Bloggang.com : "ผมอยู่ข้างหลังคุณ" : 2046 , ไปแล้วอย่าลืมกลับมา

2046 , ไปแล้วอย่าลืมกลับมา

....ถ้าจะไปดู 2046 คงต้องรู้ก่อนว่า รถไฟที่พาเราไปสัมผัสเรื่องราวขบวนนี้ขับเคลื่อนโดย หว่องกาไว จะช่วยทำให้เรารู้ตัวก่อนว่าจะไปเจอกับหนังแบบไหน

เพราะถึงเค้าจะทำหนังแอคชั่น คุณก็จะได้พบกับหนังหว่องกาไวอยู่ดี นอกจากนี้รายละเอียดหลายส่วนจากหนังเรื่องเก่าๆจะถูกหยิบเข้ามาใส่ (ผู้หญิงชื่อซูไหล่เจิน / การพูดความจริงใส่โพรง / นกไร้ขา) ซึ่งถ้าไม่เคยดูก็พอรู้เรื่องอย่างกล้อมแกล้ม แต่ถ้าเคยดูก็จะจับและตามรถไฟที่จะไป 2046 ได้ง่ายขึ้น ผมจึงคิดว่าถ้าจะดูหนังเรื่องนี้ให้สนุกและเข้าถึงได้มากขึ้น การได้ดูหนังเรื่องก่อนๆจะมีส่วนช่วยอยู่มาก โดยเฉพาะ In the mood of love และ Days of being wild

......หว่องกาไว เป็น ผู้กำกับไม่กี่คนในโลกปัจจุบัน ที่มีตัวตนในภาพยนตร์ของตัวเองชัดเจนมาก ไม่ว่าจะสร้างมากี่เรื่องกี่แนว ทุกเรื่องก็ดูเหมือนมีลายเซ็นต์ของเค้าโปะอยู่แล้ว เชื่อว่าคนดูก็จะมีทั้งขาจรและขาประจำที่ชื่นชอบหนังของหว่องกาไว ซึ่งกลุ่มหลังนี้จะคุ้นเคยและพร้อมตามเนื้อเรื่องและเข้าถึงอารมณ์ของหนังได้เมื่อหนังเดินหน้าไปตลอดเวลา ในขณะที่กลุ่มเฉยๆหรือขาจร อาจจะแค่ชอบในบางส่วน บางอย่างแต่ไม่รู้สึกและกลืนไปกับหนังทั้งเรื่อง มีงงๆเป็นช่วงๆ กว่าจะจับอะไรปะติดปะต่อได้ก็ต้องใช้เวลาเมื่อหนังจบ ---> ผมอยู่ในกลุ่มขาจร

......ผมไม่เคยดูหนังของหว่องกาไวจบรวดเดียว ที่ผ่านมาผมชอบเป็นส่วนๆ เป็นตอนๆ แต่พอดูทั้งเรื่องแล้วจะรู้สึกเบื่อๆ ไม่สามารถจะเข้าไปถึงอารมณ์ความต่อเนื่องของหนังได้ คือรู้สึก แต่เข้าไม่ถึง มีเรื่องเดียวที่ผมดูได้จนจบคือหนังสั้นที่เค้ากำกับใน BMW (อาจเป็นเพราะมันเป็นหนังสั้นและเป็นเรื่องที่ผมคิดว่าดีที่สุดในชุดนั้น ที่ได้ดูความสวยงามของความเหงาและรถเต้นรำ) หนังยาวของหว่องกาไวที่ชอบมากสุดคือIn the mood for love

......ความเหงา เหมือนกับเป็นรากหลักของหนังของเค้าที่ผ่านมาๆ ก่อนจะแตกหน่อแตกกิ่งก้านเป็นเนื้อเรื่องที่ต่างกันไป ทั้งหนังกำลังภายในอย่าง Ashes of Time เรื่องของชู้รัก เรื่องของรักร่วมเพศ ฯลฯ เรื่องราวจะถูกถ่ายทอดผ่านวิธีการถ่ายภาพที่เป็นเอกลักษณ์ ไดอะล็อกที่คมกริบ สัญลักษณ์ที่ซ่อนเร้น และการเล่าเรื่องแบบหว่องกาไว(55ไม่รู้จะบรรยายยังไง)

.....จนมาถึง 2046 หนังที่เดินหน้าพูดถึงโลกอนาคต ทั้งที่จริงอยู่ในโลกแห่งอดีตที่เล่าซ้อนทับกัน

โจวมู่หวัน เป็นนักเขียนที่เล่าถึงโลกอนาคต 2046 ดินแดนที่คนไปค้นหาอดีตที่สูญหายไป คนที่ไปไม่มีใครกลับมาได้อีก กับ เรื่องราวในยุคปัจจุบันที่ตัวเค้าใช้ชีวิตอยู่ พร้อมเรื่องราวความสัมพันธ์กับผู้หญิงที่ผ่านมาในชีวิต

....หนังเรื่องนี้เล่าในเรื่องความสัมพันธ์โ ดยมีโจวมู่หวันและอดีตของเค้าเป็นเสมือนศูนย์กลาง (ถ้าได้ดู In the Mood for Love ก็จะช่วยให้รู้จักเค้ามากยิ่งขึ้น ในเรื่องนั้นเค้าแต่งงานแล้วและภรรยาเค้าไปมีสัมพันธ์กับสามีของ ซูไหล่เจิน เขาและซูไหล่เจิน จึงได้มาพบกัน) การเล่าเรื่องที่ตัดสลับไปมา ทั้งสลับอดีต/ปัจจุบัน สลับปัจจุบัน/อนาคต ยิ่งทำให้มันอาจเป็นหนังของหว่องที่ทำให้คนดูงงได้มากที่สุดขณะดู และกว่าจะเข้าใจก็คือตอนออกมาจากโรง (แหะๆ คนดูคนนั้นคือผมเอง สารภาพว่าส่วนหนึ่งที่งงเพราะ ตอนดูตอนแรกผมเข้าใจผิดว่า ตัวละครหญิงตัวแรกนั่นคือจางซิยี่)

....โจวมู่หวัน กับเบื้องหลังอดีตที่เจ็บปวด เริ่มต้นชีวิตที่จะว่าไปก็เหมือนกับ "นกไร้ขา" คำเปรียบเปรยเวลาตัวเค้าพูดถึงคนอื่น นกไร้ขา มีปีกที่อิสระเสรี แต่ไม่มีเวลาที่จะได้หยุดพัก ชีวิตของมันได้แต่บินเรื่อยไป แม้แต่คิดจะหาที่พักให้เกาะเกี่ยวก็ไม่มีโอกาส ไม่ต่างจากคนบางคน ที่ดูเหมือนไร้ซึ่งพันธะแต่ในใจนั้นกลับแสวงหาที่ให้ยึดเกาะ น่าเศร้าที่คนๆนั้นไร้ขาที่จะเกี่ยวเกาะที่พักพิง ชีวิตจึงได้แต่บินล่องลอยต่อไป

เค้าเลือกที่จะขอ"ยืมเวลา"จากคนอื่นและให้คนอื่นยืมเวลาเขาไปใช้เพียงเพื่อจะใช้เวลาปัจจุบันของตัวเองให้ผ่านไป

เค้าเขียนถึงนิยายที่พูดถึง 2046 ตัวละครของเค้าก็เดินทางไป 2046 แต่จริงแล้วเป็นตัวเขาต่างหากที่ยังอยู่ใน2046และยังไม่ยอมกลับมา

“สลัดอดีตให้ได้ แล้วตามหาผม” ที่เขาตั้งใจจะบอกกับซูไหล่เจิน แต่แท้จริงแล้วเป็นเขาเองต่างหากที่บอกกับตัวเองว่า “สลัดอดีตให้ได้ แล้วไปหาเธอ”

.....เราหลายคนทุกวันนี้ก็อาจจะเหมือนกับโจวมู่หวัน อดีตที่เจ็บช้ำยังไม่ไปไหน บางคนอาจเลือกที่จะยอมรับแล้วเดินสู่อนาคตที่แท้จริง บางคนก็อาจเลือกที่จะเดินไปอนาคตแต่ยังไม่ยอมตัดอดีตให้พ้นไป อนาคตนั้นมันก็คือ 2046 นั่นคืออดีตที่เรายังก้าวไม่พ้นอย่างแท้จริง

คงไม่ผิดที่เราเลือกจะไป 2046 บ้างเป็นบางครั้ง แต่ในความเป็นจริง เราคงต้องกลับมาสู่โลกปัจจุบันและก้าวเดินไปบนอนาคตที่แท้จริงด้วยเช่นกัน เพราะไม่เช่นนั้นไม่เพียงแต่คนรอบข้างเราที่ต้องเจ็บปวด(ดังเช่นไบ่หลิง) ตัวเราเองทั้งที่เจ็บปวดอาจจะยังไม่รู้ว่าเจ็บด้วยซ้ำไป

2046 ... อาจเป็นสถานที่หนึ่ง อาจเป็นอดีต อาจเป็นอนาคต อาจเป็นห้องๆหนึ่ง ที่ใครๆก็คงคิดอยากจะไปหรือยังตกอยู่ในนั้น แต่อย่าลืมว่าชีวิตคนเราอยู่ในปัจจุบัน ดังนั้นไปแล้วก็อย่าลืมกลับมา

สิ่งที่ชอบ

1.ความเป็นหว่องกาไว....ไม่รู้จะบรรยายอย่างไร เพราะไม่ว่ากี่เรื่องต่อกี่เรื่อง สิ่งที่ผมชอบเหมือนกันทุกเรื่องของเค้า คือ เอกลักษณ์ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น ไดอะล้อกอันเฉียบคมไม่ได้สักแต่คิดคำเท่ๆมาใส่ แต่เป็นบทพูดที่มีความหมายและอธิบายความเป็นไป ทิศทางของเรื่องได้เป็นอย่างดี การกำกับภาพก็เป็นอีกหนึ่งความโดดเด่นที่ถ่ยทอด อารมณ์ความรู้สึกออกมา (ผมสัมผัสความเหงาเรื่องนี้ได้น้อยกว่าเรื่องก่อนๆ ที่ผมสัมผัสได้คือความเจ็บปวด,ความไม่หลุดพ้นจากอดีต และเรื่องของความสัมพันธ์มากกว่า)

2.จาง ซี่ยี่

.....ดาราคนอื่นๆในเรื่องผมคิดว่าอยู่ในระดับมาตรฐาน แต่กับจาง ซี่ยี่ ผมรู้สึกว่าเธอโดดเด่นมาก ดูหนังเธอมาหลายเรื่อง จริงๆแล้วก็รู้สึกว่าหลังๆเธอเล่นไม่ค่อยต่างกัน ทั้งสีหน้าท่าทางแต่พอเรื่องนี้ใส่ชุดสีสดๆ ฉากในหนังและบทของเธอ มันทำให้เธอโดดเด่นและร้อนแรงเป็นพิเศษ เมื่อถึงคราวต้องเจ็บปวดเธอก็ใส่อารมณ์ได้เป็นอย่างดี

3.ความช่างคิด....ดังที่บอกว่าการใส่"อะไร"เข้ามาในหนังใช่ว่าจะเอาเท่เข้าว่าแล้วมันจะดีได้ เช่น การหยิบส่วนผสมของเรื่องเก่าๆมาใส่ หรือที่มาของตัวเลข 2046 (ทั้งที่เป็นเบอร์ห้อง ทั้งที่เป็นตัวเลขของอนาคต แต่มันกลับหมายถึงการไปหาอดีต) ไดอะล็อกที่ตัวละครพูด มันแสดงออกว่าผ่านการกลั่นกรองมาอย่างดี มันทำให้คนที่ดูจบได้อะไรกลับออกมาคิดต่อและถกเถียงกันต่อไป

สิ่งที่ไม่ชอบ

1.ความเป็นหว่องกาไว..ดังที่ผมสารภาพไปตอนต้นว่า ผมเองไม่ได้อยู่ในกลุ่มที่เข้าถึงหนังของเค้าได้ตลอดเวลาทั้งเรื่อง ตอนดูเรื่องนี้ก็ไม่ต่างจากเรื่องก่อนๆคือรู้สึกเนือยๆเรื่อยๆบางช่วง งงๆในบางตอนที่ดู กว่าจะจับอะไรต่อมิอะไรได้ก็เมื่อหนังจบแล้วจึงจะกระจ่างในความรู้สึกและความเข้าใจ

สรุป....เชื่อว่าต้องมีคนที่ชอบมากๆ ทั้งแฟนประจำและหน้าใหม่ (ที่เชื่อว่าต่อไปก็คงจะไปตามงานเก่าๆของเค้ามาดู) และ คนที่ทั้งชอบผสมไม่ชอบอย่างผม ถามว่าถ้าหนังเรื่องใหม่ของเค้าออกมาอีกก็คงจะดูอีก แต่เรื่องนี้เป็นหนังในใจหรือไม่คำตอบคือ ไม่ และก็จะมีอีกกลุ่มหนึ่งที่ออกมาพร้อมกับบอกว่าไม่สนุก ไม่รู้เรื่อง ไม่ชอบ(และก็เชื่อว่ากลุ่มนี้ถ้าไปตามงานเก่าๆของเค้ามาดู ก็มีโอกาสไม่ชอบเช่นกัน) ดังนั้นเงินค่าตั๋วสำหรับเรื่องนี้ไม่เหมาะเป็นอย่างยิ่งกับคนดูกลุ่มสุดท้าย ส่วนผมในกลุ่มที่สองที่พอรู้ตัวมาก่อนแล้ว ว่าจะไปดูหนังที่เป็นหนังของหว่องกาไว เงิน100 บาทที่เดินทางผ่านลิโด้ 3 รอบ 16.15 น.ทำให้ผมรู้สึกคุ้มค่าเมื่อผมปะติดปะต่ออะไรได้ตอนออกจากโรงมาแล้ว

ปล..ของบางอย่างที่ให้ยืมกันไม่ได้ คุณว่าคืออะไร?

ปล2....คุณหรือเปล่าครับ ที่เดินออกตอนกลางเรื่องในรอบเดียวกับผม พอดีเห็นมีคนเดินออกไปจากโรงแล้วไม่กลับมาเลยไม่รู้ว่ามีธุระหรือหนังไม่เข้าทางจริงๆ (ถ้าไม่ชอบก็ถือว่าใจเด็ดมาก เรื่องที่ผมไม่ชอบส่วนใหญ่ผมจะยอมนั่งทนดูต่อเพราะเสียดายตังค์ แล้วค่อยมาบ่นด่ากับเพื่อนที่หลัง)

ความเห็นของคุณมีประโยชน์กับผู้อ่านคนถัดมา คำทักทายของคุณเป็นกำลังใจให้ผู้เขียน คำติชมหรือคำแนะนำของคุณจะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงพัฒนาหากคุณเข้ามาอ่านครั้งถัดไป

ตามอ่านเรื่องใหม่ๆและเรื่องเก่าที่น่าสนใจได้ที่ --> หน้าแรก

รวบรวมรายชื่อหนังเรื่องเก่าๆที่เคยเขียนไว้แล้วที่ ---> ห้องเก็บหนัง

Create Date : 09 กุมภาพันธ์ 2548

Last Update : 23 กันยายน 2548 0:33:42 น. 30 comments

Counter : 2896 Pageviews.

Share
Tweet

สวัสดีค่ะ
ได้มีโอกาสดูหนังหว่องกาไวบ้าง รู้สึกว่าการดูหนังของหว่องกาไวให้ทำจิตว่างๆและไปสัมผัสอารมณ์หนังอย่างเดียวก่อน ส่วนเนื้อหาจะดูรู้เรื่องเมื่อดูหนังจบแล้วทั้งเรื่องจึงจะปะติดปะต่อได้บ้างว่าหนังกล่าวถึงอะไรอยู่ และเห็นด้วยว่าถ้าจะให้รู้เรื่องมากขึ้นถ้าได้ดูผลงานของเขาเรื่องอื่นๆมาด้วยจะเข้าใจหนังเค้าง่ายขึ้นค่ะ
ปล. ช่วงนี้ได้มีโอกาสซื้อดีวีดีหนังของเขามาดูหลายเรื่อง คิดว่าหนังของเขาแม้ดูรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้างแต่ก็มีเสน่ห์ดีค่ะ

โดย: sunsun IP: 61.91.117.34 วันที่: 17 เมษายน 2548 เวลา:17:40:22 น.

ขอชื่นชมว่าทำ blog ได้ดีมากครับผม
Update บ่อย ๆ นะครับ

โดย: หวดเจ้ง IP: 203.113.71.4 วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:12:25:24 น.

หวดเจ้ง...ขอบคุณครับ เช็คเรื่องใหม่ๆหรือการupdateในแต่ละหน้าได้ที่ "หน้าแรก" ได้เลยนะครับ (คลิกตรงGroup blog ด้านซ้ายบน)

โดย: "ผมอยู่ข้างหลังคุณ"

วันที่: 25 กรกฎาคม 2548 เวลา:16:27:56 น.

ตัวผมเองเพิ่งได้ดูหนังของพี่หว่องก็เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกนี่แหละคับฟังเขาพูดมาเยอะว่าหนังเขามีเสน่ห์ยังงู้นยังงี้พอได้มาดูเองถึงได้รู้ว่าเจ๋งอย่างที่เขาบอกจริง(ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าเนื้อเรื่องทั้งหมดก็ตามทีเถอะ) ตอบ ปล.แรก ผมว่าของบางอย่างที่ให้ยืมไม่ได้นี่หมายถึงหัวใจของเขาหรือเปล่าคับ อาจจะเพิ่งรู้ตัวหลังจากที่เจอคุณซูลี่เจิน ตอบ ปล.สอง ผมเองไม่ได้มีโอกาสเข้าไปดูในโรงคับแต่ได้ดูเป็นvcdแทนดูรอบเดียวจบคับรู้สึกไม่ค่อยอยากให้จบเลยด้วยซ้ำ(จะมีใครรู้สึกแบบนี้บ้างไหมเนี่ย)

โดย: เหลือเพียงความว่างเปล่า IP: 58.10.85.116 วันที่: 26 สิงหาคม 2548 เวลา:23:39:30 น.

เพิ่งได้ดูหนังเมื่อวานเองคับ
ชอบมาก ๆ เรื่องนี้ยกให้เป็น 1 หนังสุดโปรดไปเลย

โดย: Strange a little boy IP: 168.120.73.159 วันที่: 29 สิงหาคม 2548 เวลา:13:12:43 น.

อืมตอนดูหนังเรื่องนี้ในโรงยอมรับเลยว่ามีบางช่วงที่เกือบจะหลับใน ถ้าไม่ได้ภาพสวยๆมุมกล้องเจ๋ง แสงสี และเพลงเพราะๆของหนังช่วยเอาไว้

เป็นหนังที่ดูแล้วต้องตีความทุกคำพูดของตัวละครแต่ละตัวเลย ซึ่งถ้าใครไม่ชอบหนังแนวนี้อาจตายคาโรงได้ (เพราะหนังยาวมากอ่ะ)

แต่โดยส่วนตัวชอบโคตรๆๆๆ(ส่วนหนึ่งเพราะทาคุยะเล่นด้วยแหละถึงมีแรงจูงใจให้ไปดู555) ตอนเดินออกจากโรงเริ่มมึนๆกะตัวเองว่านี่ชั้นถึงปลายทาง 2046 แล้วรึยัง -_-"

**ใครซื้อDVDมาดูแล้วบ้างคะอยากรู้ว่ามีเบื้องหลังรึป่าว

โดย: kimura IP: 203.151.140.114 วันที่: 6 กันยายน 2548 เวลา:0:09:42 น.

เพิ่งดูวันนี้เองค่ะ
แหะ ๆ งง น่ะ
ไม่ถึงกับชอบนะ แต่ก็ไม่ได้เกลียดอะไร
เรากลับชอบกงลี่ในเรื่อง แฮะ(บทหนูจางจื่ออี้ เยอะไปหน่อย เอ๊ะ ยังไง 555)

โดย: tae IP: 203.118.84.131 วันที่: 9 กันยายน 2548 เวลา:0:22:17 น.

กำลังดูอยู่ค่ะ แต่ว่าไม่ค่อยเข้าใจ

เลยเข้ามาหาความรู้ก่อน....

ขอบคุณที่มีบล๊อคดีๆ แบบนี้

โดย: อย่ามาทำหน้าเขียวใส่นะยะ...login ไม่ได้ IP: 61.90.141.59 วันที่: 9 กันยายน 2548 เวลา:16:45:56 น.

ชอบ Chunging Express มากค่ะ

โดย: khunphan IP: 202.142.200.253 วันที่: 13 กันยายน 2548 เวลา:19:55:33 น.

ying

โดย: 14 กันยายน 2548 IP: วันที่: 22:54:21 เวลา:61.90.5.140 น.

ดูแล้วเศร้า รู้เรื่องหรือเปล่าไม่รู้อะ แต่เศร้า ได้อารมณ์มากๆ ชอบอะ

โดย: gogo IP: 61.91.131.10 วันที่: 15 กันยายน 2548 เวลา:21:57:49 น.

มาจ่ายค่าบริการค่ะ

เคยเจอกับความคิดเห็นของคุณผมอยู่ข้างหลังคุณที่พันทิพมานานแล้วค่ะ (สะดุดชื่อสุดๆ) เพิ่งมีโอกาสมาอ่านบลอกวันนี้เอง คุณตั้งใจทำบลอกดีมากเลยค่ะ แล้วก้อชอบรีวิวที่อ่านด้วย ส่วนตัวแล้วเคยดูหนังหว่องกาไวมาหมดทุกเรื่อง ยกเว้น in the mood for love ที่ดูไม่จบเพราะว่า หมั่นไส้ความสวยของจางหมั่นอี้ เอ้ย ม่ายช่าย หลับไปก่อนค่ะ คือเราสังเกตว่า หนังคุณหว่องแกจะทำให้ละเมียดละไมขึ้นเรื่อยๆถ้าลองเปรียบเทียบตั้งแต่ chungking [ ไม่นับ as time goes by ละกัน ] แกจะเริ่มทำหนังให้ช้าลง เล่นกับภาพและการส่งอารมณ์ให้คนดูด้วยองค์ประกอบทั้งหมด ไม่ว่า ภาพ โทนสี การแช่ภาพทิ้งไว้ ฯลฯ เราดูเรื่องนี้จบไปสองรอบ ชอบปานกลางงค่อนไปทางมากค่ะ แล้วก้อแอบน้ำตาไหลกะเหตุผลที่ Fay Wong ต้องยืนพล่ามภาษาญี่ปุ่นอยู่คนเดียว

ไม่มีอะไรน่าสะเทือนใจมากไปกว่าการกระทำของคนที่สิ้นหวัง

โดย: Min' Mee IP: 58.8.185.91 วันที่: 15 กันยายน 2548 เวลา:22:11:03 น.

ชอบมากเลยค่ะ เพิ่งดูเป็นครั้งแรกค่ะ แต่ก้อประทับใจมากๆๆ จางซิยี่กลายเป็ผู้หญิงที่มีเสน่ห์มากๆๆ การแสดงออกทางอารมณ์สุดยอดมากๆๆ ภาพสวยทั้งเรื่อง ดนตรีประกอบก้อดี ชอบมากค่ะ อยากดูทุกวันเลย อยากเห็นไป่หลินทุกวัน

โดย: chichi IP: 203.156.46.233 วันที่: 15 กันยายน 2548 เวลา:23:08:22 น.

มองในแง่ความเป็นศิลปและความเป็นส่วนตัวก็เก๋ดีนะครับ หนังของเขาซับซ้อนทางความคิดจนบางทีเข้าขั้นสับสน ไม่แปลกใจว่าทำไมถึงต้องตัดต่อแล้วตัดต่ออีก..ไปเรื่อยๆ ถ่ายไปคิดไปเขียนบทไป ทีมงานก็ต้องอดทนไป.. คงมีผู้กำกับไม่กี่คนที่มีบารมีทำอย่างนี้ได้ นึกถึงซิดนีย์ ลูเมทที่กำกับ The Interpreter นั่นก็ใช้วิธีนี้เหมือนกัน ด้นไปเรื่อยๆ ถ่ายกันไปสองปีกว่าจะจบ โชคดีที่ได้ดาราที่ยอมรับวิธีการทำงานแบบใช้สัญชาตญาณนี้ แต่หนังของเขาก็ดูเป็นเรื่องเป็นราวง่ายกว่าหว่องกาไว

บอกตามตรงว่าดูดีวีดีไปหลับไปสามตลบกว่าจะจบเรื่อง ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม เหมือนถูกสะกดจิตให้อยู่ในภวังค์ ทั้งๆ ที่ก็ชอบความลึกลับและเสน่ห์ของการนำเสนอ เหมือนกระแสความคิดของตาหว่องมันซึมเข้ามาในสมองหรือไงไม่ทราบ สติพาลป่วนไปด้วย อิอิ.. เขาคงต้องถ่ายจนมีฟุตเตจมหาศาล พอที่จะมายำใหญ่ให้กลายเป็นเรื่องราว (ซับซ้อน)ขนาดนี้ เห็นด้วยว่า จางซี่ยี่ ตีบทได้โดดเด่นกว่าใคร ว่าแล้วก็ย้อนกลับมานึกถึงหนังไทย มีใครบ้างไหมที่หัดคิดอะไรซับซ้อนแบบนี้ได้มั่ง ..คุณเป็นเอกหรือ ? อือม..ความกระโดกกระเดกดูจะโดดเด่นเป็นเอกมากกว่า ฮาๆ แต่เอาเถอะ อย่างน้อยเราก็มีผู้กำกับที่คิดอะไรนอกกรอบเป็นตัวของตัวเองอยู่บ้าง หวังจะได้ดูหนังไทยสวยๆ เท่ๆ แบบนี้สักเรื่อง..

โดย: Bkkbear IP: 61.90.124.3 วันที่: 24 กันยายน 2548 เวลา:10:43:12 น.

หนังหว่องกี่เรื่องๆดูแล้วก็เหงาทุกทีอ่ะค่ะ รู้สึกอย่างนั้นนะ ก็เลยชอบเรื่องนี้ด้วย ชอบตรงที่มีหุ่นยนตร์แปลกๆ โลกอนาคตในรถไฟแปลกๆ นั่นด้วย แต่สงสัยว่าป๋าเบิร์ดออกมาทำไมแค่นั้น..

มาแปะไว้ว่าอ่าน blog หน้านี้แล้วได้ประโยชน์ เพราะกำลังทำรายงานเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่ แหะๆ ขอบคุณนะคะ

โดย: zombitzh IP: 61.91.201.152 วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:0:17:53 น.

ดูไม่รู้เรื่องค่ะ

ก่อนจะหยิบมาดูก็มีคนเตือนแล้วว่าหลับทั้งเรื่อง แต่ก็ยังเอามาดู

โดย: alisalovetatming (alisalovetatming

) วันที่: 13 ตุลาคม 2548 เวลา:23:19:39 น.

ทำไมเรื่องนี้ไม่มีใครพูดถึงพระเอกเลยอ่ะ

โดย: Niksa IP: 202.133.136.33 วันที่: 14 ตุลาคม 2548 เวลา:1:32:29 น.

เพิ่งดูเรื่องนี้จบไปเมื่อตอนเย็น รู้จักชื่อหว่องกาไว มานานแล้วเหมือนกัน
แต่เพิ่งได้ดูผลงานของเค้าเป็นเรื่องแรกวันนี้เอง
ดูจบ เข้าใจไม่ทุกตอน(เลยมา search ในพันทิป ว่ามีใครพูดถึง 2046 บ้าง อิอิ เลยมาเจอบล็อกนี้)

ส่วนตัวแล้ว ขนาดดูไม่เข้าถึงทุกตอน แต่ความรู้สึกตอนดูจนจบ
คือ ความรู้สึกเศร้าแบบลึก ๆ อธิบายไม่ถูก

ดีใจที่ได้มาอ่านบล็อกนี้ ขอบคุณเจ้าของบล็อกที่เขียนให้อ่านค่า
อ่านแล้วเข้าใจตัวหนังมากขึ้นนิดหนึ่ง
อิอิ เด๋วพรุ่งนี้ เอามาเปิดดูอีกรอบ เพื่อให้เข้าใจมากขึ้นดีกว่า

ป.ล. ตอนที่พระเอกพูดว่า ของบางอย่างให้ยืมกันไม่ได้
สิ่งที่แว๊บมาในหัวเลย ก็คือ "หัวใจ" อ่ะค่ะ
คือ ถ้าไม่รักเนี่ย ยังไงก็ให้หัวใจไปไม่ได้หรอก
แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายอยากได้แล้วก็เสียใจมากขนาดไหน(ที่ไม่ได้หัวใจ)ก็ตาม
สงสารเห็นใจแค่ไหน แต่ก็ให้ไม่ได้ เพราะไม่ได้รัก
(อินมากไปไหมเนี่ย แหะ แหะ)

โดย: ชิวเทียน

วันที่: 15 ตุลาคม 2548 เวลา:3:12:34 น.

ยังไม่ได้ดูเลยล่ะค่ะ ที่เมืองนี้ไม่เข้าฉาย สงสัยเมืองเล็กไป
กำลังล่าดีวีดีมาดูอยู่เหมือนกัน ไว้ดูก่อนแล้วจะมาคุยให้ฟังว่ารู้สึกยังไง
ขอบคุณสำหรับบทความค่ะ

โดย: other places IP: 66.167.32.127 วันที่: 23 ตุลาคม 2548 เวลา:5:27:27 น.

กำลังทำใจ เตรียมจะดูอยู่ค่ะ
แต่คงหลังจากดู be with you แน่นอน

โดย: daradai

วันที่: 23 ตุลาคม 2548 เวลา:23:25:14 น.

ชอบตรงนี้มาก

....โจวมู่หวัน กับเบื้องหลังอดีตที่เจ็บปวด เริ่มต้นชีวิตที่จะว่าไปก็เหมือนกับ "นกไร้ขา" คำเปรียบเปรยเวลาตัวเค้าพูดถึงคนอื่น นกไร้ขา มีปีกที่อิสระเสรี แต่ไม่มีเวลาที่จะได้หยุดพัก ชีวิตของมันได้แต่บินเรื่อยไป แม้แต่คิดจะหาที่พักให้เกาะเกี่ยวก็ไม่มีโอกาส ไม่ต่างจากคนบางคน ที่ดูเหมือนไร้ซึ่งพันธะแต่ในใจนั้นกลับแสวงหาที่ให้ยึดเกาะ น่าเศร้าที่คนๆนั้นไร้ขาที่จะเกี่ยวเกาะที่พักพิง ชีวิตจึงได้แต่บินล่องลอยต่อไป

โดย: ฉันอยู่ตรงหน้าคุณ IP: 61.91.96.101 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:22:41:03 น.

ผมก็เป้นอีกคนหนึ่งที่เพิ่งได้ดูหนังของหวองกาไก๋ครั้งแรก ในส่วนตัวผมอยากดูเรื่องนี้มาก
เพราะอยากรู้จักกับความเหงาของท่านหว๋อง
แต่เมื่อเอาเข้าจริงกลับต้องพยายามที่จะเข้าใจหนัง ตั้งแต่เริ่มจนจบเพราะไม่อยากพลาดอะไรในสิ่งที่ผมค้นมาอยู่ คิดตลอดเวลาว่าเกิดอะไรขึ้นตัวละครมันทำอย่างนั้นไปเพื่ออะไร ตลอดเวลา2ชั่วโมง สิ่งที่ผมรู้สึกก็คือความเป็นเอกลักษณ์ที่รู้สึกได้ว่าไม่เคยเห็นจากหนังเรื่องไหน การเคลื่อนตัวไปอย่างช้าๆของเนื้อเรื่อง
เล่าเรื่องผ่านภาพสวยๆเท่ๆ ทั้งหมดเดินผ่านผมไปอย่างช้าๆ พร้อมกับความมึนงงชวนอยากรู้อยากเห็น และความไม่เข้าใจต้องใช้เวลาตรึตรองอยู่นาน ทำให้เรื่องที่เดินผ่านไปช้าๆก็เดินผ่านผมไปแล้ว คนที่ติดอยู่กับอดีตของ2046คือผมที่ยังไม่เข้าใจ ถึงแม้ว่าผมไม่เข้าใจในเนื้อเรื่อง แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงคุณค่าของหนัง มันความรู้สึกแปลกที่สื่อออก ที่คนธรรมดาอย่างผมคงไม่เข้าใจ ยังไงมันก็ทำให้ผมรู้สึกดี

ปล.ส่วนตัวผมชอบลูกสาวห้องพักมากๆ แสดงได้ดีและน่ารัก(ไม่รู้ทำไม)

โดย: memtest IP: 203.156.133.133 วันที่: 15 พฤศจิกายน 2548 เวลา:23:09:19 น.

ดูแล้ว ก็ชอบค่ะ เหงาดี

"สลัดอดีตให้ได้ แล้วตามหาฉัน"

ชอบ จางจื้ออี้ เหมือนกัน อิจฉาเฮียเหลียงมาก

โดย: Patella IP: 203.188.19.253 วันที่: 16 พฤศจิกายน 2548 เวลา:15:31:38 น.

อยากดูจังเลยค่ะ

โดย: น้ำเงี้ยว

วันที่: 16 พฤศจิกายน 2548 เวลา:19:25:38 น.

ดูจากแผ่นค่ะ ช่งต้นๆ ที่ดู สับสน มากเลย ก็เลยตั้งใจดูมากๆ ดูตั้งแต่ต้น พร้อมคำถามของเพื่อนที่ว่า ดูรู้เรื่องมั๊ย

ไม่แน่ใจว่าผู้กำกับต้องการให้ผู้บริโภคได้รับอะไรบ้าง แต่พอจะเข้าใจความหมายค่ะ
แม้จะรู้สึกแปลกๆ ไปบ้าง แต่ก็น่าสนใจดีค่ะ

โดย: MDA

วันที่: 20 มีนาคม 2549 เวลา:14:43:21 น.

ดูรู้เรื่องแต่ตอนกลางๆ ตอนต้นกะตอนหลังดูไม่รู้เรื่องอ่ะ ยิ่งตอนหลังที่อยู่บนขบวนรถไฟของโลกอนาคตยิ่งไม่รู้เรื่องใหญ่ แบบว่าจบแล้วก็งงๆ กว่าจาดูจบหลับไป3ตื่นกลอไปกลอมา พอตอนจบก็งงๆ ว่าจบแล้วเหรอ แต่สีโทนของหนังสวยมาก

โดย: por_8 IP: 58.8.87.35 วันที่: 30 พฤศจิกายน 2549 เวลา:21:58:08 น.

เพิ่งได้ดูหนังเรื่องนี้เมื่อคืนนี้เองค่ะ (คริสต์มาสพอดี ใกล้กับเวลาในหนังเลย) สารภาพค่ะว่าดูไม่รู้เรื่อง พอจับได้เป็นจุดๆแต่โดยรวมแล้วชอบโทนของเรื่องกับภาพค่ะ ไว้ไปหาเรื่อง In the Mood for Love มาดูด้วยดีกว่า ^ ^

ชอบตรงที่บอกว่า "ที่มาของตัวเลข 2046 (ทั้งที่เป็นเบอร์ห้อง ทั้งที่เป็นตัวเลขของอนาคต แต่มันกลับหมายถึงการไปหาอดีต)"

Merry Christmas & Happy New Year 2007 !!

โดย: kwan IP: 125.24.44.252 วันที่: 26 ธันวาคม 2549 เวลา:13:12:25 น.

เพิ่งจะเช่าหนังเรื่องนี้มาดู เพราะได้ยินชื่อมานานเเล้วเเละคิดว่าน่าสนใจจะลองดูหนังของหว่องกาไว นี่เลยเป้นเรื่องเเรกที่ได้ดู..
ยอมรับว่างงกับเนื้อเรื่องที่เล่าสลับไปมาระหว่างอดีต ปัจจุบัน...จนต้องย้อนไปมาอยู่หลายรอบ พอดูจบรู้สึกมึนๆอินๆ(บวกกะอาการเอียนเเปลกๆที่รู้สึกว่าไม่อยากจะหาหนังมาดูอีกแล้วพักนี้)
เเต่ก็พอเข้าใจอยู่บ้างว่าเขาต้องการสื่ออะไร เลยเข้ามาอ่านในนี้ดู ก้ช่วยให้เข้าใจได้มากขึ้น
เเละได้รู้ว่าอันที่จริง การดูหนังของหว่องกาไว เราก็ไม่เห็นจำเป้นว่าเราจะต้องดูเเล้วเข้าใจไปซะหมดละเอียดยิบ เเต่เเค่ได้รู้สึกถึงอารมณ์ของหนังที่ถูกถ่ายทอดออกมาก็พอแล้ว
ไว้จะลองหาเรื่องIn the mood of love มาดูบ้างดีกว่า
จริงอยู่หนังเเบบนี้ หายากสำหรับผู้กำกับคนไทย

โดย: This road is mine IP: 58.9.142.94 วันที่: 3 มิถุนายน 2550 เวลา:2:04:55 น.

2046 ต้องดูหนังเก่าๆของเค้าก่อนถึงจะสนุกน่าติดตาม
หนังหว่องแต่ละเรื่อง ผมหยิบมาดูซ้ำทุกปี รวมเรื่องละ 7-8 รอบ เจออะไรใหม่ๆแทบทุกครั้ง
นอกจากความเหงาทุกครั้งที่ดูแล้วแต่ละครั้งก็พบอะไรใหม่ๆเล็กน้อยๆแต่ทำให้เข้าใจเรื่องราวต่างๆเพิ่มเติมเสมอ ชอบจริงๆหนังแบบนี้

โดย: กุราชิ IP: 210.246.146.153 วันที่: 31 กรกฎาคม 2552 เวลา:15:29:45 น.

ึคิดถึงบล็อกนี้มาก ได้อ่านบทความ 2046 ของคุณหมอตั้งแต่ปี 48 แต่เพิ่งมีโอกาสดูหนังหว่องทาง netflix เอา 1-2 เดือนที่ผ่านมาเอง และกำลังจะถึงคิว 2046
ตื่นเต้นที่จะได้อ่านหน้านี้อีกทีหลังดูเสร็จ ไม่น่าเชื่อ ดองหนังมา 16 ปี ฮ่าฮ่า

โดย: a IP: 171.101.106.0 วันที่: 7 ธันวาคม 2564 เวลา:17:56:59 น.