ถนนสายนี้.....มีตะพาบ#40 : อีกร้อยปี>>โลกจะขัดสีฉวีวรรณตัวเอง ถนนสายนี้.....มีตะพาบ : โจทย์โดย ชิริว โลกในอีกร้อยปีข้างหน้า มีน กุสุมา เขียนคำ "มนุษย์ไม่มีวันที่จะสูญพันธุ์ไปจากโลกนี้ เพราะมนุษย์คือเชื้อไวรัส ยิ่งถูกกำจัดก็ยิ่งแข็งแกร่ง มนุษย์ต้องการพื้นที่ และที่ๆมนุษย์ผ่านเข้าไป มักจะถูกทำลายไม่มีชิ้นดี ต้นไม้ถูกตัดทำลาย ลำธารแห้งเหือด ดินเต็มไปด้วยสารพิษ ภูเขาถูกระเบิดราบมาทำถนนให้รถยนต์วิ่ง น้ำจากฟ้าดื่มกินไม่ได้ เมื่อไม้หมดป่าฟ้าพิโรธดินถล่ม พื้นดินจมอยู่ใต้น้ำ โลกชำระล้างตัวเองเมื่อทุกสิ่งถูกทำลาย แม้อากาศบริสุทธิ์ยังต้องใส่ขวดขาย มนุษย์ออกล่าหาอาณานิคมเพื่อเสาะแสวงหาที่อยู่ใหม่ เพื่อการรุกรานต่อไปไม่มีที่สิ้นสุด แต่ตอนนี้ไม่มีที่ใดในกาแล็คซี่ ที่สิ่งมีชีวิตสามารถอาศัยอยู่ได้อีกต่อไป มนุษย์คงต้องเรียนรู้ที่จะรักษาที่มั่นสุดท้าย มิใช่ทำลายล้าง เราจะกลับไปพลิกฟื้นผิวโลกให้กลับมาดีดังเดิม ขอให้ทุกคนตั้งใจทำงาน" เสียงท่านผู้นำยังก้องกังวานอยู่ในหู แคลมองผ่านกระจกหนาออกไป ตามที่ท่านผู้นำบอก ว่ามันเคยเป็นดาวสีน้ำเงินซึ่งบัดนี้มันได้กลายเป็นสีเทาๆไปซะแล้ว แคลเฝ้าแต่หวังว่าในช่วงชีวิตของเธอ จะได้มีโอกาสไปสัมผัสมันสักครั้ง แม้ว่ามันจะไม่มีอะไรเหมือนเดิมอีกแล้วก็ตาม แคลกลับมาถึงห้องพักด้วยความรู้สึกเบื่อหน่าย กดปุ่มนำเตียงที่ซุกซ่อนอยู่ออกมา แล้วทิ้งตัวลงนอน ห้องแคปซูลเล็กๆในเนื้อที่จำกัด ยิ่งทำให้เธออึดอัดเข้าไปใหญ่ มือสัมผัสที่ผนังห้องเปลี่ยนภาพผนังแข็งๆเย็นชืด เป็นภาพทุ่งหญ้ากว้างๆ เพื่อลดแรงกดดันจากภายในของเธอ เธอหลงใหลยามพระอาทิตย์กำลังจะอัสดงที่ตรงขอบโลก เมื่อกระสวยทำมุมกับพื้นผิว แม้ว่าบัดนี้โลกมีแต่ฝุ่นผง แต่แสงสีส้มตรงขอบฟ้า ทำให้เธอฝันไปไกลกว่านั้น แคลเอนกายบนเตียงแคบๆปล่อยใจไปกับภาพที่อยู่เบื้องหน้า ทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ฝูงวัวควายกำลังแระเล็มหญ้า นกสีขาวๆเจ้านกกระยางเดินเยื้องย่างหาปลาในหนองน้ำ นกฟลามิงโก้เดินเป็นกลุ่ม ม้าลายกระโดดลงข้ามแม่น้ำฝ่าฝูงจระเข้ สิงห์โตเจ้าป่า กำลังเอร็ดอร่อยกับมื๊ออาหาร นี่สิจึงจะเรียกว่าชีวิต ภาพข้างผนังเปลี่ยนไปเรื่อยๆเธอเห็นภูเขา ทะเล ผืนทราย ทุ่งหญ้า ภูเขาน้ำแข็ง ตึกรามบ้านเรือนผู้คนและต้นไม้เขียวๆ เธอถอนใจ เพราะสุดท้ายสิ่งเหล่านั้นมันไม่ใช่ความจริง มันเป็นภาพจากอดีต ที่ถูกฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อให้มดงานอย่างเธอ มีกำลังใจ ที่จะสร้างโลกใหม่ ขึ้นมา ใยต้องสร้างขึ้นมาใหม่ ใยไม่ปล่อยให้ดับไปตามกาลเวลา เกิดคำถามซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง เธอมักตั้งคำถามกับตัวเองบ่อยๆที่บางครั้งหัวใจของเธอเต้นถี่ เมื่อมองเห็นผู้ชายในจอภาพนั่นมันคืออะไร บางทีหน้าอกครัดเคร่งเต่งตึง รู้สึกวูบวาบหวั่นไหว และรู้สึกหงอยเหงาจับใจมันคืออะไรกันแน่ ป้าเคสที่อาวุโสมากสุดเป็นมนุษย์จากหลอดแก้วเช่นเธอ บอกกับเธอว่า เธอกำลังเป็นสาว สมองของเธอกำลังสั่งการ ให้เธอมีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชาย แต่ที่นี่ ตามกฎไม่ได้อนุญาตให้มีเพศสัมพันธ์ เพื่อสืบเชื้อสายกันมาเป็นร้อยปีแล้ว เพราะกระสวยอวกาศมีเนื้อที่จำกัด เด็กๆออกมาจากหลอดนั่นได้เพียงทางเดียว “แล้วป้าจัดการกับความรู้สึกชนิดนี้อย่างไรคะ” เธอกระซิบถามในระหว่างพักเบรคป้าเคสยิ้มอ่อนโยน ”เข้าเครื่องโนอาดรีมสิ ที่นั่นเราจะเลือกฝันเป็นอะไรก็ได้ตามใจเรา หากว่าเขิน อยากฝันเป็นการส่วนตัว ไปเบิกหน้ากากโนอาดรีมเครื่องเล็กๆก็ได้จ้ะ แล้วกลับมาฝันที่ห้อง” แคลพยักหน้าอย่างเนือยๆและบอกว่า ”ยังไงมันก็เป็นแค่ฝัน มันไม่ใช่ความจริง” “หากว่าเรารู้สึกในรสสัมผัสและลิ้มรสได้ อย่างไหนจริงอย่างไหนฝัน เราแยกมันไม่ออกหรอกแคล” “สมจริงอย่างนั้นเลยเหรอคะ” “อือฮึ ” ”ยังไงบ้างคะ”แคลทำหน้างงงัน “เช่นป้าเบื่ออาหารแคปซูล อยากลองเมนูเด็ดๆแซ่บๆ ก็เข้าไปในโนอาดรีม ไปสั่งปลาเผาน้ำจิ้มแซ่บๆ ออกมาจากเครื่องยังรู้สึกเผ็ดอยู่เลย” ”เข้าไปกินเนี่ยนะ"แคลร้องเสียงสูง “แคลคิดว่าไปทำอะไรล่ะ”ป้าเคสหัวเราะอย่างรู้ทัน “ก็ป้าชอบกินเวลาเครียด เจ้าเม็ดเล็กๆ มันไม่สามารถสนองความอยากได้หรอก คนเราต่อให้เวลาผ่านเป็นร้อยปี แต่ในดีเอ็นเอ ก็ยังฝังรากลึกถึงความเคยชินเก่าๆ ส่งผ่านมายังเรา ไม่เคยอ่านเลยรึ” แคลยิ้มแหยๆทึ่งในความแสนรู้ เอ๊ยรอบรู้ของป้าเคส “ขอบคุณค่ะ” “ไปลองดูนะแคล แซ่บอย่าบอกใคร” ป้าเคสอมยิ้มก่อนที่จะแยกย้ายไปทำงาน ต๊อด ต๊อดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เสียงดังกังวานก้องในหู เป็นเสียงเรียกรวมพล เพื่อฟังสาร ทุกคนวางงานที่อยู่ในมือ ออกไปยังโถงใหญ่ ชุดขาวดารดาษเดินกันวุ่นวาย เสียงจากท่านผู้นำประกาศก้อง "วันนี้เราต้องการผู้กล้าที่จะไปเยือนดาวสีน้ำเงิน ผู้ใดต้องการที่จะไปทำงานกับเราให้ก้าวออกมา" หญิงสาวมดงานหันมองกันไปมา แคลมองหน้าป้าเคส เพื่อขอความเห็น ป้าเคสสั่นหน้า "อย่าไปเลยแคล รุ่นก่อนที่เป็นอาสาสมัครไป ไม่มีใครรอดเลยสักคน” “ป้าเคสไปเอาข่าวมาจากไหนคะ” “ท่านผู้นำบอกว่า ชุดก่อนถูกประคบประหงมอย่างดี ปรนเปรอให้มีความสุขแต่แล้วกลับอ่อนแอ ป้อแป้ ไม่มีภูมิคุ้มกัน หงอยเหงาเฉาตายกันไปหมด ชุดนี้ท่านจะเปลี่ยนใหม่ จะให้ไปผจญภัยแบบโหดๆ ปล่อยให้ออกไปสู่โลกกว้าง แบบดิบๆเถื่อนๆ เหมือนยุคดึกดำบรรพ์ อย่าไปเลยแคล” แต่แคลไม่สนใจ เธอตัดสินใจก้าวออกไปอย่างมุ่งมั่น จะเป็นอย่างไรไม่สำคัญ ขอเพียงเธอได้ออกไปเผชิญกับชีวิตที่เป็นชีวิตจริงๆที่ข้างนอกนั่น แม้ว่ามันจะโหดร้ายยังไงก็ยอม ว๊าบเดียว แคลก้าวลงบนพื้นผิวที่มีฝุ่นสีแดง ฝุ่นตลบอบอวล เสียงฝีเท้าของบางสิ่งตรงดิ่งมายังเธอ “เฮ้ย ตัวอะไรกันละนั่น" มันวิ่งตรงมาหาเธออย่างมุ่งร้าย เธอถูกมือที่ไม่อาจมองเห็นกระชากให้ล้มลง เจ้าสัตว์หน้าตาแปลกๆวิ่งผ่านไปเกือบเหยียบเธอแบนติดดิน “ระวังหน่อยสิคุณ” แคลตกอยู่ในวงแขนกำยำนั่น หน้าเข้มเคราครึ้ม เขาส่งยิ้มให้ “คุณคงจะมาใหม่ใช่ไหมครับ”แคลพยักหน้าแบบงุนงง “ผมกอร์ดอนครับ “ ”ฉันแคลค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก และเมื่อสักครู่ขอบคุณนะคะที่ช่วย” “ยินดีครับ ผมหนูทดลองรุ่นสอง ที่ท่านผู้นำส่งมาพร้อมกับสัตว์กินเนื้ออื่นๆ” “แล้วรุ่นแรกล่ะคะ” “ตายเรียบ” ”ทำไมล่ะคะ “ รุ่นแรกท่านผู้นำปล่อยเฉพาะมนุษย์ผู้หญิงลงมาพร้อมสัตว์กินพืชล้วนๆ โลกเต็มไปด้วยสิ่งสวยงามสุขสงบ ไม่มีสงคราม ไม่มีการแย่งชิง สุดท้ายสัตว์กินพืชไม่มีตัวอะไรมาคอยลดจำนวน พืชโดนกินไปจนหมดสิ้น มันเลยสูญพันธุ์ไปในที่สุด ผู้หญิงหงอยเหงาเศร้าสร้อย พากันเฉาตายไปเป็นจำนวนมาก รุ่นสองจึงตามมา เป็นเพศชายล้วนๆพร้อมสัตว์กินเนื้อ จำพวกจระเข้ เสือ สิงโตและหมาป่าอีกจำนวนหนึ่ง มันออกตามล่าหาอาหารไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ ที่รวมเข้าไปในห่วงโซ่อาหารของมัน “แล้วฉันล่ะ เป็นรุ่นไหน” “คุณน่าจะเป็นรุ่นสาม ที่ท่านผู้นำต้องการส่งมาเพื่อขยายเผ่าพันธุ์มนุษย์ แบบธรรมชาติแทนเด็กในหลอดแก้ว” ตกค่ำฝนฟ้าเป็นใจตกกระหน่ำแบบไม่ลืมหูลืมตา กอร์ดอนพาแคลหลบฝนเข้าไปอยู่ในถ้ำ “ฉันต้องทำยังไงบ้างล่ะกอร์ดอนฉันกลัว” ”คุณไม่ต้องทำอะไรหรอกแคล หลับตาซะ ผมอยู่ข้างๆไม่ต้องกลัว” แคลซุกในวงแขนอุ่นๆ รู้สึกปลอดภัย หัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ นี่คงเป็นรางวัลที่ธรรมชาติให้แก่เธอ เพื่อแลกกับสิ่งต่างๆอีกมากมายที่จะตามมาในอนาคต สามเดือนต่อมาแคลตั้งท้อง ตามทฤษฎีอีกเก้าเดือนคลอด คลอดแบบธรรมชาติ ไม่มีโรงพยาบาล ไม่มีหมอ ไม่มีเสื้อผ้าสำหรับเด็กอ่อน ไม่มีแพมเพิร์ส ไม่มีขวดนม ไม่มีบ้านมีแต่ท้องฟ้า สายลม สองเรา และเป็นหนึ่งในห่วงโซ่อาหาร ใกล้วันคลอดลูกมนุษย์ชุดแรก ท่ามกลางภัยอันตราย แคลเฝ้าแต่สวดภาวนา ขอต่อท่านผู้นำ ให้ส่งความช่วยเหลือมายังเธอและบรรดาคุณแม่มือใหม่ ช่วยให้รอดปลอดภัยด้วยเถิด ท่านผู้นำเฝ้าดูพัฒนาการของมวลมนุษยชาติ อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ หวังเพียงให้ความยากลำบากและความทุกข์ยาก จะคอยเป็นแบบทดสอบเพื่อสั่งสอนให้พวกเขามีพลัง เป็นแรงบันดาลใจให้พวกเขาสู้ชีวิตต่อไป ให้อิสระภาพอย่างที่พวกเขาต้องการ หากว่าในเครื่องโนอาดรีมสามารถทำให้เรารับรู้รสชาติอาหาร ลิ้มลองรสสัมผัสเสมือนจริงได้ คุณจะอยู่ที่กระสวยนั่นอยู่กับความฝัน หรือกระหายที่จะออกมาค้นหาอิสรภาพ เผชิญกับความเป็นจริงที่อยู่บนโลก เพียงเพื่อได้สัมผัสกับโลกที่แท้จริงเหมือนเช่นแคล ทิ้งท้ายให้คิดกันค่ะ แอมอร ท้ายเรื่อง เขียนไว้นานแล้วค่ะ ตั้งแต่วันที่รับโจทย์วันแรก ซึ่งเป็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่บ่อยนัก ส่วนใหญ่ต้องรอให้ถึงเส้นตาย จึงจะกลั่นเรื่องราวออกมา วันนั้นเรื่องราวมายืนรอต่อคิว เขียนรวดเดียวจบ และเก็บไว้จนได้ที่ ภาพไม่มีค่ะ เพราะยานอวกาศติดภาระกิจ เลยออกไปเก็บภาพที่นอกโลกไม่ได้ แอบหยิบยืมมาจากเวปต่างๆมาประกอบเรื่องราว ขอบคุณไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ   Create Date : 27 กันยายน 2554 37 comments Last Update : 27 กันยายน 2554 9:07:30 น. Counter : 2314 Pageviews. Share Tweet

ตะพาบเจิมตะพาบ คริ คริ อ่านเพลิน..สุดยอดจริงๆ ขอได้รับการคารวะ 3 จอก (มากกว่านี้ไม่ได้อยู่ในภาวะเจ)   โดย: เริงฤดีนะ 27 กันยายน 2554 8:53:02 น.

สนุกดีครับ ขอบคุณ.   โดย: mojosun 27 กันยายน 2554 8:53:18 น.

อ่านแล้วคิดตาม ลุ้นตามเนื้อเรื่อง เขียนได้ดีมากเลยค่ะพี่แอม สุดยอดมากค่ะ น่าทึ่ง !!!   โดย: แค่ได้รู้จัก_ก็เพียงพอ 27 กันยายน 2554 9:00:00 น.

100 ปีข้างหน้า ความโลภโมโทสันความเห็นแก่ตัว ก็ยังคงคู่มนุษย์ และคงรุนแรงแย่งขึ้นครับ .................. สวัสดียามสายครับคุณแอม   โดย: panwat 27 กันยายน 2554 10:17:15 น.

มันก็หมุนเวียนเปลี่ยนไปเหมือนคลื่น   โดย: tuk-tuk@korat 27 กันยายน 2554 10:45:41 น.

ที่สุดแล้ว มนุษย์ก็ยังคงต้องกิน นอน ขับถ่ายและสืบพันธุ์นะครับพี่แอม หมิงหมิงยังไม่หายดีครับ อาการคล้ายกันคือ ถ้าไอมากๆ น้ำมูกไหลเยอะๆ ก็อาเจียรครับพี่ นี่ดีขึ้นแล้ว แต่ยังไม่หายเต็มร้อย เลยให้หยุดเรียนต่อไปครับ   โดย: กะว่าก๋า 27 กันยายน 2554 10:51:50 น.

โลกจะเปลี่ยนไปยังไง .. เชื่อว่า พื้นฐานของมนุษย์ก็ยังคงเดิม อาจจะมี มากขึ้นหรือว่าน้อยลงนั่นเอง พ่อหนุ่มในภาพข้างบนเล่นทำเอา ป้าน้ำหมากพุ่งแน่ะค่ะ หล่อผิดหูผิดตา เลยเชียวค่ะ .. ................. เรื่องสั้นแบบจินตนาการสูงอย่างนี้ น่าเอาไปทำเรื่องสั้นนะค่ะนี่ น่าดูเชียวค่ะ   โดย: JewNid 27 กันยายน 2554 11:04:24 น.

อยากเป็นกอร์ดอนอ่ะ เอิ้กกกกกก อ่านแล้ว นึกถึงงานเขียนของลุงวินทร์ เรื่องพระเจ้าองค์สุดท้ายครับ อ่านเมื่อนานมาแล้ว   โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) 27 กันยายน 2554 11:28:50 น.

สวัสดีค่ะตามมาจากบ้านคุณเป็ดค่ะและก็ตามคุณเป็ดมาติดๆค่ะ แหะ แหะ มาอ่านตะพาบเพลินเลยค่ะ สนุกจัง น่าจะไปเขียนนิยายนะคะเนี่ย อ่านแล้วลุ้นว่าเอ๊ะจะไปทางไหนเนี่ย เสียดายจังไม่เห็นเด็กน้อยลูกมนุษย์ชุดแรกซะละ อิอิ มีความสุขวันอังคารค่ะ More Tuesday Comments   โดย: กิ่งฟ้า 27 กันยายน 2554 11:48:05 น.

ได้อยู่ในอ้อมแขนกอร์ดอนก้อพอเพียงแล้ว ฮี่ๆๆๆ พี่แอมอรน่าจะเขียนนิยายเรื่องสั้นได้แล้วนะคะเนี่ย อารมณ์ได้เลยค่ะ มิมิ ฉัตรแวะมาทักทายและเก็บลิ้งค์ไปแชร์ที่กลุ่มค่าาา จุีฟๆๆ   โดย: ณ ปลายฉัตร 27 กันยายน 2554 12:00:48 น.

พระเจ้าองค์สุดท้าย เป็นเรื่องของผู้ที่นำมนุษย์คุ่แรกมาปล่อยลงบนโลก แล้วมาติดตามผลงานครับ แต่ก็เกิดโศกนาฎกรรมขึ้นตอนสุดท้าย น่าจะอยุ่ในหนังสือ คืนช่วงดวงเด่นฟ้า ดาดาวล่ะมั้งครับ   โดย: เป็ดสวรรค์ 27 กันยายน 2554 12:49:18 น.

น่าคิดดีครับสำหรับประเด็นทิ้งท้าย ของแบบนี้ยังตอบไม่ได้หรอกครับจนกว่าจะได้ลองเจ้าเครื่องที่ว่า แต่ถ้าทุกอย่างเป็นสุขหมด สมหวังหมด เราก็จะไม่รู้จักว่าอะไรคือสิ่งที่เรียกว่าสุข เพราะมีทุกข์จึงมีสุข มีสมหวังจึงมีผิดหวัง ถ้ามันไม่สมดุล หรือเอนไปข้างใดข้างหนึ่งมากไปสมดุลนั้นก็จะพัง แล้วจะไม่คำคำๆ นั้นอีก เยี่ยมไปเลยครับที่บ้านคุณแอมมีสมุนไพรในตำนานครบเลย   โดย: คุณต่อ (toor36 ) 27 กันยายน 2554 14:51:16 น.

เรื่องราวสนุกจังเลยนะคุณแอม   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 27 กันยายน 2554 15:06:37 น.

สวัสดีครับคุณแอม อ่านเพลินไปเลยนะครับ เขียนได้สนุก น่าติดตาม และให้แง่คิดที่ดีครับ ธรรมชาติก็คือเรา เราก็คือธรรมชาติ เมื่อไม่มีท้องฟ้า ไม่มีแสงแดด ต้นหญ้าและสายลม ไม่มีชาย ไม่มีหญิง ชีวิตก็ไร้ค่าจริงๆครับ อิอิ ^^   โดย: วนารักษ์ 27 กันยายน 2554 15:10:15 น.

(อันนี้เรียกตกใจใช่ป่ะคะ :b ) อย่างยาวจิงด้วยค่ะ นิคกลับไปอ่านที่บ้านนะคะพี่แอม   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 27 กันยายน 2554 15:34:26 น.

ตามมาอ่าน ตัวโต อ่านง่าย อ่านจบแล้ว จินตนาการสุดยอด แต่พี่ไม่คิดอะไรเลย อีกร้อยปีนี่ พี่อาจ ต้องเกิดอีกสองหน 55 เป็นรัยเป็นกัน ได้เป็นกอร์ดอนบ้างก็จะดีเน่อ   โดย: คนบ้า(น)ป่า (nulaw.m ) 27 กันยายน 2554 16:32:16 น.

สวัสดียามค่ำวันฝนตกค่ะ   โดย: sawkitty 27 กันยายน 2554 19:42:16 น.

ตอนไปหมู่บ้านเพนกวินโกคูสู้กับนายพลบลูอยู่ครับ อาห์ อนาคตในบล็อกนี้ช่างไม่น่าอยู่ -3- การ์ตูนไซไฟหลายๆเรื่องในยุค 70 เขียนถึงอนาคตไว้เลวร้ายมาก ทั้งสงคราม ทั้งมลพิษ แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าเราจะไม่เป็นแบบนั้น มนุษย์เก่งที่รู้ตัวเร็วนะครับ ทางเดียวที่มนุษย์จะหักเข้าสู่ยุคเข็ญก็คงเป็นอุบัติภัยที่เกินความสามารถของมนุษย์ อย่างอุกาบาตยักษ์ หรือสงครามนิวเคลียร์หรือระเบิด EM ต่อเนื่อง สุดท้ายใครๆก็คงเลือกที่จะอยู่ในโลกที่เป็นของจริงและมีอิสรภาพสินะ ผมมักจะมาปั่นตะพาบเอาวันเส้นตายตลอดเลยครับ หนนี้ด้วย - -"   โดย: ชีริว 27 กันยายน 2554 20:19:12 น.

อยู่ในกระสวย ไม่ต้องรับรู้อะไรเลยก็ดีนะพี่แอม ไม่ทุกข์ไม่ร้อน ไม่เจ็บปวด มีแต่โลกในอุดมคติ แต่ขึ้นชื่อว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม มักจะชอบอยู่รวมกลุ่มและชอบออกมาสู่อิสระภาพ ท้ายแล้ว เราทุกคนคงจะเลือกอิสระภาพคะ ภาพดาราชายคนนั้น ไม่พบเจอหน้านานแล้ว เค้าหายไปจากวงการเลยนะคะ ใช่อั๊ตหรือเปล่า สวัสดีตอนค่ำคะพี่แอม   โดย: aenew 27 กันยายน 2554 20:19:53 น.

จินตนาการสุดเริ่ดค่ะ โลกชำระล้างตัวเอง คือสิ่งที่กำลังเป็นอยู่ การเล่าเรื่องผ่านตัวละครสองสามตัวนั่นน่าติดตาม อ่านสนุกเหมือนอ่านเรื่องสั้นดีดีซักเรื่องนึงเลย พี่แอมสุดยอดค่ะ .. บทสรุป น่าคิดต่อ ชอบค่ะชอบ   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 27 กันยายน 2554 22:10:00 น.

ตะพาบนี้ก็แอบ Dark แฮะ โอ่ย !! อ่านตะพาบ กม.นี้แล้วปวดหัวอะ (สงสัยโรมุจะอินกับทุกอันมากเกินไปแน่เลย)   โดย: rommunee 27 กันยายน 2554 22:21:50 น.

โห พี่แอม อยากเป็นแคล คนนั้นจัง ก็แบบว่า จะได้กิน หนุ่มคนนั้นไง น่าลากลงน้ำชะมัด หุ่น อื้อหือ แม่ยกพากันร้องกริ๊ดดดดระงม 555   โดย: Rinsa Yoyolive 27 กันยายน 2554 22:38:21 น.

เขียนได้เยี่ยมมากครับ พี่แอม ถ้าสิ้นอารยธรรมมนุษย์ พระเจ้าต้องสร้างโลกใหม่ครับ ฝันดีครับ   โดย: เศษเสี้ยว 28 กันยายน 2554 0:11:10 น.

เยี่ยมเชียวค่ะ จินตนาการล้ำเลิศ สนุกค่ะ   โดย: Gunpung 28 กันยายน 2554 5:30:39 น.

อรุณสวัสดิ์ครับคุณแอม   โดย: panwat 28 กันยายน 2554 7:17:43 น.

มันชวนให้น่ากลัวมากกว่า ไม่มีแพมเพิส ไม่มีผ้าอ้อม มีแต่สายลม เอิ้กกกกก ...   โดย: แม่อาเดียว IP: 1.46.226.20 28 กันยายน 2554 7:41:25 น.

แวะมาอ่านตะพาบค่ะ สูงสุดคืนสู่สามัญ เมื่อทำลายกับมือก็ต้องกลับมาสร้างเอาเอง ชิมิ เป็นตะพาบที่อ่านแล้วน้ำลายหยดติ๋งๆ อิอิ หนุ่มคนนั้นอ่ะ น่า..เป็นห่วงโซ่อาหารมากกก   โดย: คล้ายดาว 28 กันยายน 2554 11:00:51 น.

ยกมาฝากพี่แอมค่ะ   โดย: ที่เห็นและเป็นมา 28 กันยายน 2554 11:53:50 น.

สวัสดีค่ะพี่แอม พี่แอมสบายดีนะคะ ซูสบายดีค่ะพี่ กะจะแวะมาเมื่อวานค่ะพี่ แต่ไปข้างนอกกลับมาแล้วออกไปนั่งอาบแดดอ่านหนังสือซะง้าน เพลิดเพลินไปจนเย็นน่ะค่ะ ช่วงนี้เป็นช่วง...ถนนสายนี้.....มีตะพาบ เหรอคะพี่แอม ซูเห็นหลายๆคนเขียนน่ะค่ะ ของพี่แอมซูล่ะอ่านเพลินเลยค่ะ แต่มาชะงักตรงพ่อหนุ่มน้อยอยู่พักใหญ่ สมธิถึงค่อยกลับมาค่ะ อิๆ มีความสุขในยามบ่ายค่ะพี่   โดย: phusanapas 28 กันยายน 2554 12:17:01 น.

สวัสดีค่ะ แวะมา ชิม ชม และอมอ่าน งานตะพาบกันสักหน่อย   โดย: เจ็บแต่ตอนหายใจ 28 กันยายน 2554 14:02:32 น.

ต่อให้เรามีเครื่องอำนวยความสะดวกมากมายแค่ไหน.. มนุษย์เราก็ยังโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่นอยู่ดีแหละค่ะ ^^ สวัสดีนะคะ ^^   โดย: แม่นู๋มี่ 28 กันยายน 2554 18:56:28 น.

สวัสดีตอนเย็นค่ะ ....เจ๊แอม..... แวะมาส่งความคิดถึงค่ะ   โดย: nootikky 29 กันยายน 2554 17:37:11 น.

//ไม่ต้องเปลี่ยนแปลงอะไร อยู่กับธรรมชาติอย่างเข้าใจใช่ไหมคะเฮีย นั่นแหละหัวใจเลยล่ะ   โดย: tiensongsang 29 กันยายน 2554 22:45:18 น.

โดย: phanet 30 กันยายน 2554 13:28:20 น.

พี่แอมตะพาบเค้าเปลี่ยนหน้ากันหมดแย้วเน้อ แต่ตะพาบน้องรินหายเกลี้ยง บล็อกช่วงที่ไว้ 15 วันที่ผ่านมาหลายบล็อกหถูกายเกลี้ยงเลยค่ะ เอิ๊กกกกกก ติดต่อทีมงานแล้วได้คืนมาแค่นั้น พี่แอม เซฟๆ เก็บไว้บ้างก็ดีนะคะ เด๋วหายไปไม่มีเด็กมาร้องเป็นเพื่อนนะเออ   โดย: Rinsa Yoyolive 1 ตุลาคม 2554 0:11:52 น.

ได้ข่าวว่าเจ้าของบ้านนี้ชอบเคี้ยวเด็กกรอบๆงั้นเหรอ แล้วอย่างเรา..คงเคี้ยวไม่ออก ต้องใช้ยางมะละกอเป็นตัวช่วยแน่ๆ 555   โดย: ปลายแป้นพิมพ์ 1 ตุลาคม 2554 22:10:22 น.

โดย: เศษเสี้ยว 2 ตุลาคม 2554 2:19:50 น.