1 2 3 4 5 6
7 8 9 10 11 12 13
14 15 16 17 18 19 20
21 22 23 24 25 26 27
28
@>..... ^.^ ..... เปลี่ยนที่ใจเรา..ดีกว่ามั๊ย
วันนี้ระหว่างเคี้ยวมะม่วงน้ำปลาหวาน เคี้ยวไปเปรี้ยวไป เกิดคันไม้คันมือ อยากเขียนเรื่องที่ผู้เขียนได้สัมผัสใจตัวเอง ในแต่ละวันที่ได้มานั่งทำงานอยู่ตรงนี้ เคยคิดว่าจะย้ายหนีไปอยู่จุดอื่น คงต้องหนีกันร่ำไป คิดซะใหม่ที่นี่คือห้องทดสอบใจ มีจดสถิติเอาไว้ วันนี้ผ่านวันนี้ไม่ผ่าน พรุ่งนี้เอาใหม่ ตั้งใจใหม่ ขอบคุณทุกครั้งที่หลุดพ้นไปในแต่ละวัน วางความพลุ่งพล่านให้ทันในแต่ละเสี้ยววินาที แค่บันทึกเก็บเอาไว้อ่าน ใครแวะผ่านมาถ้าองศาตรงกันใช้ได้ผลก็ยินดี ใครบอกว่าไม่ใช่วิธีของตนก็ไม่ว่ากัน วิธีบางอย่างก็เหมาะกับคนบางคนเท่านั้น สิ่งที่ทุกคนต้องการคือผลที่ออกมา ว่าจะแค่หายหรือว่าตายไปเลย .. .. .. .. .. คนไทยใจดีเนอะ โดยเฉพาะสังคมเล็กเล็กที่เราอาศัยอยู่ ใครเจ็บใครตาย ลูกใครติดผู้ชาย ลูกใครติดยา สามีใครไปมีบ้านใหม่ เรื่องส่วนตัวเป็นเรื่องส่วนรวม ทุกคนรู้ดีกว่าเจ้าตัวต้นเรื่องอีก ใส่สีตีไข่กันสบายอุรา แต่ก็อบอุ่นดีว่ามั๊ย บ้านพักที่ทางหลวงจัดให้ก็เป็นห้องแถวทาวเฮ้าส์ เหมือนเป็นครอบครัวขนาดใหญ่ ใครตื่นดึกตื่นเช้าเรารู้หมด เสียงตดยังแอบได้ยิน บางทีมาทั้งเสียงทั้งกลิ่น อยากให้อินว่าใกล้ชิดกันมาก แม่บ้านก็มีหลากหลาย บ้างก็ว่างงานอยู่กับบ้าน แต่งตัวสวยไว้รอสามี บ้างก็เลี้ยงลูกทำงานบ้านหัวฟู บางคนรับจ้างเลี้ยงเด็ก บ้างก็เปิดร้านเสริมสวย เปิดร้านอาหาร ไปทำงานประจำ บางทีก็มีแอบสามีเข้าบ่อน วิถีแบบนี้มีทุกกองบิน โชคดีที่ผู้เขียนมีงานประจำทำ เวลาที่จะไปเสวนาประสาแม่บ้านจึงไม่ค่อยจะมี แต่ก็หนีไม่พ้น เพราะสถานที่ทำงานมีไว้บริการคนในชุมชน เขาก็เลยมีโอกาสมาเสวนาปราศรัยกับเราถึงที่ทำงาน ..แรกแรกก็ไม่เข้าใจว่าทำไม เราจึงต้องนั่งตอบคำถามซ้ำๆเดิมๆทุกวี่วัน เหมือนว่าเมื่อเจอหน้าคุณต้องถามแบบนี้นะห้ามถามคำอื่น บางวันก็มีแอบหงุดหงิดคิดเรื่อยเฉื่อย ก็ถามมาเลย เมื่อคืนฉี่กี่รอบ จู่จู่ก็นึกขึ้นได้ว่าคนไทยเวลาเจอหน้ากัน ก็อยากพูดทักทายสบายดีมั๊ย กินข้าวหรือยัง ลูกเรียนอยู่ชั้นไหน สามีเป็นไง ถามไปเรื่อย บางทีก็ไม่ได้ต้องการคำตอบหรอก แค่อยากชวนคุย หรือถามตามมารยาท ผู้เขียนก็มานั่งคิดว่าเราจะเปลี่ยนหัวข้อที่พวกเขามาถาม ให้เป็นเรื่องเบาสมองที่เราไม่ต้องมีอารมณ์ อย่างอื่นตามมาได้ไหม บางเรื่องเขาไปแล้วเรายังขุ่นไม่เลิก คิดได้ประมาณนี้ ก็เลยจัดหาทางออกให้ตัวเอง จะได้ไม่ต้องมานั่งตอบคำถามน่าเบื่อซ้ำซากวันละสิบรอบ ... ... ... ... .. เอาตู้ปลามาตั้งที่ทำงานค่ะ มีคนให้ปลามาอีกที เจ้าปลานี่ละแวกนี้ ไม่ค่อยจะมีใครเขาเลี้ยงกัน ก็เลยดูแปลกตา ปลาปอมปาดัวร์ ตั้งชื่อให้เสร็จชื่อปอมปอม อีกตัวป๋อมแป๋ม เจอหน้า เอ๊ะปลาอะไรคะ อ๋อ ปอมปาดัวร์เหรอคะ เลี้ยงยากไหมคะ มัน กินอะไรคะ เปลี่ยนน้ำบ่อยไหม ซื้อมาจากไหน ตัวละเท่าไหร่ ต้นไม้น้ำที่ใส่ไว้ต้นจริงต้นปลอม ... ... ... รู้งี้ เอามาเลี้ยงซะตั้งนานแล้ว เพราะถ้าเป็นเรื่องกุ้งหอยปูปลา ต้นไม่ใบหญ้า ผู้เขียนตอบได้เป็นวันไม่รู้เบื่อ จะซ้ำสักสิบยี่สิบรอบก็ยังสบายอยู่ เหมือนคนมีลูกเล็กใครมาถามเกี่ยวกับลูก พูดได้ไม่รู้เบื่อเลยแหละ บางทีไม่ถามมีอยากเล่า ก็คนมันรักน่ะ ... .. คุณผู้ชายก็มีค่ะ วนเวียนถามอยู่เรื่องโยกย้าย เรื่องขั้น เรื่องยศตำแหน่งอะไรเทือกนั้น วิธีแก้เหรอคะ ก็ยกโน๊ตบุ๊คส่วนตัว มาใช้ที่ทำงานหนึ่งเครื่อง มีเสารับสัญญานอีกหนึ่งชุด คราวนี้หัวข้อที่ถามก็เกี่ยวกับราคา รุ่น ความเร็ว แล้วก็เครือข่ายที่เราใช้ เว็ปไซด์ที่น่าสนใจ เทคนิกอะไรก็ได้รู้กัน เปลี่ยนเป็นเราถามให้เขาตอบบ้าง ก็สนุกแถมได้ความรู้อีก เรื่องการทำบุญอีกอย่าง ปกติก็ชอบนะคะแต่ถ้ามากไปก็ไม่ไหว ลองคิดดูสิคะ หมู่บ้านขนาดใหญ่มีประชากร ราวสามหมื่นคนและแต่ละครัวเรือนก็รุ้จักมักคุ้นมา ตั้งแต่ครั้งเก่าก่อนตั้งแต่รุ่นปู่ย่า เพราะรับราชการตามสายเลือด .. .. .. .. ... ... ตัวผู้เขียนเองก็จัดว่าอยู่ที่นี่มานาน ทำงานเกี่ยวข้องในจุดที่เขาเกิดจนกระทั่งตาย ทำให้รู้จักตั้งแต่ลูกเด็กเล็กแดงจนถึงผู้สูงวัย ในแต่ละวันคุณคิดดูว่าซองผ้าป่ากฐิน จะมาถึงมือมากสักเพียงไหน ทำตามกำลังศรัทธาพอไหว แต่ให้เป็นคณะกรรมการนี่ต้องถอดใจ ขืนรับไว้เงินเดือนอาจหมดอดกิน ก็เรามนุษย์เงินเดือนที่หามาเพิ่มมาเติมนั่นก็พอเสมอตัว ได้ค่าขนมนิดหน่อยก็หาวิธีที่จะยังประสานไมตรี ไม่ให้เสียน้ำใจ ว่าขอตามกำลังศรัทธาได้ไหม เพราะรับไว้หลายเจ้าแล้ว เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร เขาไม่รู้นี่นา เจอกันครั้งใหม่ก็ยิ้มแย้มแจ่มใสกันเหมือนเดิม ... เคยมีเรื่องที่เป็น ทอล์คออฟเดอะทาวน์ของผู้เขียน ซึ่งไม่รู้ว่าจะต้องทำหน้ายังไงดี ก็เราไม่ใช่ตัวต้นเรื่องไง แต่เราเป็นนางเอกน่ะ คนเขาว่ากัน คนเขารู้กันทั่ว จริงจริงแล้วใครที่รู้ ใครที่พูดถึง เราคิดไปเอง บางทีก็มีไม่กี่คน เรากำลังเป็นที่สนใจ มันก็ดังสักแวบเดียว มีเรื่องราวใหม่ดาราใหม่ เขาก็ไม่สนเรื่องของเราแล้ว ทำไมต้องคอยหลบหน้าผู้คน เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าว่า มีสปอร์ตไล้ท์มาสาดส่องอยู่บนตัวคุณ อายชาวบ้าน ไหนอายใคร ชาวบ้านไหน ว่างมากขนาดนั้นเลยเหรอ อายทำไมหล่ะทีคนที่น่าจะอายไม่เห็นจะอายเลย นี่ก็เป็นหัวข้อยอดฮิตติดชาร์ทเลยเชียว สัมภาษณ์กันทั้งวัน ใคร อะไร ที่ไหน อย่างไร ไม่รู้จะเอาไปลงข่าวที่หนังสือพิมพ์ฉบับไหน ...เรารู้นี่ว่าชอบอะไรไม่ชอบอะไร ก็เลี่ยงก็หลบเอา ตอบบ้างพอเป็นพิธีตบท้ายว่าไม่มีอะไร สบาย สบาย ชิล ชิล เห็นว่าไม่มีอะไรน่าสนใจ ที่พอจะเอาไปเม๊าท์ต่อก็ซาไปเอง มีเพื่อนอยู่คนไม่ชอบหน้าฝน ใครชอบฝนเขาจะหงุดหงิด ว่าชีวิตของเขาเจออะไรที่ไม่ดีเกี่ยวกับฝน อ้าวไม่ชอบก็ไม่ชอบ เรื่องของคุณ ฝนตกแล้วมาพาลคนอื่น เราไปห้ามได้ไหมไม่ให้ตก แล้วห้ามได้ไหมหากใครเขาจะชอบต่างจากคุณ ก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของเขา ฝนตกทุกทีขืนยังเป็นแบบนี้ทุกที ไม่ช้าก็คงบ้าแน่เชียว เรื่องดินฟ้าอากาศ จะแก้ยังไง วิธีแก้แน่แท้คงต้องแก้ที่ใจ ใครจะว่ายังไงก็คงไม่ใช่ เรื่องที่จะรับเอามาทุกข์ หรือหาอะไรที่น่าสนใจมานำเสนอ เหมือนยกตู้ปลากับวางโน๊ตบุ๊คไว้นั่นแหละ เขาก็แค่แวะมาแล้วหาเรื่องชวนคุย เพื่อแสดงความห่วงใย ประสาคนไทยกันเอง ที่เล่ามานี่ไม่ได้โกรธหรือว่าเกลียดอะไร ก็เขาไม่ได้ตั้งใจ เขาไม่รู้หรอกว่า ในแต่ละวันมีใครมาถามกับเราเท่าไหร่ยังไง เราเองต่างหากที่รู้ดีและควรหาหนทางทีเหมาะกับเรา เลี่ยงก็หลบเอาดีมั๊ย ขืนไปห้ามไม่ให้เขาพูด คงห้ามไม่ไหวหรอกค่ะ แก้ที่เราดีกว่าไหม เราง่ายกว่าอยู่แล้ว แก้ที่คนคนเดียว ... ... ... ... ท้ายเรื่อง เพราะมะม่วงน้ำปลาหวานหรือเปล่า ที่ทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้นมา จะได้หามากินบ่อยๆอร่อยดี เราคงบอกไม่ได้ว่าไม่ชอบใคร อะไร ยังไง ใครจะมารู้ใจใคร เขาก็ว่าของเขาดี ก็อยากมาแบ่ง รับไว้ด้วยใจ และขอบคุณมากมาย ได้สติจากการคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง ไม่ชอบก็เลี่ยงก็หลบเอา ใจเรา เราก็ต้องดูแลตัวเอง ไปกะเกณท์ให้คนอื่นทำอย่างใจคงเหนื่อยตาย สวัสดีวันสุขสบายๆได้พักผ่อน สุขสดชื่นในทุกวันนะคะ ขอบคุณค่ะ ... ... ... แอมอร
Create Date : 05 กุมภาพันธ์ 2553
Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2553 14:55:19 น.
22 comments
Counter : 989 Pageviews.
โดย: peeamp วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:53:57 น.
โดย: peeamp วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:13:59:41 น.
โดย: raya-a วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:20:01 น.
โดย: aenew วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:14:45:10 น.
โดย: พ่อระนาด วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:15:54 น.
โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:15:19:59 น.
โดย: peeshin วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:16:56:39 น.
โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:17:48:52 น.
โดย: ชายผู้หล่อเหลา...กว่าแย้นิดนึง. (เป็ดสวรรค์ ) วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:43:17 น.
โดย: biotech_girl วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:18:57:59 น.
โดย: biotech_girl วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:05:37 น.
โดย: Suessapple วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:20:26 น.
โดย: biotech_girl วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:21:42 น.
โดย: biotech_girl วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:36:27 น.
โดย: biotech_girl วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:51:57 น.
โดย: Suessapple วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:19:54:26 น.
โดย: Suessapple วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:14:38 น.
โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:20:55:09 น.
โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:28:10 น.
โดย: da IP: 124.120.11.157 วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:37:29 น.
โดย: peeamp วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา:22:50:02 น.
Location :
[ดู Profile ทั้งหมด]
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 61 คน [? ]
บางที ปลายทางก็ไม่ได้สำคัญมากไปกว่า ..... สิ่งที่อยู่ระหว่างทาง ..............^^.... และความสุขในปัจจุบัน ก็เป็นสิ่งที่เราจับต้องได้ ....^^.....^^...... โดยไม่ต้องรอคอย ความสุขของอนาคต ปูปรุง
เมื่อกี้นี้ไม่ได้อ่านเรื่องนี้เลยค่ะ
กำลังว่าจะได้เจิมบล็อกนึงค่ะ
ขอไปงงก่อนนะคะ
โดย : raya-a วันที่: 5 กุมภาพันธ์ 2553 เวลา: 11:58:21 น.