คอมเม้นท์หายเกลี้ยง

มันออกจะเหงาอีกแล้ว

ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น

จัดกรุ๊ปบล๊อคใหม่

ขอโทษทุกคนที่แวะมาทักทาย

แล้วคอมเม้นท์ ก็หายยยยไป แง แง แง

เป็นบ่อยๆครับ แต่อย่าจมอยู่กับความรู้สึกนี้นานนะครับ นานๆไปจะทำให้เป็นโรคซึมเศร้าได้

เคยเหงา เปล่าเปลี่ยว ท่ามกลางผู้คน
ไร้คนเข้าใจ....คิดว่างั้น

แต่จริงจริงแล้ว เราต่างหากไม่เข้าใจตัวเราเอง
ใครอื่นไหนจะมาสนใจเรา...
เหงา เศร้า ก็เราเอง ใช่มั้ย?

แล้วจะเหงา เศร้าไปใย?
เหมือนประชดตัวเอง?

บางทีแค่เปิดตัวเองออก มองโลกกว้าง รับรู้โลกกว้าง
เหงาก็ผินหลังให้แล้ว

แต่ก็นะ...
บางห้วง บางเสี้ยว...
เหงาก็เป็นยาชูกำลังได้ดีเหมือนกัน ขอแต่ว่าเราอย่าจ่อมจมกับมัน

เพราะเราเหงา เราจึงรู้ค่าของ ไม่เหงา

สวัสดียามเช้าครับพี่แอม

ตั้งแต่รู้จักบล็อกแก๊งค์
ความเหงาก็หายไปครับ อิอิอิ

ต้วบ ๆๆ - - เก่งจัง หาเจอด้วย ..
โอ โอ๋ ๆๆ ไม่งอน ไม่งอน ดีกัน ๆๆ - -

หวังว่าคงไม่เสริซหาตูว่า "ยัยเป็ดคู่" หรอกนะ .. เอิ๊กกกส์

แอดแล้ว ๆ ไม่หายแล้วจ้า !! ไม่เหงาด้วย ..

"ต่างคนก็ต่างมี
มุมส่วนตัวกันบ้าง"
เห็นด้วยจ๊ะ จะให้อยู่ด้วยกันตลอด 24 ชั่วโมงคงเป็นไปไม่ได้
คงต้องเว้นระยะห่าง บ้าง บางครั้ง เพื่อเวลาส่วนตัวของแต่ละคน
เพราะคนเราแม้นจะเป็นสัตว์สังคม แต่ความคิดมันดังอยู่ในใจเราคนเดียวนี่เน๊อะ !!
(พล่ามไรอ่ะ เข้าใจคนเดียวป่าวหว่าเนี่ยตู )

ปล. ทำยังไงถึงทำเม้นท์เก่าหายหล่ะ จะได้ไม่ทำ ฮิ้ววว !!

บายจ๊ะแล้วจะแวะมาใหม่ ต้วบ ๆๆ - -

อืมมมมเห็นด้วยกับเนื้อหาข้างบนนะคะ
เวลาส่วนตัวสักนิด
ในแต่ละวัน
ก็ช่วยให้เรามีโอกาสคิด ทำอะไรเพื่อตัวเราเองบ้าง
ถึงแม้จะนิดนึงก็รู้สึกเหมือนเบาไปเยอะเลยคะ

ตั้งแต่รู้จัก blog gang เราก็ลืม MSN ไปเลย

สุดยอด!!! คืออยากไปไหนอยากทำอะไรก็ตามใจเรา

เรากำหนดเองได้ ทุกวันเสาร์-อาทิตย์ จึงป้วนเปี้ยนแถว ๆ นี้ล่ะค่ะ

น่ารักจริง จริง น้องเรา

บ้านตัวเองไม่ยอมอยู่

มารื้อห้องซะกระจุย แอบมาตอนเราเผลอ

เปิดประตูมา ต๊กกะใจ ยัยเอ๋ aenew

กลับบ้านไปหาข้าวให้ น้องแมวได้แล้ว

^
^
โอ๊ะ...แอบเห็นเราย่องเข้าบ้านด้วย

ร้ายกาจจริง คุณแอมอร

บอกแล้วว่าบางคอมเม้นท์ ข้ามปีจริง จริง

ผมเข้ามาแล้วครับ
มาเป็นครั้งแรกก็ต้องอ่านเรื่องแรกซีนะครับ

ผมเคยเหงาเมื่อยังเป็นวัยรุ่นเริ่มหัดเขียนเรื่องสั้น
นึกอยู่ว่าอีกสามสิบปีข้างหน้าตัวเราจะเป็นอย่างไร จะมีอาชีพอะไร จะมีครอบครัวเป็นเช่นไร
จะเขียนหนังสือขายได้หรือไม่
และจะมีอายุอยู่สักเท่าใด

บัดนี้ได้รับคำตอบหมดแล้วครับ
และอยู่ต่อจากสามสิบปีนั้นอย่างมีความสุข
แม้ถึงบัดนี้ก็ไม่เหงาครับ เพราะมีเพื่อนมากมายในพันทิป และในบล็อกครับ.

แอมอร