BlogGang.com : : ดวงลดา : กว่าจะรัก เท่าวันนี้ (8)

กว่าจะรัก เท่าวันนี้ (8)

... ช่วงนี้ งานยุ่งมากเลยทีเดียว เลยต้องทิ้งช่วงการอัพบล็อกไปบ้าง ขออภัยมิตรรักแฟนเพลงที่รอคอยนะคะ (ใครรอคอยแกฟระ)

เมื่อตอนที่ 7 ฟุ้งฝอยเรื่อง ห้องเชียร์รด. ไปเพียงบางตอนเท่านั้น ก็ทำเอาหลายๆ คนอ้ำอึ้งตะลึงงัน หาว่ายายด้าเธอโม้ ... ปั๊ดธ่อ ... โปรดเข้าใจว่านั่นมันห้องเชียร์ยุคหิน ปัจจุบันนี้ ห้องเชียร์วิดวะมข. ไม่ได้โหดไร้สาระถึงปานนั้นอีกต่อไปแล้ว

ยุคนั้นเป็นยุคหินโหด เพราะเป็นคณะชายล่ำๆ มีผู้หญิงน้อยนิด แถมยังเป็นชนิดไม่ค่อยต้องการการถนอม (พี่ๆ มันคิดเอาเองดังกล่าว) ก็เลยไม่บันยะบันยังกับน้องนางบ้านนาเอาเสียเลย

ก็น้องนางแต่ละคน ก็มีพฤติการณ์อันไม่น่าถนอมทั้งสิ้น ไม่เว้นแม้แต่ยายโซว เพราะแม้มันจะงามสุดๆ ในรุ่น ก็ยังไม่วายซกมกให้เพื่อนๆ จับได้ (แต่พี่ๆ จับไม่ได้ คริ คริ)

แต่ถึงแม้พี่ๆ จะไม่ค่อยถนอมน้องผู้หญิง แต่น้องผู้หญิงก็หาหนทางถนอมตัวเองกันไปตามยถากรรม ด้วยกรรมวิธีต่างๆ นานา สุดแต่จะคิดกันขึ้นมาได้

เริ่มจาก ห้องเชียร์ของเรา ที่เริ่มเอาตอนบ่ายสี่แก่ๆ แต่เลิกเอาตอนเที่ยงคืนไปเสียทุกคืนนั้น พอเรียกมาระดมพล เข้าแถว
"น้องใหม่ น้องใหม่ แถวตอนเรียงสิบ ตามรหัส จั๊ดแถ่ว"
พวกเราก็จะวิ่งกันฝุ่นตลบ ตุ๊บตั๊บๆ เข้าแถวตามรหัส แถวฉันหาง่ายมาก เพราะหัวแถวตัวสูงโด่เด่ เป็นชายหนุ่มหน้าตาดี มีตำแหน่งเป็นหัว(หน้าชั้น)ปีของรุ่น พวกเราชอบแกล้งเรียกว่า หัวปลี (ได้มาเพราะหน้าตา เลยทำให้สาวๆ ยกมือเลือกเป็นเอกฉันท์)

เช็คชื่อทีไร ผู้หญิงมักจะครบ แต่ผู้ชายขาดทุกทีไป ไม่เคยเข้าเต็มจำนวนซ๊ากที และที่ขาดก็มักจะเป็นดาราขาประจำ ที่พวกเราจำชื่อสกุลได้ขึ้นใจ (เพราะสระอึงเลย ทำให้พวกสระอู โดนซ่อมอ่วม) แต่จำหน้าไม่เคยได้ (ถ้าจำได้ ต้องโดนรุมยำให้หายข้องใจ)

วันหนึ่งรุ่นพี่ก็สามารถไปจิกตัวนักโดดร่มเชียร์ขาประจำ (ชาย) มาได้ 3 คน มายืนคอตก ทำหน้าสลดให้พวกเราดูหน้าแถว แล้วทำโทษด้วยการให้วิ่งรอบแถวของพวกเรา (ทั้งชั้นปี) จำนวนเท่ารุ่น (ยี่สิบกว่ารอบเอง) พร้อมตะโกนไปด้วย
ไอ้คนแรก "ผมโดดเชียร์ค้าบ"
ไอ้คนที่สองก็ต้องร้องรับว่า "ผมก็โดดเชียร์"
ไอ้คนที่สาม พี่ๆ ให้ร้องต่อว่า "กูด้วย"

พอไอ้สามตัวมันเริ่มวิ่ง ... แล้วเริ่มร้องรับกันเป็นทอดๆ พวกเรา ซึ่งนั่งขัดสมาธิ ยืดอก หลังตรง หน้านิ่ง อยู่ในระเบียบเชียร์ท่านั่ง ได้ฟังดังนั้นแล้ว ก็เริ่มไหล่สั่นเพราะกลั้นหัวเราะ

คนข้างหลังเห็นคนข้างหน้ากลั้นหัวเราะ มันก็เริ่มเกิดโรคติดต่อ กลั้นไม่อยู่บ้าง เริ่มปล่อยหัวเราะพรืด ...

แล้วก็เลยกลายเป็นกลั้นหัวเราะไปทั้งชั้นปี โดยมีรุ่นพี่ ที่พยายามตวาดให้พวกเราอยู่ในระเบียบ ด้วยเสียงที่ฟังออกว่า ไอ้รุ่นพี่ก็กลั้นหัวเราะเก๊กเข้มเหมือนกันล่ะว้า

ในที่สุดก็เลยหัวเราะก๊ากกันระงมไปทั้งหมด รวมทั้งไอ้คนวิ่งทั้งสามคนนั่นด้วย

พอหยุดหัวเราะได้แล้ว ไอ้สามตัวนั้นก็เลยโดนพาเข้าไปกลิ้งคลุกฉี่ในแฮปปี้แลนด์ต่อ รู้สึกว่าจะโดนแยกไปซ่อมทั้งคืนเลยมั๊ง แม้แต่ตอนที่พวกเราขึ้นห้องเชียร์ไปหัดร้องเพลงคณะแล้วก็ตาม

นับเป็นวันที่ขำมากๆ อีกวันหนึ่ง แต่สามคนนั่นอาจจะไม่ขำ (สมน้ำหน้าฟ่ะ)

แต่ถ้าสาวๆ ขาดหรือมาสายในวันนั้น ... สาวๆ ด้วยกันทั้งรุ่นยี่สิบกว่าคน ก็ต้องวิ่งแถวตอนเรียงหนึ่งบ้าง เรียงห้าบ้าง (มีรุ่นพี่ผู้ชายวิ่งประกบ พี่ผู้หญิงอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์) ไปตามกันถึงห้องถึงหอ เป็นที่เอิกเกริก แต่คณะอื่นๆ เขาเห็นแล้วก็เฉยๆ เพราะรู้วิถีของพวกคณะเราเป็นอันดี

พอสาวเจ้ามา ก็โดนรุ่นพี่จับซ่อม ... พวกผู้หญิงเราจะรีบโชว์สปิริต ... ด้วยการขอซ่อมไปกับเพื่อนด้วย ทั้งรุ่น(ผู้หญิง) เพื่อนโดนสก็อตจั๊มป์ไปเท่าไหร่ เราก็จะสก็อตจั๊มป์ตามไปด้วย

พอเพื่อนผู้ชายเห็นสาวๆ กำลังถูกทำโทษ ก็จะแมนขึ้นมาทันที ด้วยการลุกขึ้นมา ร่วมสก็อตจั๊มป์ไปด้วย

วิธีนี้ ทำให้รุ่นพี่สต๊าฟว้าก ยกโทษให้สาวๆ ได้อย่างรวดเร็ว เพราะตรงกับ concept ของห้องเชียร์อยู่แล้ว

พวกสาวๆ ซึ่งเข้าใจ concept ก็จะใช้มุกนี้นี่แหละ ช่วยๆ ถนอมกันและกันจนรอดมาได้

concept ที่ว่านี้ก็คือ ระบบ SOTUS สมัยนั้นเข้มระดับ 70% (โดยตั้งคณะวนศาสตร์ ม.เกษตร ไว้ที่ 100% เป็นเกณฑ์)
S คือ senoirity เคารพอาวุโส
O คือ order เชื่อฟังคำสั่ง
T คือ tradition รักษาขนบคณะเอาไว้ (โหดๆ ทั้งน้าน)
U คือ unity น้ำหนึ่งใจเดียวกัน (อันนี้พวกเรางัดมาใช้เป็นประจำ โดนทำโทษแบบ unity จึงเกิดขึ้นเป็นประจำ)
และ S ตัวสุดท้ายคือ spirit น้ำใจน่ะ มีมั้ยยยย โชว์กันหน่อย (คือ วาจารุ่นพี่ที่เอามาว้ากเป็นประจำ)

ตอนที่รุ่นพี่ ลากเจ้าสามคนขาประจำโดดเชียร์มาถามว่า ทำไมถึงโดดเชียร์ ไอ้เจ้าคนที่ 3 นั้น ผ่าไปตอบว่า unity ค้าบ ... เข้าให้ รุ่นพี่เลยเล่นหนักเลย ข้อหา มัน unity กันสามคน (อีกเกือบสามร้อยล่ะแก)

พวกสาวๆ ก็โชว์ unity กันเป็นประจำ ด้วยการ ... พอเช็คชื่อเสร็จแล้ว ทำโทษเสร็จแล้ว รุ่นพี่จะปล่อยให้ไปกินข้าวที่ห้องอาหารคณะที่อยู่ใกล้ๆ (เราเรียกว่า คาเฟ่วิดวะ) สาวๆ จะรีบกิน แล้วรีบเข้าห้องน้ำ ซึ่งมีห้องน้ำหญิงที่อัตคัตมากในตอนนั้น (ก็ผู้หญิงมีน้อยอ่ะนะ ห้องน้ำเลยน้อยไปด้วย แต่เผอิญรุ่นฉันน่ะ เริ่มเยอะ เลยเริ่มต้องต่อคิวเข้าห้องน้ำกันนานหน่อย)

ในห้องน้ำหญิงนี่แหละ ที่เราเริ่มควัก กย. 15 ออกมาแจกกันและกัน ... ทาตัวทาคอ ถ้าทาหน้าได้ทำไปแล้ว

เพราะพอตกค่ำ ยุงคณะที่เลี้ยงไว้ในแฮปปี้แลนด์ (ป่าหน้าห้องเชียร์) ก็จะเริ่มออกมาหาอาหาร คือเลือดสีอิฐของพวกเรา

ยามต้องนั่งนิ่งอยู่ในระเบียบเชียร์นั้น ห้ามกระดุกกระดิกใดๆ ทั้งสิ้น จึงเป็นเป้าหมายอันโอชะของคุณยุง ... และ รุ่นพี่สั่งไว้ด้วยว่า
"ยุงคณะ ห้ามตบ"

โอ้แม่เจ้า ... ยุงคณะตัวเท่านิ้วก้อยเป้งๆ ก้นป่อง (เพราะเลือดเรา) บินว่อนไปว่อนมา พอได้จังหวะ ก็พุ่งหัวดิ่งปากปักจึ๊ก ... เล่นเอาสะดุ้งเฮือกสุดตัว แต่ตบไม่ได้ แล้วต้องทนนั่งมองมันสูบ สูบ สูบ ...

กย. จึงแจกกันให้ว่อน ... และทาสุดฤทธิ์ ...
โดยที่ รุ่นพี่สต๊าฟเชียร์ ห้ามทากย.

ห้ามไปเท๊อะ ... ตูก้อจะทา ใครจะทำไม

จึงทากันทั้งรุ่น (ผู้หญิง) กลิ่น กย. นั้นมีเอกลักษณ์มาก แต่คนทาทั้งฝูงมักจะพาลจมูกบอด ไม่ได้กลิ่นตัวเองหรอก

พอเข้าห้องน้ำกลับมาเข้าแถวระเบียบเชียร์ต่อ กลิ่นจึงฟ้องมาก และแน่นอน รุ่นพี่ก็ย่อมรู้ พวกเราสาวๆ เลยจะต้องโดนจับสก็อตจั๊มป์ วิ่ง กลิ้ง ให้เหงื่อล้างกย. ออกให้จงได้

พวกเราก็ไม่ยั่น ... อย่างน้อย ให้มีกลิ่นกย.ไว้ก่อนเป็นดี กลัวยุงมากกว่ากลัวรุ่นพี่หลายเท่าเฟ้ย

แม้กระนั้น บางคราว ก็ไม่อาจปกป้องอธิปไตยบนใบหน้าได้ เพราะนี่เป็นที่เดียวที่ยังไม่อาจเอื้อมเอากย.ไปทา

เจ้าตุ๊ก เพื่อนสาวของฉัน ที่นั่งระเบียบเชียร์อยู่ไม่ไกลกันนัก จึงโดนคุณยุงถลามาแลนดิ้งบนใบหน้า

ฉันก็เลยได้เห็นเจ้าตุ๊ก ทำปากจู๋ เบี้ยวซ้ายทีขวาที เป่าลมไล่ยุง ประดุจปืนต่อสู้อากาศยาน ซึ่งเป่ายังไงก็ไม่ไป แถมยังบินโยกย้าย ซ้ายทีขวาที เพื่อจะแลนดิ้งให้ได้ เป็นการต่อสู้ที่ดุเดือดมากทีเดียว ฉันเลยนั่งดูตาไม่กระพริบ เพราะลุ้น

ในที่สุด นาทีวิกฤตก็มาถึง เมื่อคุณยุงบินผ่านหน้าเจ้าตุ๊กในระยะใกล้
ยายตุ๊กเธอ งับยุงเสียเลยค่ะ
"งาบบบบ"

ฉันที่นั่งดูนังตุ๊กกะยุงรบกันเสียเพลิน เลยถึงกะลูกตาเบิกโพลง
น่าน นังตุ๊ก แก๊ ... แกกินยุงเลยเรอะ

นี่แหละค่ะ สาวๆ คณะฉัน ... มันเป็นกันเสียอย่างนี้ๆๆๆๆๆๆๆ

Create Date : 09 ตุลาคม 2550

Last Update : 22 กุมภาพันธ์ 2554 20:01:07 น.

25 comments

Counter : 877 Pageviews.

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก

ห้ามตบ แต่จะกิน

โดย: แพนด้ามหาภัย IP: 125.25.196.168 วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:10:37:16 น.

ตั้งตารอเรื่องใหม่มานานมาก แล้วก้อสมใจอยาก นั่งอ่านทีไร ยิ้มกับจอคอมพ์ ทุกที แล้วมีเรื่องใหม่มาให้อ่านไวไว นะพี่ด้า ช้อบ ชอบ

โดย: สุดสวย ชั้น 36 IP: 202.44.7.67 วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:17:15:28 น.

55555+++ขำทู๊กที
ว่าแต่ว่า คุณตุ๊ก เขางับยุงกินจริง ๆ หรือ
บรื๋อ..มินเคยนะแต่ไม่ใช่ยุง
และไม่ได้ตั้งใจงับแบบนี้
เดี๋ยวเล่าให้ฟังก่อนนะ
ค่อยเฉลยตอนจบว่ามันคืออะไร
บอกตอนนี้เดี๋ยวจะอ๊วกแตกซะก่อน
กาลครั้งนึงนานมาก ๆ แล้ว
ไม่อยากจะนึกถึงเล๊ย
แม่บ้านทอดเนื้อเค็มใส่จาน
ขึ้นโต๊ะทานข้าว..พอดีที่บ้านชอบให้ทอด
แบบกรอบ ๆ รู้สึกมินเพิ่งกลับมาถึงบ้านหรือไงเนี่ย
ก็หิวมาก บอกให้เขาตักข้าวให้ที
เพราะมีแกงส้มด้วย ของชอบทั้งนั้น
ทีนี้ข้างจานเนื้อมันมีเป็นชิ้นดำ ๆ อยู่
มินก็หยิบใส่ปากเลย นึกว่าเศษเนื้อ
ชิ้นเล็ก ๆ มันหล่นอยู่ พอเข้าไป
มันก็แหยะไปเลย มินก็เฮ๊ย..อาไรวะเนี่ย
เอานิ้วกวาดออกมาดม..
เท่านั้นหล่ะ อ๊วกแตกเลย
ทั้งแปรงฟัน แปรงลิ้น มันยังไม่หายแขยงเลย
เพราะมันคือ ขี้จิ้งจก ค่ะ ที่มันมาร่วง
อยู่ตั้งกะเมื่อไรไม่รู้ จนแข็งนิด ๆ
มินก็นึกว่าเศษเนื้อเค็ม
สมัยก่อนนี้ กับข้าวที่บ้านพ่อแม่
เขาจะขึ้นโต๊ะไว้ตลอด
แต่มีฝาชิปิดค่ะ เหตุการณ์นั้น
สันนิษฐานว่า แม่บ้านคงลืมปิดฝาชีทิ้งไว้..
นั่นหล่ะ..มินทิวาแหละ...จ๊าก..
นึกถึงแล้วยัง...ไม่หายเลยอ่ะ

โดย: มิน (มินทิวา

) วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:18:10:15 น.

55555
งาบบบบบยุง

โดย: ออ IP: 222.123.202.7 วันที่: 9 ตุลาคม 2550 เวลา:21:22:43 น.

นึกถึงตัวอะไรไม่รู้อ่ะพี่ ที่มันเอาลิ้นตะหวัด กินแมลงเข้าปากอ่ะค่ะ

โดย: Still Alive IP: 58.137.119.2 วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:7:42:22 น.

น้องครูแพนด้า - มันทำจริงๆ ด้วยค่ะ พอได้พักแล้วถามมันว่า ไอ้ที่ฉันเห็นว่าแกงับยุงน่ะ ฉันตาฝาดหรือแกงับจริง มันยังมีหน้ามาภูมิใจอีกว่า ตูงับจริง งับไม่พลาดด้วย ตายคาปากเล้ย ...

สุดสวยฯ - อู้งานมาอ่านซะด้วยยยย คริคริ

มิน - จึ๋ย เล่าได้เห็นภาพม้ากมากค่ะ เป็นอุทธาหรณ์ได้เลยว่า จะต้องไม่ลืมปิดฝาชี จึ๋ยจึ๋ย

ออ - ดังที่ตอบแพนด้าชุนไป ... ภูมิใจงับอย่างยิ่ง

เซ้ว - คางคก หรือกิ้งก่า อ่ะดิ แต่เพื่อนพี่มันเอาปากงับเฉยๆ นะเฟ้ย ไม่ได้ตะหวัดลิ้นออกมาแผล่บ ... เดี๋ยวผิดระเบียบเชียร์

โดย: ดวงลดา

วันที่: 10 ตุลาคม 2550 เวลา:9:50:12 น.

คริ คริ เพื่อนหนูทำตัวเป็น "ห่านฟ้า" ไปด้าย

ถ้าพี่ต้องไปรับน้องโหดๆแบบหนูด้า จะรอดชีวิตกลับมาไหมนะเนี่ย...

โดย: SevenDaffodils IP: 69.140.210.74 วันที่: 11 ตุลาคม 2550 เวลา:8:57:23 น.

สงสัยถ้าหนูอยู่คณะนี้ด้วยนะคะพี่ดา หนูคงจะเป็นสาวคนเดียวที่โดดเชียร์แน่ๆ เลยค่ะ แล้วคนที่พูดว่า "กูด้วย" คนสุดท้าย อาจจะเป็นหนูก็ได้

โดย: Second impact

วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:9:51:47 น.

พี่แป๋วค้า - สาวๆ คณะนี้ถึงได้ดูกระเด้งกระดอนกันไปเสียทุกนางไงค้า หาเรียบร้อยเป็นผ้าพับไว้ไม่ได้เลย

น้องแอน - กร๊ากกกกก ... อาจจะเป็นคนที่ 4 ที่วิ่งตามปุเลงๆ แล้วร้องปิดท้ายไอ้คนกูด้วยว่า "กูก็โดดด้วยค่า" (คงหางเสียงเพื่อความเป็นหญิงเอาไว้)

โดย: ดวงลดา

วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:10:16:05 น.

กลัวมาเลยระบบ Sotus โชคดีที่ไม่เคยเจอ
สาวๆคณะนี้เก่งจริงๆ ที่อดทนและผ่านพ้นมาจนได้

เรื่องยุงแลนดิ้งบนใบหน้างามๆเนี่ย ขำมากๆ
ยุทธการต่อสู้กับยุง จนจขบ.จ้องตาไม่กระพริบ
คงตื่นเต้นน่าดู

รออ่านมานาน ไม่ทำให้แควนๆผิดหวังเลยนะจ๊ะ น้องด้า

มีนักเขียนจำเป็นเกิดใหม่อีกคน ฝากให้กำลังใจด้วยนะคะ

โดย: นวลกนก

วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:21:35:22 น.

นักเขียนจำเป็น คลิกที่นี่

โดย: นวลกนก

วันที่: 12 ตุลาคม 2550 เวลา:21:38:07 น.

อยากกลับไปเรียนหนังสือบ้างจัง

โดย: ระเบียงดอกไม้

วันที่: 13 ตุลาคม 2550 เวลา:21:33:25 น.

เล่าได้สนุกดี ที่เดียว

โดย: แพรจารุ

วันที่: 14 ตุลาคม 2550 เวลา:18:49:25 น.

เจ้หายไปไหนหลายวัน

โดย: filmgus

วันที่: 16 ตุลาคม 2550 เวลา:7:06:21 น.

สาววิศวะ มาดมั่นจริง ๆ
สาววิทยาขอยอมแพ้
แต่ขอบอกว่า ถึงจะเป็นสมัยนิดก็เหอะ
เชียร์วิศวะก็ยังโหดอยู่เหมือนเคย

โดย: เสือเตี้ย

วันที่: 16 ตุลาคม 2550 เวลา:10:32:14 น.

อิอิ

ไม่มีเอาตะแกงเผาไฟหรือซ่อม นาบเรอะ กำลังฮิตนาๆ คริคริ

โดย: ป๋องแป้ง IP: 58.9.131.18 วันที่: 16 ตุลาคม 2550 เวลา:12:08:28 น.

short note to say Hi! Ja...

โดย: min (มินทิวา

) วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:7:17:27 น.

5555...สาวๆ คณะนี้ รุ่นน้องด้า นี่มีวีรกรรมเด็ดเยอะจริงๆ ... แฉ แต่วีรกรรมคนอื่น เมื่อไรจะได้อ่านวีรกรรมน้องด้าบ้างน๊า หุหุ

โดย: VA_Dolphin

วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:10:08:44 น.

สวัสดีค่ะ

วันก่อนพี่พบเรื่องสั้นในสกุลไทยเก่าเรื่อง ชีวิตในตระกร้า ผู้เขียนคือ ดวงลดา

ดีใจที่ได้เจอค่ะ

โดย: แพรจารุ

วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:20:09:29 น.

หนูด้าหัวฟูแน่ๆเลย หายไปนานอย่างนี้อ่ะ
พี่จะไม่อยู่สี่ห้าวันนะจ้ะ
จะไปอยู่แถวๆชายแดนแคนาดาโน่น

แล้วจะเที่ยวเผื่อนะน้องรัก

โดย: SevenDaffodils IP: 65.203.0.242 วันที่: 17 ตุลาคม 2550 เวลา:22:41:09 น.

พี่นัน - นักเขียนจำเป็น ลิงค์หายไปไหนแล้นนนนไม่รู้อ่ะค่า

คุณระเบียงดอกไม้ - น่านน่ะสิ วัยเรียนสนุกที่สุด (ยกเว้นตอนสอบ)

ออ - หัวฟู ไม่อยู่ที่ออฟฟิศเลยจ้า เพิ่งได้นั่งโต๊ะก็วันนี้นี่แหละ

น้องนิด - จริงเหรอ พี่ยังคิดว่า สมัยนี้โหดน้อยลงตั้งเยอะแล้น

ป๋องแป้ง - ไม่มีว้อยยยย

มิน - อรุณสวัสดิ์จ้า (ตอบกลับช้าไปหลายวันเทียวววว)

พี่แจ๋ม - คิดว่ามีวีรกรรมกันทุกรุ่นแหละ จะเล่าหรือเปล่าแค่นั้นกั๊บ

พี่แพรจารุ - แหม อุตส่าห์ไปอ่านเจอด้วย ... ขอบคุณค่า (มีได้ลงไม่กี่เรื่องหรอกค่า เวลาน้อย ฝีมือนิด แล้วยังขี้เกียจอีกตะหาก ...)

พี่แป๋วจ๋า - ใช่แล้วค่า หัวฟูมากๆ เที่ยวให้สนุกนะคะพี่สาว น้องด้าก็จะไม่อยู่เหมือนกันค่า หายไปเดินหนาวอยู่เยอรมันประมาณสัปดาห์นึง ไปทำงานนะค้าบบบ

โดย: ดวงลดา

วันที่: 18 ตุลาคม 2550 เวลา:10:44:03 น.

แวะมาทักทายจ้า
ตอนนี้มีฉายา สาวหัวฟู เพิ่มมาอีกด้วยใช่ป่าวคะ..5555+++
nice day นะค๊า...

โดย: มิน (มินทิวา

) วันที่: 19 ตุลาคม 2550 เวลา:4:01:43 น.

ขำ อีกแล้วพี่ด้า ขำตั้งแต่ Entry ที่แล้วอะ
แฮปปี้แลนด์

แล้วไหน จะ ยุงคณะห้ามตบอีก ก.ย.อีก

โอ้ยยยย คิดถึงสมัยเรียนวุ้ยยยย

โดย: ck_naka

วันที่: 19 มีนาคม 2554 เวลา:20:57:52 น.

ขำเหมือนกัน ตูจะทา ใครจะทำไม อยากเห็นหน้า
ตอนพูดคำนี้จังค่ะ

ทรมานมากถ้าห้ามไม่ให้ไล่ยุง แล้วนั่งมองมันกินเลือด
แล้วท้องจะเป่งขึ้นเรื่อยๆ ฮึ่ย.. อยากตบยุง(บาปมั๊ย)

โดย: ing IP: 182.53.212.113 วันที่: 21 มีนาคม 2554 เวลา:21:00:01 น.

ถึงวันนี้ไม่ตบยุงค่ะ (ตอนนั้นก็ไม่ตบนะ จำได้ว่าพอรู้ว่าบาปเนี่ย ไม่เคยตั้งใจฆ่าสัตว์เลยสักตัว)

ดังนั้น ทาแน่ค่ะ ใครจะทำไม??? อิอิ

โดย: ดวงลดา

วันที่: 21 มีนาคม 2554 เวลา:21:10:35 น.