ถนนสายนี้...มีตะพาบ(116)ไม่นานใช่ไหม...ที่ใจมันชิน
ถนนสายนี้...มีตะพาบ
(116)
โจทย์คุณเป็ดสวรรค์
....ชิน
ไม่นานใช่ไหม...ที่ใจมันชิน
มีน กุสุมา เขียนคำ
แสงไฟจากห้องใต้หลังคาดับลงเมื่อเกือบค่อนคืน ดาวทอแสงระยิบระยับอยู่ไกลๆ จันทร์เต็มดวงหลบอยู่ในก้อนเมฆเห็นแสงรำไร รุจิชื่นชมความงานเพียงครู่ รูดม่านหน้าต่างที่เปิดอ้า ไม่ให้แสงจันทรามารบกวนสายตาในเวลานอน
เธอพูดกับตัวเองเบาๆ
เรื่องพรุ่งนี้ขอให้เป็นของวันพรุ่งนี้เถอะ
นานมากแล้วที่เธอไม่ปล่อยให้ตัวเองนอนดึกขนาดนี้ ก้มลงกราบหมอนทิ้งตัวลงนอน และหลับใหลไปในทันที
เอ้กอี้เอ้กเอ้กๆๆๆๆๆๆ
เสียงไก่ขันดังเจื้อยแจ้วมาแต่ไกล รุจิตื่นลืมตาก่อนที่แสงสีทองจะแตะขอบฟ้า.. เธอยิ้มกับตัวเองด้วยความสดชื่น กระเพาะลำไส้ตับไตทักทายกันครื้นเครง
ไม่ว่าเมื่อคืนจะเป็นฉันใด นาฬิกาชีวภาพในร่างกาย ยังคงทำหน้าที่ต่อไปอย่างเที่ยงตรง เธอสัมผัสได้ถึงความรู้สึกสดชื่นเมื่อลืมตาตื่น ไม่ต้องฝืนลุกจากที่นอนด้วยอาการอ่อนล้า และไปทำงานด้วยความเซื่องซึม นี่คงเป็นข้อยืนยันว่า สุขภาพโดยรวมนั้นกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
มนุษย์กลางวันแต่ไม่ยอมหลับยอมนอน ในตอนกลางคืนเช่นเธอ ก็สมควรแล้ว ที่นาฬิกาชีวิตต้องบิดเบี้ยว ความเคยชินที่ผิดธรรมชาติที่เกิดจากความเหงา ทำเอาเธอย่ำแย่แต่รุจิไม่เคยยอมแพ้ เธอปรับเปลี่ยนความเคยชินของตัวเองอย่างไม่ย่อท้อ
การเปลี่ยนแปลงเพียงชั่วข้ามคืนอาจดูฝืนใจ มันคือกับดักบางครั้งคล้ายสารเสพติด บางคนเรียกมันว่าความขี้เกียจ ความซ้ำซากจำเจและความเบื่อหน่าย มันอาจกลายเป็นความขลาดเขลาความเหงา ความเปลี่ยวเปล่าร้าวราน ชื่ออะไรก็ตาม แต่มันคือแง่งามของชีวิต ที่เธอลิขิตได้เอง
รุจิเชื่อว่าการตื่นนอนตอนเช้า จะทำให้สมองของเธอได้รับอากาศบริสุทธิ์ ทำกิจกรรมยามเช้า...อย่างไม่รีบเร่ง มีเวลาปรุงอาหารง่ายๆให้ตัวเอง เริ่มต้นวันด้วยความสดชื่น
ในที่สุดความเชื่อก็แปลงเปลี่ยนเป็นพฤติกรรม การตื่นเช้าทำให้เธอมีเวลาเหลือเฟือ ..เดินทางไปทำงานแบบสบายๆไม่ต้องรีบร้อน การทำเช่นนี้ช่วยให้เธอมีสติ สามารถจัดการกับความเครียดในการทำงานได้ดี
กฎของการเปลี่ยนแปลงที่เธอยึดถือคือ เมื่อคิดแล้วต้องทำทำอย่างต่อเนื่อง ทำเป็นประจำสม่ำเสมอ ทำจนติดเป็นนิสัยจนเกิดเป็นความเคยชิน
วันแรกเริ่มจากตั้งนาฬิกาปลุกไว้ที่เวลาตีห้า เมื่อเสียงนาฬิกาดังเธอรีบลุกจากที่นอนในทันที ผ่านไปเกือบ 21 วันปรากฏว่าไม่ถึงสามทุ่ม เธอก็ง่วงจนลืมตาไม่ขึ้น และทุกๆเช้านาฬิกาชีวภาพในร่างกาย ทำหน้าที่ก่อนที่เสียงนาฬิกาปลุกจะดังเสียด้วยซ้ำ
เธอเชื่อว่าการจะทำอะไรให้สำเร็จ ทั้งเรื่องงาน เรื่องความรัก แม้กระทั่งการเปลี่ยนทัศนคติในเรื่องบางเรื่อง
ไม่ใช่การก้าวกระโดดไปหนึ่งก้าว ให้ได้ยาวหนึ่งกิโลเมตร แต่มันคือการก้าวไปข้างหน้า วันละหนึ่งเมตรเป็นเวลาหนึ่งพันวัน เป็นการขยับไปทีละก้าวๆ อย่างช้าๆโดยไม่หยุดเพื่อไปสู่ความสำเร็จ
นิยามความสำเร็จในแต่ละช่วงเวลาของชีวิต เปลี่ยนแปลงไปเรื่อยๆ ณ.เวลานี้คือการมีสุขภาวะที่สมบูรณ์แข็งแรง อยู่เพื่อตัวเอง และอยู่เพื่อดูแลผู้อื่นต่อไป
รุจิกระซิบบอกกับตัวเองเบาๆ
"วันที่ฉันไม่เหลือใคร..แม้ต้องอยู่อย่างเดียวดาย
ไม่นานใช่ไหม..ที่ใจมันชิน"
..........................................
ท้ายเรื่อง มาเดินบนทางสายตะพาบอีกครั้ง งานเขียนบทประพันธ์อีกเช่นเคยค่ะ แอบเหงาๆตามสไตล์ มีน กุสุมา
ขอให้เพื่อนๆและผู้อ่านทุกๆท่านมีสุขภาพกาย และสุขภาพใจ ที่สมบูรณ์แข็งแรงๆนะคะ จุ๊บๆๆๆ
Create Date : 22 ตุลาคม 2557 |
|
22 comments |
Last Update : 27 ตุลาคม 2557 21:14:38 น. |
Counter : 2953 Pageviews. |
|
|
|
มาอยู่เป็นเพื่อน.
เจิมๆๆๆ