาว่า หนุ่มหาดใหญ่คนแรก คงเป็นมุสลิมที่อาจจะปรับบางสิ่งเข้าหากันไม่ได้
ไม่เหมือนอย่างเพื่อนร่วมห้อง ที่แตกต่างแต่กลับผูกพันได้แน่น

ผู้อ่านก็ยังรอความกระจ่างว่าสาเหตุนั้นน่าจะคืออะไร? และจะฟังขึ้นหรือไม่?

รักต่อมาที่หนุ่มภูเก็ต ก็ไม่ใช่มุสลิม เมื่อชายหนุ่มทั้งสอง ไม่ใช่มุสลิมและไม่มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งปรากฎให้เห็นแล้วมันอะไรล่ะ ที่เป็นเหตุให้เธอยังรักคนใต้(ต่อไป) จนเธออยากไป(อยู่) แต่สุดท้ายก็ยังไปไม่ถึง…

“ผู้หญิงคนนั้นก็เป็นคนใต้เหมือนผม คุยกันง่าย เข้าใจกันง่าย”
แก่นของเรื่องมาจากประโยคข้างบน
บทสรุปของเรื่องสั้นเรื่องนี้ ถ้าเป็นคนที่มีประสบการณ์ร่วม(คนที่ไม่ถูกเลือก)
อาจจะเข้าใจความรู้สึกนี้ดีขึ้น ประมาณ อึ้งๆ เพราะไม่รู้นั่นคือข้ออ้าง หรือ ความจริง
“เพราะเรา ไม่ได้เป็นคนใต้เหมือนคนที่เขาเลือกรัก”
ความรู้สึกนี้ อธิบายยาก(ว่ะ) ถ้าไม่เจอกับตัวเอง อาจจะเข้าไม่ถึงอารมณ์

ปล.เออ จริงๆเวลาเราจะพูดถึงคนใต้ เราจะรวมไปไม่ถึง 3-4-5 จังหวัดนั้นมาเป็นภาพรวมกว้างๆของคนใต้ด้วย
เพราะความจริงอย่างที่เรารู้อยู่แก่ใจก็คือ มีความแตกต่างกัน งานของกนกพงศ์ เท่าที่ได้อ่านจะได้กลิ่นปักษ์ใต้ที่เป็นวัฒนธรรมของชุมชนชาวบ้านที่นับถือพุทธ ใช่ป่ะ?ไม่แน่ใจ(ในทั้งหมด)....นั่นแหละ คือสังคมคนใต้จริงๆ

  

เรื่องสั้นเรื่องนี้ มันเขียนแบบ เฮือกๆ มันหมิ่นเหม่ระหว่างการโดนเตะ กับความน่ารักในเนื้อหาของมัน และมันมีหลายมุมให้มอง ถ้าเลือกจะมอง มันได้ทั้งการมองในแง่บวกและแง่ลบ - - เราเขียนจากสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองเป็นส่วนใหญ่ และนั่นทำให้เรายัง "สงสัย" แต่ไม่กล้าพาตัวเองไปไกลถึงที่นั่น,

มีสองอย่างที่เราผูกพันโดยไม่รู้ว่ามันคือความผูกพัน คือ คนใต้ และ วันที่ 5 เดือน 11

  

เรื่องสั้นก็โอเคนะ

แล้วก็ชอบดีเทลของ คห.6

  

อ๊ากกกก อ่านแล้วคิดถึงภาคใต้ขึ้นมาอย่างรุนแรง
...ไม่น่ามาอ่านตอนสามทุ่มเลย หิวแกงส้ม ลูกเนียง แกงไตปลา น้ำพริกกุ้งเสียบ ลองกอง ลูกหยี...ขึ้นมาทันที

เข้าใจอารมณ์มากๆ เลยล่ะค่ะ
ชอบอ่านงานของนักเขียนชาวใต้มาตั้งแต่เริ่มอ่านหนังสือใหม่ๆ ตั้งแต่ตอนประถมที่ยังไร้เดียงสาเกินกว่าจะเข้าใจ ก็ได้เพียงแต่ซึมซับบรรยากาศ และจนโตมาพอที่จะรู้สึกสะเทือนและสะท้อนใจกับหลากหลายเรื่องราวของลูกน้ำเค็ม เด็กสวนยาง วิถีมุสลิม ศิลปะพื้นบ้านที่เกี่ยวเนื่องอยู่กับธรรมชาติอันยิ่งใหญ่

รักหนังสือของคุณกนกพงศ์มากๆ เหมือนกัน น่าเสียดายฝืมือและมุมมองโลกแบบนั้น น่าเศร้าที่คนอย่างเขาไม่อาจจะอยู่ฝากผลงานไว้นานกว่านี้

เราไปภาคใต้บ่อยมาก โดยเฉพาะภูเก็ต แต่สุดท้ายแล้วภาคใต้ในความทรงจำของเรามันก็มักจะจำกัดอยู่แค่ชายหาด วัดวาที่เต็มไปด้วยนักท่องเที่ยว และสองข้างทางคดเคี้ยวที่เต็มไปด้วยป่าดิบเขียวๆ กับต้นยางเรียงราย นอกจากโลกใต้ทะเลที่แสนงดงามกับอาหารใต้แท้ๆ แล้ว เราก็ยังไม่เคยสัมผัสมุมมองของความเป็น "ปักษ์ใต้" ในแง่ของวัฒนธรรม แง่ของสังคมอีกฟากหนึ่งจริงๆ ... แปลกนะ ทีเวลาเราไปเที่ยวเหนือ เรามักจะสัมผัสถึงความเป็นเหนือได้ทุกทีทุกแห่งที่เราไป ไม่ใช่ความรู้สึกว่ามันลึกลับและน่าค้นหาแบบนี้

...ในแง่ที่ว่า คนใต้ไม่ยอมรับคนนอกง่ายๆ แต่กลับทุ่มเทให้กับคนเป็นเพื่อนอย่างสุดๆ นั้น ... เราว่ามันคล้ายๆ กับสังคมคนญีป่นเหมือนกัน เพียงแต่คนญี่ปุ่นมักจะใช้ความสุภาพเป็นกำแพงกั้นคนนอกเท่านั้นเอง


...วันนี้ยาวเลย ไม่ได้คุยกันนาน ฝากความคิดถึงมาค่ะ...

  

มุมมองคนใต้ต่อคนอีสานน่ะเหรอ เท่าที่ศึกษาและรู้มานานส่วนหนึ่งนะครับ มุมมองคนใต้ที่มองไปก็แย่อยู่รึว่าไม่ถูกกันเท่าไหร่ และยังรู้มาอีกว่า ถ้าจะหาสะใภ้หาคนที่ไหนก
หาได้ แต่ห้ามรับคนอีสาน เพราะวัฒนธรรมต่างกัน

(แค่ส่วนหนึ่งครับ)

จากที่อ่าน น่าจะเข้าใจถูกต้องคนจะไปฉุดไม่อยู่หรอก